2| การเปลี่ยนแปลง

“จ้อยเอาของหลังรถไปเก็บ ป้าภาอยู่ไหม”

“อยู่จ๊ะ ให้จ้อยไปตามไหม”

“ไม่ต้องอย่าลืมที่สั่ง ออ แล้วพรุ่งนี้เรียกคนงานประชุมแต่เช้าด้วย”

“จ๊ะนาย” ตะวันปิดประตูรถแล้วเดินนำเข้ามาในบ้าน แค่สามก้าวก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคนข้างหลังยังยืนงงไม่ยอมเดินตามเข้ามา

“เข้าบ้านสิ ยืนตากฝนทำไมเดี๋ยวก็ไม่สบาย”

“ค่ะ” ดาวประดับกำลังชื่นชมบรรยากาศบ้านบนเขาอย่างเงียบๆ แม้ท้องฟ้าจะมืดแต่ก็พอมองออกและจินตนาการได้ว่าบ้านหลังนี้น่าอยู่

“ห้องดาวอยู่ไหนคะ”

“ตามพี่มาสิ”

ตะวันเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่าอย่างคุ้นเคย ดาวประดับตกใจเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่าจะใจง่ายเดินตามผู้ชายเข้าห้องจึงรีบหันกลับแต่ไม่ทันเพราะแขนข้างขวาถูกคว้าเอาไว้จนต้องหันกลับไปมอง

“ดาวคิดว่าเข้าห้องผิด” ก้มหน้าตอบแก้เขิน ไม่รู้ว่าเพราะอากาศเย็นหรือกำลังกลัวทำให้ตัวเริ่มสั่น ฝนด้านนอกก็ยังไม่ท่าทีจะหยุดตก

“ห้องของเรา ดาวเป็นเมียพี่แล้ว อย่าแยกห้องเลย” น้ำเสียงเจ้าของไร่อ่อนลง เขาไม่อยากทำให้เธอกลัวการอยู่ร่วมห้องคงเป็นการเริ่มต้นที่ดี อย่างน้อย ๆ เขาจะได้มีโอกาสละลายความรู้สึกที่เกาะกินใจของเธอลงได้บ้าง

“ดาวคงปฏิเสธอะไรพี่ตะวันไม่ได้ใช่ไหมคะ”

“พี่ไม่ได้บังคับ แต่ขอร้อง”

“ก็ได้ค่ะ ดาวจะอยู่ห้องนี้และทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุด แต่ขอเรื่องเดียว” ตะวันรู้ว่าเธอจะขออะไร เขาพยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปปล่อยให้เธอเดินสำรวจจนทั่วห้องนอน

ตะวันใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควร ปล่อยให้ดาวประดับสงบสติอารมณ์อยู่กับตัวเองและได้เห็นบางอย่างที่เขาต้องการให้เห็น

เจ้าของห้องคนใหม่เดินสำรวจห้องนอนที่แสนธรรมดาโดยรอบ มีเพียงเตียงไม้สักและตู้เสื้อผ้าเท่านั้น มุมห้องตรงนั้นใกล้กับประตูมีตู้โชว์เก็บของเธอจึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆ เพราะความอยากรู้ กรอบรูปสีทองคือแรงดึงดูดทำให้เธอยื่นหน้าเข้าไปอีกนิดเพื่อมองให้ชัด

“นั่นเรานี่” รูปในวัยเด็กของตัวเองทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ เด็กชายในรูปที่ยืนอยู่ข้างเธอคือใครกัน ชุดที่เธอสวมคือชุดโปรดที่แม่ซื้อให้ เธอมักงอแงอยากสวมชุดนี้อยู่ทุกวัน

“จำพี่ไม่ได้จริง ๆ น่ะสินะ”

“รูปดาวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ดาวประดับไม่เข้าใจ หรือเพราะเขาต้องการสร้างเรื่องโกหกหลอกลวงอะไรอีก

“ดาวเคยมาที่นี่ต่างหาก” เป็นเพราะเจ้าสัวดิลกที่ทำให้เขาและเธอไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก เกือบสิบปีที่ต้องพัดพราก เป็นเพราะความจนและชนชั้น เปรียบเหมือนนิยายแต่นี่คือเรื่องจริงที่ตะวันพบเจอ

