รักสุดท้าย -1-

-มหาวิทยาลัย-

@น้ำหวาน

“น้ำหวานรายงานของพวกเราเสร็จหรือยัง”เสียงของเนตรดาวเพื่อนร่วมคณะฉันเอง เธอมาตามรายการที่ฉันหน่ะ ก็อย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหละ ฉันรับจ้างทำรายรายงานและงานทุกอย่าง นั่นแหละอาชีพฉัน...

“เสร็จแล้วจ๊ะ..นี่ของเธอ ส่วนนี่ของเธอ”ฉันหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋าสะพายใบใหญ่แล้วยื่นให้ลูกตาลกับเนตรดาว

“ขอบใจนะ นี่ค่าขนมของเธอ ฉันกับยัยตาลให้พิเศษด้วยนะ”เนตรดาวยื่นเงินให้ฉันจำนวนหนึ่ง ซึ่งมากกว่าปกติที่ฉันเคยได้

“ขอบใจมากนะ แล้วงานที่อาจารย์สั่งวันนี้ ให้ฉันทำให้มั้ย”ฉันถามออกไปทันที

“แน่นอนอยู่แล้ว ฝากด้วยนะ”ฉันยิ้มกว้างทันที ที่เพื่อนใช้ทำรายงาน เพราะมันคือรายได้หลักของฉัน

ก่อนอื่นก็ขอแนะนำตัวก่อนละกัน ฉันชื่อน้ำหวาน ฉันเรียนอยู่ปี3 ของมหาลัยที่ดังที่สุดในประเทศ มหาลัยที่มีแต่ลูกคนรวยเท่านั้นที่จะได้เรียน แต่ไม่ใช่เพราะรวยหรอกนะ ที่ฉันได้เรียนที่นี่ เพราะฉันสอบชิงทุนได้มา ฉันจะเล่าประวัติคร่าวๆของฉันละกันนะ

ตั้งแต่จำความได้ ฉันไม่เคยมีบ้าน ฉันกับแม่อาศัยอยู่ที่บ้านของคุณท่าน บ้านที่แม่ฉันไปทำงานเป็นคนใช้ที่นั่น ส่วนพ่อของฉัน ท่านเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุตั้งแต่ฉันยังเด็ก ชีวิตฉันมันเศร้าใช่มั้ยหล่ะ ถึงจะเศร้าแค่ไหน ฉันก็ไม่เคยท้อหรอกนะ หลังจากเรียนจบฉันก็จะมีงานทำ เพราะใครจบจากมหาลัยนี้ จะมีบริษัทรับเข้าทำงานทันที และเมื่อไหร่ที่ฉันมีงานมีเงิน ฉันจะพาแม่ของฉันออกไปจากบ้านหลังนั้น ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ สองคนแม่ลูก แค่คิดก็มีความสุขแล้ว

แต่ในขณะที่ฉันยังเรียนอยู่ ฉันก็ต้องหาเงินไปด้วย จะได้ไม่เป็นภาระให้แม่ มีงานอะไรฉันก็รับทำหมด แต่ต้องเป็นงานที่สุจริตนะ

ฉันเดินออกมาจากห้องเรียนหลังจากเรียนเสร็จ ในมือหอบรายงานเตรียมไปส่งให้เพื่อนคนอื่นๆ อาทิตย์ที่ผ่านมาฉันได้เงินจากการเขียนรายงานเยอะมาก เพราะใกล้จะจบอาจารย์จึงสั่งรายงานเยอะ

“นาย..ฉันเอารายงานมาให้”ฉันบอกเคย์ที่นอนหลับอยู่ม้าหินอ่อนใต้ตึกบริหาร แต่ไม่ใช่มีแค่หมอนี่คนเดียวหรอกนะ ยังมีพอตเตอร์ อายตาแล้วก็มะนาวด้วย

“เสร็จเร็วหนิ ฝากส่งด้วยได้ป่ะ”เคย์ลืมตาขึ้นมามองหน้าฉัน แต่ไม่ยอมลุกขึ้น

“ติดนิสัยเป็นขี้ข้าไม่เลิก”อายตาเหยียดยิ้มออกมาด้วยสายตาดูถูก แต่ฉันชินกับการกระทำของเธอไปแล้ว เพราะฉันเจอแบบนี้อยู่บ่อยๆ

ฉันลืมบอกไป ว่าบ้านที่ฉันอาศัยอยู่ มีลูกสาวอยู่หนึ่งคน ก็คืออายตา ฟังจากคำพูดดูถูกและท่าทางของเธอแล้ว คงไม่ต้องถามนะ ว่าเธอชอบฉันหรือเปล่า ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมอายตาถึงเกียจฉันรัก แต่ถึงจะเกลียดยังไง ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเราจะต้องอาศัยบ้านของเธออยู่

“ได้สิ”ฉันไม่สนใจคำพูดของอายตาแล้วหันไปตอบเคย์ ก่อนจะเก็บรายงานเข้ากระเป๋าตามเดิม

“วันนี้อาจารย์สั่งรายงานเพิ่มนะ ให้ฉัน...”

