ตอนที่ 3

หลังจากที่รถเมล์หยุดจอดยังป้ายที่ใกล้กับปากซอยบ้านของฉัน ฉันก็เดินลงจากรถไปทันทีอย่างไม่รอช้า เพราะเวลาตอนนี้มันก็ค่อนข้างที่จะเย็นมากแล้วด้วย ไม่สิ...เกือบจะดึกแล้วด้วยซ้ำสำหรับฉัน

ถ้าหากฉันกลับบ้านในเวลาแบบนี้มันก็ค่อนข้างที่จะไม่ดีต่อตัวฉันเอง เพราะซอยบ้านฉันมันค่อนข้างที่จะเปลี่ยวเอาการ

ขาเล็กของฉันก้าวเข้าไปในซอยที่มืดสนิท เพราะหลอดไฟมีแค่บางจุดเท่านั้น บ้านที่ฉันอาศัยอยู่ในระหว่างที่เรียนอยู่กรุงเทพมันก็เป็นบ้านของน้าสาวฉัน ฉันเองก็อยากจะออกไปอยู่หอเพราะไม่อยากจะรบกวนท่าน และที่สำคัญ คือฉันไม่ค่อยชอบสายตาของลูกชายน้าเท่าไหร่ยามที่เขามองมา

เมื่อเดินมาถึงบ้านฉันก็เอื้อมมือไปผลักประตูบานเล็กออก ก่อนจะปิดล็อคเอาไว้

“ทำไมกลับดึกจัง” เสียงทุ้มเข้มพร้อมกับร่างสูง ที่เดินเข้ามาประชิดตัวฉันอย่างกะทันหัน มันทำให้ฉันสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองยังเจ้าของเสียง

“ตกใจหรอ” พี่เมฆ ลูกเลี้ยงของน้าสาวฉันเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับเอ่ยถามออกมา

“ค่ะ ทำไมพี่ยังไม่นอนอีกล่ะคะ” ฉันพยักหน้ารับ พร้อมกับย้อนถามเขากลับไป พี่เมฆอายุห่างกว่าฉัน 5 ปี เขาเป็นลูกติดของน้าเขยฉัน ฉันจึงไม่ค่อยจะสนิทกับเขามากเท่าไหร่ หรือเอาจริงๆ คือฉันไม่อยากจะสนิทกับเขาเลยด้วยซ้ำ เพราะฉันกลัว

“พี่ก็รอโฟกัสไง ทำไมถึงกลับบ้านดึกนักล่ะ ไปไหนมาหรอ” พี่เมฆเอ่ยถามออกมาเป็นชุด ขณะที่เขาก็ก็กำลังขยับตัวเข้าหาฉันเรื่อยๆ

“เอ่อ...กัสไปทานข้าวกับเพื่อนมาน่ะค่ะ กัส...ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันตอบเขากลับไปอย่างตะกุกตะกัก พร้อมกับเดินเลี่ยงเขาออกมา ซึ่งพี่เมฆเขาก็ไม่ได้อะไรกับฉันอีก ฉันถึงได้เดินเข้าบ้านแล้วเดินขึ้นห้องของตัวเอง

ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะล็อคลูกบิดเอาไว้อย่างแน่นหนา แล้วเดินไปล้มตัวนอนแผ่อยู่บนเตียง

“เฮ้ออออ~” ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ขณะที่ในหัวก็กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องวันนี้ไปด้วย คนอย่างฉันมันคงจะไม่เหมาะกับการอยู่ในสังคมที่โหดร้ายแบบนี้จริงๆ นั่นแหละ

ฉันพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่ข้างกาย แล้วล้วงมือเข้าไปหยิบมือถือออกมา

ตื้ดดดดด~ ตี๊ดดดดด~

(“ฮัลโหลลูก”) ฉันรอเสียงสัญญาณดังขึ้นเพียงไม่นาน เสียงแม่ของฉันก็กรอกลงมาตามสาย

“แม่ หนูคิดถึงแม่จังเลยค่ะ” ฉันพูดออกมาด้วยเสียงที่เบาหวิว ขณะที่ดวงตาของฉันมันก็สั่นไหวน้อยๆ พอฉันได้ยินเสียงของแม่บ่อน้ำตาของฉันมันก็ยิ่งตื้นมากกว่าเก่า

