BAD ENEMY 5

"จะเล่นกับฉันแบบนี้ใช่ไหม! " มีนาเค้นเสียงลอดไรฟันด้วยความโมโห

"ใจเย็นก่อนยัยมีน" คริสตัลพูดพลางลูบหลังเพื่อนเพื่อปลอบให้อีกคนอารมณ์เย็นลง

"ฉันเย็นไม่ไหวแล้วนะ! " มีนาตะโกนด้วยความหงุดหงิดก่อนจะตวัดสายตามองไปรอบๆ อย่างไม่พอใจ

"รถหมอนั่นคันไหน..."

"รถใคร? "

"...รถนายฮันเตอร์เพื่อนแก คันไหน" มีนาถามออกมาเสียงเข้มพลางมองรถหรูคันสีแดงที่จอดตระหง่านอยู่บริเวณลานจอด

"แกคิดจะทำอะไรยัยมีน"

"คันนั้น ใช่รถของหมอนั่นรึเปล่า? " คริสตัลมองตามนิ้วเรียวไปยังสุดสายตาก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อตอบคำถามของเพื่อนสนิท

"เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับฉัน! " มีนาไม่ว่าเปล่าพลางก้าวขายาวๆ เดินไปที่รถคันนั้นด้วยความเกรี้ยวกราด

ปึง! รองเท้าส้นเข็มกว่าแบรนด์หรูกว่าสามนิ้วฟาดเข้าที่กระโปรงหน้ารถอย่างแรงจนเสียงสัญญาณกันขโมยดังลั่นไปทั่วลานจอดรถ แต่โชคดีว่าในตอนนี้คนที่ยืนอยู่ภายนอกไม่ค่อยมี ทำให้มีนาฟาดเข้าที่กระโปรงรถของศัตรูต่ออย่างไม่ยั้งมือ

"ฟู่วว..." เธอหายใจออกมาอย่างแรงเพื่อปรับอารมณ์เกรี้ยวกราดเมื่อสักครู่นี้ให้เป็นปกติ ก่อนจะวางรองเท้าลงที่พื้นแล้วใส่มันเหมือนเดิม

"ยัยมีน แกอารมณ์ร้ายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย! " คริสตัลมองรถเฟอรารี่สีแดงคันหรูอย่างอึ้งๆ เมื่อเห็นรอยจากการกระทำของเพื่อนสนิทตัวเอง

"ฉันจะร้ายกับคนที่ทำฉันก่อน" มีนาพูดจบก็คล้องแขนเพื่อนสนิทแล้วเดินมาที่รถของเธอ

"คือที่สภาพรถแกเป็นแบบนี้เพราะฮันเตอร์หรอ? "

"อือ ไม่งั้นฉันจะพังรถของหมอนั่นทำไมล่ะ" ถ้าไม่มีปัญหากันก็ไม่จำเป็นที่เธอต้องทำขนาดนี้หรอก

"ดูท่าแกสองคนจะเป็นศัตรูกันโดยสมบูรณ์แล้วสินะ"

"ฉันไม่มีทางยอมใครโดยเฉพาะผู้ชายแบบนั้น! " เสียงจริงจังของมีนาทำคริสตัลถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจเมื่อเธอกำลังรู้สึกว่าเธอจะต้องเป็นคนกลางระหว่างสองคนนี้แน่ อีกคนก็เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็ก ส่วนอีกคนก็เพื่อนสนิทตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย

@I-AM PUB

"ยัยริณ! " มีนาผลุนผลันเข้ามาในห้องทำงานตัวเองก่อนจะเรียกคนที่อยู่ข้างในเสียงดัง

"มีอะไรของแก" เอริณขมวดคิ้วถามเพื่อนรักด้วยความงุนงง

"ฉันขอกรี๊ดก่อนได้ปะ? "

"อะ...กรี๊ด" เอริณหยิบหูฟังในลิ้นชักออกมาใส่ก่อนจะพยักหน้าตกลง

"กรี๊ดดดดดดดด...!!!! " มีนากรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงด้วยความอัดอั้นเพราะเมื่อกี้ตอนเธออยู่ที่ฮันเตอร์ผับ เธอไม่กล้ากรี๊ดออกมา เธออายคนอื่นเขา

"เกิดอะไรขึ้น" ทันทีที่เสียงของมีนาเงียบลงเอริณก็ถามออกมาทันที

"ฉันรู้แล้วว่าใครเป็นคนทำแบบนี้กับเรา..."

"ใคร? "

"นายฮันเตอร์ เจ้าของฮันเตอร์ผับ" มีนาพูดก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้แล้วหยิบรองเท้าราคาแพงขึ้นมาดูสภาพของมัน

"แกไปแค่แป๊บเดียว รู้ละเหรอ? "

"แค่แป๊บเดียว ฉันก็เสียเงินไปหลายแสนแล้ว..."

"หมายความว่าไง" เอริณงุนงงกับคำตอบของเพื่อนรัก

"อะดู" มีนาส่งโทรศัพท์ของตัวเองให้กับเอริณก่อนจะหันมาสนใจรองเท้าตัวเองต่อ

"นี่มันรถแกนี่! " เอริณป้องปากด้วยความตกใจที่เห็นสภาพรถของหญิงสาวเละไม่เป็นท่า เศษกระจกเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น

"เออ ฉันเข้าไปในผับของหมอนั่น แล้วมีปากเสียงกันนิดหน่อย..."

