EP.2 วีรินทร์ x เมธัส

@ มหาวิทยาลัย TS

คณะศิลปศาสตร์ ภาคพิเศษ

TIME 19.00

“รวมกลุ่มกันได้แล้ว ก็รีบจัดการงานให้เสร็จนะ เดดไลน์ไม่มีเลื่อน ต่อให้พวกเธอจะมาคุกเข่าอ้อนวอนก็ตาม เลิกคลาสได้”

อาจารย์สุดสวยที่โหดเหลือเกิน ประกาศกร้าว ทิ้งระเบิดไว้ให้....ทั้งชั้นเรียน

“วันนี้ไปร้านกันมั้ย” เซปัน ลูกสาวร้านขายเครื่องเพชรที่ภูเก็ต เธอย้ายมาเรียนที่กรุงเทพฯ คนเดียว เพื่อจะสนุกกับการใช้ชีวิตวัยรุ่นตามใจตัวเอง

“เอาดิ ๆ แก้เครียด ๆ” จูน หลานเจ้าของธุรกิจต้นไม้มงคลเงินล้าน

“เครียดบ้าอะไร งานยังไม่เริ่มทำเลย” วีรินทร์เอ่ยขึ้นขัดบทสนทนาของทุกคน เธอเป็นลูกเจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์แห่งหนึ่ง

“เฮ้ย พวกมึง ช่วยกันจับยัยแอปเปิลเฉิ่มไปด้วย” เมธัส ลูกชายนักการเมือง ที่กำลังเตรียมตัวเข้าชิงตำแหน่งสำคัญในสมัยหน้า

“ไม่เอา ฉันไม่ไป” วีรินทร์ตะโกนลั่น พยายามรีบเก็บของใส่ถุงย่าม กระเป๋าสะพายใบโตของเธอ พร้อมเอกสารสำหรับใช้ทำการบ้านหลายอย่าง และหนังสือที่ไปยืมห้องสมุดมา

“ไปเถอะน่า รับรองสนุก” จูน ช่วยเธอกวาดของลงกระเป๋า แล้วลากแขนหญิงสาวให้ออกไปด้วยกัน

“ไม่เอา อย่ามาจับฉันนะ” วีรินทร์ รีบแกะแขนเพื่อน ๆ ออก

“ไปเว้ยพวกเรา เอายัยแอปเปิลใส่รถไว้เลย อย่าให้หนีไปได้” เมธัสรีบวิ่งไปลานจอดรถ ตะโกนสั่งเพื่อน ๆ ให้ช่วยกันจับคนที่พยายามหนี

เพราะภาคพิเศษนั้น ไม่ต้องสอบเข้า แค่มีเงินก็เรียนได้ แน่นอนตารางเรียนก็เริ่มบ่ายคล้อย จนค่ำ ๆ แต่ละวันเรียนนิดหน่อย เน้นสั่งงานให้ไปทำ แล้วนำกลับมาส่ง ลูกท่านหลานเธอหลายคนสนใจระบบนี้ ที่ไม่ต้องเรียนเยอะ ใช้เงินทำงาน และได้ใบประกาศจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง สิ่งที่ตามท้ายว่า ภาคพิเศษ ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้สะท้อนเงินทุนในกระเป๋า

วีรินทร์ อารสุข ลูกเจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์ ที่บ้านฐานะปานกลางค่อนข้างมาทางสูงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้รวยระดับเศรษฐีเหมือนคนอื่น ๆ ไลฟสไตล์ของเธอกับทุกคนจึงมีความแตกต่าง แต่นั่นไม่เป็นปัญหาเท่ากับการขีดเส้นที่ชัดเจนของวีรินทร์

ในสายตาคนอื่น มองว่าเพราะเธอชอบถือตัวและทำแตกต่างจากทุกคนมากเกินไป

พวกชอบโดดเรียน จะเกลียดการที่เธอตั้งใจอยู่คนเดียว ทั้งเรียนทั้งทำการบ้านส่ง มันทำให้พวกเขารู้สึกหงุดหงิด

