BAD CATCH 5

“นายครับ!” เสียงของนักรบโพล่งขึ้นในขณะที่กำลังขับรถให้ผู้เป็นเจ้านาย

“มีอะไร?” มาเฟียหนุ่มลืมตาขึ้นมามองมือขวาตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์นัก พร้อมกับรับโทรศัพท์ที่ถูกส่งมาจากลูกน้องมาถือไว้

‘เรื่องราวที่กำลังกระฉ่อนไปทั่วโลกออนไลน์และสื่อทั่วทุกประเทศต่างกำลังให้ความสนใจนั่นก็คือข้อมูลของผู้ครอบครองสกุลเงินดิจิทัลจำนวนมากอย่างบิทคอยน์ ที่ถูกหนึ่งในแฮกเกอร์ชื่อดังเรียกค่าไถ่เป็นจำนวนเงินสกุลนี้จำนวนมาก...” ชายหนุ่มฟังเสียงผู้ประกาศข่าวกำลังพูดถึงวีรกรรมที่ตัวเองทำด้วยรอยยิ้มมุมปาก แต่ทว่าเขาก็ต้องหุบยิ้มเมื่อข่าวถัดไปมันเป็นข่าวฉาวของเขา

“...ข่าวถัดไปเป็นที่ฮือฮาไม่ต่างกัน เมื่อเรื่องราวของผู้บริหารหนุ่มสุดหล่ออย่างคุณไคแห่งบริษัทไมโครเซฟ ถูกปล่อยข้อมูลลับและถูกเปิดโปรงว่าเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการกระทำที่ผิดกฏหมายอย่างการค้าอาวุธสงครามและค้ายาเสพติด...”

“ให้ผมจัดการเลยไหมครับ”

“กูอยากรู้ว่าใครเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดนี้ ไปหาตัวมาให้กู!”

ติ๊ง ติ๊งงง~ เสียงข้อความดังมาจากโทรศัพท์มือถือในมือชายหนุ่ม เขากดเข้าไปดูข้อความแปลกที่ถูกส่งมาจากเบอร์แปลกและเป็นเบอร์ไพรเวท

‘นี่คือการเตือนครั้งที่หนึ่ง ถ้าไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าคุณเป็นคนแฮกข้อมูลไป...ส่งข้อมูลนั้นกลับคืนมาแล้วหยุดความคิดที่จะครอบครองมันทั้งหมดซะ’

มาเฟียหนุ่มกัดฟันแน่นด้วยความโมโหที่รู้ว่ามีคนเจาะไอพีแอดเดรสของตัวเองได้แล้ว และแน่นอนว่ามันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขา เพราะถ้าหากว่าความจริงถูกเปิดเผย ทุกอย่างที่เขาทำมานั้นมันจะสูญเปล่าทันที

“ไปที่บริษัทด่วน กูต้องลากคอคนทำมาให้ได้!” มาเฟียหนุ่มประกาศกร้าว ไม่เคยมีใครกล้าขู่เขาแบบนี้มาก่อน

เช้าวันต่อมา...

“หึ!” เสียงเค้นหัวเราะลอดออกมาจากลำคอหนาของมาเฟียหนุ่ม เขาปรายตามองบนหน้าจอมอนิเตอร์ที่แสดงพิกัดของไอพีแอดเดรสปริศนาที่แฮกเกอร์เขามาในระบบของเขาแต่ถูกดักพบ

“ได้เรื่องอะไรบ้างไหมครับนาย” นักรบที่เพิ่งเดินเอาอาหารเช้ามาให้ผู้เป็นนายถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ หลังจากเห็นใบหน้าอิดโรยจากการอดหลับอดนอนทั้งคืนดูดีขึ้นกว่าเดิม

“ให้คนของเราไปที่พิกัดนี้ ดูอย่าให้คาดสายตาเด็ดขาด เดี๋ยวกูจะตามไป” วันนี้เขาต้องได้จัดการคนที่กล้ามาล้วงคองูเห่าอย่างเขาให้ได้

“นายไปพักผ่อนหน่อยดีไหมครับ เดี๋ยวตอนเย็นนายต้องไปงานแต่งของเฮียคีนนะครับ”

“อืม” ไคพยักหน้าเล็กๆ ก่อนจะคว้าโทรศัพท์มือถือเดินเข้าห้องพักที่อยู่ทางขวาของตัวเอง

ติ๊งงงง ติ๊งงงงง~

KAI : ถ้าอยากให้ฉันเลิกครอบครองมัน ก็มาเอาข้อมูลคืนไปด้วยตัวเอง

: อย่าต่อรอง เพราะคุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น

KAI : คงคิดว่าฉันหาที่อยู่เธอไม่เจอใช่ไหม อนาสตาเซีย ลีย์

: เก่งดีนี่

KAI : อยากให้ฉันไปหาเธอเองหรือว่าเธอจะมาเจอฉัน

KAI : มาคุยกันด้วยสันติดีกว่าไหม เพราะฉันต้องการคนมีความสามารถอย่างเธออยู่พอดี

หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ เมื่อได้รับข้อความจากใครคนหนึ่งที่เธอเคยรู้จักเขาเป็นอย่างดีแต่ทว่าตอนนี้เขาและเธอดูเหมือนว่าจะกลายเป็นศัตรูกันโดยแท้แล้ว

