PART 3 ผู้ชายอันตราย

พรึบ!

ฟ้าใสทิ้งตัวลงที่พื้นห้องน้ำมหาลัยด้วยท่าทางหมดแรง ชุดนักศึกษาของเธอเปรอะเปื้อนไปคราบสีอะคริลิคที่เอาไว้ใช้ทาบ้าน แต่ทว่าตอนนี้มันกับอยู่เต็มชุดของเธอ ไม่ว่าจะพยายามล้างออกยังไงก็ไม่ทำให้ดูดีขึ้นมาได้ คงต้องทิ้งเหมือนหลายชุดที่ผ่านมา

อึก! ฟ้าใสสะอื้นไห้ตัวโยนในห้องน้ำขณะที่คนทำหัวเราะสะใจอยู่ในห้องเรียน 

มารีญากับเพื่อนของเธอร้ายกาจมากจริงๆ ที่ใช้วิธีนี้จัดการกับฟ้าใส เพราะพวกเธอรู้ว่าฟ้าใสไม่มีเงินซื้อชุดได้ทุกครั้งแน่นอน อีกไม่นานฟ้าใสคงจะทนไม่ไหวและลาออกไปเอง 

'ฮือๆ แม่ครู..ฟ้าเหนื่อยเหลือเกิน ฮือ..." ฟ้าใสปล่อยโฮออกมาอย่างสุดทน แม้ว่าเธอจะพยายามไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร แต่คนพวกนั้นก็มากลั้นแกล้งเธออยู่ดี 

...

พรึบ! 

หลังจากร้องไห้ได้ไม่นาน ฟ้าใสก็ดันตัวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เมื่อนึกถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ครู 

'ไม่ว่าจะลำบากยากเย็นแค่ไหน ฟ้าก็จะเรียนให้จบค่ะ'

ฟ้าใสยกมือขึ้นปราดน้ำตาแล้วพาตัวเองออกมาจากห้องน้ำ เธอจัดการกับสภาพตัวเองเท่าที่จะทำได้ โชคดีที่มีเสื้อคลุมแขนยาวติดมาด้วย เพราะเมื่อเช้าเธอไปช่วยป้าข้างห้องขายขนมตั้งแต่สี่4 อากาศตอนเช้ามันค่อนข้างหนาว เธอก็เลยสวมใส่ไปด้วย 

ฟ้าใสรีบหยิบออกมาใส่แล้วรูดซิปจนสุดลำคอเพื่อปกปิดเสื้อที่เปื้อน ส่วนกระโปรงนักศึกษาที่มีคราบสีแดงติดเธอก็เอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำเช็ดออกลวกๆ แล้วออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางที่ปกติ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

' ฟู่วววว...' ฟ้าใสพ่นลมหายใจออกมาเบาๆเพื่อลดความประหม่า ตอนนี้เธอยืนอยู่หน้าประตูห้องเรียนแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็จะไม่ขาดเรียนเด็ดขาด เธอจะทำให้แม่ครูภูมิใจให้ได้ 

ทันทีที่ฟ้าใสก้าวเดินเข้าไปในห้องเรียน อาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ก็หยุดชะงักแล้วมองมาที่เธอ รวมถึงนักศึกษาที่อยู่ภายในห้องด้วย ฟ้าใสกอดกระชับแน่นแล้วเอ่ยขออนุญาตเข้าห้องตามระเบียบ

"ไปทำอะไรมา ทำไมมาสภาพนี้" คุณครูวัยกลางคนเอ่ยถาม 

"เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ"

ฟ้าใสจำเป็นต้องโกหกเพื่อให้เรื่องนี้มันจบไป เธอเหนื่อยที่จะสู้กับใครแล้ว และหวังว่าสักวันคนพวกนั้นเบื่อและเลิกรังแกเธอไปเอง 

"ไม่กลับไปเปลี่ยนเหรอ " อาจารย์เอ่ยถาม

"หนูไม่สะดวกไปเปลี่ยนค่ะ" ฟ้าใสก้มหน้าตอบโดยไม่สนใจเสียงซุบซิบนินทาและสายตาเหยียดหยามของเพื่อนในห้อง 

"ถ้าไม่กลับไปเปลี่ยนก็ไปนั่งเถอะ"

ฟ้าใสก้มหัวให้อาจารย์ด้วยท่าทางอ่อนน้อมแล้วเดินผ่านกลุ่มเพื่อนไปยังที่ว่างหลังห้องที่ประจำของเธอ  แต่ทว่าตอนนี้กลับมีใครบางคนนั่งอยู่กลับกลุ่มเพื่อนของเขา

ฟ้าใสตัวสั่นเกร็งไม่กล้าแม้แต่จะก้าวไปนั่งที่ว่างข้างๆเขาที่เป็นที่ประจำของเธอ เพราะเขาคือผู้ชายอันตราย ไม่ต่างจากมารีญาเลย 

"อี๋..สกปรก!!ไปนั่งไกลๆเลย" เสียงของเอญ่าที่นั่งอยู่กับกลุ่มผู้ชายพูดขึ้นมาด้วยท่าทางรังเกียจ เมื่อเห็นสภาพของฟ้าใส 

ส่วนฟ้าใสก็ไม่ได้โต้ตอบใดๆ เธอพยายามมองหาที่นั่งอื่น แต่ก็ไม่มีที่ว่างสำหรับคนอย่างเธอ 

ปึก! 

"ลุกขึ้น!"

เสียงของมาตินแตะขาเก้าอี้ของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหน้าของเขา พร้อมกับสั่งให้ชายคนนั้นไปนั่งที่อื่น  แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของเขา 

หลังจากผู้ชายคนนั้นลุกออกไป มาตินก็สั่งให้ให้ฟ้าใสนั่งตรงนั้นด้วยสายตาร้ายกาจ แต่ฟ้าใสกลับเอาแต่ยืนนิ่ง ไม่กล้านั่งลงตามที่ชายหนุ่มบอก 

" ไม่มีที่นั่งเหรอ "

เสียงของอาจารย์ดังขึ้นมา ทำให้ฟ้าใสจำใจต้องนั่งลงที่ว่างที่อยู่ด้านหน้าของมาติน โดยมีเอญ่าที่ทำหน้าไม่พอใจอยู่ข้างๆ เธอรู้สึกไม่พอใจที่มาตินหาที่ให้ผู้หญิงชั้นต่ำนั่ง 

ฟ้าใสถอดเสื้อคุมที่ไม่เปื้อนสีมาลองนั่ง เพื่อไม่ให้เก้าอี้เลอะไปด้วย จากนั้นก็เอาหนังสือและอุปกรณ์การเรียนขึ้นมา บางส่วนก็เปื้อนสี บางส่วนก็ใช้ได้ ดูน่าเวทนาสุดๆ 

..

ขณะที่ฟ้าใสกำลังสนใจในสิ่งที่อาจารย์สอนก็มีอะไรบางอย่างมาเขี่ยที่เท้าของเธอ พอฟ้าใสก้มลงไปมองก็พบว่าเป็นเท้าของมาตินที่ยืนมาเขี่ยเท้าของเธอ 

พรึบ! 

O.O! ทันทีที่ฟ้าใสหันไปมอง เธอก็ต้องตกใจเมื่อคนที่แกล้งเธอกำลังดูดปากกันกับเอญ่าคู่ขาของเขาอยู่ 

ฟ้าใสรีบหันกลับมาพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วมองไปตรงหน้า เธอเลือกที่จะโฟกัสไปที่อาจารย์ ไม่สนใจคนที่กำลังยั่วโมโหเธอ แม้ว่าเขาจะยังแกล้งเธออยู่ก็ตาม 

'คนรวยนี่ก็แปลกเนอะ! ทำอะไรไม่อายคนอื่นบ้างเลย'