3.เจ้าเสียสติหรือ

เรือนวิวาห์

ลั่วฟางเซียนสูดลมหายใจลึก เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องหอ เพียงแค่นั่งลงบนเตียง นางรู้สึกวิงเวียนศีรษะ ลูกไม้ตื้นๆ จากคนสกุลถาน กำลังทำให้นางนึกขำ ก่อนหน้านี้บังคับให้นางกลืนยา ‘ร่วมรักสำราญใจ’ ตอนนี้ยังใช้ธูปราคะเพื่อมอมเมานางให้ตกอยู่ในอำนาจแห่งบุรุษเพศ หากนางไม่ขับความต้องการออกมา ลั่วฟางเซียนคงมิแคล้วอกแตกตาย

ยามนี้ ความร้อนในร่างกายปะทุขึ้นโดยเฉพาะกลีบฉ่ำหวานของนาง หญิงสาวสวมชุดสีแดงเบาบาง นางเผลอลูบไล้ผิวกายของตน คืนนี้ไม่ได้อบอ้าว ทว่ายาที่นางกลืนลงคอ รวมถึงขี้ผึ้งที่ชะโลมอยู่ในแอ่งเนื้อนิ่มส่งผลให้นางเร่าร้อนและอยากร่วมสำราญรักกับบุรุษเต็มที

ในขณะที่นั่งรอเจ้าบ่าวของตน นางรู้สึกหิวขึ้นเรื่อยๆ

กระทั่งมีเสียงฝีเท้ามาหยุดที่หน้าประตูห้อง พร้อมกลิ่นอาหารลอยเข้าจมูก ลั่วฟางเซียนก็อดให้ความสนใจไม่ได้

“อนุเหยียน ขะ ข้า เอาอาหารจากโรงครัวมาให้” เสียงดังกล่าวเป็นบุรุษ ฟังดูทุ่มต่ำอยู่บ้างหากไม่มีพิษสงอันใด

“วางไว้ข้างนอก เดี๋ยวข้าจะไปเอาเอง”

“อะ เอ่อ... ตะ แต่ว่า ของพวกนี้ต้องกินร้อนๆ อีกอย่าง ขนมถั่วทอดมงคล ข้าเพิ่งทำเสร็จ ยะ อยากให้อนุเหยียนได้กิน”

คำพูดของคนนอกประตูห้องคล้ายมีความนัยบางอย่าง ลั่วฟางเซียนจึงอยากเห็นหน้าอีกฝ่าย และอาหารของเขา

เมื่อนางเปิดประตูออก โดยมีพัดเจ้าสาวบังใบหน้าเอาไว้

ยามนั้น นางเห็นร่างสูงของชายคนหนึ่ง เขาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีทึบหยาบๆ หากสะอาด และก้มหน้าต่ำ บริเวณหลังของเขาด้านหนึ่งเหมือนมีก้อนเนื้อใหญ่ๆ แปะอยู่

“ขอบใจที่เอาอาหารมาให้ข้า”

“มะ ไม่ต้องเกรงใจ คนบ้านเดียวกัน เราคนบ้านเดียวกัน” เขาทั้งติดอ่าง พูดย้ำไปมา ดูเป็นคนซื่อๆ สิ่งที่เขาเอ่ยราวกับสนิทสนมนางเช่นนี้ อาจเป็นไปได้ว่าเคยรู้จักเหยียนเข่อซิน คนที่สตรีซึ่งนางสวมรอยเป็นอีกฝ่าย ในขณะที่นางเตรียมยกถาดอาหารเข้าไปในห้องหอ เป็นเวลาเดียวกันที่ชายหลังค่อมเงยหน้าขึ้นพอดี

“โอ้ ขะ ข้า... มิบังอาจ ผิดไปแล้ว ข้าสมควรควักลูกตาตัวเองทิ้ง!” เขาว่าก่อนร้องเสียงดัง จากนั้นจึงล้วงเอามีดสั้นๆ ออกมาจากอกเสื้อ พ่อครัวหนุ่มแสดงท่าทางราวกับจะจ้วงแทงมีดสั้นเข้าไปที่ดวงตาข้างหนึ่งของตน!