(“แม่ก็คิดถึงลูกจ้ะ แล้วนี่เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเสียงเหมือนคนไม่มีแรงแบบนั้นล่ะหื้ม”) แม่และพ่อคือคนที่คอยเอาใจใส่และคอยห่วงใยฉันในทุกๆ เรื่อง พอได้ยินน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใยจากท่าน น้ำตาของฉันมันก็เริ่มหยดลงช้าๆ

(“โฟกัสเป็นอะไรหรือเปล่าลูก”) แม่ของฉันถามย้ำออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไป ฉันยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ พร้อมกับพยายามปรับเสียงของตัวเองให้เป็นปกติ

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูก็แค่อยากจะได้ยินเสียงแม่เฉยๆ” ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมไม่ให้มันสั่นมากเกินไปจนแม่ผิดสังเกต

(“ถ้ามีอะไรก็บอกแม่นะ อย่าเก็บมันไว้คนเดียว”) ฉันถึงกับชะงักไปในทันที เมื่อได้ยินแม่พูดออกมาแบบนั้น ความจริงฉันก็อยากจะเล่าทุกอย่างให้ท่านฟัง แต่อีกใจฉันก็ไม่อยากที่จะสร้างปัญหามากมายให้ท่านได้ปวดหัว

“ค่ะ ถ้ามีอะไรหนูจะบอกแม่ทุกอย่างเลยค่ะ” ฉันตอบรับกลับไป ขณะที่กำลังขอโทษท่านอยู่ในใจไปด้วย

ฉันคุยโทรศัพท์กับแม่อีกสักพัก ก่อนที่จะให้ท่านวางสายไป เพราะเวลาได้ล่วงเลยมาจนดึกดื่นแล้ว

ฉันลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปคว้าผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

.:KARN PART:.

เสียงเพลงจังหวะหนักๆ พร้อมกับเสียงพูดคุยของเพื่อนๆ ที่นั่งล้อมวงกินเหล้ากันอยู่ มันเป็นภาพที่คุ้นตาผมในทุกๆ วัน ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นเนื่องในโอกาสอะไร พวกผมก็สามารถที่จะรวมตัวสังสรรค์กันได้ทุกที่ทุกเวลาอยู่แล้ว และไม่ใช่แค่กลุ่มเพื่อนของผมเท่านั้นที่สังสรรค์กัน แต่มีกลุ่มผู้หญิงที่เป็นเด็กของพวกผมมาร่วมแจมด้วยในทุกครั้ง

และวันนี้ผมก็ไม่มีอะไรมาก แค่อยากจะกินให้เมาแล้วเอาให้มันส์ก็แค่นั้น

“นั่งกินเหล้าเฉยๆ กูรู้สึกเบื่อๆ ยังไงก็ไม่รู้ว่ะ” โดม เพื่อนสนิทของผมเอ่ยพูดขึ้นมา ขณะที่มือของมันก็กำลังยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปากไม่หยุด มันคงจะคิดว่าที่มันกินอยู่คือน้ำเปล่ามั้ง

“มึงถือแก้วเหล้าไปนั่งกินในน้ำไป ถ้าเบื่อมึงก็ว่ายน้ำไปกินไป” ผมหันไปพูดกับมัน พร้อมกับชี้นิ้วไปที่สระน้ำข้างๆ ที่พวกผมนั่งกินเหล้ากันอยู่

“คงไม่มีใครกวนสั้นตีนได้เท่ามึงแล้วล่ะ” โดมมันพูดว่าผมออกมาอย่างไม่จริงจัง แต่ความเป็นจริงผมเองก็มีนิสัยแบบนี้นี่แหละ

“ขอบคุณที่ชม” ผมยักคิ้วให้กับมัน ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มบ้าง รสชาติของมันเป็นอะไรที่ทำให้ผมฟินจริงๆ

“แต่อิงค์มีเกมจะให้พวกพี่เล่นแก้เบื่ออยู่นะ สนใจป่ะ” อิงค์ เด็กของไอ้สิงห์เพื่อนของผมพูดขึ้นมาพร้อมกับสายตาที่เปล่งประกายอย่างนึกสนุก