บทที่ 2 คำสัญญา

เขาพูดจาถากถางเธอตั้งแต่แรกเจอ แต่คนโปรดไม่เก็บมาใส่ใจขนาดนั้น การมีชีวิตรอดนั่นสำคัญกว่าที่จะมานั่งเสียใจเพราะคำดูถูกของอีริค

"โปรดสัญญา... โปรดจะทำตามคำสั่งของคุณ อย่าส่งโปรดกลับไปที่นั่นเลยนะคะ"

"..." อีริคมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง ตอนนี้ในสายตาอีริคเธอเหมือนลูกเจี๊ยบตัวน้อยที่เพิ่งฟักออกจากไข่ กำจัดตอนนี้ก็ไม่เสียดาย แต่หากจะเลี้ยงให้เติบใหญ่และฝึกให้เชื่อง สำหรับเขาคงไม่ยากอะไร

"คะ คุณท่านขา~" คราวนี้หญิงสาวกอดเรียวขาอีริคไว้แน่น อ้อนวอนเขาทุกอย่าง "ให้คนโปรดเป็นคนรับใช้ที่บ้านหลังนี้ก็ได้ ให้ทำอะไรก็ยอม"

"ฉันให้เธออ้าขาให้ล่ะ ยังอยากจะอยู่ที่นี่ไหม" คำถามลองใจถูกเอ่ยออกจากปากชายหนุ่ม ครู่หนึ่งเขาเห็นดวงตาไร้ชีวิตชีวาคู่นั้นวูบไหว สะท้อนความกลัวออกมา

'เขาพูดเหมือนฉันมีทางเลือก จริง ๆ แล้วเสี่ยธวัตรจงใจส่งเธอมาให้อีริคระเริงความใคร่อยู่แล้ว หวังให้อีริคให้โอกาสในการหาเงินมาคืน ในเมื่อมันเป็นอย่างนั้นตั้งแต่แรก แล้วเธอมีสิทธิ์เลือกอะไรอีกเหรอ'

หญิงสาวเผลอขมวดคิ้วตามความคิดตัวเอง จนลืมไปว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคนที่จะตัดสินชะตาว่าจะอยู่หรือตาย

"ไอ้เวรนั่นมันส่งเธอมาต่อรองกับฉัน แต่ไม่ใช่ใครที่จะมาต่อรองกับฉันก็ได้"

"..."! คนโปรดเงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่ม "คนโปรดสัญญาว่าจะทำตามที่คุณท่านสั่ง จะเป็นเด็กดีและไม่ดื้อไม่ซน"

"หึหึ" อีริคแค่นหัวเราะอย่างขำขัน "เหลือเชื่อนะ ปกติคนที่ขอชีวิตจากฉันมักจะอยู่ไม่ถึงตอนนั้น แต่เธอ...ใจกล้าดีนี่"

"โปรดขอเป็นทาสรับใช้คุณท่านนะคะ"

ยิ่งเธอเอ่ยประโยคนั้นออกมา อีริคยิ่งขำขัน

"แล้วเธอคิดว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง"

"โปรด..." หญิงสาวเกี่ยวผมขึ้นไปทัดหู จากนั้นก็ลุกขึ้น แต่ด้วยร่างกายมีแต่บาดแผลและรอยฟกช้ำจากการถูกฉุดกระชากลากถูมาที่นี่ เธอจึงโงนเงนแทบล้ม "โปรดทำได้ทุกอย่าง แค่คุณท่านสั่ง"

"..." ดวงตาคมกริบจ้องนัยน์ตาไร้จิตวิญญาณคู่นั้นก่อนที่ฝ่ามือหนาจะผลักร่างเล็กลงบนฟูก ร่างแน่งน้อยกระเด้งขึ้น เธอเจ็บและจุกทั้งยังตกใจกับการกระทำอุกอาจที่เดาทางได้ยากของอีริค "อ้าขา" เขาสั่งเสียงกร้าว ดวงตาคมยังจ้องใบหน้าคนโปรด

ในเมื่อเลือกทางนี้เองตั้งแต่แรก เธอจึงอ้าเรียวขาออกตามคำสั่งเขาอย่างว่าง่าย

มุมปากหนายกยิ้มร้าย เขาหลุบตามองใจกลางความเป็นสาวของคนโปรดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เธอไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ ทว่าอีริคกลับจับชายเสื้อแล้วจับถกขึ้น ถอดออกจนร่างกายเธอเปลือยเปล่าอยู่ใต้อาณัติเขา

"พาเวล!"