“พี่เปลี่ยนไปมากจริงๆ ...” . อันนามองรูปบนหน้าจอมอนิเตอร์ ชายหนุ่มคนเดียวกับที่เธอเจอที่สนามบินอเมริกา และเป็นคนเดียวกับที่เคยขอคำสัญญากับเธอว่าจะไม่เอาสิ่งที่เขาสอนไปทำลายใคร แต่เขากับเป็นคนทำซะเอง...เขากับทำสิ่งไม่ดีนั้นซะเอง

ทันทีที่รู้ว่าฝีมือคนทำคือพี่ชายที่เธอเคยแอบรักในวัยเด็ก เธอก็รู้สึกลังเลที่จะเปิดโปรง แต่ถ้าหากว่าเธอไม่ทำอะไรเลย มันเท่ากับว่าเธอกำลังช่วยเหลืออาชญากรข้ามชาติเลยก็ว่าได้ เธอจึงเลือกที่จะเปิดโปรงด้านมืดของเขาแทนที่จะเปิดโปรงว่าเขาเป็นอาชญากร

นี่เป็นครั้งแรกที่อันนาคิดจะยอมเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงว่าเธอคือใคร ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ไม่มีทางหนีได้ เพราะอีกฝ่ายได้รู้พิกัดของเธอเรียบร้อยแล้ว มีแค่หนทางเดียวเท่านั้นก็คือเธอต้องย้ายออกจากที่นี่ในตอนนี้และเวลานี้เท่านั้น

: ถ้าฉันยอมทำงานกับคุณ คุณจะยอมหยุดสิ่งที่ทำอยู่หรือไม่

KAI : มันขึ้นอยู่กับว่าเธอทำอะไรให้ฉันได้บ้าง

: ฉันทำได้ทุกอย่าง แค่เอาข้อมูลพวกนั้นกลับคืนมา

KAI : ฉันตกลง แต่เธอต้องเป็นคนมาพบฉันที่บริษัทเวลาสองทุ่มของวันนี้

KAI : แล้วฉันจะรอ...

: อืม ฉันจะไป

“...” เธอตัดสินที่จะไปพบเขาเพราะหวังว่าเขาน่าจะจำเธอได้ และหวังว่าเขาจะหยุดทำอะไรแบบนี้สักที

หลายชั่วโมงผ่านไป...

@MICROSAFE

หญิงสาวเดินเข้ามาในบริษัทขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางใจเมืองกรุงเทพฯ เธอมองไปรอบๆ พบว่ามีแต่ความมืดราวกับว่าที่นี่ไม่มีใครอยู่นอกจากเธอ

“คุณอนาสตาเซียใช่ไหมครับ”

เฮือก! ร่างบางสะดุ้งด้วยความตกใจ หลังจากมีเสียงทุ้มของชายหนุ่มร่างสูงดังขึ้น พร้อมกับโผล่มาจากอีกทาง

“...” อันนาพยักหน้ารับแต่ไม่ได้พูดอะไรกับอีกฝ่าย

“งั้นเชิญทางนี้ครับ” น้ำเสียงทุ้มของนักรบทำให้อันนารู้สึกโล่งใจมากยิ่งขึ้น แต่เธอก็ยังมีความกังวลอยู่บ้างว่าอีกฝ่ายอาจจะเล่นตุกติก

อันนาค่อยๆ ถอดแว่นตากันสีดำของตัวเองออก แต่ก็ยังไม่ดึงฮู้ดและแมสก์ออกจากใบหน้า ถึงแม้ว่าเธอจะใจกล้ามาที่นี่ แค่เธอก็ยังไม่อยากให้ใครเห็นใบหน้าของเธอมากอยู่ดี

“เชิญครับ นายอยู่ในห้องนี้” หลังจากที่หญิงสาวเดินตามอีกคนมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องทำงานสุดทางเดิน มีบานประตูขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงหน้า

“...” อันนาพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในอย่างไม่อิดออด เพราะเธอต้องการคุยและจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด

ปัง! ประตูบานหรูถูกปิดอย่างแรงด้วยฝีมือของชายหนุ่มด้านนอก เธอหันกลับไปมองมันเล็กน้อย ก่อนจะดึงสายตากลับมามองตรงหน้าตัวเอง

“ได้พบกันสักที อนาสตาเซีย ลีย์” อันนามองเจ้าของเสียงและแววตาที่คุ้นเคย ถึงแม้เจ้าของแววตาจะเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่เธอก็ยังจำแววตาเขาได้ไม่เคยลืม

“คุณจะให้ฉันทำอะไรบ้างแลกกับข้อมูลนั้น”

“ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่รู้จักมารยาทในการคุยข้อตกลงนะ...” หญิงสาวถอนหายใจออกมาเล็กๆ ก่อนจะดึงแมสก์ออกจากใบหน้าตัวเอง

“ว่ามาสิ คุณต้องการให้ฉันทำอะไร”

“เธอเองงั้นเหรอ...” ไคแสยะยิ้มมุมปากออกมาเมื่อเห็นใบหน้าสะสวยของหญิงสาวตรงหน้า เป็นใบหน้าที่หลายวันผ่านมาเขาไม่เคยลืมมัน และมันก็ถูกใจเขาซะจนเขาเกิดความคิดร้ายกาจบางอย่างขึ้นมาในหัว

“...ทำได้ทุกอย่างเลยใช่ไหม”

“อืม แต่ต้องแลกกับข้อมูล”

“งั้นก็ถอดเสื้อผ้าออก...แล้วนอนให้ฉันเอาจนกว่าฉันจะพอใจ”