พวกชอบเที่ยวจะรำคาญ ที่เธอเอาแต่ปฏิเสธ

พวกชอบเมา เกลียดที่เธอไม่ค่อยดื่ม

ส่วนพวกชอบเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ รู้สึกหมั่นไส้ที่เธอทำตัวราวกับคนที่มีความรักในวัยเรียนนั้นเป็นพวกโง่เขลาเบาปัญญา

เพราะอะไรที่ไม่ชอบ เธอก็ไม่รับเลย ทำให้เพื่อน ๆ ในคลาสมีทั้งชอบใจและไม่ชอบใจ กลายเป็นว่า วีรินทร์มักโดนบูลลี่ ล้อเลียน และบีบบังคับให้ทำตามใจคนอื่น

-----

@ Hyde Nightclub

TIME 20.00

เด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งในโซนที่นั่งVIP กำลังเล่นสนุกกัน

โต๊ะชุดโซฟาแบบครึ่งวงกลมขนาดใหญ่ อาหารและแก้วเครื่องดื่มวางเต็มไปหมด หลายคนนั่งดื่มอยู่ แต่อีกหลายคนก็ลุกออกไปเต้นกันอย่างสนุกสนาน

“ไอ้บ้าเอ๊ย เมธัสช่วยหาเลยนะ แว่นอยู่ไหน”

วีรินทร์กำลังโมโหที่โดนทุกคนแกล้งอีกแล้ว

“หาเองสิ” ร่างสูงหน้าตายียวน ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นพวกลูกคนรวยตัวแสบ เขาแกล้งกับเพื่อน ๆ เอาแว่นหญิงสาวไปซ่อน

แอปเปิล คือ ฉายาที่เพื่อน ๆ เรียกเธอที่เรียนเก่งแต่ชอบทำตัวเหมือนขวางโลก ทุกคนอยากรู้ว่าถ้าผ่ากลางออกมาแล้ว แอปเปิลลูกนี้ข้างในจะเป็นอย่างไร เป็นคนถือศีลกินเจ เป็นแอปเปิลเน่ามีหนอน หรือเป็นผลไม้อื่นที่ทำตัวเป็นแอปเปิล

คนสายตาสั้นเกือบ 700 และอยู่ในสถานที่ไม่คุ้นเคย มือเล็กควานหายุ่งไปหมด

“เอาคืนมา พวกนาย ไม่งั้นฉันจะขอออกจากกลุ่มนะ” วีรินทร์ขู่เพื่อน ๆ ถ้าเธอไม่ทำงานกลุ่มสักคน พวกนี้คงตายแน่นอน

ถ้าพ่อจะหารายได้จากธุรกิจขายเฟอร์นิเจอร์ได้ เธอเองก็ทำรายได้จากการเก็บเงินพวกรวยแต่โง่พวกนี้ผ่านการทำงานกลุ่มนี่แหละ

“ถ้าเธอออกได้ ก็มาบอกแล้วกัน แล้วจะรีบคืนแว่นให้เลย” เมธัสบอก ในขณะที่นั่งอ้าแขนอ้าขาอย่างสบายใจ ปล่อยคนมองไม่เห็นอะไรชัดเจนตามหาของสำคัญต่อไป

หญิงสาวหันไปตามเสียงคนพูด เธอกดใบหน้าชิดติดกับชายหนุ่ม เรียกว่าปลายจมูกชนกันเลย

“แว่นอยู่ไหน เอาคืนมา มันมองไม่เห็นจริง ๆ นะ”

เมธัสที่โดนประกบติดจนขยับลำบาก ฉวยโอกาสนี้มองดูคนตรงหน้า ก่อนจะหัวเราะเสียงดังทำเพื่อน ๆ ขำตาม

“อยู่ตรงนี้ ก้มลงไปดู ก็หาเจอแล้ว” เขาชี้ลงไปที่หว่างขาตัวเอง

แอปเปิลคุกเข่าลงกับพื้น ใช้มือปัดหา เมธัสจับกดหัวเธอลงระหว่างขาเขา แล้วแกล้งทำหน้าฟิน จนทุกคนหัวเราะกันใหญ่

“ซ้ายหน่อย ๆ อ่าานั่นแหละ ลึกลึก ดี ๆ”

มือเล็กควานเข้าไปใต้โซฟา พยายามแล้ว พยายามอีกจนโมโห

“พวกบ้านี่ สนุกนักเหรอฮะ”