"..."! คนโปรดสะดุ้งเฮือกเมื่ออีริคตะโกนเรียกชื่อคนที่ไม่ได้อยู่ในนี้ ครู่หนึ่งประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา เธอรีบหุบขาเข้าหากันพร้อมกับเอามือขึ้นมาโอบร่างกายตัวเอง

"ครับนาย"

"จัดการให้เรียบร้อย"

"ครับ"

"..." อีริคปรายตามองหญิงสาว ก่อนจะเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย

"ทะ ทำอะไรเหรอคะ" หัวใจดวงน้อยเต้นเร็ว ไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง หลังจากอีริคเดินออกไปพักใหญ่แล้ว แม่บ้านสองคนที่เคยอาบน้ำแต่งตัวให้เธอก็เข้ามา พวกหล่อนจับตัวคนโปรดเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งหนึ่ง

"อ้าขาออก" แม่บ้านร่างท้วมคนหนึ่งสั่ง

"ทะ ทำอะไรฉัน"

"ฉันบอกให้อ้าขาออกก็อ้าเถอะ อยากอยู่ที่นี่ก็ห้ามสงสัยอะไร"

น่าแปลกตรงที่พวกหล่อนพูดกับเธอมากกว่าหนึ่งคำ ทั้งที่ก่อนหน้านี้แทบไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ

คนโปรดยอมอ้าขาออกตามคำสั่ง แต่เธอรีบหุบขาเข้าหากันเมื่อแม่บ้านร่างผอมเพรียวอีกคนถือมีดโกนขึ้นมา

"ยะ อย่าบอกนะคะ" เธอหลับตาแน่น หัวใตเต้นระรัวแทบหลุดออกมาเต้นนอกเบ้า ไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่คิดจะเป็นจริง แม่บ้านทั้งสองคนกำลังช่วยกันกำจัดขนในที่ลับให้เธออย่างตั้งใจ และนี่ก็เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอต้องมาอ้าขาให้คนอื่นดูใจกลางความเป็นสาว และให้พวกหล่อนกำจัดขนให้

"หลังจากนี้ก็ทำความสะอาดเอง คุณอีริคไม่ชอบสกปรก"

"..."! เธอพยักหน้าหงึก ตอนนี้รู้ลึกโล่งเตียนมาก เย็นวาบมาเป็นระยะ "คุณอีริคให้ฉันอยู่ที่นี่แล้วเหรอคะ" แม่บ้านเดินออกมาจากห้องน้ำ พวกหล่อนไม่ตอบคำถามคนโปรดสักคำ แต่เตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่ไว้ให้บนเตียงนอน

'อย่างน้อยทุกอย่างในที่นี้ก็เอื้ออำนวยกว่าตอนที่อยู่กับไอ้เสี่ยบ้าอำนาจนั่น ฟูกนุ่น ๆ ที่ไม่เคยสัมผัส ห้องสวยหรูที่ไม่เคยได้เห็น ฉันต้องหาวิธีทำให้คุณอีริครับเลี้ยงฉันให้ได้'

"ออกมา" ชายหนุ่มคนก่อนหน้านี้เปิดประตูเข้ามาในห้อง พยักหน้าเรียกคนโปรดให้ออกไปจากห้อง เธอเดินออกมาแล้วเขาก็พาไปยังที่ที่หนึ่ง แต่ด้วยถูกผ้าผูกปิดตาไว้จึงไม่เห็นว่าทางที่ไปนั้นคือที่ไหน รู้ตัวอีกทีก็เข้ามาอยู่ห้องคอนโดฯที่หนึ่ง ภายในกว้างขวาง มีเพียงเตียงนอนขนาดคิงไซซ์ตั้งอยู่ตรงกลาง

