EP.5 อุบัติเหตุ

(มีภาพประกอบ)

"เมื่อคืนเข้างานกะดึกไม่ใช่เหรอ นอนได้เลยเดี๋ยวพี่นั่งฟังเพลงและขับไปเรื่อย ๆ ถึงกรุงเทพฯ เมื่อไหร่จะปลุก"

"ถ้าขับไม่ไหวก็เรียกได้เลยนะ" ฉันหันไปบอกกับเขา และเอนเบาะลงเล็กน้อยเตรียมจะพักสายตาสักพัก

"ได้ข่าวว่ายังสอบใบขับขี่ไม่ผ่านเลยไม่ใช่เหรอเรา" พี่เวย์ส่ายหน้าเบา ๆ และตั้งใจขับรถต่อไป

"พี่เวย์อะ" ฉันบ่น ๆ แต่ก็ทิ้งตัวลงนอนทันทีด้วยความเหนื่อยและง่วงมาก ๆ เพราะทำงานมาตั้งแต่เที่ยงคืนเพิ่งได้ออกกะตอนสิบโมงเช้านี่เอง

ไม่รู้ว่าฉันผล็อยหลับไปนานแค่ไหน แต่พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าพระอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ฉันเหลือบไปเห็นพี่เวย์กำลังตั้งใจขับรถ และพูดคุยกับใครบางคนในโทรศัพท์อยู่ ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

ในตอนแรกฉันก็อยากจะเอ่ยทักทายพี่ทับทิมผ่านสายไป แต่พอเห็นเขาสองคนกำลังปรึกษากันเรื่องลูก ก็เลยจำต้องทำเป็นเนียน ๆ หลับต่อไปก่อน

(เสียงพี่เวย์คุยโทรศัพท์กับพี่ทับทิม)

พี่ทับทิม : วันนี้ฉันบอกกับเวลาว่า อาข้าวฟ่างจะกลับมาอยู่ฉลองวันเกิดอายุครบ 5 ขวบของเขาด้วย เวลาดีใจมากเลยนะ เขาถามถึงอาของเขาไม่หยุดเลย

พี่เวย์ : ลูกคงดีใจมาก ๆ เลย เวลาติดข้าวฟ่างจะตายไป ฮ่า ๆ ๆ

พี่ทับทิม : เอ่อเวย์เอกสารเรื่องลูกทั้งสองคนน่ะ ทั้งเวลา ทั้งวายุเลย... ทิมอยากให้เวย์ถือสิทธิ์เป็นผู้ปกครองของเด็กเพียงคนเดียวไปเลยดีกว่า ไม่อย่างนั้นนะเอกสารวุ่นวายมากเลยตอนสมัครเรียนน่ะ

พี่เวย์ : จริง ๆ เวย์ว่าเราจดทะเบียนกันเลยดีไหม เรื่องราวมันก็ผ่านมานานแล้วนะ

พี่ทับทิม : นายไม่ควรพูดแบบนี้นะ ไม่ควรเลย!

พี่เวย์ : อืม... โอเค ๆ งั้นเดี๋ยวเราไปคุยเรื่องนี้กันต่อที่บ้านก็ได้นะ

พี่ทับทิม : ...

พี่เวย์ : คืนนี้เธอพาลูก ๆ เข้านอนก่อนได้เลยนะทิม ไม่ต้องรอนะ

พี่ทับทิม : มาถึงดึกมากเลยเหรอ เด็ก ๆ อยากให้พ่อส่งเข้านอนมากกว่าน่ะสิ

พี่เวย์ : จริง ๆ ก็ไม่ดึกมาก กำลังจะเข้ากรุงเทพฯ แล้ว

พี่ทับทิม : งั้นฉันกับลูก ๆ รอนะ

พี่ทับทิม : นายขับรถดี ๆ ล่ะ ไม่ต้องขับเร็วมากเข้าใจไหม

พี่เวย์ : อืมเข้าใจ...ขับขี่ปลอดภัยแน่นอนไม่ต้องห่วงนะ

พี่ทับทิม : อืม...เดี๋ยวเจอกันนะเวย์

พี่เวย์ : เดี๋ยวเจอกันนะทิม

(พี่เวย์กดวางสายโทรศัพท์ไป และยิ้มออกมาไม่หุบเลย)

หลังจากที่วางสายไปพักใหญ่แล้ว ฉันถึงค่อย ๆ ทำเนียนบิดขี้เกียจและลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ ด้วยท่าทางงัวเงีย ๆ ทั้งที่จริง ๆ ฉันตื่นมาสักพักใหญ่แล้ว

"ตื่นนานแล้วไม่ใช่เหรอเรา" พี่เวย์หันมามองทางฉัน เหมือนเขารู้อยู่แล้วว่าฉันแค่แกล้งหลับเท่านั้น