ลั่วฟางเซียนเห็นดังนั้นจึงใช้พัดตบลงที่มือใหญ่ของเขาซึ่งกำมีดสั้นไว้มั่น ทันใดนั้น อาวุธมีคมพลันล่วงหล่นพื้น

“เจ้าเสียสติหรือไง ถึงได้ทำเรื่องโง่เขลาต่อหน้าข้า”

คนงานชายก้มหน้าต่ำ แสดงท่าทางสิ้นหวังราวกับเขาไม่ควรมีลมหายใจต่อไป

ดวงตากลมโตมองอีกฝ่ายอย่างพินิจ นางอยากรู้นักว่าเขาเก็บงำสิ่งใดไว้ โทษฐานที่มองใบหน้าเลอโฉมนี้ร้ายแรงถึงขั้นต้องควักลูกตาทิ้งเลยหรือไร

“ขะ ข้าทำผิด”

ลั่วฟางเซียนส่ายหน้าช้าๆ เอ่ยเสียงเบื่อหน่ายว่า

“ไม่มีใครเห็น และข้าไม่ถือโทษเจ้า”

นางเอ่ยอย่างไม่สนใจกฎหรือธรรมเนียมใดๆ ของคฤหาสน์สัตตบงกช ซึ่งเป็นตอนนั้นที่บ่าวรับใช้ในครัวมองหน้าอย่างลึกซึ้ง

ชั่วขณะที่ดวงตากลมโตสานสบกับดวงตาของอีกฝ่าย ลั่วฟางเซียนยอมรับว่าหัวใจสาวกระตุกไหว นางไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน และรู้ว่านี่คือสัญญาณอันตราย!

นางรู้วรยุทธ์ก็จริง แต่ยังอ่อนต่อโลก โดยเฉพาะเล่ห์เหลี่ยมของบุรุษ!

“ข้าทำผิดต่อนายท่านไม่ได้ รวมถึงอนุเหยียน”

“ไปเสียเถอะ ข้าไม่อยากเอาเรื่องของเจ้ามาใส่หัวอีก”

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ ก่อนรวบรวมความกล้า เอ่ยกับลั่วฟางเซียน “อนุเหยียน ไปกับข้าได้หรือไม่ เรือนวิวาห์แห่งนี้ไม่เหมาะกับเจ้าหรอก”

หญิงสาวนึกขำ เมื่อครู่ยังทำท่าขลาดกลัว หากตอนนี้เขากลับชวนนางหลบหนี

“มันใช่หน้าที่บ่าวเช่นเจ้าที่จะพาข้าออกจากห้องหอเยี่ยงนั้นรึ”

ชายหนุ่มมองสตรีในชุดเจ้าสาว เขาเอ่ยเสียงหนักแน่น

“แต่เดิม ข้าไม่คิดว่าจะมีวันนี้ หากสุดท้ายข้าจะได้ทำในสิ่งที่เคยให้สัญญาแก่...ซินเอ้อร์”

ลั่วฟางเซียนจบต้นชนปลายสิ่งใดยังไม่ได้ กระทั่งบ่าวในครัวเอ่ยเสียงขรึมๆ ชัดถ้อยชัดคำ “นานแล้ว ที่เราเคยพบกัน ซินเอ้อร์... เจ้าคือเด็กน้อยที่ขอพี่แต่งงาน แต่พี่กลับผลักไสเจ้า คิดอยากเป็นใหญ่ สุดท้ายถูกจับมาเป็นบ่าวในเรือนหลังนี้ คอยก้มหน้าก้มตาชดใช้ความผิดที่ตนไม่ได้ก่อ ซ้ำร้ายยังมีร่างกายพิการ จากการถูกป้อนยาพิษและทุบตี”