รักสุดท้าย -2-

เวลา 18:30

@TWO NIGHT CLUB

“ขอบคุณนะที่มาส่ง”ฉันขอบคุณเดลต้าที่มาส่งฉันที่ผับถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้ขอให้เค้ามาส่งก็ตาม

ฉันมองหน้าเค้าด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าวันนี้เค้าเป็นอะไร ทำไมถึงทำตัวแปลกๆ เค้าอุ้มฉันไปที่ห้องพยาบาลทั้งๆที่ฉันไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่ข้อเท้าพลิก ประคบนิดหน่อยก็หาย พอออกจากห้องพยาบาล เค้าก็พาฉันไปส่งรายงาน แล้วก็มาส่งที่ผับนี่แหละ

“ทำงานที่นี่เหรอ”เค้าลงจากรถแล้วถามขึ้นมาด้วยท่าทางสงสัย

“ใช่”

นอกจากฉันจะรับทำรายงานแล้ว ฉันยังทำงานที่ผับอีกด้วย เพราะมันเป็นงานเดียวที่ทำหลังเลิกเรียนได้ แล้วมันก็ทำให้ฉันมีเงินใช้จนเรียนมาถึงปีสามได้ โดยไม่เป็นภาระของแม่

“เลิกงานตอนไหน”เค้าถามออกมาเสียงเรียบ แต่มันกับทำให้ฉันงงเข้าไปใหญ่ เค้าจะถามไปทำกัน

“ถามทำไมเหรอ”ฉันตัดสินใจถามออกไป

“ตอบ!”เค้าตะคอกเสียงแข็ง ทำไมดุจัง

“เที่ยงคืนครึ่ง”ฉันตอบไปตามตรง จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้เป็นความลับอะไรหรอกนะ

“อืม..ถ้าเลิกแล้วออกมารอตรงนี้ เดี๋ยวมารับ”

“ห๊ะ!! มารับ..ทำไม”ฉันทำหน้าสงสัยสุดๆ

“ถามทำไมนักหนา เลิกทำหน้าโง่แล้วเข้าไปทำงานได้แล้ว”เค้าด่าฉันว่าโง่อย่างนั้นเหรอ คนสงสัยก็ต้องถามสิ พอด่าฉันแล้ว..ก็ขึ้นรถขับออกไปเฉยเลย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!

แล้วเวลาที่ฉันรอยคอยก็มาถึง ตอนนี้ถึงเวลาผับปิดแล้ว ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมารอรับเงิน ฉันรับเงินเป็นรายวันหน่ะ วันไหนไม่มาก็ไม่ได้ ที่ฉันรีบกลับ..ก็เพราะว่าฉันต้องไปทำรายงานให้เพื่อนต่อ ปกติฉันนอนแค่วันละสามชั่วโมงได้มั้ง เฮ้อ...พูดแล้วก็เหนื่อยเหมือนกันนะ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ฉันจะมีชีวิตที่เหมือนคนปกติสักที ฉันไม่ขอให้ฉันรวยหรอกนะ ขอแค่มีที่อยู่แล้วก็มีเงินพอใช้ก็พอแล้ว

หลังจากรับเงินเสร็จ ฉันก็ออกมาทางหลังร้านเหมือนทุกครั้ง แต่อยู่ๆฉันก็นึกถึงคำพูดของเดลต้าขึ้นมา เค้าบอกให้ฉันรอหน้าร้านนี่นา แต่ดึกป่านนี้แล้ว..เค้าคงไม่มาหรอกมั้ง

ขณะที่ฉันกำลังเดินออกมา หูของฉันก็ได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ ดังออกมาจากรถที่จอดอยู่ตรงมุมมืด ทางผ่านของฉันพอดี

ตับ! ตับ! ตับ!

“อ่าๆๆๆๆ! เตอร์แรงอีก อูวว! นาวเสียวว!!”

“นาวเสียว!! ซี๊ด!!”

เสียงนี่มัน....

OxO!!!

หน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ฉันไม่ได้แอบฟังนะ มันได้ยินเองจริงๆ แล้วมันดังมาจากไหนนะ หรือจะเป็นรถที่จอดอยู่ตรงหน้าฉัน แต่ก็ก็ไม่น่าจะใช่ ใครจะมาทำอะไรแบบนั้นที่รถกัน

แล้วฉันจะไปอยากรู้ทำไมเนี่ย!! ฉันสลัดความคิดออกจากหัวก่อนจะก้าวต่อ

แต่..

เสียงเรียกเข้า

091-230-xxxx

เบอร์ใครนะ ฉันมองดูเบอร์แปลก ก่อนจะตัดสินใจรับสาย

(อยู่ไหน)เสียงคุ้นๆ

“เดลต้าเหรอ”

(ก็เออหน่ะสิ..บอกให้รอที่เดิม จำไม่ได้หรือไง)

“ฉันไม่รู้ว่านายจะมารับจริงๆหนิ”

(แล้วตอนนี้อยู่ตรงไหน)

“นายรอตรงนั้นแหละ เดี๋ยวฉันเดินไปเอง”

(รีบมา)

ทำไมต้องอารมย์เสียใส่ฉันด้วยหล่ะเนี่ย ฉันไม่ได้บอกให้มารับสักหน่อย ฉันเก็บมือถือใส่กระเป๋าแล้วจะเดินต่อ

พรึบ!!

