BAD KILLER 4

"กินข้าวสิ" มาเฟียหนุ่มเคาะโต๊ะเบาๆ เรียกสติเด็กสาวที่นั่งเหม่อมองหน้าเขาด้วยความหวาดกลัวแทบจะตลอดเวลา

"..."

"กินข้าว" เสียงเยือกเย็นที่เปล่งออกมาจากลำคอของวาคีนทำมิลานสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ใบหน้าสวยเริ่มแสดงสีหน้าไม่ดี ราวกับจะร้องไห้ออกมา

"ถ้าฉันกินเสร็จขอกลับเลยได้ไหมคะ ฉันต้องไปเฝ้าผับต่อ" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นที่พยายามทำให้มันเป็นปกติ

"..." วาคีนไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่มองหน้ามิลานเป็นคำตอบ

"คุณวาคีน"

"..."

"ฉันขอกลับได้ใช่ไหมคะ" มิลานทนอยู่ที่นี่กับเขานานๆ ไม่ไหว เธอกลัวเขาแทบจะทำอะไรไม่ถูก

"กลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ..."

"...ฉันยังไม่ทำอะไรรุนแรงเลยนะ แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ" มุมปากแสยะยิ้มร้ายกาจทำให้คนตัวเล็กถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอ เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคู่นั้นของวาคีนเลยด้วยซ้ำ

"อย่าแกล้งฉันอีกเลยได้ไหมคะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้คุณเลย" หญิงสาวขอร้องด้วยน้ำเสียงสั่นดวงตากลมมีน้ำตาเอ่อคลอ เพราะเธอกลัวเขามากจริงๆ

"ทำอะไรให้ฉันพอใจก่อนจะสงบศึกกันดีไหม" น้ำเสียงนิ่งเรียบเปล่งออกมาผ่านริมฝีปากที่กำลังยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นร่างกายเล็กกำลังสั่นเทา ดวงตาคมโลมเลียใบหน้าไล้ลงร่างกายของมิลานอย่างนึกสนุก

"หมายความว่ายังไงคะ" มิลานมองดวงตาสีฟ้าเข้มก่อนจะทำใจกล้าถามออกไป

"ใช้ร่างกายเธอทำให้ฉันพอใจสิ"

"..." มิลานกัดปากแน่นจนรับรู้ได้ถึงความเจ็บ แต่เธอก็ไม่รู้สึกเจ็บเท่าที่เธอถูกวาคีนหลอกมาที่นี่

"หึ หรือจะให้ฉันเป็นคนทำดีล่ะ? " คำพูดของวาคีนทำให้มิลานลุกจากเก้าอี้อย่างแรงกำมือแน่นด้วยความโกรธ แต่เธอก็ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่ดี เธอจึงเลือกหันหลังแล้วก้าวขาเดินออกจากห้องอาหารของเขาทันที

"..."

"เธอคิดว่าจะเดินออกจากที่นี่ได้โดยที่ฉันยังไม่อนุญาตยังนั้นเหรอ..." ขาเรียวชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของมาเฟียหนุ่มที่เปล่งออกมาราวกับกำลังข่มขู่เธออยู่ แต่เธอรู้ว่าเขาทำจริงไม่ใช่แค่ขู่

"...เดินกลับมา! "

"..." มิลานหันหลังแล้วเดินกลับมาหมายจะนั่งที่เดิมแต่ทว่าเสียงเยือกเย็นออกคำสั่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"เดินมาหาฉันตรงนี้" วาคีนพูดก่อนจะปรายตามองที่ว่างข้างตัวเพียงนิดแล้วดึงสายตากลับไปมองเด็กสาวอีกครั้ง

กึก! มือเล็กกำแน่นจนแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เธอไม่น่าพบเจอกับคนอย่างวาคีนเลย มันไม่มีเหตุผลเลยที่เธอจะถูกเขากระทำแบบนี้

"หรือจะต้องให้ฉันเดินไปเอง" ในเมื่อไม่มีทางเลือกหญิงสาวจึงก้าวขาเดินเข้าไปหาเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ทันทีที่ถึงตัว มือหนาของมาเฟียหนุ่มก็กระชากเอวบางนั่งลงบนตักแกร่งของตัวเอง

"คะ...คุณ! " มิลานร้องออกมาด้วยความตกใจที่ตอนนี้ใบหน้าของวาคีนอยู่ห่างจากเธอเพียงนิด และที่สำคัญเธอกำลังนั่งคร่อมเขาอยู่

"พวกมึงออกไปให้หมด! " เสียงเข้มสั่งลูกน้องตัวเองที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ทุกคนรีบเดินออกไปอย่างรู้งานทำให้ห้องอาหารนี้เลยเพียงแค่วาคีนกับมิลานเท่านั้น

อึก! ลำคอเรียวกลืนน้ำลายเมื่อเห็นแววตาวาวโรจน์ของวาคีนจ้องมองที่หน้าอกตัวเอง

"ฉันอยากสงบศึกกับเธอนะ..." ไม่ว่าเปล่ามือหนาของมาเฟียหนุ่มที่จับอยู่บริเวณต้นขาเรียวค่อยๆ ร่นเดรสของมิลานขึ้นอย่างถือวิสาสะ

"อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ ฉันขอร้อง...ฮึก" มิลานรีบคว้ามือหนาไว้ไม่ให้เขาทำอะไรแบบนั้นต่อไปได้ ไม่ลืมที่จะเปล่งเสียงขอร้องเจ้าของนัยน์ตาน่าเกรงขาม

"..." มาเฟียหนุ่มมองใบหน้าสวยนิ่ง มันทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อรู้สึกว่าวาคีนไม่สนใจคำขอร้องของเธอ

"อึก..." มิลานกลืนน้ำลายเหนียวลงคิในตอนที่วาคีนเริ่มโน้มใบหน้ามาที่ซอกคอเธอ ลมหายใจอุ่นเป่ารดที่ต้นคอของเธอส่งผลให้เธอหลับตาแน่น

"อ๊ะ! " มิลานสะดุ้งเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่บริเวณซอกคอ เธอยกมือดันใบหน้าเจ้าของเขี้ยวคมที่ฝังลงบนเนื้อเธอออกอย่างใจกล้า

"..." วาคีนมองใบหน้าสวยเขม็งในตอนที่เขากำลังสูดดมกลิ่นหอมจากกายเธอ

"ขอร้องนะคะ..."

"...ฉันกะ...กลัวแล้ว" สิ้นเสียงมิลานก็กลั้นน้ำตาแห่งความกลัวไว้ไม่ได้ เธอร้องไห้ออกมาก่อนจะซบหน้าลงบ่าแกร่งของวาคีนอย่างพยุงตัวไว้ไม่ไหว การกระทำของเขามันทำให้เธอกลัวจนตัวชามันอ่อนแรงไปหมดทุกส่วน

###ยัยน้องงงง ทนหน่อยนะลูกไว้ได้เป็นเมียแล้ว พี่มันน่าจะเลิกแกล้ง (?)

แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลค์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ?

??????