รักสุดท้าย -3-

-ห้องทำงานเจ้าของผับ-

น้ำหวานเดินตามเดลต้าเข้ามาติดๆ จนมาถึงห้องทำงานหรู ตากลมโตกวาดมองไปรอบๆห้องหรูด้วยท่าทางตื่นเต้น ถึงเธอจะทำงานอยู่ที่นี่..แต่เธอก็ไม่เคยเข้ามาในห้องนี้เลยสักครั้ง

“มาได้ไง” เคย์หันไปถามน้ำหวานที่เดินตามหลังเดลต้ามาด้วยท่าทางสงสัย เพราะไม่คิดว่าจะเจอเธอในสถานที่แบบนี้และยิ่งเวลานี้ ยิ่งไม่น่าเชื่อว่าเด็กเรียนอย่างเธอจะมาได้

“เอ่อ...” น้ำหวานทำหน้าครุ่นคิดไม่รู้จะตอบยังไงดี เธอจึงได้แต่มองหน้าเดลต้าให้ช่วยตอบ

“ยัยนี่มากับกู” เดลต้าตอบไปด้วยท่าทางนิ่งๆ ก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามเคย์

ส่วนคนที่เดินตามมาไม่รู้จะนั่งตรงไหน จึงได้แต่มองหน้าทั้งสองคน แต่อยู่ๆเธอก็มองไปเจอเก้าอี้ที่วางอยู่ข้างๆ พอจะก้าวไปกลับโดนฉุดแขนให้นั่งลงข้างๆ

“นั่งกับฉันก็ได้ ฉันไม่กัดเธอหรอก” เคย์พูดขึ้นมาด้วยท่าทางทะเล้นพร้อมกับรวบเอวบางเข้าไปนั่งข้างๆ

“เอ่อ...” น้ำหวานอ้ำอึ้งนั่งตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของเคย์

“แค่นี้ถึงกับสั่นเลยเหรอ เธอนี่ตลกชะมัด” เคย์พูดออกมามาด้วยท่าทางพอใจ ยิ่งเห็นเธอพยายามขัดขืนยิ่งกอดแน่น

“เลิกแกล้งเธอได้แล้ว ลุกมานั่งนี่” เดลต้าพูดขึ้นเสียงเรียบ แล้วตบลงที่นั่งข้างๆ

น้ำหวานรีบลุกขึ้นจากอ้อมแขนของเคย์แล้วเดินมานั่งข้างๆเดลต้าทันที แต่พอมานั่งตรงนี้ กลับเห็นหน้าของคนที่พึ่งจะกอดเธอได้ชัด จนเธอต้องนั่งก้มหน้า

“แล้วไอ้เตอร์หล่ะ”

“ยังไม่มา” เคย์ตอบเดลต้าแต่สายตากลับมองที่คนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตา อย่างกับกลัวเค้านักหนา

แต่จริงๆแล้วน้ำหวานกำลังคิดถึง อีกคนที่พวกเค้าคิดว่ายังไม่มา ภาพและเสียงที่เธอได้ยินมา ผุดขึ้นมาในหัวจนเธอหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา

“แล้วตกลงยัยนี่มากับมึงได้ไง” เคย์ยังคงสงสัย เมื่อไม่ได้คำตอบจากเดลต้า เค้าจึงถามอีกคนแทน

“ไม่ทำรายงานหรือไง”

“ทำสิ! นายไม่ต้องห่วงหรอก กลับไปฉันจะรีบทำให้เลย” น้ำหวานตอบไปทันที เพราะเคย์เป็นรายได้สำคัญสำหรับเธอ

“สามสิบนาทีแน่นะ” น้ำหวานยอกมือป้องปากหันไปกระซิบถามเดลต้าที่นั่งอยู่เงียบๆ

“อืม”

“แต่นายต้องรอเพื่อนไม่ใช่เหรอ”

“อืม”

“แล้วถ้าเค้ามาช้าหล่ะ” น้ำหวานยังคงกระซิบถามด้วยท่าทางสงสัย เพราะเธอรู้เหตุผลที่เพื่อนของพวกเค้ามาช้า

