BAD CATCH 2

@NIGHT CLUB

“เฮ้~”

“...” อันนาเงยหน้าจากพื้นมองเจ้าของเสียงแหลมนั่นก็คือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอ

“เป็นอะไรของแก ทำไมทำหน้าแบบนั้น” มีอาขมวดคิ้วถามเพื่อนรักด้วยความสงสัย จากใบหน้าที่นิ่งเรียบอยู่แล้วของอันนา ในตอนนี้ใบหน้าเธอกลับเย็นชาจนน่ากลัว

“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย” หญิงสาวส่ายหัวน้อยๆ ไล่ความคิดออกจากหัว พลางหยิบแก้วเหล้าสีอำพันขึ้นมาดื่ม

“นิดหน่อย? ยัยอัน ฉันรู้จักแกมาตั้งแต่ไฮสกูลนะ เรื่องแค่นี้คิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ” มีอาเป็นเพื่อนสนิทของหญิงสาวในรั้วของโรงเรียนมัธยมของอเมริกา และเป็นเพื่อนสนิทจนถึงมหาวิทยาลัย

“มันก็ไม่หน่อยหรอก มันค่อนข้างใหญ่พอสมควร” มันเป็นการตัดสินใจครั้งใหญ่ของชีวิตเธอเลยด้วยซ้ำ การย้ายถิ่นฐานอาศัยไม่เท่ากับต้องจัดการความรู้สึกของตัวเอง

“แกบอกฉันได้ไหมว่าเรื่องอะไร เผื่อฉันช่วยได้”

“พี่อันวาจะกลับไทย แล้วเขาชวนฉันกลับด้วยเพื่อไปเปิดบริษัทของตัวเองที่นั่น” เพราะมีอาสนิทกับเธอมาก เธอจึงกล้าจะบอกทุกอย่างให้เพื่อนรู้ ยกเว้นเพียงเรื่องเดียวคือความทรงจำของตัวเองนั่นแหละ

“ก็นั่นมันความฝันของแกไม่ใช่เหรอ แกจะมัวคิดมากทำไม”

“ใช่ มันเป็นความฝันของฉัน...” หญิงสาวถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเมื่อนึกถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในใจของตัวเอง

“...ความฝันที่เลวร้ายที่ฉันไม่เคยลืมมัน”

ติ๊งงงงงงง~ เสียงแจ้งเตือนข้อความดังมาจากมือถือเครื่องหรูของหญิงสาว เธอหยิบมันออกมาเปิดดูก่อนจะขมวดคิ้วอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเป็นอีเมลของใครสักคนที่ส่งมาให้กับเธอ

“ร่วมงานงั้นเหรอ” อันนาพึมพำออกมาเมื่อข้อความที่ส่งเข้ามาคือข้อความเชิญชวนทำงานในบริษัทชื่อดังของประเทศไทย แน่นอนว่ามันเป็นบริษัทไอทีที่ประสบความสำเร็จถึงขีดสุด และมีคนมากมายต้องการทำงานที่นั่น แต่ยกเว้นเธอ

สองอาทิตย์ผ่านไป...

“ฮืออออออออ~”

“อย่าเวอร์น่า” อันนาเอ่ยพร้อมกับลูบหลังเพื่อนสนิทที่สวมกอดเธอแน่น

“ถ้าฉันไม่มีแก ฉันจะทำยังไงอะ”

“ใช่ว่าแกจะมีฉันเป็นเพื่อนคนเดียว” แต่มีอาเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่จริงๆ เพราะความลับของการทำงาน และความเย็นชาที่คนอื่นไม่ค่อยอยากจะเข้าหาเธอสักเท่าไหร่

“แต่ฉันรักแกที่สุด...”

