BAD KILLER 5

"ฮึก..." ใบหน้าสวยร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางซบลงบนบ่าแกร่งของเจ้าของเรือนผมสีทองด้วยความกลัว

"ฉันบอกเธอแล้วว่าอย่าอวดดีกับฉัน" น้ำเสียงนิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความดุดันยิ่งทำให้ร่างเล็กตัวสั่นเทามากกว่าเดิม

"ขะ...ขอโทษ" ริมฝีปากบางพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ทว่ามาเฟียหนุ่มก็ได้ยินมันชัดเจน

"หึ...เธอนี่อ่อนแอไม่เหมือนพี่ทั้งสองคนเลยนะ" ยิ่งมิลานหวาดกลัว เขายิ่งนึกสนุกอยากจะแกล้งเธอ

"..." คนตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะเลื่อนใบหน้าออกจากบ่าของวาคีนแล้วสบตาเขาเพียงนิด ยกมือปาดน้ำตาออกจากพวกแก้มของตัวเอง ก่อนจะแสร้งมองไปทางอื่น

มือหนายกจับปลายคางมนก่อนจะดึงให้หันมาสบตาเขา ที่กำลังจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลของมิลาน ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากแล้วโน้มเข้าไปใกล้

พรึ่บ! ใบหน้าเล็กพยายามถอยออกห่างแต่ทว่ามือหนาอีกข้างหนึ่งก็รั้งยึดท้ายทอยเธอไว้

"อย่าทำให้ฉันหงุดหงิดจะดีกว่า"

"ฮึก..." ใบหน้าสวยเบือนหน้าหนีในจังหวะที่วาคีนกำลังจะฉกฉวยริมฝีปากเธอ

"มิลาน" มาเฟียหนุ่มเรียกชื่อคนตัวเล็กอย่างไม่สบอารมณ์ มิลานเองก็ชะงักไปก่อนจะถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ แล้วยกมือข้างหนึ่งของตัวเองจับท้ายทอยของวาคีนไว้อย่างใจกล้า

จ๊วบบบบบ~ เธอโน้มประกบริมฝีปากลงบนปากหนาอย่างแรงตามที่เขาต้องการจะทำกับเธอ วาคีนก็ชะงักไปกับการกระทำของมิลานแต่มันก็เพียงแค่เสี้ยววิ หลังจากนั้นเขาก็จูบตอบกลับไปอย่างดูดดื่มและหนักหน่วง

"อื้ออออ! " ลิ้นร้อนตวัดดูดดื่มความหวานในโพรงปากบางอย่างเอาแต่ใจ มือข้างหนึ่งจับท้ายทอยยึดไว้ อีกข้างหนึ่งลูบไล้เรียวขาเล็ก

พรึ่บ! มิลานรวบรวมแรงก่อนจะผลักวาคีนให้ถอนริมฝีปากออกจากตัวเอง

"..." วาคีนจ้องมองใบหน้าสวยด้วยรอยยิ้มมุมปากที่เธอใจกล้าที่จะผลักเขาออกอย่างที่ทำเมื่อสักครู่นี้

"ฉันทำสิ่งที่คุณต้องการแล้ว..."

"...ช่วยทำสิ่งที่ฉันต้องการด้วยได้ไหมคะ" มิลานพูดออกมาด้วยน้ำวิงวอนเพราะเธอรู้ว่าการที่แข็งข้อกับวาคีนนั้นมันไม่เป็นผลดีกับตัวเอง

กริ๊งงงง กริ๊งงงง~ เสียงโทรศัพท์จากกระเป๋าสะพายใบหรูของมิลานแผดเสียงดังทำให้เธอลนลานรีบหยิบมันออกมารับทันที

"พี่มีนา..." ปากเล็กพึมพำออกมาพร้อมกับทำสีหน้าขอร้องร่างสูงอีกครั้ง

"...ขอรับโทรศัพท์นะคะ คุณอย่าเพิ่งพูดอะไรนะคะ" สิ้นเสียงนิ้วเล็กก็กดรับสายผู้เป็นพี่สาวทันที

(ฮัลโหล ยัยมิลจะเข้าผับไหม!)

"เข้าๆ อีกยี่สิบนาที เดี๋ยวเข้าไป"

(วันนี้มันเวรแกแต่มาสายเนี่ยนะ)

"ฉันมีธุระ พี่อย่าบ่นได้ไหม..."

(ไม่ใช่ไปกับผู้ชาย แล้วโกหกฉันว่ามีธุระหรอกใช่ไหม)

"หึ" มาเฟียหนุ่มที่ได้ยินเสียงของมีนาดังออกมาจากโทรศัพท์ก็เค้นหัวเราะขึ้นมาทันที ส่งผลให้มิลานรีบยกมือปิดปากเขาก่อนที่เขาจะส่งเสียงไปมากกว่านี้ ดวงตาคมมองอย่างไม่สบอารมณ์ที่มิลานแตะต้องใบหน้าเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต

(นั่นเสียงใคร!!)

