ex-husband: เก็บเข้ากรุ

ตลอดการเดินทางภายในรถแท็กซี่คือความเงียบ เราสองคนต่างหันหน้าไปคนละทาง ถ้าให้เปรียบก็คงเหมือนถนนเส้นคู่ขนานนั่นแหละ

เดินไปคู่กัน แต่ไม่มีทางมาบรรจบเป็นเส้นเดียวกัน

ตริ๊ง ตริ๊ง ตริ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนของฉันดังขึ้นรัว ๆ ด้วยความเกรงใจคนขับแท็กซี่ ฉันจึงล้วงจากกระเป๋าขึ้นมากดอ่าน

(ทอม : กลับห้องยัง)

(ทอม : ไอถึงห้องแล้ว)

(ทอม : คิดถึงยูนะ)

(ทอม : ถ้ายังไงถึงห้องแล้วคอลมาหาไอหน่อย ไอคิดถึงยูใจจะขาดแล้ว)

ข้อความที่ฉันเปิดอ่านทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาด้วยความเคยชิน

(แหวน : ไอก็คิดถึงยู)

(แหวน : ตอนนี้ไออยู่ในรถแท็กซี่ ใกล้ถึงคอนโดแล้ว)

(แหวน : ถึงห้องแล้วไอจะโทรหานะ)

ฉันส่งข้อความตอบกลับไป

‘ทอม’ คือคนที่ฉันลองเปิดใจคุยมาได้สักพักแล้ว โดยที่ฉันไม่ได้เล่าให้เพื่อนคนไหนฟังเลย แม้จะเป็นเพื่อนสนิทของฉันก็เถอะ

ที่ไม่เล่าเพราะอะไรก็ไม่รู้นะ อาจจะเพราะยังไม่ได้มั่นใจว่าทอมจะเป็นคนที่ฉันรักมั้ง

ทอมยังเรียนไม่จบ เขาจึงไม่ได้กลับมาพร้อมฉัน แต่ไม่เกินปีนี้ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดทอมน่าจะกลับมาเมืองไทย

Rrrr….

เสียงริงโทนของคนข้างกายดังขึ้น ฉันจึงรีบเก็บโทรศัพท์มือถือของฉัน

ด้วยความที่สายตาสอดส่องอยากรู้อยากเห็นเกินความจำเป็น

จึงได้เห็นว่าใครคือคนที่โทรเข้ามา

ฉันหันหน้ามองอีกทางเมื่อเห็นชัดแล้วว่าใครคือคนที่โทร ก็รู้สึกเจ็บดี เจ็บมากเลยก็ว่าได้

หึ เจ็บทั้งที่ควรเลิกรู้สึกได้แล้ว

ดินไม่ได้กดรับสาย เพราะว่าฉันไม่ได้ยินเสียงเขาพูดอะไรออกมา

สมองของฉันกำลังประมวลเรื่องราวบางอย่าง จุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันควรเริ่มตั้งแต่ตอนไหนกัน

แต่คิดไปก็เท่านั้น ในเมื่อฉันเป็นคนนอก จะรู้จุดเริ่มต้นของคนอื่นได้ยังไงกัน

สี่สิบห้านาทีต่อมาแท็กซี่จอดที่หน้าคอนโดของฉัน ฉันมองมิเตอร์และควักเงินจ่าย มืออีกข้างเปิดประตูเตรียมลงจากรถ

“แม่คิดถึง” เสียงของคนข้างกายเอื้อนเอ่ย ฉันไม่ได้ใส่ใจที่จะฟังหรือตอบกลับอะไรไป ทำเหมือนไม่ได้ยิน

ฉันลงจากรถและเดินเข้าคอนโด ไม่ได้หันหลังกลับไปมอง

เมื่อเราสองคนจบกันไปแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องมาสานต่อความเจ็บปวดให้แก่กันและกัน

แม่ที่ดินพูดถึงก็คือแม่ของเขา จริงอยู่ว่าฉันทำไม่ดีกับลูกชายของแม่ แต่ว่าแม่เป็นผู้ใหญ่ที่ดีมาก แม่ไม่โกรธ ไม่ถือสา และยังรักฉันเหมือนลูก

บอกตามตรงเลยว่าเมื่อมองย้อนกลับไปดูสิ่งที่ทำเอาไว้นั้น ฉันรู้สึกละอายใจมาก

ฉันมันผู้หญิงหน้าด้านคนหนึ่งที่อยากได้ผู้ชายจนถึงขั้นวางยาเพื่อให้เขาหลับนอนด้วย

มันคือเรื่องทุเรศ เรื่องน่าสมเพชมากสำหรับฉัน!

กลับมาถึงห้องฉันก็ทิ้งตัวลงนอนบนฟูก ไม่สนแล้วความสะอาด ตอนนี้อยากนอน อยากลืมใบหน้าของดิน ไม่อยากให้เสียงของเขาเข้ามาก้องอยู่ในหู ไม่อยากให้เขาเข้ามามีอิทธิพลต่อหัวใจของฉัน

ตริ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนดังฉันจึงคว้ามือถือมากดอ่าน

(ทอม: เฮ้ ยูถึงห้องหรือยัง ทำไมนาน ไอเป็นห่วง)

นั่นไง ฉันมัวแต่คิดเรื่องของดิน จนลืมไปเลยว่ารับปากใครอีกคนที่เขากำลังรอฉันอยู่

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด

(ถึงห้องหรือยัง) เสียงนุ่มทุ้มน่าฟังของปลายสายทำให้ลืมเรื่องราวของดินไปชั่วขณะ เพื่อโฟกัสคนในสาย

