BAD MAFIA 4

@มหาวิทยาลัยฮิลล์

“ยัยริณ”

“เสื้อใคร?” เอริณหันมองก่อนจะถามทางด้านหลังที่มีเจ้าของเสียงหวานอย่างมีนายืนอยู่

“เหอะ!” มีนาเค้นเสียงในลำคออย่างหงุดหงิดแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนไป

“เมื่อวานแกไปทางซอยนั้นทำไม?”

“ก็มันเป็นทางลัดไปคอนโดฉัน” มีนาพูดพลางนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามหญิงสาว

“แต่ทางนั้นมันเปลี่ยว...”

“...แล้วตะปูพวกนั้น แกว่ามันบังเอิญเกินไปปะ?” จากที่เธอคิด ๆ ดูแล้วมันน่าจะเกี่ยวกับสิ่งแปลก ๆ ที่เกิดรอบตัวเธอแน่ๆ ถ้าไม่ใช่ฝีมือพวกเมื่อคืนก็ต้องเป็นพวกผับเปิดใหม่

“มันไม่ได้บังเอิญ ตะปูพวกนั้นเป็นฝีมือของไอ้เวรฮะ...” มีนาพูดสบถออกมาอย่างหงุดหงิดแต่ก็ต้องกลืนคำพูดหยาบคายนั้นก่อนจะเปลี่ยนคำพูดที่พ่นออกมาใหม่

“...นายฮันเตอร์!”

“เมื่อคืนฉันก็โดนนะ แต่มันน่าจะร้ายแรงกว่าแกหลายเท่าอะ”

“ทำไม? เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?” มีนาโพล่งถามออกมาทันที

“มีมือปืนตามฆ่าฉัน”

“ฮะ!! ตามฆ่าแกเลยเหรอ!!” มีนาป้องปากด้วยความตกใจที่ได้ยินเพื่อนพูดออกมาแบบนั้น

“เบา ๆ ยัยมีน!”

“มันเกินไปแล้วนะ นี่มันเล่นแรงเกินไป”

“แต่ฉันคิดว่าน่าจะไม่ใช่ฝีมือของฮันเตอร์...ฉันว่าน่าจะเป็นศัตรูของพ่อฉัน” ถึงแม้ว่าพ่อเธอจะมีอำนาจมากแค่ไหนนั่นก็หมายความว่าศัตรูก็ต้องเยอะตามอำนาจที่มีด้วย

“งั้นแกก็ต้องบอกลุงแอล”

“แกก็รู้ว่าพ่อฉันเป็นยังไง...” เอริณส่ายหัวปฏิเสธทันทีที่มีนาพูดแบบนั้น พ่อเธอคงไม่ยอมให้เธอไปไหนมาไหนเองตามใจชอบอีกแน่นอน

“แต่มันเป็นความเป็นความตายของแกนะริณ”

“ถ้ามันมีอีกค่อยบอกแล้วกัน ครั้งนี้ปล่อยไปก่อน” หญิงบอกปัดไปเพราะเธอเองก็ไม่อยากทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ แค่ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ก็เยอะจนปวดหัวไปหมดแล้ว

“แกกลัวความตายบ้างไหมวะ?”

“กลัวสิยะ” หญิงสาวพลางคิดใครไม่กลัวความตายกันบ้าง แต่เธอคลุกคลีอยู่กับนักฆ่าของพ่อตั้งแต่เด็ก เธอมักจะได้ฝึกยิงปืนอยู่บ่อยครั้ง เลยทำให้จิตอาจจะแข็งกว่าคนปกติ ถ้าเมื่อคืนเป็นคนที่โดนแบบนั้นคือมีนาหรือมิลานอาจจะสติแตกเลยก็ได้

“เราควรหาหุ้นส่วนลงทุนผับเพิ่มดีปะ หาพวกผู้ชาย”

“ถ้าถามว่าดีไหม...ก็ดี แต่แกคิดว่าใครจะกล้ามาในเมื่อฉันเป็นลูกมาเฟียยังโดนขนาดนี้เลย”

“ก็หามาเฟียมาเป็นหุ้นส่วนดิ”

“แกคิดว่ามาเฟียมันหากันได้ง่าย ๆ รึไง” เอริณขมวดคิ้วถามเพื่อนสาวที่ชอบพูดอะไรแบบนี้ออกมา

“ไม่ลองไม่รู้นะ” หญิงสาวยักไหล่เป็นการตกลงสิ่งที่เพื่อนคิดจะทำ มันไม่เสียหายอะไร

“แล้วเมื่อวานแกรอดจากมือปืนได้ยังไง?”