"ให้ฉันอยู่ที่นี่เหรอคะ"

"..." พาเวลมองใบหน้าไร้รอยยิ้มของคนถามเพียงหางตาเท่านั้น ก่อนจะหันหลังเดินออกมาและล็อกประตูจากด้านนอก

คนโปรดเดินสำรวจในห้องพักอย่างละเอียดถี่ถ้วน ไม่มีของอย่างอื่นนอกจากเตียงนอน ทว่าข้างเตียงกลับมีน้ำดื่มอยู่ขวดหนึ่ง เธอรีบเดินไปหยิบขึ้นมาเปิดดื่ม ทันทีที่น้ำสีใสสัมผัสกับโพรงปาก เธอบ้วนทิ้งแทบจะทันที มันคือเหล้าดี ๆ นี่เอง ใครช่างเอาเหล้าใส่ขวดน้ำดื่มไว้แบบนี้

ตอนนี้เธอหิวน้ำและอยากล้างปากมาก คนโปรดรีบเดินไปที่ห้องน้ำแล้วเปิดน้ำล้างปาก "นี่มันห้องทรมานชัด ๆ แต่ต่างกันที่สถานที่และบุคคลเท่านั้น"

"หึหึ" เสียงแค่นหัวเราะของอีริคดังขึ้นจากด้านหลัง คนโปรดรีบหันกลับไปมองชายหนุ่ม

"คุณอีริค" เท้าเล็กก้าวถอยหลังอัตโนมัติเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้องน้ำ

"ถ้าเธอทำให้ฉันพึงพอใจได้ ฉันจะรับเลี้ยงเธอและ...ไม่ส่งเธอกลับไปหาไอ้ธวัตร"

"..."! หัวใจดวงน้อยสั่นไหว เธอเข้าใจในสิ่งที่อีริคพูด ไอ้ที่บอกว่าทำยังไงให้พึงพอใจ คงหนีไม่พ้นเรื่องบนเตียงสินะ แต่...แต่เธอไม่เคยให้ชายใดได้สัมผัสร่างกายเลย เขาเป็นคนแรกที่ได้เห็นเรือนร่างใต้ร่มผ้าของเธอ

'นี่เป็นโอกาสเธอแล้วคนโปรด มาถึงขั้นนี้แล้วจะถอยหลังได้ยังไง'

"โปรดต้องทำยังไง...คุณอีริคถึงจะพึงพอใจ" เธอตัดสินใจเดินเข้าไปคลอเคลียร่างสูงใหญ่ ซ่อนความเขินอายไว้ภายใต้รอยยิ้มบาง ๆ ที่ฝืนยิ้มออกมาจนอีกฝ่ายจับได้

"ใจกล้าดีนี่ ทั้งที่กลัวจนหัวใจ..." อีริคปรบมือเป็นจังหวะการเต้นของหัวใจคนโปรด รอยยิ้มเขย่าประสาทนั้นทำเธอหวาดหวั่นไม่น้อย "หัวใจเธอมันเต้นเร็วจนไม่เป็นจังหวะแล้ว"

"คนโปรดตื่นเต้น...ที่จะได้รับใช้คุณอีริค"

"หึหึ ไอ้ธวัตรมันสอนมาดีนี่"

"คนโปรดสัญญานะคะ ว่าจะเป็นของคุณอีริคคนเดียว"

"..."

"และสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีของคุณอีริค...ตลอดไป"

"หึ! ฉันไม่ชอบคนที่เอาแต่พล่าม ชอบคนที่ลงมือทำมากกว่า"

"..." คนโปรดเม้มปาก เธอถอดชุดออกจากร่างกาย แล้วยกแขนขึ้นไปกอดคอชายหนุ่มด้วยความกล้าที่รวบรวมได้เมื่อครู่นี้ "งั้น...ให้คนโปรดทำให้เห็นนะคะ ว่าคนโปรดพร้อมจะเป็นของคุณอีริคคนเดียว"

"หึ!"