2/3 คุณครูคนใหม่

ชายหนุ่มเดินขึ้นมา เสียงเบาจนหญิงสาวไม่ทันได้รู้ตัว จึงเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มไม่ทัน

“แรกๆ ผมก็เป็นแบบนี้ พอสักพักเราก็จะมีเพื่อน มีคนรู้จัก มีอะไรให้ทำ ทุกอย่างก็จะดีขึ้น”

ผู้กองมาดเข้มเดินมานั่งลงข้างคุณครูคนใหม่ที่กำลังนั่งร้องไห้ เหมือนเด็กน้อยที่ไม่เคยห่างครอบครัว

“ขอบคุณนะคะที่คอยช่วยทุกเรื่องเลย”

อลิสโน้มศีรษะของเธอลง วางบนบ่าของชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ ทำเอาผู้กองหายใจไม่ทั่วท้องด้วยความตกใจ และรู้สึกไม่ชินที่มีผู้หญิงมาใกล้ชิดแบบนี้

“เป็นคุณครูต้องเข้มแข็ง ไม่อย่างนั้นเด็ก ๆ จะพึ่งใคร”

มือหนายกมาลูบผมยาวดำขลับของคนที่กำลังนอนซบไหล่เขาอยู่

“ผู้กองจะอยู่ที่นี่อีกกี่วันคะ”

“อีก14วัน ผมเพิ่งมาวันแรกวันนี้พร้อมคุณ เราจะเปลี่ยนเวรกันทุกๆ 15 วัน คุณมีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มก้มมองหน้าคนถามที่ยังคงซบไหล่เขาอยู่

“ฉันยังไม่พร้อมจะอยู่คนเดียว แต่เหลือเวลาอีกตั้ง14วัน คงพอที่จะเรียนรู้อะไรได้มาก คนที่มาแทนคุณเขาจะดูแลเหมือนคุณไหม”

อลิสยกหัวตัวเองออกจากไหล่ของชายหนุ่ม เพื่อมาสบตารอฟังคำตอบ

“ดูแลก็คงดูแล แต่คุณจะมาอ้อนเหมือนที่อ้อนผมไม่ได้นะ เพราะผู้กองสุชาติเขาอายุมากแล้ว และที่สำคัญเขาเป็นคนไม่ค่อยพูด”

สุชาติอายุเกือบหกสิบแล้ว เขาเป็นคนจริงจังเรื่องระเบียบและอุดมการณ์ ถ้ามาเจอคุณครูคนสวยอ้อนเป็นเด็กแบบนี้ มีหวังรีบส่งตัวกลับกรุงเทพแน่ๆ

“ถ้าอย่างนั้น14วันที่เหลือ ฉันขออ้อนคุณให้พอใจก่อนนะ โต๊ะเครื่องแป้ง ชั้นวางของ โต๊ะทำงาน ม่าน มุ้งลวด ยังไม่มีสักอย่าง ทำให้หน่อยนะคะ”

อลิสซบลงที่ไหล่ของชายหนุ่มอีกครั้ง หญิงสาวคงคิดว่าผู้กองก็เป็นเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง แต่สำหรับธนาตุลเขากลับรู้สึกหวั่นไหว ทั้งที่ตัวเขาเองก็มีคู่หมั้นที่ทางครอบครัวหาไว้ให้แล้ว

“ไปอาบน้ำจะได้พักผ่อน ส่วนที่อ้อนไว้จะพยายามทำให้เสร็จก่อนที่จะเปลี่ยนเวร”

ในเมื่อหญิงสาวหน้าเรียว ปากชมพูไม่ยอมเลิกซบไหล่เขาเสียที ชายหนุ่มจึงเป็นฝ่ายลุกออกมาจากตรงนั้นเอง เพราะด้วยหน้าที่และบทบาทตอนนี้ เขากับเธอไม่สมควรใกล้ชิดกันเกินไป

“อย่าเพิ่งลง รออยู่ตรงนั้นเลย หยิบเสื้อผ้าแป๊บเดียว ค่อยลงพร้อมกัน”

เมื่อเจอเสียงสั่งที่แสนจะออดอ้อน ทำเอาผู้กองผู้ไม่เคยไหวหวั่นให้ใครถึงกับหยุดรอตามคำสั่งเลยทีเดียว