03 พัง(3)

“ตี 5 แล้ว ย่าหล้าคงตื่นมาทำกับข้าวใส่บาตร โทรหาย่าสักหน่อย” ว่าแล้วก็ลุกเดินมาหาสมาร์ตโฟนในกระเป๋า กดโทรหาย่าหล้า ย่าของพี่ยีน เบอร์ย่าหล้าถูกโทรออกบ่อยที่สุดเพราะเธอชอบโทรคุยกับย่าหล้าเป็นประจำทุกวัน

(ว่าไงลูก) รอไม่นานย่าหล้าก็รับสาย

“ย่าหล้าทำอะไรอยู่คะ ตื่นหรือยัง”

(ย่าเตรียมของลูก กำลังจะทำกับข้าวใส่บาตร ทำไมตื่นเร็วนักล่ะลูก)

“หนูนอน…”

(ย่า! เฮียยีนมันทะเลาะกับเมียอีกแล้ว มาห้ามหน่อย) นั่นเสียงของเดี้ยง เธอจำได้ดีเพราะเวลาไปหาย่าหล้า กัสเจอเดี้ยงประจำ หูแว่วไปใช่ไหม กัสหูแว่วไปใช่ไหมเมื่อกี้เดี้ยงเอ่ยถึงพี่ยีน ไหนย่าหล้าบอกว่าพี่ยีนไม่ติดต่อมาเลย ไม่กลับไปหาด้วย

หรือที่ผ่านมาพี่ยีนแค่ไม่มาให้กัสเจอ คงจะเกลียดกัสมาก

(หนูกัสลูก…)

“ย่าคะ พี่ยีนเขาสบายดีไหม” ไม่เป็นไร ก็มันสามปีมาแล้ว มีใครใหม่มันก็เรื่องปกติ แค่กัสได้รู้ว่าพี่ยีนยังไม่ตายก็ดีมาก ในเมื่อมีคนใหม่ไปแล้ว กัสก็จะไม่เข้าไปวุ่นวายอีก

(ตั้งแต่ไม่มีคนใจร้ายอย่างเธอในชีวิต ฉันมีความสุขมาก เลิกยุ่งกับย่าฉันได้แล้ว ย่าลำบากใจเธอรู้บ้างไหม ฉันเกลียดเธอเธอไม่เข้าใจหรือไง) นี่เสียงของพี่ยีน ใช่มันคือเสียงของเขาจริง ๆ ด้วย เพราะนอนฟังคลิปที่เราเคยอัดไว้ด้วยกันแทบทุกคืน และถึงแม้ไม่ได้ฟังนาน ๆ ก็ยังจำน้ำเสียงของเขาได้ดี

(ยีนพูดแบบนี้ได้ไง อย่าพูดแบบนั้นกับน้อง จะไปไหนก็ไป หนูกัสลูกอย่าไปสนใจเลย ย่าไม่ได้ลำบากใจอะไร ดีใจด้วยที่หนูยังติดต่อย่า)

“ย่าหล้าคะ หนูได้รู้ว่าเขาสบายดีก็ดีแล้วค่ะ ต่อไปหนูจะไม่รบกวนย่าอีกนะคะ ขอบคุณย่าที่เอ็นดูหนูมาตลอด”

(พูดอะไรลูก อย่าไปสนคำพูดคนบ้ามันเลย ไม่รู้ล่ะ ย่ารอหนูมาหาอยู่นะ มาหาย่านะหนูกัส หนูรับปากย่าไว้แล้ว)

“หนูขอไปทำธุระก่อนนะคะย่า” เธอตัดสายอย่างเสียมารยาท แล้วนั่งนิ่ง ๆ อยู่สักพักใหญ่ จากนั้นหันมาพูดกับอาร์มมี่ “ปะอาร์มมี่เราคืนห้องกันเถอะ”

“เออ ปะ ห๊ะ!”

