BAD KILLER 2

"เฮ้อออ...เรื่องทั้งหมดจบลงด้วยดีสักทีนะ" มิลานถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่เมื่อได้รับข่าวดีว่ามีนาพี่สาวของเธอหลุดพ้นจากเรื่องแย่ๆ ทั้งหมดไปแล้ว

"ถอนหายใจอะไรของแกขนาดนั้นยัยมิล" เสียงน้ำเพชรเพื่อนชายใจเป็นหญิงคนสนิทเอ่ยถามมิลานที่ถอนหายใจออกมาแรงจนมันดูผิดแปลก

"ไม่มีอะไร ฉันแค่เหนื่อยๆ " ใบหน้าสวยส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะฟุบหน้าลงบนเสื้อกันหนาวของตัวเอง

"เหนื่อยก็กลับไปนอนพัก...หน้าแกโทรมมากเลยนะตอนนี้" จะให้ไม่โทรมได้ยังไงในเมื่อทั้งเรียน ทั้งเฝ้าผับรวมไปถึงหวาดระแวงกับผู้ชายอีกคนที่เธอกลัวเขาจนไม่อยากพูดถึง

ครืดดดดด ครืดดดดด~ เสียงสั่นของโทรศัพท์เครื่องหรูของมิลานดังออกมาจากกระเป๋า เธอควานหาในกระเป๋าสะพายใบหรูก่อนจะคว้ามันขึ้นมาดู

' PRIVATE NUMBER '

"ใครกัน" ร่างบางพึมพำเสียงเบาเมื่อเห็นเบอร์ส่วนตัวโทรเข้ามาแต่ทว่าเธอกลับตัดสายทิ้งแล้วเก็บลงในกระเป๋าเหมือนเดิม

"แก ฉันกลับก่อนนะ" มิลานหันไปพูดกับเพื่อนอีกสองคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน

"ขับรถดีๆ เว้ย" มิลานพยักหน้ารับแล้วจึงก้าวขาเดินมาที่รถคันหรูของตัวเอง

พรึ่บ! มือเล็กปลดล็อครถก่อนจะเปิดประตูฝั่งคนขับหมายจะหย่อนตัวนั่งแต่ทว่าเธอก็ต้องเบิกตาด้วยความตกใจ

"คะ...คุณวาคีน คุณขึ้นไปบนรถฉันได้ยังไง" ร่างเล็กถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือก่อนจะค่อยๆ ถอยห่างออกมาจากรถของตัวเอง

"ขึ้นรถสิ ฉันแค่มีเรื่องจะคุยกับเธอ" น้ำเสียงนิ่งเรียบพร้อมรอยยิ้มมันทำให้มิลานขนลุกซู่ ขาเรียวก้าวเดินมาทางฝั่งคนนั่งด้วยสติที่เหลืออยู่น้อยนิด

ปัง! เสียงประตูรถปิดลงทำให้สติของมิลานกลับมาจนเต็มร้อย เธอมองเจ้าของใบหน้าคมคายอย่างหวาดกลัว

"ยังกลัวฉันอยู่อีกเหรอ..." มือหนาเอื้อมมือเขี่ยปลายผมสีชมพูของมิลานเชิงหยอกล้อ

"..." มิลานเม้มปากแน่นไม่ได้ตอบอะไรออกไป

"...ตัวสั่นเชียวเด็กน้อย" มือหนาค่อยๆ เลื่อนจับปลายคางมนก่อนจะบีบมันเบาๆ

"คะ...คุณมีอะไรจะพูดกับฉันก็พูดมาสิคะ" มิลานทำใจกล้าปัดมือหนาของชายหนุ่มตรงหน้าออกจากปลายคางตัวเองก่อนจะถามออกไป

"หึ ก็แค่อยากมาสงบศึก" วาคีนพูดออกมาเสียงเรียบนิ่งแต่ดวงตาคมของเขายังเลื่อนมองไปทั่วร่างกายเล็กกระทัดรัดของหญิงสาวไม่หยุด

"จริงๆ คุณไม่ต้องมาก็ได้ค่ะ แค่ไม่ต้องมายุ่งกับฉันก็พอ" มิลานพูดออกไปตามความต้องการของตัวเอง เธอไม่ต้องการให้วาคีนมายุ่งกับเธออีกแล้ว

"ฉันเสียใจนะที่เธอพูดแบบนี้ออกมา" ถึงแม้ว่าจะพูดว่าเสียใจแต่ใบหน้าของวาคีนดูชอบใจกับท่าทางหวาดกลัวของร่างเล็กที่กลัวเขาจนตัวสั่น