“ฉันก็รักแกมีอา” อันนาตอบกลับเสียงอ่อน เธอก็ใจหายไม่ต่างกันที่วันนี้จะต้องแยกกับเพื่อนรักอย่างมีอา เป็นคนคนเดียวที่เธอกล้าสนิทด้วย และเป็นเพื่อนคนเดียวที่เธอพูดคุยได้ทุกเรื่อง

“หรือฉันควรจะไปกับแกดีนะ? หนุ่มๆ ที่ไทยหล่อไหม?” อันนาผละกอดออกจากเพื่อนรัก ก่อนจะมองใบหน้าเพื่อนอย่างปลงๆ

“เลิกบ้าผู้ชายก่อน”

“ล้อเล่นย่ะ แต่แกต้องสัญญากับฉันนะว่าถ้าไปอยู่นู่น แกจะไม่ลืมฉันแล้วก็ติดต่อกับฉันตลอด”

“มีอา จะให้ฉันใช้ชีวิตกับแกด้วยเลยไหม...”

“...ฉันทำได้นะ แกก็รู้” อันนาค่อยๆ คลี่ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยให้กับเพื่อน คนเห็นถึงกับขนลุกซู่

“อย่ามาแฮกโทรศัพท์ฉันนะยะ!” ถึงมีอาจะรู้ว่าอันนามีความสามารถอะไร แต่เธอก็ไม่ได้รู้ว่าเพื่อนใช้ความสามารถตรงนี้ทำอะไรกับมันบ้าง เธอแค่รู้ว่าเพื่อนรักมีความฉลาดที่ไม่เหมือนใครเท่านั้นเอง

“ฮ่าๆ” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือจับกระเป๋าเดินทางของตัวเองเลื่อนเข้ามาใกล้

“เดินทางดีๆ ลงเครื่องแล้วส่งข้อความมาหาฉันด้วย”

“อืม ฉันไปก่อนนะ” อันนาคลี่ยิ้มบางๆ ให้กับเพื่อน ก่อนจะเดินออกมาอีกทางหนึ่ง เธอมองพาสสปอร์ตในมือก่อนจะสูดหายเข้าลึกๆ

“มันจะต้องดีกว่านี้สิ...มันต้องดีกว่านี้” เธอตัดสินใจแล้วว่าเธอจะกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ และลบความทรงจำเลวร้ายนั้นออกจากหัวใจของตัวเองให้หมด

ปึก! หญิงสาวที่กำลังก้มหน้าดูตั๋วเครื่องบินของตัวเอง เดินชนเข้ากับชายหนุ่มร่างสูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตร

“ขอโทษด้วยค่ะ” เธอเงยหน้ามองเขาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขอโทษออกไปเป็นภาษาอังกฤษ แล้วเดินเลี่ยงออกมาอีกทางโดยไม่สนใจเขา

“เดี๋ยว” เสียงเข้มเอ่ยเรียกเจ้าของร่างเล็ก เธอหยุดเดินก่อนจะหันหน้ากลับมามองเชิงถาม

“...”

“เดินชนคนอื่นควรจะขอโทษให้มันจริงใจกว่านี้นะ” หญิงสาวถอนหายใจออกมาเบาๆ แต่ก็ไม่ยอมพูดสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการจะฟังออกมา

“รู้สึกว่าฉันจะขอโทษคุณไปแล้วนะคะ” น้ำเสียงนิ่งเรียบปนหงุดหงิดของอันนา ทำให้ริมฝีปากหยักยิ้มมุมปากออกมาให้กับความกล้าต่อปากต่อคำของเธอ

“เหรอ”

“ถ้าไม่มีอะไร ฉันขอตัว” เธอไม่อยากเสียเวลาพูดคุยอะไรไร้สาระกับใคร ถ้าสิ่งที่เธอทำแล้วเขาไม่พอใจนั่นก็เรื่องของเขา เพราะเธอได้ทำสิ่งที่ควรทำไปแล้ว

“จะให้ผมพากลับมาไหมครับ” เมื่อหญิงสาวเดินออกไปเสียงของชายหนุ่มอีกคนก็ถามผู้เป็นเจ้านายขึ้นทันที

“ไม่ต้อง” ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงเรียบ สายตายังคงมองตามแผ่นหลังบางของหญิงสาวไปด้วยความรู้สึกคุ้นเสียง และใบหน้านั้นอย่างบอกไม่ถูก