“จะห๊ะอะไร เสียงดัง”

“ก็หล่อนบอกจะคืนห้อง”

“อืม ก็...พี่ยีนมีเมียแล้ว เขาสบายดี เขาไม่กลับมาหากัสอีกแล้ว เราไปกันเถอะ” เมื่อได้รู้ว่าเขาสบายดี เขามีชีวิตใหม่ เธอก็พร้อมจะเดินออกมาจากความทรงจำนั้นแล้ว เธอไม่คิดจะไปทำลายความรักครั้งใหม่ของเขา

“โอเคไหม”

“อื้ม เขามีความสุขก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ ที่ผ่านมาก็เป็นห่วงกลัวเขาจะเป็นอะไรไป ตอนนี้รู้แล้วก็...พอแล้ว” พอแล้วแต่น้ำตามันไหล ก็ยังรัก ยังคิดถึงวันเก่า ๆ ที่เป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่มันคือช่วงที่มีความสุขที่สุดในชีวิตตั้งแต่แม่จากไป

@พิษณุโลก

“นั่งกินกันเฉย ๆ มันจะตายไหม น้องก็อยู่ของน้อง เราก็อยู่ของเรา อยู่มาได้ตั้ง 3 ปี มันเป็นยังไงถึงต้องพูดขึ้นมา คันปากอยากคุยกับเขาหรือไง” ย่าหล้าเดินมาโวยใส่หลานชายที่วงเหล้า

“ไม่ชอบไงย่า เฮียเขาไม่ชอบเจ้กัส” เดี้ยงหนุ่มน้อยวัย 18 ปีตอบย่าหล้า

“เออ ไม่ชอบก็ไม่ชอบ ให้มันไม่ชอบจริง ๆ เถอะ เพราะต่อไปน้องมันก็ไม่โทรไม่มาหาแล้ว ไป ไปหาเปิดร้านทำมาหากิน เห็นหน้าแล้วหมดอารมณ์”

“คนเมาที่ไหนทำงานได้ย่า” ยลภัทรตอบพลางยกแก้วเหล้ากระดกดื่ม เริ่มหันมาดื่มเหล้าก็ตอนที่รู้ว่าถูกผู้หญิงที่รักใช้เป็นเหยื่อเพื่อเรื่องสนุก การดื่มเหล้าก็เพื่อลืมความเจ็บปวด ทว่าดื่มไปดื่มมากลายเป็นคนติดสุราไปโดยปริยาย เขาแทบจะกินแทนน้ำแทนข้าว

“เออ ไม่ต้องเปิดมันหรอกอู่ ปล่อยลูกค้ารอไปเถอะ ย่าไม่อยากคุยด้วยแล้ว กินให้ตับมันแข็งตายไปเลย ไม่ส่งไม่ใส่มันแล้วบาตรหมดอารมณ์จะทำกับข้าว” ย่าหล้าบ่นแล้วเดินหนี

“พระอดกินอาหารอร่อยฝีมือย่าเลย เพราะเฮียคนเดียว เฮียบาป”

“กูผิดอะไร”

“เปล่า เฮียไม่ผิดเลย” เฮียจะผิดได้ไงล่ะ

“กูผิดอะไรทำไมทำร้ายกูแบบนั้น ไอ้หน้าหวาน ๆ รอยยิ้มที่กูหลงรักแม่งจอมปลอมทั้งนั้น คนขี้โกหกกูเกลียดที่สุด ผู้หญิงใจร้าย มาทำให้รักทำไม”

“...” เอาแล้วไง เข้าโหมดดรามาอีกแล้ว เจ้กัสก็ใจร้ายทำกับเฮียตุ้ยนุ้ยของไอ้เดี้ยงได้ลง ดูดิตอนนี้ความตุ้ยนุ้ยหายไปหมดแล้ว เหลือแต่ใบหน้าหล่อ ๆ ที่ไม่ยิ้มให้ใครเลย รอยยิ้มของเฮียยีนหายไปพร้อมเจ้กัสคนสวย

เฮียยีนกลับมาเปิดอู่ซ่อมรถขนาดใหญ่ คนในเมืองพิษณุโลกชอบมาซ่อมด้วยเพราะเฮียเก่ง ทำงานดี ใส่ใจลูกค้า ราคากันเอง งานเฮียล้นมือ ผู้หญิงก็ล้นหลาม

แต่เฮียไม่สนใจใครสักคน ในหัวใจเฮียมีแค่เจ้กัสคนเดียว

“แบบนี้วันเกิดย่า เจ้กัสคงไม่มาแล้ว” ไอ้เดี้ยงโคตรชอบเจ้กัส ผู้หญิงอะไรทนรอผู้ชายมาได้ตั้งสามปี เฮียยีนก็นะ เฮ้อ... เออเจ้กัสผิดที่เข้าหาเฮียด้วยวิธีหลอกลวง แต่พอคบกันเจ้ก็ไม่ได้หลอกเฮียแล้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมเฮียไม่ให้โอกาสเจ้กัสบ้าง ทั้งที่เฮียนะรักเจ้ที่สุด หรือเพราะเป็นรักแรกเฮียถึงเจ็บมากจนไม่รู้จะทำยังไง อืม ก็คงเจ็บมากไม่งั้นเฮียคงไม่นอนร้องไห้ตรอมใจจนผอม จากคนน้ำหนัก 130 กิโลกรัม ตอนนี้เหลือแค่ 70 หน่อย ๆ หุ่นกำลังดีเลย กล้ามก็แน่น ๆ ถ้าเจ้กัสเห็นคงตกใจในความหล่อของเฮีย