ฉันชนเข้ากับใครก็ไม่รู้ ที่ยืนขวางหน้าฉัน ฉันเสียหลักนิดหน่อยก่อนจะตั้งตัวได้ แล้วมองคนตรงหน้าด้วยสายตาตกใจ เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือพอตเตอร์แล้วอีกคนคือมะนาว ที่น่าตกใจกว่านั้นคือสภาพของสองคนนี้ ที่เหมือนผ่านศึกหนักมา

“อ่าๆๆๆๆ! เตอร์แรงอีก อูวว! นาวเสียวว!!”

แล้วเสียงนั่นก็เข้ามาในหัวฉัน ใช่แน่ๆ พอตเตอร์กับมะนาวมีอะไรกันบนรถ

“แอบดู?!”พอตเตอร์เลิกคิ้วถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่แฝงไปด้วยความดุดัน ส่วนมะนาวก็จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่

“ปะ..เปล่านะ”ฉันปฏิเสธออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ในใจแอบกลัวขึ้นมา เพราะใครๆก็รู้ว่าพอตเตอร์เป็นใคร เค้าเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของมหาลัย ถ้าใครมีเรื่องกับเค้าหรือทำให้เค้าไม่พอใจ ส่วนมากจะโดนไล่ออก ฮือ!! ไม่เอานะ ฉันไม่อยากโดนไล่ออก

“อย่าไปสนใจยัยซื่อบื้อนี่เลย เราไปต่อกันดีกว่านะ”มะนาวเดินมาสวมกอดพอตเตอร์ด้วยท่าทางยั่วยวน ไม่อายฉันที่ยืนอยู่เลยแม้แต่น้อย

“ไม่..หมดอารมณ์แล้ว”พอตเตอร์ตอบไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ และไม่แคร์มะนาวเลยแม้แต่น้อย

นี่มันอะไรกัน..ฉันงงไปหมดแล้ว มะนาวเป็นเพื่อนสนิทของอายตา แล้วอายตาก็ชอบพอตเตอร์ แต่มะนาวกับพอตเตอร์กับมีอะไรกัน แบบนี้เข้าข่ายเพื่อนรักเพื่อนร้ายนี่นา บางทีก็น่าสงสารอายตาเหมือนกันนะ

“ไม่เอาน่าเตอร์..เรายังไม่เสร็จเลยนะ ไปต่อที่คอนโดฉันก็ได้”

“ไม่!”พอตเตอร์ตอบแค่นั้น แล้วหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่ทำให้ฉันขนลุกเลย เค้ากำลังโกรธฉันใช่มั้ย ฉันก้มหน้าทันที เผื่อจะทำให้อะไรดีขึ้น

“ไปสิยัยบื้อ จะยืนอยู่ทำไม”เสียงของมะนาวตะคอกออกมา ฉันจึงรีบก้าวเท้าออกไป โดยไม่หันกลับไปมองสองคนนั้นอีก

‘เฮ้อ..โล่งอก!!’

พอพ้นจากมุมนั้น ฉันก็ยกมือขึ้นทาบอกแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ตามมา!”เดลต้าพูดขึ้นมาทันทีที่ฉันเดินมาถึง

“ไปไหน?”ฉันถามค้าด้วยสายตางงๆ เพราะเค้าหันหน้าเข้าไปในผับ

“ตามมาเหอะน่า ไม่พาไปฆ่าหรอก”

“ไม่ไปหรอก นายไปเถอะ ฉันต้องกลับไปทำรายงานต่อ”ฉันบอกเหตุผลไป แล้วจะหันหลังกลับ

แต่...

“ฉันให้ห้าพัน! ไปนั่งกับฉันสามสิบนาที”ฉันหันกลับไปมองหน้าเดลต้าทันที ไปนั่งด้วยเฉยๆ จริงๆเหรอ

“หมื่นนึง!”เค้าพูดออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นฉันเงียบ

“ให้จริงๆเหรอ แล้วเข้าไปทำอะไร”ฉันไม่ได้น่าเงินนะ แต่เงินมันสำคัญกับฉัน ทุกคนเข้าใจใช่มั้ย

“ไปหาเพื่อน ถ้าอยากรู้ก็ตามมา”พูดจบเดลต้าเดินเข้าไปในผับทันที

ส่วนฉันก็ยืนลังเลอยู่สักพักก่อนจะเดินตามเข้าไป ฉันไม่ได้อยากรู้จักเพื่อนของเค้าหรอกนะ แต่ฉันอยากได้เงิน ตั้งหมื่นนึง..ใครจะไม่เอา