บทที่1 BAD HUSBAND

ปัจจุบัน 6เดือนต่อมา....

“อ๊ะ ๆ รามสูร นายกระแทกแรงเกินไปแล้วน่ะ”

“ซี๊ด มันยังเบาไปด้วยซ้ำสำหรับเมียอย่างเธอเจ้า”

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

“โอ๊ยย จุก”

ตุบๆ เสียงทุบตีเข้าที่กลางหลังรามสูรจากฝีมือของฉันเองในขณะที่มันกำลังเอาฉันแรงๆ จนฉันจุกหมดไปทั้งตัว

“ราม พอได้แล้วน่ะ”

“ซี๊ด อ่าส์” ฉันรู้สึกได้ว่ามีของเหลวฉีดพุ่งเข้ามาในร่างกายตัวเองพร้อมกับที่ร่างหนาของรามสูรนอนซบอยู่ตรงซอกคอของฉันอย่างหมดแรงตามด้วยลมหายใจอุ่น ๆ ของมันที่เป่ารดต้นคอของฉัน

“ราม นายจะมานอนทับบนตัวฉันแบบนี้ไม่ได้น่ะ มันหนัก” ฉันเกลียดมันจริง ๆ ไอ้บ้าหน้ามึนเนี่ยเสร็จทีไรชอบนอนทับฉันตลอด แล้วมันเคยรู้ไหมว่าตัวมันหนักอย่างกะช้าง

“เงียบๆ หน่อยเจ้า ฉันจะนอน” ดูมัน ยังมีหน้ามาพูดอีกน่ะ ฉันหนักเข้าใจป่ะ

“จิ๊ ถ้าจะนอนก็ลงไปนอนข้างล่างดี ๆ สิ ฉันหนักนายเข้าใจฉันไหมไอ้บ้า!!!!”

ตุบ!!

ฮึ ผลักแม่งออกไปเลยให้กลิ้งลงพื้นได้ยิ่งดีไอ้บ้าเนี่ย เกลียดมันจริง ๆ ฮึ่ย!

หลังจากที่ฉันผลักรามสูรลงไปนอนข้าง ๆ แล้ว ฉันจึงเตรียมตัวจะลุกขึ้นออกจากเตียงเพื่อเข้าไปชำระล้างร่างกายในห้องน้ำจะได้กลับไปนอนที่ห้องตัวเองสักที แต่พอจะลุกออกจากเตียงไอ้บ้ารามสูรมันก็ดันมากอดเอวฉันไว้แล้วดึงตัวฉันไปโดนหน้ามันที่นอนอยู่ ฉันล่ะอยากจะกรี๊ดดัง ๆ จริงๆกับความบ้าหน้ามึนของมัน

“รามสูร ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้!! ฉันจะไปอาบน้ำกลับห้องแล้ว”

“ใครอนุญาตให้เธอกลับห้องว่ะเจ้า คืนนี้เธอยังต้องโดนรับโทษอีกยาว นี่แค่รอบแรกเอง”

“ไม่ๆ รามสูรฉันบอกว่าไม่ไง” ไอ้บ้ารามมันไม่ฟังฉันเลยเอาแต่ดันตัวฉันให้นอนลงที่เตียงหลังจากนั้นมันก็ขึ้นมาคร่อมร่างกายฉัน แล้วก็ตามสเต็ปมันฉันจับกระแทกอีกครั้งอย่างบ้าคลั่งจนฉันรู้สึกแสบส่วนนั้นไปหมด พัง พังหมดแล้วร่างกายฉัน...

.

.

.

“ฮึ สุดท้ายก็สลบสินะจันทร์เจ้า” ผมจัดการกระแทกเมียตัวเองไม่รู้กี่รอบ แต่ที่รู้คือตั้งแต่เที่ยงคืนจนตอนนี้ตีสามกว่าแล้วผมเพิ่งจะหยุดเพราะเธอดันสลบไปก่อนถ้ายังไม่สลบรับรองยันเช้าแน่นอน

ส่วนใครที่สงสัยว่าทำไมผมต้องลงโทษเธอแบบนี้ เหตุผลคือผมเห็นเธออยู่ที่ผับของไซเรนน้องชายของผมพร้อมกับเพื่อนๆ ของเธออีกสองคน

แรกๆ ผมก็ไม่ได้อะไรมากหรอกเพราะข้างล่างที่เธออยู่ก็มีลูกน้องผมอยู่ด้วย แต่พอดีเจขึ้นไปเปิดเพลงผมจึงได้เห็นอย่างเต็มตากับเสื้อผ้าที่ใส่ไปผับเมื่อคืนนี้ เพราะเธอกำลังโยกตัวเองกลางฟลอร์และมีไฟส่องไปที่ตัวเธอ

หึ! อย่าเรียกว่าเสื้อผ้าเลย ให้เรียกว่าเศษผ้าดีกว่าไม่รู้ว่าออกแบบมาได้ไง ผมได้แต่กัดฟันกรอกอย่างโมโหอยู่ที่ชั้นสองเพราะเสื้อผ้าบ้าๆ ที่เธอเลือกใส่ไป แต่กลับต้องโมโหมากกว่าเดิมเมื่อมีไอ้พวกเวรที่มันกล้ามาเบียดตัวเมียผมเต็มไปหมด จนผมทนไม่ไหวต้องรีบลงไปจัดการเองแล้วลากกลับมาที่ห้องเอาจนสลบนี่แหละ ถ้าคุณคิดว่าเรื่องแค่นี้เอง สำหรับผมไม่ใช่เรื่องแค่นี้ เพราะผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับเมียผม

ถึงจะไม่มีใครรู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกันก็ตาม