03 พัง(2)

ในวันที่พี่ยีนเรียนจบ มีคลิปหลุดเข้าเพจของมหาวิทยาลัย นักศึกษาหันมองมาที่หนุ่มร่างอ้วนเป็นตาเดียว คนเหล่านั้นหัวเราะ ซุบซิบนินทาเขา ขณะที่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ด้วยไม่ได้สนใจเรื่องซุบซิบต่าง ๆ ยลภัทรยังคงเดินโดยไม่สนใจรอบข้าง จุดหมายคือคณะนิเทศที่แฟนสาวที่น่ารักเรียนอยู่ ตลอดสามเดือนที่คบกันเป็นแฟนทุกอย่างดี ดีที่สุด เขามีความสุขที่ได้รักผู้หญิงน่ารักคนนั้น ผู้หญิงที่ใครหลายคนหมายปองแต่เขาคือคนได้เดินเคียงข้าง ได้ใกล้ชิดยิ่งกว่าผู้ชายคนไหน ได้กอดได้หอมได้นอนกอดทุกคืน

ยลภัทรเดินไม่สนรอบข้าง ทว่าอีกคนวิ่งจากคณะนิเทศเพื่อมาหาพี่ด้วยความเร่งรีบ หวังว่าพี่ยืนจะไม่โกรธกัสนะ

นั่นไง พี่ยีนอยู่ตรงนั้น พี่ยีนมาหากัสอย่างที่บอกไว้ พี่ยีนยังไม่เห็นใช่ไหม เขายังโบกมือ ยังส่งยิ้มมาให้กัสอยู่เลย เดี๋ยวผู้ชายคนนั้นเดินเข้าไปหาพี่ยีนทำไมหรือว่าจะ…

สองขาเริ่มวิ่งอีกครั้งและอยากปัดสมาร์ตโฟนเครื่องนั้นที่ยื่นให้พี่ยีนดูทิ้งซะ

แต่ก็ทำไม่ได้ เริ่มเข้าใกล้เสียงจากสมาร์ตโฟนยิ่งชัดเจน สองขาของกัสก็เริ่มก้าวช้าลง

(เอาสิ ถ้ากัสทำให้พี่อ้วนคนนั้นรับรักได้ หนึ่งแสนต้องเป็นของกัสนะ)

(แน่นอนจ้า แต่ทำให้เขารักให้ได้ก่อนไหม)

(แหม ฉันสวยขนาดนี้ เขาไม่รักก็คงไม่ชอบผู้หญิงอะแหละ)

(เออ รู้ว่าสวย งั้นก็เริ่มเลยนะ ถ้าเขารักแกแล้ว แกก็ทิ้งเขาซะ เอาให้คนเห็นทั้งมอยิ่งดี สนุกดี)

(หวังว่าแกคงไม่หลงรักเขานะ)

(คนอย่างกัสรักใครเป็นด้วยเหรอ)

ในคลิปยังมีคำพูดอีกมากมาย ทว่าเมื่อกัสเดินมาถึงพี่ยีนก็เลิกสนใจและหันมามองหน้ากัส ดวงตาของเขามีความผิดหวังอย่างชัดเจน นัยน์ตาของพี่ยีนมีน้ำเอ่อคลอ

“พี่ยีน ฟังหนูก่อนนะ มันไม่ใช่แบบ…”

“สนุกพอหรือยัง สะใจเธอแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงเย็นชาส่งมา ทำเอาใจกัสสะท้านไปหมด คำพูดห่างเหินของพี่ยีนทำใจกัสเจ็บ แต่พี่ยีนคงเจ็บกว่ากัสมากเพราะน้ำตาเขาไหลมาแล้ว

กัสทำพี่ยีนร้องไห้

“ไม่สนุกพี่ยีน มันไม่สนุกพี่ฟังหนูนะ ฟังหนูก่อนคือมันไม่ใช่…”

“ไม่ใช่อะไร หรือมันยังสะใจเธอ ยังไม่พอใจหรือไง ต้องให้ฉันเจ็บกว่านี้เหรอ หรือฉันต้องตายเธอถึงจะพอใจ เธอสนุกที่เห็นความรู้สึกคนอื่นเป็นของเล่นนักหรือไง ฉันทำอะไรให้เธอวะ เคยทำอะไรให้เธอเจ็บปวดหรือไง เธอถึงมาทำพี่แบบนี้ พี่อ้วนแล้วมันหนักหัวใครวะ คนอ้วนไม่มีหัวใจหรือไง”

“หนูรู้ หนูรู้พี่ยีน หนูไม่ได้ตั้งใจหนูขอโทษ หนูรักพี่ยีนนะคะ รักพี่ยีนมาก ๆ เลย พี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าหนูรักพี่มากแค่ไหน”

“คนอย่างกัสรักใครเป็นด้วยเหรอ” เจอคำพูดสวนกลับมาถึงกับไปไม่เป็น มันคือคำพูดของเธอเอง

ใช่เมื่อก่อนกัสรักใครไม่เป็น แต่ว่าตอนนี้กัสรักพี่ยีนสุดหัวใจ

“หนูรักพี่ไง กัสรักพี่ยีนนะเชื่อกัสสิคะ เชื่อกัสนะ” เดินเข้ามาใกล้ยื่นมือหวังจะจับมือใหญ่ที่คอยโอบกอด ทว่าพี่ยีนสะบัดออกพร้อมสีหน้ารังเกียจ

และคำพูดโหดร้ายก็หลุดจากปากของพี่ยีน “ฉันเกลียดเธอ”

“ไม่ ๆ ไม่พี่ยีนอย่าเกลียดกัส อย่าเกลียดกัสเลย กัสขอโทษ” สองมือปัดป่ายพร้อมดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง น้ำตาไหลเปรอะเปื้อนใบหน้าสวย

“เฮ้อ กัสเอ๊ย” อาร์มมี่ลุกจากโซฟามานั่งกอดเพื่อนสาวบนเตียง ร้องไห้ขนาดนี้แสดงว่าฝันถึงช่วงเลวร้าย

“กัสคิดถึงพี่ยีนอะอาร์มมี่ พี่ยีนหายไปเลย หาที่ไหนก็ไม่เจอ เขายังมีชีวิตอยู่ใช่ไหมอาร์มมี่ เขาจะไม่ทำร้ายตัวเองใช่ไหม” เธอไปหาบ้านย่าที่ต่างจังหวัดก็ไม่เจอ พี่ยีนเคยพาเธอนั่งรถไฟไปเยี่ยมย่าที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ย่าหล้าบอกว่าพี่ยีนไม่ได้กลับมา ทุก ๆ ปีกัสจะไปเยี่ยมย่าหล้าสองสามครั้งต่อปี ย่าหล้าอยู่กับเด็กผู้ชายคนหนึ่งชื่อเดี้ยงเป็นเด็กวัด พี่ยีนให้มาอยู่เป็นเพื่อนระหว่างที่พี่ยีนมาเรียน ที่ยังไปหาไปรบกวนย่าหล้าก็หวังว่าจะเจอพี่ยีนสักครั้ง หวังว่าพี่ยีนจะยังอยู่ดี แต่ก็ไม่เคยเจอสักครั้ง

การต์รวีหันมองนาฬิกาที่ฝาผนังหลังจากที่ฝันถึงความหลังอันน่ากลัว