BAD GUY - 4 ยั่ว

เวลาผ่านไปจนครึ่งค่อนวัน ฉันที่ถูกมอบหมายให้ทำความสะอาดบ้านก็ยังทำไม่เสร็จ ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ไม่เห็นใครสักคนเลยนอกจากลุงคนนั้นและคุณเฟย

ชีวิตของฉันมันน่าตลกสิ้นดี ทั้งถูกจับตัวมาแบบงงๆ ต้องใช้หนี้แทนป้าแบบงงๆ จู่ๆ ก็ได้มาเป็นคนใช้แบบงงๆ

เฮ้อ!! ถอนหายใจออกมาหนักๆ เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้

ฉันสะบัดความคิดออกจากหัวเบาๆ แล้วเตือนให้ตัวเองอยู่กับปัจจุบันให้ได้

ขณะที่กำลังดูดฝุ่นสายตาเหลือบไปเห็นห้องๆ หนึ่งจึงเดินไปดูถึงได้รู้ว่ามันคือห้องครัวเอาไว้ทำอาหาร ในที่สุด!! ฉันก็เจอห้องครัวและห้องที่ใช้สำหรับกินข้าวสักที

ถึงแม้บ้านหลังนี้จะสวยและใหญ่โตมากๆ แต่บรรยากาศวังเวงอย่างกับบ้านผีสิงแหนะ ขนาดกลางวันแบบนี้ขนแขนฉันยังลุกซู่ตั้งหลายรอบ

#ช่วงดึกๆ

หลังจากทำความสะอาดบ้านเสร็จก็ค่ำมืดแล้วแถมยังหาใครไม่เจอเลยสักคน ทำให้ฉันไม่ได้กินข้าวเพราะไม่กล้ากลัวจะถูกดุหากไปทำอะไรกินในครัวโดยไม่ได้รับอนุญาต

ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดนอน เป็นเสื้อผ้าที่ลุงคนนั้นให้มา ด้วยความที่มีชุดชั้นในเพียงชิ้นเดียวฉันจึงถอดออกไปต้องซักไว้เพื่อใส่ในวันพรุ่งนี้

เฮ้อ!

เพราะความหิวไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่เช้าทำให้นอนไม่หลับ พยายามข่มตาก็แล้วแต่มันหิวจนไส้จะขาดให้ได้ก็เลยตัดสินใจออกจากห้องมาหาของกินที่ครัว

ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเท่าไรแต่คงจะดึกมากแล้ว ไม่รู้ว่าคุณเจ้าของบ้านเค้ากลับมาหรือยัง ขออย่าให้มาเจอฉันที่กำลังค้นหาของกินอยู่เลย

#ห้องครัว ตอนนี้กำลังค้นหามาม่าของกินแก้ขัดที่สะดวกที่สุดในเวลานี้ แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ

“คนรวยเขาไม่กินมาม่ากันรึไงเนี่ย”

ฉันปาดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่ไหลผ่านหน้าผากจากความร้อนและเหนื่อยล้าที่หาเท่าไรก็ไม่เจอของที่อยากได้

“อย่าร้องแบบนี้สิ พรุ่งนี้ค่อยกินก็ได้เนอะ”

ตอนนี้ฉันก็ไม่ต่างอะไรกับคนบ้าก้มลงคุยกับท้องของตัวเองที่มันกำลังร้องประท้วงเพราะความหิว ฉันตัดสินใจลองหามาม่าดูใหม่อีกครั้งถ้าไม่เจอก็คงอด

“เธอกำลังหาอะไรอยู่”

“หาของกินน่ะสิถามได้”

เฮือก!! หลังจากตอบคำถามร่างกายมันก็หยุดแข็งทื่ออัตโนมัติ ในบ้านมีแค่ฉันแล้วเสียงนั้นมาจากไหน

มะ เมื่อกี้ใครถามฉัน แล้วฉันตอบคำถามใคร หรือว่าจะเป็นเจ้าที่ที่คอยปกปักรักษาบ้านหลังนี้

ฉันรีบยกมือที่สั่นเทาขึ้นพนมปากก็พูด “ผีใช่ไหม ใช่ผีเจ้าที่ไหมคะ คือหนูถูกจับตัวมาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้กินข้าว หนะ หนูหิวมากๆ หนูมาดี เอะไม่สิ! หนูมาที่นี่แบบงงๆ แต่หนูไม่ใช่คนไม่ดีนะคะ หนู……..”