"..." มิลานมองดวงตาสีฟ้าเข้มราวกับน้ำทะเลในตอนกลางคืนของวาคีนนั้นเล็กน้อย พลันคิดว่าเขาไม่มีความรู้สึกแบบที่พูดออกมาเลยแม้แต่น้อย

"ไปกินข้าวกับฉันสักมื้อหรือจะอยากได้ของขวัญจากฉันเป็นการสงบศึกดีล่ะ..." คำว่าของขวัญทำให้มิลานถึงกับกลัวจนสั่นประสาท ของขวัญชิ้นล่าสุดที่เขาเป็นคนส่งมาให้เธอนั้นมันคือนิ้ว...นิ้วของคนจริงๆ

"ฉะ...ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณ" คนตัวเล็กพูดเสียงแผ่วเบา ก่อนจะมองมือหนาของวาคีนที่เอื้อมมือเขี่ยผมเธอเล่นอีกครั้ง

"เสียใจแฮะ ฉันไม่เคยคิดอยากจะสงบศึกกับใครเลยนะ" มาเฟียหนุ่มโน้มร่างเข้าไปใกล้เพียงแค่จ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยของมิลาน หญิงสาวถึงกับหลับตาลงกำมือแน่นด้วยความสั่นกลัว

"กะ...ก็ได้ค่ะ กินข้าวแค่มื้อเดียวใช่ไหมคะ" ร่างบางโพล่งถามออกมาทั้งที่หลับตาอยู่

"หรือเธออยากจะกินอย่างอื่นล่ะ? " มิลานตัวแข็งทื่อเมื่อรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นที่กำลังเป่ารดจมูกเชิดรั้นของตัวเอง

"อย่าเล่นลิ้นได้ไหมคะ...แค่กินข้าวแล้วคุณจะจบใช่ไหม" ดวงตากลมโตของมิลานลืมตามองอย่างไม่พอใจแต่ทว่าใบหน้าคมคายของวาคีนอยู่ห่างเพียงแค่คืบเดียว ดวงตาสีฟ้านั้นจ้องมองเธออย่างมีเลศนัย ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะเลื่อนใบหน้ามาข้างใบหูเล็ก

"เพนท์เฮ้าส์ฉัน..."

"...สองทุ่มแล้วทุกอย่างจะจบ"

มิลานนั่งมองแผ่นหลังแกร่งของเจ้าของเรือนผมสีทองนั้นไปจนลับสายตา เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกกลัวจนหยุดหายใจไปชั่วขณะ

"เฮ้อออ..." หญิงสาวนั่งเหม่อใช้ความคิดของตัวเองอย่างหนักเมื่อนึกถึงคำพูดของอีกคน ที่พูดกับเธอเมื่อสักครู่นี้

"ฉันต้องไปจริงๆ ใช่ไหม" เจ้าของใบหน้าเล็กพูดด้วยน้ำเสียงราวกับจะร้องไห้

เธอไม่อยากไป

แต่เธอก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับวาคีนอีกแล้ว

...เขาน่ากลัวเกินไป

"ขอให้มันจบอย่างที่เขาพูดจริงๆ ด้วยเถอะ" ถึงปากเล็กจะพึมพำออกมาอย่างนั้นแต่ความหวาดกลัวที่วาคีนสร้างให้กับเธอ มันก็ยังคงตามหลอกหลอนเธอไม่หายไป

ทั้งแววตา ท่าทาง และรอยยิ้ม

มันดูร้ายกาจมากจนเธอไม่อยากเห็นมันอีกแล้ว

ผ่านไปสักพัก...

"อื้ออออ~" เสียงงัวเงียของมิลานดังออกมาจากลำคอเรียว เธอค่อยๆ ลืมตามองเพดานอย่างช้าๆ แต่เมื่อสมองมันประมวลผลเต็มร้อย ก็ต้องดีดตัวลุกจากเตียงทันที

"หกโมงห้าสิบ...เฮ้อออ เธอมองนาฬิกาดิจิตัลข้างหัวเตียงก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อมันยังไม่เลยเวลาที่วาคีนนัดเธอไว้ เรียวขาเล็กรีบก้าวลงจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำเพื่อออกไปพบอีกคนตามที่เขาต้องการ

ติ๊งงงงง ติ๊งงงง~ เสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์ทำให้มิลานที่กำลังแต่งหน้าอยู่นั้นหันมาสนใจ เธอเดินมาหยิบมันขึ้นมาดูพลางถอนหายใจหนักๆ เมื่อข้อความมันแนบโลเคชั่นของสถานที่หนึ่งมาด้วย มันชั่งเป็นการตอกย้ำเธอเสียจริง

' อย่าลืม 2 ทุ่ม '