"ค่ะ แต่ไม่อยากขัดจังหวะหวานของพี่ ๆ " ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าเรากำลังใกล้จะเข้ากรุงเทพฯ กันแล้ว

"ครอบครัวพี่เวย์เนี่ย อบอุ่นดีนะคะ" ฉันหันไปชมพี่ชายตัวเองด้วยสายตาที่ภาคภูมิใจในตัวพี่ชายมาก ๆ เพราะเขาเป็นพ่อที่ดีมาก ๆ และเป็นผู้นำครอบครัวที่เพอร์เฟกต์สุด ๆ เลย

"ถ้าวันหนึ่งฟ่างมีความรัก ฟ่างก็ขอให้ได้เจอผู้ชายที่แสนดีแบบพี่ชายของฟ่างก็แล้วกัน" ฉันพูดไปตามความรู้สึกของตัวเองจริง ๆ

ครอบครัวของพี่เวย์อบอุ่นมาก ๆ จนฉันมองครอบครัวของพี่ชายเป็นต้นแบบในชีวิตเลย

จริง ๆ นะ ถ้าไม่ได้ผู้ชายดี ๆ แบบพี่เวย์... ยอมอยู่เป็นโสดตลอดไปเลยเสียดีกว่า

"ถ้าเจอแฟนไม่ดี...ก็กลับบ้านมาอยู่กับพี่ อยู่กับหลานแล้วกันนะ" พี่เวย์หันมาลูบหัวของฉันด้วยความเอ็นดู

"แน่นอนค่ะ...ถ้าดีไม่ถึงครึ่งหนึ่งของพี่เวย์ ฟ่างไม่มีทางย้ายออกจากบ้านพี่เวย์พี่ทิมแน่" ในตอนที่เราพูดคุยหยอกล้อเล่นกันไป และยังไม่ทันที่ฉันจะยิ้มได้เต็มมุมปากดี

จู่ ๆ ก็มีแสงวูบวาบ ๆ ของรถอีกคันเปิดไฟสูงสาดเข้ามาในความมืดพร้อมกับ...

ปี๊นนนน... เสียงบีบแตรของรถคันหนึ่งบีบดังลั่น และขับสวนทางเข้ามาในเลนของเราจนทำให้พี่เวย์ต้องหักพวงมาลัยหลบไปอีกทางด้วยความตกใจ

"พี่เวย์ระวัง!" ฉันร้องขึ้นสุดเสียงด้วยความตกใจสุดขีด รถคันนั้นจงใจใช้ไฟสูงจนทำให้ฝั่งของเราแทบมองไม่เห็นทางเลย

พี่เวย์ไม่ร้องโวยวายเหมือนกับฉัน เข้าตั้งสติและหมุนพวงมาลัยหลบได้แบบเฉียดฉิว ทำให้กระจกมองข้างรถของคันที่สวนมากระแทกเข้ากับกระจกรถของเราแบบเต็ม ๆ

"ขับรถบ้าอะไรของมันอะ...ดีนะที่เราไม่..." ฉันถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเราไม่ได้ชนประสานงากับรถคันนั้น แต่ทว่า...

"เฮ้ย! คน!" แต่จู่ ๆ พี่เวย์ก็อุทานขึ้นมาอีกครั้ง

ท่อนแขนแกร่งของเขายื่นมาทางฉันทันที เพื่อปกป้องไม่ให้ตัวของฉันได้รับแรงกระแทกมากนัก แต่ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้า มันทำให้หัวใจของฉันแทบจะหยุดเต้นไปเลย

เมื่อจู่ ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งตัดหน้ารถมาในระยะประชิด ก่อนที่เธอจะถูกชนเข้าอย่างจัง เพราะไม่สามารถจะเบรกรถได้ทันเลย รถของเราหมุนไปอย่างไม่สามารถบังคับทิศทางได้ พี่เวย์พยายามประคองพวงมาลัยให้ปะทะกับร่างของเธอให้น้อยที่สุดแต่...

โคร่ม...เพล้ง! หญิงสาวผู้โชคร้ายคนนั้นถูกชนจนกระเด็นขึ้นมา ใบหน้ากระแทกลงกับกระจกด้านหน้ารถแบบเต็ม ๆ จนทะลุเข้ามาด้านใน กระจกแตกเป็นเสี่ยง ๆ และในตอนนั้นเองฉันกับเธอเผลอได้สบตากันในเสี้ยววินาทีชีวิตนั้น

"ช่วย..." เธอเปล่งเสียงพูดขึ้นในตอนที่ยังมีลมหายใจ

เอี๊ยด... แต่ทว่าแรงของการเบรกกะทันหันทำให้ร่างของเธอลอยกระเด็นออกไป...และ...

ตุ้บ! เสียงร่างของเธอตกกระแทกลงกับพื้นถนนอย่างแรงต่อหน้าต่อตาของฉัน หญิงสาวคนนั้นแน่นิ่งและนอนจมกองเลือดในทันที