“พล่ามอะไรของเธอ”

เสียงที่พูดอีกครั้งมันคุ้นหูมากๆ คิดไปสักพักก็นึกขึ้นมาได้ว่าคือเสียงของคุณเฟย ฉันรีบเอามือที่ยกขึ้นพนมลงทันที พร้อมกับค่อยๆ หมุนตัวหันมาประจันหน้ากับเจ้าของบ้านหลังนี้

อุตส่าห์ภาวนาขอให้อย่าเจอ แต่ก็อย่างว่าโชคชะตามักจะแกล้งฉันเสมอ

“คุณเฟย มะ มานานหรือยังคะ”

“กำลังขโมยของ?” หัวคิ้วหนาขมวดชนกันเป็นคำถาม แววตาที่ดุดันน่าเกรงขามคู่นั้นสามารถทำให้ฉันที่ไม่มีความผิดกลัวจนตัวสั่นได้

“เปล่านะคะไม่ใช่แบบนั้น” ฉันรีบส่ายหน้ารัวๆ กับคำกล่าวหาเมื่อครู่ ถึงจะไม่มีเงินฉันก็ไม่เคยคิดขโมยของใครหรอก

“ถ้าไม่ใช่แล้วเธอกำลังทำอะไรกับข้าวของในบ้านฉัน” คนที่ถามอย่างคาดคั้นเริ่มก้าวขาเดินมาหาฉันที่กำลังยืนตัวแข็ง

“หนูหิวก็เลยมาหาดูมาม่ากิน ไม่ได้คิดจะขโมยอะไรสักหน่อย” สิ้นสุดคำตอบร่างหนาก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันพอดี ด้วยระยะที่มันใกล้กันเกินไปฉันถึงถอยห่างออกสองเก้า

เมื่อกี้ตอนที่อยู่ใกล้ๆ ได้กลิ่นของแอลกอฮอล์กับกลิ่นบุหรี่จางๆ คงเดาได้ไม่อยากว่าเขาไปดื่มมา นี่สินะคือชีวิตของคนรวย

“ถ้าหนูไม่ได้กินอะไรเลยก็จะไม่มีแรงมาทำงานบ้านให้คุณเฟยนะคะ”

ตอนแรกตาคู่นั้นก็จ้องหน้าฉัน แต่แล้วก็ค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมาในระดับที่ต่ำกว่าลำคอ เหมือนกับว่าคุณเฟยไม่ได้ฟังที่ฉันพูด ตอนนี้เขากำลังตกในภวังค์อะไรบางอย่าง

“เธอไม่ใส่เสื้อชั้นในเดินไปเดินมาต่อหน้าคนอื่นแบบนี้เป็นปกติ?”

เฮือก!! พอได้ยินประโยคนั้นฉันก็เพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองโนบาร์

อยากจะกรี๊ดดังๆ สักที นี่สิความอับอายของจริง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคนรู้สึกหน้าชากับครั้งไหนเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย

“ห้ามมองนะคะหันหน้าไปเดี๋ยวนี้เลย” ฉันรีบยกมือขึ้นมาปิดแล้วเผลอตัวออกคำสั่งทั้งที่ไม่มีสิทธิ์

“หรือว่าเธอ….ตั้งใจไม่ใส่เพื่อมายั่วฉัน”

“คะ?” ยั่วงั้นหรอ ฉันไปทำเรื่องแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไร อะไรที่ทำให้คนตรงหน้าหลงตัวเองว่าฉันตั้งใจยั่ว