“ทำเลย ส่งให้ด้วย เอานี่..กรอกเลขบัญชีลงไป”เขายื่นมือถือให้ฉัน ทั้งๆยังนอนอยู่ บางทีหมอนี่ก็สบายเกินไปนะ แต่ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจทำให้ เพราะหมอนี่กระเป๋าหนักจะตาย แล้วก็เงินเยอะด้วย ดูจากตัวเลขที่อยู่บนหน้าจอ ฉันนี่มือสั่นเลย

“โอนไปแล้ว”แล้วมือถือที่อยู่ในกระเป๋าของฉันก็สั่นแจ้งเตือนข้อความเข้าพอดี พอฉันเปิดดูข้อความ ฉันก็ต้องตาโตทันทีกับจำนวนเงินที่เคย์โอนให้ มันมากกว่าที่เราตกลงกันตั้งสามเท่า

“ขอบใจนะ ฉันจะรีบไปส่งงานให้”

“อืม”เคย์ตอบฉันก่อนจะนอนต่อ ฉันก็หันหลังจะเดินออกไป แต่...

พรึบ!!

“โอ๊ย!”ฉันส่งเสียงออกมาเมื่อร่างกระแทกพื้น เพราะสดุดขาอายตา แว่วที่ฉันสวมอยู่กระเด็นไปไหนก็ไม่รู้ แล้วคนสายตาสั้นอย่างฉันจะมองเห็นมั๊ย ฉันใช้มือคลำหาไปเรื่อยๆ คิดว่าคงจะตกอยู่ไม่ไกล เพราะฉันก็เห็นลางๆ แค่ไม่ค่อยชัดเท่านั้นเอง

“นอกจากจะซื่อบื้อแล้ว ยังซุ่มซ่ามอีก”เสียงของมะนาวพูดออกมา ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงหัวเราะของอายตากับมะนาว คงจะมีความสุขมากสินะ ที่ได้รังแกคนอื่น

“สนุกมากหรือไงวะ”เสียงของใครก็ไม่รู้ดังขึ้นมา ก่อนที่มีคนมาจับที่ไหลฉันให้ลุกขึ้น แล้วสวมแว่นให้ฉัน

พอมีแว่นแบบนี้ค่อยเห็นชัดขึ้นมาหน่อย ฉันมองผู้ชายตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยขอบคุณ

“ขอบคุณนะ” เค้าคือเดลต้า เพื่อนในกลุ่มของเคย์กับพอตเตอร์ แต่คนนี้เค้าไม่ค่อยมาเรียนหรอก จริงๆแล้วก็ไม่ค่อยมาทั้งสามคนนั้นแหละ ก็ลูกคนรวยอะนะ จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น น่าอิจฉาจริงๆ

“อยากเป็นสุภาพบุรุษว่างั้น?”อายตาพูดออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจ

“หุบปากไปเลย”เดลต้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดุดัน แล้วหันมามองฉัน ฉันรีบหลบสายตาของเค้าทันที ผู้ชายอะไรทำไมถึงดุขนาดนี้

“จะยืนให้แม่มดรังแกอีกเหรอ ไปสิ!”เดลต้าบอกฉัน ก่อนจะเดินนำออกไป โดยที่รั้งแขนฉันไปด้วย ฉันก็เดินตามไปอย่างว่าง่าย จริงๆแล้วสู้แรงเค้าไม่ได้มากกว่า

อร๊าย!

เสียงอายตากรีดร้องออกมาตามหลัง ฉันรู้สึกถึงความซวยกำลังจะมาเยือนยังไงก็ไม่รู้

“เอ่อ..ฉันจะไปส่งงาน”ฉันบอกออกไปเมื่อเดลต้าลากฉันออกมาเกือบจะถึงลานจอดรถ

“...”เดลต้าหันกลับมามองฉันด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะเปลี่ยนทิศทางจูงมือฉันไปเฉยเลย

“เดินช้าๆได้มั้ย ฉันเจ็บข้อเท้า”ฉันบอกไปเสียงเบา แล้วก้มมองข้อเท้าตัวเอง

“เธอนี่มันซื้อบื้อเหมือนที่เค้าว่าจริงๆ”เดลต้าหยุดเดินแล้วหันกลับมาดุฉัน แต่ฉันชินกับคำพูดพวกนี้ไปแล้ว

แล้วอยู่ๆเค้าก็แย่งกระเป๋าฉันไปสะพายหน้าตาเฉย ฉันจึงมองหน้าเค้าด้วยสายตางงๆ นี่เค้ากำลังจะทำอะไรของเค้า

“เลิกมองฉันด้วยสายตาโง่ๆแบบนี้สักสักที”เค้าดุฉันอีกแล้ว

“นะ..นาย..อุ้มฉันทำไม”ฉันถามออกไปพร้อมกับยกแขนโอบคอเค้าโดยอัตโนมัติ ก็คนมันกลัวตกหนิ

“อย่าถามมาก”เค้าพูดออกมาเสียงแข็งแล้วอุ้มฉันเดินไปโดยไม่แคร์สายตาของนักศึกษาที่กำลังมองเราอยู่เลย