“ทำไมดาวจำไม่ได้” หญิงสาวเริ่มสับสนเป็นเพราะอุบัติเหตุในครั้งนั้นทำให้เรื่องในอดีตเลือนรางยากที่จะฟื้นคืน เจ้าสัวดิลกอาศัยจังหวะนี้ผลักดันตะวันออกจากชีวิตของลูกสาวแล้วส่งเธอบิดลัดฟ้าไปอยู่เมืองนอก อนาคตคือสิ่งไม่แน่นอน เจ้าสัวดิลกถูกหักหลังจนสูญสิ้นทุกอย่างแม้กระทั่งบ้านที่เคยอยู่

เจ้าสัวดิลกรักครอบครัวและลูกสาวมาก ดาวประดับคือแก้วตาดวงใจที่ใคร ๆ ก็ห้ามแตะต้อง และไม่คิดอยู่เฉยหาทางกอบกู้วิกฤตครั้งนี้โดยไม่คิดขายลูกสาวกิน ทางเดียวและวิธีเดียวที่จะทำให้ลูกสาวอันเป็นที่รักปลอดภัย

“ผมดีพอที่จะดูแลดาวได้แล้วใช่ไหมครับ” เจ้าสัวดิลกได้รับการติดต่อจากเจ้าของไร่ชื่อดังแห่งหนึ่ง ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าจะไม่ยอมขายลูกสาวเพื่อล้างหนี้ในครั้งนี้เด็ดขาด

“ยังรักดาวอยู่ไหม” ตะวันกระตุกยิ้มแล้วมองไปที่รูปครอบครัวของเจ้าสัวดิลก หนึ่งในนั้นมีหญิงสาวที่เขารักและอยากทะนุถนอมอยู่ด้วย รอยยิ้มสดใสและเสียงหัวเราะของเธอยังตาตรึงและติดอยู่ในใจของเขาไม่จางหาย ตะวันไม่เคยลืมรักนี้ เชื่อว่าถ้าเธอจำเขาได้ เธอก็ยังรักและยังไม่ลืมเขาเช่นเดียวกัน

“คิดว่าผมมาที่นี่ รอเกือบสิบปีเพื่อแก้แค้นท่านอย่างนั้นหรือ” ถือไพ่เหนือกว่าย่อมได้เปรียบแต่ตะวันไม่คิดทำเช่นนั้น เขาต้องการดาวประดับและไม่ต้องการแบ่งเธอให้ใคร ให้จ่ายเท่าไหร่ยอมทุ่ม แต่ถ้าให้รอต่อคงไม่ไหว

“ตอบให้ตรงคำถามหน่อย”

“ท่านไว้ใจผมได้ ดาวอยู่กับผมรับรองมีแต่ความสุขแม้ดาวเดือนผมก็หาให้ได้ ท่านควรปล่อยมือจากดาวแล้วส่งต่อให้ผมก่อนที่คนอื่นจะชิงตัดหน้าไปด้วยวิธีสกปรก แบบนั้นผมคงไม่ไว้หน้าพ่อตาอย่างท่าน” ตะวันเข้าใจดี เจ้าสัวดิกลรักและหวงลูกสาวมาก มีเหตุผลกีดกันเขาและเธอให้ห่างกัน พ่อทุกคนอยากเห็นลูกมีอนาคตที่ดี ดาวประดับเติบโตมาในครอบครัวที่สุขสบายรวยล้นฟ้า หากแต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่แล้ว

“ถ้านายรับปากแบบนี้ฉันก็เบาใจ ขอแค่รับปากว่ารักดาว ฉันก็ตายตาหลับแล้ว”

“ท่านควรรักษาตัวให้จริงจัง” เจ้าสัวดิลกป่วยเป็นโรคหัวใจขาดเลือด อาการมีแต่ทรุดกับทรุด ท่านปกปิดอาการป่วยไม่ให้ลูกสาวล่วงรู้มาโดยตลอดเพราะไม่อยากให้เรื่องทุกอย่างวุ่นวายไปมากกว่านี้

“พร้อมพาดาวไปเมื่อไหร่”

“วันนี้ยังได้ถ้าท่านต้องการ”

------------------