เมื่อหาเท่าไรก็ไม่เจอ เธอเลยได้แต่ถอยออกมา แล้วลุกขึ้นยืน เพื่อจะพยายามหาจุดอื่นต่อ

เมธัสจับเธอกระชากลงบนตักเขา แล้วสวมแว่นกลับไปให้

เขาถือมันไว้ที่มืออยู่ตลอด แค่แกล้งให้หาไปเท่านั้น

“เห็นแก่ที่ล้วงลึกเมื่อกี้ เลยสบายตัวน่ะ”

แอปเปิลที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย คิดแต่ว่าอย่างน้อยเจ้าเพื่อนบ้าก็คืนแว่นให้แล้ว

เธอลุกเดินออกจากโต๊ะทันที ส่วนคนอื่น ๆ ก็ได้แต่หัวเราะสนุกสนาน ไม่ได้สนใจ ยกเว้นหัวโจกที่ลอบมองว่าหญิงสาวเดินไปทางไหน

-----

@Hyde Nightclub office

สมุทร ตริมาพฤกษ์ เจ้าของคลับแห่งนี้ กำลังยืนมองแขกVIP หลายโต๊ะผ่านกล้องวงจรปิดของร้าน ส่วนบอดีการ์ดสองคนกำลังเล่าให้ฟังว่าแผนที่เตรียมไว้เพิ่งมีปัญหาฉุกเฉิน คนที่จะต้องมาทำงานคืนนี้มาไม่ได้แล้ว

“มึงไม่เตรียมแผนสองไว้ด้วยเหรอ” สมุทรกำลังโมโหที่ไม่เป็นไปตามแผนไม่พอ ดันไม่มีแผนสำรองอีก

“ขอโทษครับคุณสมุทร ปกติวิเวียนไม่เคยผิดนัดเลยครับ”

เพล้ง!!

แก้วเหล้าบินไปกระแทกกับบานกระจกใหญ่

กระจกไม่เป็นอะไรเลย แต่แก้วนั้นแตกละเอียด

“ก็เพราะมันไม่ปกติไงครับ” เขากัดฟันพูดอย่างโมโห พยายามนึกถึงการยืนให้นิ่งบนเรือที่ลอยอยู่กลางทะเลที่มีคลื่นลมแรง

“ไปหาคนใหม่มาแทน เดี๋ยวนี้”

“เอ่อ คุณสมุทร คือ เราติดต่อหาสายทั้งหมดแล้วครับ ก่อนจะมารายงานท่าน แต่ทุกคนไม่มีใครว่างเลย”

“ต้องให้ถึงมือกูใช่มั้ย” สมุทรที่ยืนดูจอมอนิเตอร์ด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุด ๆ

คนโมโห เดินออกจากห้อง ทิ้งไว้แต่พวกไร้ความสามารถ ไม่กล้าตามเจ้านายออกไปเพราะอารมณ์นี้คงไม่สู้ดี

-----

-มุมหลืบใกล้ห้องน้ำ-

“ทำไมชอบเอาแว่นไปจัง” ร่างบางกำลังบ่นงึมงำ มือก็ถือผ้าเช็ดหน้าค่อย ๆ เช็ดแว่น ยืนพิงกำแพง อาศัยแสงไฟวิบวับที่นาน ๆ จะส่องผ่านมาที เพื่อให้รู้ว่าตรงนี้มีมนุษย์คนหนึ่ง

ร่างสูงโปร่งมาเข้าห้องน้ำ เจอเป้าหมายกำลังยืนบ่นอะไรอยู่คนเดียว เขาเดินไปใกล้ แล้วตีมือจนแว่นเธอหล่น

เพล้ง!!!

“ซวยแล้ว” วีรินทร์สบถออกมา

แต่คนแกล้งนั้นคึกไม่เลิก

เขายืนใกล้จนปลายเท้าชิดเธอ

เธอมองคนที่มาทำแบบนี้ แต่ก็พยายามสุภาพ เผื่อเขาจะไม่ได้ตั้งใจ

“คุณเป็นใครคะเนี่ย คุณทำแว่นฉันตกแตกนะรู้มั้ย”

ร่างสูงโน้มใบหน้าไปชิด

“ฉันเอง เพื่อนรักเธอไงจ๊ะ”