"...พอออกมาสภาพรถฉันก็เป็นอย่างที่เห็น"

"แล้วแกก็กลับมาง่ายๆ แบบนี้? นี่ไม่ใช่แกเลยนะ" เอริณขมวดคิ้วอย่างสงสัยเพราะปกติแล้วมีนาไม่ใช่คนยอมคนแบบนี้เลย

"เปล่า แกเลื่อนไปดูอีกรูปดิ"

"ฝีมือแกเหรอยัยมีน"

"..." มีนาพยักหน้าก่อนจะชูรองเท้าคู่โปรดที่สภาพดูไม่ได้หลังจากเธอใช้มันฟาดรถของอีกคนจนยับทั้งรองเท้าทั้งรถ

"แกนี่มันแสบจริงๆ "

"ฉันโคตรเกลียดท่าทีของหมอนั่น" มีนาสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดเมื่อนึกถึงหน้าของฮันเตอร์ที่พยายามทำให้เหนือกว่าเธอ

"ป่านนี้หมอนั่นไม่อาละวาดแล้วเหรอที่เห็นสภาพรถยับเยินจากฝีมือแก"

"อยากมาทำลูกรักฉันเอง ฉันไม่เอาค้อนทุบก็ดีเท่าไหร่แล้ว" รถของเธอที่โดนเขาทุบกระจกมันเป็นรถคันโปรดของเธอ เป็นรถคันแรกที่เธอซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรงจากการเปิดผับของตัวเอง

อีกด้านหนึ่ง...

"กูกลับละ" ฮันเตอร์เอ่ยบอกเพื่อนสนิทตัวเองที่นั่งดื่มอยู่บริเวณชั้นสองของผับ

"จะรีบกลับไปไหนของมึง? " จอมพลเอ่ยถามชายหนุ่มพลางแกว่งแก้วเครื่องดื่มสีอำพันในมือเล่น

"กลับไปนอนสิวะ วันนี้กูมีความสุขละ" เขายกยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้เอาคืนมีนาที่ปากดีใส่เขา

"มีความสุขที่ได้แกล้งยัยนั่น? "

"หึ" เขาแสยะยิ้มเป็นคำตอบและในตอนนี้เขาก็คงไม่ได้ปิดบังตัวเองว่าต้องการอะไร เพราะเขาได้เปิดเผยตัวไปแล้วว่าเขาเป็นคนทำเรื่องทั้งหมด

"อย่าทำอะไรรุนแรงกว่านี้ กูขอเตือน"

"กูจะทำอะไรไม่จำเป็นต้องให้มึงเตือน" ว่าแล้วร่างสูงก็ลุกจากโซฟาพลางก้าวขาเดินออกมาจากผับ

"กูไม่ทำอะไรยัยนั่นหรอก แต่กูจะทำอย่างอื่นที่เกี่ยวกับยัยนั่น" ชายหนุ่มสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดเมื่อนึกถึงคำพูดของเพื่อนตัวเอง ถึงเขาจะหน้าตัวเมียแค่ไหน เขาก็คงไม่ตีผู้หญิงหรอก เขามีวิธีจัดการเธอเป็นร้อยๆ วิธี

ติ๊ด! ฮันเตอร์เดินมาที่รถตัวเองก่อนจะกดปลดล็อกมัน คว้าประตูเพื่อเปิดออกแต่ก็ต้องชะงักเมื่อสายตาเขาดันเห็นบางอย่างบริเวณหน้ารถ

"แม่งเอ๊ย! " เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อกระโปรงหน้ารถของเขาแตกเป็นทางยาวรวมไปถึงสีที่แตกจนลึกถึงข้างใน

"ยัยมีนา!! " เขากำหมัดแน่นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครคนหนึ่ง

(ฮัลโหล)

"มึงหาที่อยู่คนให้กูหน่อย"

(ใคร?)

"คนที่ไอแอมผับ"

(ไอแอมผับ หึ)

"มึงรู้จัก? "

(รู้ กูก็มีเรื่องต้องจัดการเกี่ยวกับคนที่ผับนั้น...)

(...หวังว่าจะไม่ใช่คนเดียวกับกู)

"ของกูยัยมีนา มึงหาที่อยู่ยัยนั่น ขอเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้"

(อืม) ปลายสายพูดจบก็วางสายไปทันที ฮันเตอร์ตวัดสายตามองรถตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะขับรถออกมาจากผับตัวเองมุ่งหน้าสู่คอนโด

สองวันต่อมา...

"นี่ของที่มึงต้องการ"

"ขอบใจ" คนตัวสูงเอ่ยออกมาเสียงเรียบนิ่งก่อนจะมองซองเอกสารตรงหน้าเพียงเล็กน้อย

"มึงมีเรื่องกับใคร? " ฮันเตอร์เอ่ยถามพี่ชายของตัวเองด้วยความสงสัย

"ลูกมาเฟีย"

"ยัยเอริณสินะ มึงจะทำอะไรยัยนั่น"

"มึงไม่ต้องเสือก" ฮาเดสพูดก่อนจะหยัดตัวลุกจากโซฟาแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานตัวเองโดยที่น้องชายยังนั่งอยู่ เมื่อเห็นแบบนั้นฮันเตอร์ก็คว้าซองเอกสารแล้วเดินตามออกมา

"คอนโด D" ชายหนุ่มแสยะยิ้มออกมาด้วยความพอใจเพราะมันเป็นคอนโดที่เขาเองก็มีห้องอยู่ที่นั่นเหมือนกัน

'มาคุยกันต่อหน้าที่ผับฉันสี่ทุ่ม ถ้าไม่อยากให้มันรุนแรงไปมากกว่านี้'

"หึ" ฮันเตอร์เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงหลังจากส่งข้อความหามีนาเสร็จเรียบร้อย