“ใครอยากให้มา เสนอหน้ามาอยู่ได้ทุกปี” ปากเฮียโคตรจะร้ายการกระทำโคตรย้อนแย้ง ทีเมื่อก่อนคะขากับเจ้กัสตลอด ดีแล้วเจ้กัสอย่ามาเจอเฮียมันเลย เฮียยีนไม่ใช่คนเดิมของเจ้แล้ว ไปดีเถอะเจ้

โป๊ก!

“ย่า...” ชามกลม ๆ ลอยมาตกใส่หัวทำให้ยลภัทรหันหน้าไปมองคนทำพร้อมลูบหัวป้อย ๆ

“ย่านี่อยากให้มา แล้วปีนี้หนูกัสก็ต้องมาหาย่า อย่ามาว่าน้องเสนอหน้า” พูดแล้วก็สะบัดหน้าหนี คนอะไรโกรธได้โกรธดี โกรธอะไรนานนัก เดี๋ยวถ้าน้องไม่ง้อแล้วอย่ามานอนร้องไห้เหมือนตอนทิ้งน้องมาอีกแล้วกัน

เมื่อหลายปีก่อนหลานชายคนเดียวของย่าหล้าพาผู้หญิงหน้าตาสะสวยกลับบ้านมาด้วย บอกว่าเป็นแฟน ย่าหล้าก็ดีใจใหญ่ที่จะได้หลานสะใภ้แล้วยังเป็นผู้หญิงที่สวยน่ารัก มารักหลานชายอ้วนท้วนของหล่อนอีกต่างหาก ผู้หญิงคนแรกที่หลานชายพามาบ้านสร้างความดีใจให้ย่าหล้าเป็นอย่างมาก ย่าทำกับข้าวหลายเมนู แม่หนูก็พยายามช่วยเหลือทั้งที่ดูจะทำอะไรไม่เป็น ได้เห็นหลานชายอยู่ใกล้ชิดหนูกัสแล้วมีความสุขย่าก็สุขใจ เพราะหลานชายเป็นคนเก็บตัว ไม่เคยจะสุงสิงกับผู้หญิงที่ไหน

แต่แล้ววันหนึ่งหลานชายก็ร้องไห้กลับมา ในมืออุ้มแมวที่เคยเอามาด้วย มีกระเป๋าสะพายที่หลัง ย่าถามอะไรก็ไม่ตอบ บอกแค่ว่าห้ามให้ผู้หญิงชื่อกัสรู้ว่าเขากลับมาที่นี่เด็ดขาด แล้วไม่กี่ชั่วโมงต่อมาหนูกัสก็โทรเข้ามาร้องห่มร้องไห้ถามหาหลานชายพร้อมบอกเล่าความผิดของเธอให้ย่าหล้าฟัง ย่าเห็นว่าแผลยังสด หลานชายที่ไม่เคยมีแฟนเจอเรื่องแบบนี้คงเจ็บหนัก กลัวว่าจะพูดจาทำร้ายใจอีกฝ่ายจึงช่วยโกหกว่าหลานไม่ได้กลับมา

แต่แล้วหลานชายก็ยังให้โกหกตลอดนับแต่นั้นเพราะไม่อยากเจอหน้าหนูกัส ไม่อยากเจอทว่าแอบดูหนูกัสทุกครั้งที่มาหาย่า แบบนี้เรียกไม่อยากเจอแบบไหนกัน รู้ว่าหนูกัสจะมาเมื่อไหร่ก็ชะเง้อคอคอยตลอด ไปเฝ้าที่สถานรถไฟบ้าง ไอ้เดี้ยงยังมากระซิบว่าวันที่หนูกัสกลับพ่อหลานตัวดียังแอบไปส่งทุกรอบ คงอยู่ในอารมณ์สับสน หรือไม่ก็เห็นน้องง้อเลยได้ใจ

หึ จากนี้น้องไม่ง้อขึ้นมาอย่ามานอนร้องไห้ซบตักย่าแล้วกัน ย่าจะเอาหมอนอุดหน้าให้ด้วย