“มีคนมาช่วยฉัน...”

“...เป็นลูกค้าผับเราเมื่อวาน เขาพกปืนด้วย” หญิงสาวบอกพลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนภาพมือปืนคนนั้นที่นอนรอความตายอยู่บนพื้นด้วยฝีมือของคนที่มาช่วยเหลือเธอ มันดูโหดเหี้ยมจนหญิงสาวต้องสะบัดหัวไล่ภาพนั้นออกไป

“แล้วไงต่อ?”

“มือปืนตายคาที่” เธอไม่รู้ว่าตายรึเปล่า แต่คงไม่น่ารอด

“ถามจริง?”

“ตอบจริง” เอริณย้ำเพื่อให้ความกระจ่างกับเพื่อน

“โชคดีที่แกไม่เป็นอะไร” มีนาลูบอกตัวเองอย่างโล่งอกเพราะถ้าหากว่าเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของเธอเป็นอะไรไปเธอคงเป็นบ้าแน่นอน

“แล้วแกถามรึเปล่าว่าเขาชื่ออะไร”

“คนที่ตายเหรอ?”

“คนที่ช่วยแกดิ คนตายมันจะตื่นมาบอกแกรึไง!”

“หึ...” หญิงสาวเค้นเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะบอกนึกชื่อที่ผู้ชายเมื่อคืนบอกเธอ

“เขาบอกว่าชื่อฮา...ฮาอะไรวะ” เอริณพึมพำออกมาก่อนจะนึกชื่อเขาคนนั้นขึ้นมาได้

“อ๋อ ชื่อ...ฮาเดส”

“เดี๋ยวนะ!” มีนาโพล่งออกมาทันทีที่ได้ยินชื่อบุคคลที่สาม

“จะตะโกนทำไม” เอริณมองหน้าเพื่อนตัวเองที่เล่นใหญ่เกินเบอร์มาก ไม่รู้จะตกใจอะไรขนาดนั้นถึงชื่อผู้ชายคนนั้นจะดูแปลก...แต่ก็เท่อยู่นะ

“แกจำชื่อนี้ไม่ได้จริง ๆ เหรอ” มีนาพูดพลางเขยิบมานั่งข้างเพื่อนสนิท

“ชื่อนี้มันทำไม?”

“ยัยริณ...” มีนาถอนหายใจอย่างแรงก่อนจะเอ่ยเรียกเพื่อนอย่างอ่อนใจที่เพื่อนเธอไม่รู้อะไรเลยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

“ท่าทีแบบนั้นหมายความว่าไง?”

“ฉันมีเพื่อนความจำเสื่อมรึไง...”

“ฮาเดส...เป็นพี่ชายของฮันเตอร์...”

“...แล้วที่สำคัญเขาเป็น มาเฟีย”

หลายชั่วโมงผ่านไป...

“อีกแค่ไม่ถึงสามเดือนจะเรียนจบละ รู้สึกดีชะมัด” เสียงมีนาบ่นอิดออดพลางก้าวขาเรียวเดินตามเอริณมาที่รถคันหรูของเธอ

“แล้วแกเดินตามฉันมาทำไม ไม่ได้ขับรถมา?”

“ขับมา”

“แล้วไม่ไปรถตัวเอง?”

“ฉันไม่ได้ขับรถตัวเองมา”

“รถใคร?” เอริณถามด้วยความสงสัย

“รถใครช่างมันเหอะ แกปลดล็อกรถก่อน ฉันร้อน” มือเรียวเปิดประตูขึ้นไปนั่งทันทีที่เพื่อนสาวปลดล็อกรถ ทั้งคู่ขับรถออกมาจากมหาวิทยาลัยได้สักพักก็มาถึงสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา

พรืดดดดด! มีนาเลื่อนกระจกรถลงก่อนจะหยิบบางอย่างในกระเป๋าออกมาแล้วโยนมันลงไปในแม่น้ำทันที

“อะไรอะ?”

“ขยะ”

“แกนี่มัน”

ติ๊งงงงง ติ๊งงงง~ เสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์ของเอริณ ทำให้หญิงละสายตาจากถนนเพียงนิดเดียวแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู...

: เอาเสื้อสูทมาให้ฉันคืนนี้ที่xxx