BAD KILLER 3

"ไง เด็กน้อย"

"..." มิลานกำมือแน่นมองหาเจ้าของเสียงเมื่อสักครู่นี้แต่ทว่าก็ไม่เห็นอยู่ดี

"มองหาฉันอยู่เหรอ"

"คะ...คุณอย่าทำตัวลับๆ ล่อๆ ได้ไหมคะ ฉันไม่เล่นด้วยนะคะ" มิลานโพล่งออกไปอย่างทนไม่ไหว เมื่อวาคีนเอาแต่มองเธออยู่แต่ในความมืด เธอไม่มีรู้ด้วยซ้ำว่าเขาอยู่ที่ไหน

"หึ..."

"...แล้วถ้าฉันอยากเล่นเธอจะห้ามฉันได้งั้นเหรอ? " เจ้าของร่างสูงกว่าหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเดินออกมาจากห้องนอนด้วยท่อนบนที่เปลือยเปล่า แต่ก็มีเสื้อสีดำพาดไว้บนบ่าแกร่ง

"..." มิลานนิ่งไปพร้อมกับก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เห็นเขาในสภาพเปลือยเปล่าแบบนั้น

"ว่าไง เธอจะห้ามฉันเหรอ? " ปลายคางมนถูกเชยขึ้นให้สบตากับดวงตาสีฟ้าเข้ม เธอมองเห็นเงาสะท้อนตัวเองภายในนั้นก่อนจะแสร้งมองไปทางอื่น

"ฉันมาเพื่อจบเรื่องทุกอย่าง"

"รู้สึกว่าเธอจะตอบไม่ตรงคำถามนะ" วาคีนโน้มตัวลงจนใบหน้าเกือบชิดกับมิลาน เขาเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อรับรู้ถึงร่างกายสั่นเทาของเธอ

"มันน่าสนุกนักรึไงคะ ถึงทำกับฉันแบบนี้" เธอเองก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้แต่ทำเธอต้องเป็นคนรับมือกับเขาด้วยก็ไม่รู้

"ถ้าจะให้ฉันพูดมันไม่เท่าไหร่..."

"...แต่เห็นว่าเธอน่าแกล้ง ฉันก็เลยแค่ทักทาย" วาคีนเลื่อนใบหน้าไปหยุดข้างใบหูเล็กก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงชอบใจ

"..." มิลานตัวสั่นเทาเพราะวาคีนเริ่มขบเม้มใบหูเธอเล่นอย่างถือวิสาสะ

"แบบนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย" เจ้าของร่างสูงหยัดตัวยืนเต็มความสูงก่อนจะสวมเสื้อยืดสีดำราคาแพงที่หยิบพาดบ่ามาด้วย

มิลานช้อนตามองวาคีนอย่างไม่เต็มตาก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อการกระทำของเขาเมื่อสักครู่กำลังทำให้สติเธอแทบหลุดออกจากร่าง

"มองฉันทำไม" วาคีนนั่งลงบนโซฟาก่อนจะเอ่ยถามร่างเล็กที่กำลังจ้องมองเขาด้วยสายตามีคำถาม

"คะ...คุณนัดฉันมากินข้าวไม่ใช่เหรอคะ"

"งั้นเหรอ" วาคีนเลิกคิ้วถามด้วยรอยยิ้มที่กวนประสาทแถมมันยังดูโรคจิตมากอีกต่างหาก

"คุณก็ควรทำตามที่พูด ไม่ใช่เล่นลิ้นไปมาแบบนี้" คนตัวเล็กทำใจกล้าพูดออกไปแบบนั้นทั้งที่ใจเธอแทบจะไม่ไหวกับบรรยากาศและท่าทางของวาคีนในตอนนี้เลย

"เด็กน้อย เธอรู้จักคำว่าเล่นลิ้นดีแค่ไหนกัน..." วาคีนแสยะยิ้มร้ายกาจพลางโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนร่างเล็กต้องรีบเขยิบหนี แต่ทว่ามือหนาของวาคีนก็กระชากแขนเธอไว้เสียก่อน

"คะ...คุณวาคีน" มิลานเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ปากคอสั่นระริกด้วยความกลัวสายตาของเขาในตอนนี้มันเป็นสายตาที่พร้อมจะขย้ำเธอทุกเมื่อ

"เธอรู้จักมันดีมากแค่ไหน..." เจ้าของมือหนายกมือบีบปลายคางมนแล้วดึงเข้ามาหาตัวอย่าวแรง ส่งผลให้ร่างเล็กเซถลาเข้าไปหาเขาอย่างไม่ได้ทันตั้งตัว

"อึก..." ร่างบางลอบกลืนน้ำลายด้วยความอยากลำบากเมื่อใบหน้าคมคายใกล้ชิดใบหน้าเธอเพียงแค่ปลายจมูกชนกัน

"คำว่าเล่นลิ้นที่เธอพูด..." น้ำเสียงนิ่งเรียบของวาคีนแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเยือกเย็น พร้อมกับแววตาวาวโรจน์ที่มองมิลานราวกับสัตว์เลี้ยง

"...เธอรู้จักมันดีแค่ไหน"

"ฉะ...ฉันไม่รู้ ปล่อยฉะ..." คำพูดส่วนที่เหลือถูกกลืนหายไปในลำคอ หลังจากที่ริมฝีปากหนาประกบแนบชิดกับปากบางอย่างแรงจนเธอไม่ได้ทันตั้งตัว มิลานพยายามดิ้นออกจากมือหนาที่เปลี่ยนจากจับปลายคางเธอมาเป็นรั้งเอวคอดไว้แทน

"อื้ออออออ! " คนตัวเล็กร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว ฟันคมขบกันไปมา กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วริมฝีปาก วาคีนตวัดหยอกล้อเรียวลิ้นเล็กราวกับว่ากำลังแสดงให้เธอรู้จักคำว่าเล่นลิ้นให้แบบฉบับของเขา

พลั่ก! มือเล็กผลักหนาอกแกร่งออกอย่างแรง ก่อนจะเงยหน้ากอบโกยอากาศหายใจเข้าปอด

"อึก...อึก" เธอมองวาคีนด้วยสายตาสั่นระริก ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนจะพยายามเขยิบตัวให้ห่างจากเขามากที่สุด

"รู้จักคำว่าเล่นลิ้นแล้วใช่ไหม..." ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มร้ายกาจมองใบหน้าสวยอย่างเย้ยหยัน ดวงตาคมไล่มากใบหน้าไปตลอดจนทั่วร่างกายเล็ก

"..." มิลานหวาดหวั่นกับสายตาโลมเลียร่างกายเธอของวาคีนเป็นอย่างมาก ความรู้สึกในตอนนี้เธอแทบจะร้องไห้ออกมาเพราะกลัวเขาทำอะไรที่มันมากกว่านี้

"หึ ถ้ารู้แล้วก็บันทึกมันใส่สมองเธอไว้..." มาเฟียหนุ่มเค้นเสียงหัวเราะในลำคอก่อนจะพูดออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ยิ่งทำให้มิลานตัวสั่นเทายิ่งกว่าเดิม

"...ว่าอย่าพูดจาอวดดีกับฉัน"

###น้องมันน่ารักใช่ไหม พี่มันก็เลยอยากแกล้ง 

แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลค์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ?

??????