“เพิ่งถึงเมื่อกี้เอง รถกรุงเทพติดจะตายไป”

(อ่อ ไอก็เป็นห่วง กลัวยูจะไปฉุดคนขับแท็กซี่)

“อ้าว ยูรู้ได้ไง ไออุตส่าห์ไม่พูดแล้วนะ”

(กวน ๆ แบบนี้ถ้าอยู่ใกล้ ๆ ไอจะจับยูฟัดซะให้เข็ด)

“ยูก็รีบกลับมาสิ ไอรอให้ยูมาฟัดอยู่นะ ไม่ได้เห็นหุ่นน่ากินของยูแล้วไอไม่มีแรงจะทำอะไรเลยนะ”

(อ้อนเก่งแบบนี้เดี๋ยวไอก็ทิ้งทุกอย่างแล้วบินกลับไปให้ยูอ้อนเช้าเย็นเลยดีไหมฮันนี่)

“ไม่ต้องเลย ยูจัดการเรื่องทางนั้นให้เสร็จก่อน เดี๋ยวพ่อแม่ยูรู้ว่ายูทิ้งทุกอย่างเพื่อไอ พวกท่านได้เหม็นหน้าไอกว่าเดิมทำไง”

(ใครเหม็นหน้ายูไอไม่สนอยู่แล้ว เพราะว่าไอหอมยู ไอเลิฟยูฮันนี่)

“เหมือนกันค่ะ”

(ยูรีบพักผ่อนนะ ไอไม่กวนแล้ว เห็นยูถึงห้องอย่างปลอดภัยไอก็หายห่วง)

“ค่ะกู๊ดไนท์นะคะ” ฉันวางสายทอมแล้วจากนั้นก็นอนค่ะ

นอนมองฝ้าเพดาน คิดอะไรไม่เรื่อยเปื่อย พยายามบอกตัวเองว่าที่ผ่านมาทำดีที่สุดแล้ว และปัจจุบันก็ได้เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองแล้วเหมือนกัน

ฉันจะไม่พาตัวเองกลับไปอยู่ในจุดที่เป็นทุกข์อีกเด็ดขาด

ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง ปิ๊ง…

เช้าวันต่อมาฉันลุกจากที่นอนด้วยความหงุดหงิด การนอนไม่เต็มอิ่มทำให้ฉันรู้สึกแย่ เมื่อคืนฉันคิดอะไรไปเรื่อย และเผลอหลับไปทั้งที่ไม่ได้อาบน้ำล้างหน้าล้างเครื่องสำอางอะไรทั้งนั้น

คนที่มาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเพื่อนสนิทของฉัน ไม่ฟองก็คงเป็นญ่า

คอยดูนะฉันจะวีนให้ ยังเช้าอยู่แท้ ๆ ดันมารบกวนการนอนของฉัน

“เป็นบ้าหรือไงโผล่มาแต่ชะ…เช้า” เสียงฉันขาดหายเพราะคนที่ยืนหน้าประตูไม่ใช่เพื่อนสนิททั้งสองคนของฉัน

“…” สายตาของเขามองฉันตั้งแต่เท้าจรดหัว

อ่า ใช่ กำลังทุเรศลูกตาที่มาเห็นฉันในสภาพนี้สิท่า เฮอะ

“มีอะไร” ฉันถามห้วน ๆ ไม่รู้หรอกว่าขึ้นมาได้ยังไง ไม่รู้ด้วยว่าทำไมรู้จักห้องฉัน

“ไปจัดการสารรูปตัวเองซะ แม่ทำกับข้าวรอแล้ว” ดินเอ่ยและเดินเข้ามาในห้องของฉัน

“ฮะ?” คืออะไร ฉันไม่เข้าใจ จะบอกว่าตอนนี้ทำหน้าโง่ ๆ ใส่เขาก็ได้

“10 นาที จัดการตัวเองให้เรียบร้อย อย่าให้ผู้ใหญ่รอนาน” ดินพูดขึ้นอีกรอบและเดินไปนั่งที่โซฟา

ทำอย่างกับว่านี่คือห้องของตัวเอง

คิดว่าฉันจะทำตามไหมล่ะ

เฮอะ ฝันเถอะ ทำไมฉันต้องทำตาม ในเมื่อเราสองคนคือคนแปลกหน้า

เรื่องเก่าเก็บในอดีตก็ยัดมันเก็บเข้ากรุไว้เถอะ

ฉันเดินกลับเข้ามาในห้อง ทิ้งตัวลงนอนที่ฟูก ฉันไม่สนเรื่องที่เขาพูดหรอก เราคือคนแปลกหน้า แค่เข้ามาในห้องโดยพลการก็เกินจะเยียวยาแล้ว

และคนอย่างดินไม่มีทางที่จะรออะไรได้นาน ๆ เดี๋ยวเขาก็ไป

คิดได้แบบนี้แล้ว มันก็เหมือนจะจบเพราะถือว่าฉันตัดปัญหาแล้วใช่ไหม ฉันควรหลับได้โดยที่ไม่ต้องสนใจอะไร

แต่ความจริงมันไม่ใช่เลย เพราะการที่ดินบุกรุกเข้ามาอยู่ในห้องของฉัน มันไม่ใช่เรื่องที่อดีตสามีควรทำ!

ทำไมคนฉลาดอย่างดินถึงไม่แยกแยะบ้าง

ก๊อก ก๊อก…

“อย่าช้านะแหวน แม่รอ” เสียงเคาะประตูพร้อมเสียงดังตามเข้ามา “เกิน 5 นาทีจะเปิดประตูเข้าไป”

จะเปิดเข้ามาได้ยังไง ขู่อะไรที่ไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว