BAD GUY - 9 ท้าทาย

หลายวันผ่านไป

ถึงเวลาจะผ่านมาแล้วร่วมสองอาทิตย์ แต่ฉันกับคุณเฟยก็ไม่ค่อยจะลงรอยกันเท่าไร เพราะเขาน่ะชอบทำหน้าดุแถมยังปากร้ายสุดๆ

ที่ผ่านมาคุณเฟยไม่ค่อยได้กลับมาบ้าน บางครั้งก็สามวันมาที ดูเหมือนเขาจะเป็นผู้ชายที่บ้างานเอามากๆ

บ้านหลังนี้มันใหญ่โตน่าอยู่ก็จริงแต่เงียบเหงาซะเหลือเกิน

ตอนนี้ฉันกำลังคิดว่าถ้าคุณเฟยมาที่บ้านจะลองขอเขาออกไปหาสมัครงานเสริม เหตุผลง่ายๆ ที่ต้องทำงานเสริมก็เพราะว่าอยากมีเงินติดตัว ฉันเหลือตัวคนเดียวมีญาติก็เหมือนไม่มี ชีวิตออกจะน่าสงสารขนาดนี้ทำไมเทวดาไม่เห็นใจกันบ้างเลย

“ยืนเหม่ออะไรนังหนูรีบๆ เช็ดซะสิ วันนี้นายจะเข้ามาที่บ้านถ้าเห็นฝุ่นติดตามโต๊ะตู้แบบนี้คงไม่พอใจแน่ๆ” เสียงของลุงพลท้วงขึ้นมาทำให้ฉันได้สติ ลุงพลก็คือคนที่จับตัวฉันมานี่แหละ เพิ่งถามชื่อลุงแกไปอาทิตย์ที่แล้วนี้เอง

“คุณเขาจะเข้ามาที่นี่หรอคะ” ฉันถามย้ำ

“ก็ใช่นะสิ”

“หนูขอถามอะไรหน่อยสิลุง”

“ว่ามาสินังหนู”

“คุณเฟยไม่กลับมาที่บ้านแบบนี้เขาไปอยู่ที่ไหนหรอคะ”

“อยู่บ้านใหญ่นู้น นายไม่ค่อยว่างมาที่นี่สักเท่าไร”

“บ้านใหญ่ มีใหญ่กว่านี้อีกหรอคะ” ตาฉันมันลุกว้าวสมองจินตนาการว่าบ้านที่ใหญ่กว่านี้มันต้องขนาดไหน ก่อนจะถามต่อ “คุณเขาอยู่บ้านใหญ่กับครอบครัวใช่ไหมคะ หนูหมายถึงแบบว่า….ลูกเมียอะไรทำนองนั้น”

“นายไม่มีเมียลูกหรอกนะนังหนู”

“อ๋อ แต่ก็คงมีอิหนูเลี้ยงไว้อะไรแบบนี้ใช่ไหมคะ” หล่อๆ รวยๆ แบบนั้นถ้าบอกว่าไม่เลี้ยงผู้หญิงก็คงเป็นเกย์แน่ๆ

“พูดมากจริงๆ อย่าเที่ยวไปพูดให้นายได้ยินเข้าล่ะเดี๋ยวก็ถูกดุอีก ถ้าอยากให้นายใจดีด้วยก็ต้องทำตัวดีๆ”

“หนูก็ทำตัวดี คุณเขาสั่งอะไรก็ทำตามทุกอย่างเลยนะลุง”

“เพราะปากนี่ไงล่ะ พูดมากแบบนี้นายถึงไม่ชอบ”

ฉันทำปากมุ้ยเมื่อได้ยินที่ลุงพลว่า ก่อนจะตั้งใจทำงานต่อ

สองชั่วโมงผ่านไปฉันทำงานบ้านเสร็จหมดทุกอย่างแล้ว กำลังจะไปหาอะไรกินเพราะหิว อ๋อ! ลืมบอกไปว่าคุณเฟยเขาใจดีให้ฉันใช้ครัวทำอะไรกินได้เลยแบบไม่ต้องขอ

“มีคนรายงานฉันว่าเธอชอบอู้งาน”

ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหนไกลก็มีเสียงเอ่ยท้วงซะก่อน เจ้าของเสียงทุ้มจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณเฟย

“หนูทำตามที่คุณสั่งไว้ทุกอย่างพอเสร็จงานก็นั่งพักแบบนั้นเรียกอู้หรอคะ” เจ้านายประสาอะไรก็ไม่รู้พอเจอหน้ากันก็จ้องหาเรื่องให้ฉันเป็นคนผิดอยู่ตลอดเลย

“เธอนี่มันชอบเถียงจริงๆ”

“อะไรที่ไม่ใช่ความจริงจะเถียงไม่ได้เลยหรอคะ”

ฉันคงต่อปากต่อคำเก่งเกินไปจนถูกคุณเฟยจ้องเขม็ง พอรู้ตัวว่าเผลอพูดมากก็ค่อยๆ กัดริมฝีปากแน่นเพื่อลงโทษตัวเอง ตั้งใจจะทำดีด้วยให้อารมณ์ดีแล้วขอทำงานเสริมสักหน่อย ตอนนี้ถ้าพูดไปคงไม่มีทางอนุญาตแน่

จากที่หน้าบึ้งฉันก็ค่อยๆ ยิ้ม แล้วถามเจ้านายอย่างเอาอกเอาใจ “ทำงานมาเหนื่อยๆ คุณเฟยปวดเมื่อนตรงไหนไหมคะเดี๋ยวหนูจะปวดให้ ^_^”

“อย่ามาทำตัวดีเอาหน้าฉันไม่ชอบ”

!!!!!! รู้สึกเหมือนถูกกระชากหัวลงไปกระแทกพื้นแรงๆ กับคำตอบของคุณเฟย

“โอเคค่ะถ้าอย่างนั้นหนูจะไม่พูดอ้อมค้อมนะคะ” ในเมื่อแผนทำดีหวังผลมันไม่ได้ผลฉันก็ต้องบอกไปตรงๆ

“ฉันไม่มีเวลาว่างมาฟังเรื่องไร้สาระของเธอ อีกครึ่งชั่วโมงเลขาของฉันจะเข้ามาที่บ้านบอกให้เธอรอที่ห้องรับแขก”

อะไรกัน!! คิดว่าจะฟังกันพูดบ้างแต่ไม่เลย แล้วจะเอายังไงดีล่ะทีนี้ ควรลองขอดูดีไหมนะ

คุณเฟยเดินผ่านหน้าฉันตรงไปยังบันไดทางขึ้นชั้นสอง ส่วนฉันก็กำลังถกเถียงกับความคิดของตัวเอง เมื่อได้คำตอบก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วตะเบ็งเสียงถามคุณเฟยที่กำลังจะก้าวขาขึ้นบันได

“หนูขอหางานเสริมทำได้ไหมคะ” คำถามของฉันเรียกความสนใจให้คุณเฟยหันมา หัวคิ้วหนาขมวดชนกันแล้วจะถามกลับมาเสียงเย็น “งานอะไร ?”

“งานอะไรก็ได้ค่ะที่ได้เงิน หนูแค่อยากมีเงินติดตัวบ้าง ตอนนี้หนูเหลือตัวคนเดียวพึ่งพาใครไม่ได้ ถ้าวันหนึ่งหนูออกไปจากบ้านหลังนี้แล้วจะใช้ชีวิตยังไงล่ะคะในเมื่อของทุกอย่างก็ต้องใช้เงินซื้อ” ครั้งนี้ฉันพูดอย่างจริงจังพยายามบอกเหตุผลให้เข้าใจ

“ได้สิ”

“จะ จริงหรอคะ พูดจริงหรอเนี่ย คุณเฟยอนุญาตแล้วใช่ไหมคะ” มันทั้งตกใจและดีใจอย่างบอกไม่ถูก จู่ๆ คนที่ใจร้ายมาตลอดก็อนุญาตให้ฉันออกไปทำงานข้างนอกได้มันน่าเหลือเชื่อมากๆ

“….แต่เธอต้องใช้หนี้แทนป้าให้หมดก่อน หลังจากนั้นฉันจะคืนอิสระให้”

รอยยิ้มของฉันหายไปทันทีเมื่อได้ฟังคำพูดต่อท้ายของคุณเฟย ฉันคงมองเขาในแง่ดีเกินไปน่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ายังไงก็ไม่มีทางอนุญาต

“ถ้าอย่างนั้นหนูคงต้องอยู่รับใช้คุณไปจนแก่เลยละมั้งคะ”

ขอไปทำงานหาเงินก็ไม่ได้ เงินก็ไม่มีใช้ ทำงานงกๆ ไม่ได้ค่าแรงสักบาท

“แล้วหนูต้องทำยังไงคะถึงจะมีเงินใช้ บอกมาสิหนูพร้อมทำทุกอย่าง”

“เป็นเมียฉัน”

“วะ…ว่าไงนะคะ” ถึงค้างไปห้าวิกับคำตอบที่ได้ยิน ทำเอาฉันไปไม่เป็นเลยหายใจก็เริ่มติดๆ ขัดๆ ใบหน้าเห่อร้อนวูบวาบแปลกๆ

คุณเฟยเดินมาหยุดตรงหน้าของฉันที่กำลังสติหลุดลอยเพราะตกใจ จู่ๆ เขาก็โน้มใบหน้าลงมาจนใกล้มากๆ ตอนนี้ฉันแทบกลั้นหายใจเลยก็ว่าได้เพราะไม่เคยเอาหน้าไปใกล้ๆ กับผู้ชายคนไหนมาก่อน มันยิ่งทำตัวไม่ถูกไปกันใหญ่

“กะ…ใกล้เกินไปหรือเปล่าคะ” หัวใจดวงน้อยมันเต้นแรงเมื่อถูกสายคาคมจ้องมองอยู่นาน

“ฉันแค่จะบอกว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้….” พูดจบคุณเฟยก็เอาหน้าออกห่าง ก็น่าจะตอบว่าไม่มีทางตั้งแต่แรก จะพูดอะไรที่มันทำให้ใจฉันสั่นแบบนั้นทำไม

“แล้วถ้าหนูทำให้เรื่องที่เป็นไปไม่ได้เป็นไปได้ละคะ” ฉันถามกลับด้วยแววตาที่ท้าทาย เวลาที่คนเรามันจนตรอกจริงๆ ก็พร้อมจะทำทุกอย่าง

ชีวิตที่แสนจะรันทดของฉันในตอนนี้มันทำให้สมองเริ่มคิดอะไรบางอย่าง

“เท่าที่ฉันดูตอนนี้เธอไม่มีอะไรที่น่าดึงดูดเลยสักนิด” ไม่พูดเปล่าเขายังใช้สายตามองเรือนร่างของฉันแล้วส่ายหน้าไปมา

“…หนูจะอ่อย หนูจะยั่ว จะทำให้คุณหลงจนหัวปักหัวปำเลยคอยดูเถอะ!!”