3| การเปลี่ยนแปลง
“พ่อบอกว่าเคยทำไม่ดีกับพี่ตะวัน ดาวไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่พ่อบอกดาวว่าพี่ตะวันคือคนที่พ่อไว้ใจมากที่สุด” ตะวันพาหญิงสาวออกมานั่งรับลมนอกระเบียงหลังฝนหยุดตก เขาต้องการเคลียร์ทุกเรื่องที่เธออยากรู้ สามีภรรยาย่อมไม่มีความลับต่อกัน
“เจ้าสัวดิลกมีแต่ความหวังดีให้ลูกสาว ท่านรักดาวมากนะ” เรื่องในอดีตถูกวางทิ้งไว้ ตะวันเข้าใจทุกอย่างที่เจ้าสัวดิลกทำลงไป ถ้าเขามีลูกสาวก็คงทำเช่นนั้น ใครกันอยากยกลูกสาวให้กับผู้ชายที่ไม่มีอนาคต บทเรียนที่เจ้าสัวดิลกมอบให้ เขาจะจำไว้ไม่มีวันลืม
“ทำไมพ่อต้องขายดาวให้พี่ตะวันด้วย”
“ดาว”
“พ่อเคยบอกไว้จะไม่มีวันขายดาวให้ใครเด็ดขาด”
“ดาวเสียใจไหมที่ต้องเป็นเมียพี่”
“พ่อบอกว่าพี่ตะวันจะดูแลดาวให้ดีที่สุด ดาวขอยังไม่ให้คำตอบได้ไหมคะ” ดาวประดับไม่เคยเสียใจที่ต้องจดทะเบียนกับผู้ชายที่พ่อเลือกให้ เธอมั่นใจว่าผู้เป็นพ่อเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเธอเสมอ แม้ต้องอยู่ในโอวาทพ่อมาตลอดเธอก็ไม่เคยรู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่พ่อเลือกให้เลยแม้แต่น้อย
ตลอดเวลาบิดาไม่เคยบังคับ ให้อิสระมาโดยตลอด เรื่องคู่ครองครั้งนี้เธอเห็นสมควรว่าควรตอบแทนไม่อยากเห็นธุรกิจที่บิดาสร้างมากับมือไปอยู่ในมือของคู่แข่ง
“ได้สิ ช่วงนี้ปวดหัวบ่อยไหม” เจ้าสัวดิลกย้ำหนักหนาเรื่องอาการปวดหัวของบุตรสาวเพราะอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อนทำให้ดาวประดับสูญเสียความทรงจำ เพราะเหตุนี้เธอถึงจำผู้ชายที่รักอย่างตะวันไม่ได้
“ถ้าใช้ความคิดหนักๆ ก็จะกำเริบ”
“อยู่กับพี่ไม่ต้องคิดมาก ทำใจให้สบายก็พอ” ตะวันไม่คิดรื้อฟื้นความหลังขึ้นมา สักวันความใกล้ชิดและความรักที่เขามีจะทำให้เธอกลับมารักเขาอีกครั้ง
“ดาวเป็นห่วงพ่อ”
“เป็นห่วงก็โทรหาสิ พี่ไม่ได้ห้ามสักหน่อย”
“ถ้าดาวอยากกลับไปหาพ่อ ไปได้ไหมคะ ดาวไปเองก็ได้” กลายเป็นเด็กติดพ่อไปแล้ว
“เพิ่งมาถึงก็คิดถึงพ่อเสียแล้ว รอให้เรื่องยุ่งๆ ซาลงก่อน สัญญาพี่จะพากลับ ตกลงไหม”
“ก็ได้ค่ะ พี่ตะวันสัญญาแล้วนะ”
“ไปอาบน้ำได้แล้ว ดึกแล้วจะหนาว”
คืนแรกที่ต้องนอนร่วมเตียงกับชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีถูกต้องตามกฎหมาย ไม่มีแม้งานแต่งและพิธีส่งตัว ดาวประดับพยายามข่มตาลง ค่ำคืนอันแสนยาวนานและหนาวเหน็บ ความรู้สึกเหมือนถูกส่งมาอยู่โรงเรียนประจำ คิดถึงบ้านและหวาดกลัว คนที่นี่จะต้อนรับและเอ็นดูเธอเหมือนคนที่บ้านหรือเปล่าไม่รู้
“นอนไม่หลับหรือไง” น้ำเสียงเจือความเป็นห่วงดังอยู่ข้างๆ เป็นเพราะเธอหรือเปล่าที่ทำให้เขาหลับไม่ลง
“คงแปลกที่ ขอโทษนะคะที่รบกวน ดาวขอลงไปนอนข้างล่างได้ไหม” เจ้าของเตียงพลิกตะแคงหันมา ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวผู้เป็นภรรยาด้วยความเอ็นดู ทั้งรักและหวงมาเกือบสิบปี วันนี้มีโอกาสได้ร่วมเตียงแนบชิดแต่ก็ต้องอดใจไว้ไม่บุ่มบ่ามรุกแรงจนเธอเสียขวัญ
“อึดอัดใช่ไหม”
“ดาวแค่ ไม่ชิน”
“งั้นก็ชินเสีย เราต้องนอนด้วยกันแบบนี้ไปอีกนานเลยนะ” แม้อยู่ในความมืดตะวันก็เดาสีหน้าของเธอออก
“ก็ได้ค่ะ”
“อะๆ พี่จะยอมวันนี้แค่วันเดียวนะ” ดาวประดับยิ้มออกรีบลุกแล้วเตรียมหอบเครื่องนอนของตัวลงไปข้างล่างเตียง
“จะไปไหนคะ” คนข้างๆ ก็ลุกตามมาติดๆ ดาวประดับนั่งมองตะวันเดินไปเปิดตู้หยิบหมอนและผ้าห่มออกมาเพิ่มตาปริบๆ
“ดาวนอนเถอะ บนเตียงสบายกว่าตั้งเยอะ” ความหมายของเธอไม่ใช่แบบนี้สักหน่อย วันนี้ทั้งวันเขาเป็นคนขับรถ ลงไปนอนข้างล่างแบบนั้นสบายตัวตรงไหน
ยังไม่ทันได้อ้าปากตะวันก็ทิ้งตัวลงนอนไปแล้ว ลมหายใจสม่ำเสมอภายในไม่กี่นาทีทำให้ดาวประดับล้มตัวลงนอนตามอย่างเงียบๆ บนเตียงกว้างโดยไม่มีปากเสียงต่อ
----------------------------