ไม่ต้องบอกเลยว่าใครเป็นคนส่งข้อความนี้มา มีเพียงคนเดียวที่รู้ว่าเธอมีนัดเวลานี้ก็คือ วาคีน

@เพนท์เฮ้าส์

มิลานขับรถมาจอดหน้าเพนท์เฮ้าส์หรูตามโลเคชั่นที่ข้อความปริศนานั่นส่งมา มันอยู่ไม่ไกลจากคอนโดเธอมากนักมันยิ่งทำให้เธอกลัวมากกว่าเดิม

"เขาคงไม่คิดจะลวงฉันมาฆ่าหมกที่นี่หรอกใช่ไหม..." คนตัวเล็กได้แต่พึมพำออกมาอย่างหวาดกลัว เธอมักจะคิดเองไปก่อนเพราะคนอย่างเขาน่าจะทำได้ทุกอย่างเหมือนอย่างที่เขาเคยส่งของขวัญสุดสยองนั่นมาให้กับเธอ

"ฉันเป็นน้องสาวพี่ริณแฟนเพื่อนเขาเลยนะ..."

"...เขาคงไม่ทำอะไรฉันหรอก" มิลานพูดให้กำลังใจตัวเองพลางส่ายหัวไล่ความกลัวน้อยๆ แล้วเปิดประตูรถพร้อมกับหยิบกระเป๋าสะพายข้างเดินมายืนอยู่หน้าประตูเพนท์เฮ้าส์

แอดดดดด! มิลานที่กำลังจะเอื้อมมือกดกริ่งก็ต้องชะงักเมื่อประตูถูกเปิดออกด้วยฝีมือผู้ชายร่างสูงใบหน้าหล่อเหลา

"นายรออยู่ครับ" ซันจิมือขวาของมาเฟียหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะหลีกทางให้มิลานเดินเข้ามาด้านใน แต่ทว่าเท้าเล็กก็ยังคงยืนนิ่งเพราะไม่กล้าเดินเข้าไป

"..."

"อย่าให้นายรอนานดีกว่า มันจะดีกับตัวคุณ" สิ้นเสียงของซันจิ มิลานก็ก้าวขาเดินเข้ามาข้างในอย่างรวดเร็ว เธอรู้ดีว่าวาคีนทำอะไรได้มากกว่านั้น

มิลานเดินตามหลังมือขวาของมาเฟียหนุ่ม เธอลอบมองบริเวณที่มีแต่ชายชุดดำยืนอยู่กันหลายต่อหลายจุด มันยิ่งทำให้เธอถึงกับมือสั่นมากกว่าเดิม ถึงแม้เธอจะไปบ้านของแอลตันเพื่อนของพ่อเธอก็บ่อยแต่ว่ามันเป็นคนละความรู้สึกกัน

ความรู้สึกนี้ที่เธอเป็นอยู่...มันคือความหวาดระแวง

ก๊อกๆๆๆ! มิลานเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูบานหรูชั้นบนของเพนท์เฮ้าส์ เธอมองมันด้วยความรู้สึกบางอย่างที่อยู่ภายในร่างกายเธอตลอดเวลา

"เข้ามา" เสียงเข้มจากด้านในเล็ดลอดออกมาและเธอก็รู้ดีว่านั่นเป็นเสียงวาคีน

"นายรออยู่ข้างใน เชิญครับ" มือขวาหนุ่มเปิดประตูก่อนจะหันมาพูดกับมิลานที่ยืนนิ่งมองเข้าไปด้านใน

"นายไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ" ซันจิเงียบเป็นคำตอบก่อนที่เขาจะพยักหน้าให้มิลานเดินเข้าไปในห้องปริศนาที่มีวาคีนอยู่ด้านใน

มิลานถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนจะยกมือกำโซ่กระเป๋าสะพายแน่นแล้วก้าวเท้าเล็กเดินเข้ามาด้านใน

ปัง! ประตูถูกปิดลงทำให้มิลานสะดุ้งด้วยความตกใจ เธอกวาดสายตามองภายในห้องขนาดใหญ่ด้วยความระแวง แต่ทว่าเธอกลับไม่เห็นแม้แต่เงาเจ้าของเสียงเมื่อกี้

หญิงสาวจึงเดินมานั่งรอบริเวณโซฟาตัวเขื่องด้วยหัวใจที่เต้นไม่หยุด มันเต้นแรงจนแถมจะหลุดออกมานอกเบ้า

"ไง! เด็กน้อย"

##ลูกสาวฉันเป็นเด็กขี้กลัวค่ะ เพราะว่าที่ผัวเป็นโรคจิต ??

แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลค์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ?

??????