“ถ้าไม่อยากเดินกลับ..อย่าถามมาก” เดลต้าดุหญิงสาวผ่านสายตา

“ไม่ถามก็ได้” ใบหน้าสวยทำหน้ายู่ด้วยท่าทางไม่พอใจ แต่ท่าทางของเธอกลับทำให้คนที่มองอยู่ผุดยิ้มขึ้นมาทันที

“จะมาผับไม่คิดจะเปลี่ยนชุดเลยหรือไง” เคย์ถามขึ้นมาแล้วจ้องไปที่ใบหน้าของคนที่กำลังทำหน้าบึ้ง

“ฉันยังไม่ถึงบ้าน” คำตอบของเธอทำเอาคนถามขมวดคิ้วทันที

“มึงจะสนใจยัยนี่อะไรนักหนา รีบคุยธุระมา” เดลต้าพูดขึ้นมาด้วยท่าทางรำคาญ จริงๆแล้วเค้าไม่ได้อยากจะมาหรอก

“รอไอ้เตอร์ก่อน กูขี้เกียจพูดหลายรอบ” เคย์ตอบมาก่อนจะมองที่นาฬิกาข้อมืออย่างใจเย็น

“นี่...กว่าเค้าจะมา ฉันขอเอารายงานขึ้นมาทำได้มั้ย”น้ำหวานกระซิบเดลต้าเสียงเบา แล้วรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ตากลมเบิกกว้างราวกับเด็กที่อยากรู้อยากเห็น

“ไม่ต้อง...เดี๋ยวมันก็มาแล้ว” เดลต้าตอบไปอย่างมั่นใจ เพราะรู้นิสัยของเพื่อนดี

“ตรงเวลาเป้ะ” เคย์พูดขึ้นมาเมื่อเห็นร่างสูงที่เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับหญิงสาวในชุดเซ็กซี่ที่คุ้นเคยกันดี

สายตาคมมองไปยังคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆเดลต้า ด้วยสายตานิ่งๆ ต่างจากมะนาวที่ทำหน้าไม่พอใจ แล้วถามออกไปทันที

“ยัยบื้อนี้มาทำอะไรที่นี่” มะนาวถามออกไปพร้อมกับมองหน้าสามหนุ่มสลับกันไปมา โดยเฉพาะเดลต้าที่นั่งติดกับน้ำหวาน

“ไม่เกี่ยวกับเธอ รีบคุย...ฉันต้องไปส่งยัยนี่ต่อ” ประโยคหลังเดลต้าหันไปบอกเคย์ โดยไม่สนใจมะนาวที่มองอยู่ราวกับจะระเบิดออกมา แต่ก็ยอมเดินไปนั่งข้างๆพอตเตอร์

“นายจะคุยธุระสำคัญใช่มั้ย ฉันออกไปรอข้างนอกนะ” น้ำหวานกระซิบเดลต้าด้วยท่าทางเกรงใจ

“ไม่ต้อง” เดลต้าตอบไปด้วยท่าทางนิ่ง น้ำเสียไม่ได้ดุดันหรือแสดงความรำคาญเหมือนที่ชอบทำกับอีกคน

มะนาวกัดฟันข่มความโกรธ เมื่อเห็นสองคนตรงหน้าที่คุยกันอย่างสนิทสนมจริงๆแล้วเธอไม่พอใจตั้งแต่เดลต้าจูงมือน้ำหวานออกไปตั้งแต่อยู่มหาลัยแล้ว แล้วยังมาเจอนั่งด้วยกันที่ผับอีก ยิ่งทำให้หงุดหงิดเข้าไปใหญ่

น้ำหวานนั่งอยู่เงียบๆฟังสามหนุ่มคุยเรื่องเปิดผับใหม่ด้วยความอึดอัด ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอสายตาที่มองเธอ ราวกับว่าเธอเป็นตัวประหลาด โดยเฉพาะสายตาของพอตเตอร์ ที่เผลอสบตากันทีไร เธอต้องก้มหน้าหลบตาเค้าทุกครั้ง