"ไม่มีเสียงใครทั้งนั้นแหละจะรีบไป แค่นี้นะ! " สิ้นเสียงมือเล็กก็กดวางสายก่อนจะถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่

พรึ่บ! แต่ทว่ามาเฟียหนุ่มกลับปัดมือของเธอออกจากใบหน้าตัวเองแล้วรั้งเอวคอดเข้ามาแนบชิดกับลำตัวของเขา ในขณะที่มิลานกำลังจะลงจากตักตัวเอง

"ฉันบอกหรอว่าให้เธอกลับได้? "

"..." มิลานทำหน้าบึ้งตึงทันทีที่ได้ยินร่างสูงพูดแบบนั้น นี่เขาอยากจะสงบศึกกับเธอ หรือจะปั่นประสาทเธอกันแน่

"ไอ้ซันจิ! " มาเฟียหนุ่มไม่สนใจใบหน้าสวยที่กำลังมองเขาอย่างไม่พอใจ เปล่งเสียงตะโกนเรียกมือขวาของตัวเองทันที

"ครับนาย"

"เอาของขวัญมา" เพียงแค่นั้นมือขวาหนุ่มก็รีบเดินออกไปหยิบของที่ผู้เป็นเจ้านายต้องการทันที

"นี่ครับนาย" กล่องของขวัญสีแดงถูกวางไว้บนโต๊ะกินข้าวด้านหลังของมิลาน

"มึงออกไป" วาคีนเอ่ยไล่มือขวาหนุ่มก่อนจะพูดกับมิลานด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

"ของขวัญเธอ เปิดดูสิ" มิลานเอี้ยวตัวหันไปมองก่อนจะทำสีหน้าหวาดกลัวเมื่อเห็นกล่องของขวัญสีแดงที่เหมือนกับวันที่วาคีนส่งนิ้วมือของคนมาให้กับเธอ

พรึ่บ! ใบหน้าเล็กรีบหันกลับมามองนัยน์ตาสีฟ้าเข้มของวาคีนด้วยความหวาดระแวง

"คิดว่าเป็นนิ้ว? " รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏบนใบหน้าคมคายแบบฉบับชายุโรป

"..." มิลานเม้มปากแน่น กำเสื้อสีดำของวาคีนจนมันยับยู่ยี่

"เปิดดู" วาคีนหยิบกล่องของขวัญที่วางอยู่มาถือไว้แล้วส่งให้กับมิลาน

"ไม่ใช่นิ้วหรืออวัยวะคนใช่ไหมคะ" เธอถามเพื่อความแน่ใจเพราะถ้าเป็นของพวกนั้น เธอรับมันไม่ไหวแน่

"อยากรู้ก็เปิดดู"

"..." มิลานยังคงนิ่งด้วยความกลัว แต่มือเล็กที่สั่นเทาก็ต้องรับไปถือไว้เมื่อเห็นดวงตาที่เริ่มไม่สบอารมณ์ของวาคีนจ้องมองเธอ

"เปิด" คำสั่งของด้วยน้ำเสียงเข้ม ทำให้มิลานขยับตัวเล็กน้อยแล้ววางไว้บนตักของตัวเองโดยที่ยังนั่งอยู่บนตักแกร่งของวาคีน

หญิงสาวค่อยๆ เปิดมันด้วยความกลัว หัวใจที่เต้นจนแทบจะระเบิดออกมาจากอกข้างซ้ายค่อยๆ เต้นช้าลงเมื่อกล่องของขวัญถูกเปิดออก

"สร้อย? " มิลานหยิบสร้อยเพชรรูปตัวเอ็มขึ้นมาดูก่อนจะช้อนสายตามองวาคีนด้วยความไม่เข้าใจ

"ของขวัญสงบศึก"

"เฮ้อ...ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจเมื่อเห็นว่ามันไม่ใช่อวัยวะของคนอย่างที่คิด

"ใส่มันจนกว่าฉันจะสั่งให้เธอถอด" เสียงเข้มของวาคีนสั่งขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ทำให้มิลานงุนงงไม่น้อย

"คะ? "

"ใส่มัน แล้วจะกลับก็กลับไป" เมื่อได้ยินแบบนั้นมิลานก็รีบสวมสร้อยที่วาคีนมอบให้ทันที

"ขอบคุณนะคะ" เธอก้าวขาลงจากหน้าตักแกร่งก่อนจะวิ่งออกจากบ้านของมาเฟียหนุ่มด้วยความรู้สึกโล่งใจที่เขาไม่ได้ทำอะไรเธอไปมากกว่านี้

"หึ..." มุมปากกระตุกยิ้มออกมา ก่อนจะเลื่อนสายตามองกล่องของขวัญที่เขาได้มอบของขวัญชิ้นพิเศษกับเด็กสาวไปอย่างพอใจ

##มิลานลู้กกกกก อย่าดีใจไปปปปปป?

แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลค์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ?

??????