1/3 การเดินทางตามเส้นทางของความฝัน

“ป้าครับของผมขอสามเลยนะ” ชายหนุ่มตะโกนสั่งอีกครั้ง

“ทำไมสั่งสามล่ะคะ” หญิงสาวสงสัยเพราะมันควรจะเป็นแค่สอง

“ตุนไว้ก่อน อีกนานกว่าจะถึง คุณครูก็ควรกินไว้เยอะ ๆ นะครับ” ชายหนุ่มแนะนำ

“เอาเพิ่มเป็นสี่เลยค่ะ” อลิสลองตะโกนสั่งบ้าง

สองคนมองหน้ากันและหัวเราะ ที่หญิงสาวคอยทำตามเขาทุกอย่าง อลิสเองก็ขำตัวเองที่เลียนแบบผู้กองไปเสียทุกเรื่อง

เมนูประจำของชายหนุ่มคือเส้นเล็กหมูสับต้มยำผักหวาน ที่ใส่ผักจนแทบจะล้นจาน

“อันนี้คือผักอะไรคะ” อลิสไม่รู้จัก

“ผักหวานค่ะ ลองกินดูนะ อร่อยมากจ้า” ป้าแม่ค้าตอบด้วยสีหน้าเหมือนอยากรู้จักคนถาม

“ผมมัวแต่กินลืมแนะนำเลย นี่คุณครูอลิส เธอจะมาสอนที่โรงเรียนบ้านน้ำฝาย”

ตุลแนะนำหญิงสาวทั้งที่ปากยังเคี้ยวผักหวานของโปรดอย่างอร่อย

“ดีจังเลย บ้านน้ำฝาย มันเป็นหมู่บ้านใหญ่ที่สุดของแถวนี้ มีครูมาใหม่เด็กๆจะได้ไปเรียนหนังสือกัน”

ป้าแม่ค้าเธอดีใจ เพราะที่โรงเรียนบ้านน้ำฝายมีครูเพียงคนเดียวคือคุณครูชะลอ อายุท่านก็มาก จึงสอนได้ไม่เต็มที่ เด็กๆในหมู่บ้านอื่นเลยไม่ได้ไปเรียน เพราะแค่เด็กบ้านน้ำฝายก็หลายคนแล้ว

“ป้าเขาหมายความว่าอะไรคะ”

อลิสกระซิบถามผู้กอง เพราะกลัวป้าคนขายจะได้ยิน เธอไม่เข้าใจในสิ่งป้าเขาต้องการสื่อสาร

ผู้กองหนุ่มจึงเริ่มเล่าถึงการเสียโอกาสทางการศึกษาของเด็กที่นี่ เพราะไม่ได้อยู่รวมกันเป็นหมู่บ้านเหมือนบ้านน้ำฝาย จึงไม่มีโรงเรียนเป็นของตัวเอง ครูชะลอแกเกษียณแล้วแต่แค่มาช่วยสอนต่อ ทุกคนรอคุณครูคนใหม่มานาน ก็เพิ่งจะได้คุณมานี่แหละ เพราะไม่มีใครยอมเลือก

หญิงสาวฟังแล้วรู้สึกหดหู่ใจ เธอไม่คิดว่าจะมีเรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้นจริงๆ

“ฉันดีใจค่ะ ที่ทุกคนรอการมาของครูคนใหม่ ”

สองคนในฐานะข้าราชการไทยมองหน้ากันอย่างเข้าใจ แต่ในใจของธนาตุลยังไม่เชื่อมั่นว่า อลิสจะสามารถทนความลำบากและอยู่ที่นี่ไปได้ตลอด

ทุกคนอิ่มท้องเต็มที่ และยังพกใส่ถุงกลับไปอีกหลายถุง เพื่อไว้กินเมื่อถึงหมู่บ้าน รถก็ออกเดินทางต่อ

จากถนนลาดยางค่อยๆกลายเป็นถนนดิน และในที่สุดมันก็แทบจะดูไม่ออกว่าเส้นทางที่ผู้กองกำลังขับรถอยู่มันคือถนน

“ผู้กองขับรถเก่งมากเลยค่ะ” อลิสหันไปมองคนขับอย่างชื่นชมและทึ่งในความสามารถ

“คุณอลิสขับรถเป็นไหม”

“เป็นค่ะ แต่หมายถึงขับบนถนนธรรมดานะคะ ไม่ใช่ข้ามเขา ข้ามห้วยแบบนี้”

ชายหนุ่มตั้งใจว่า ถ้าเขามีเวลาจะพาคุณครูคนใหม่มาหัดขับรถข้ามลำธารเสียหน่อย เวลามีเหตุฉุกเฉินจะได้เอาตัวรอดได้

เมื่อข้ามลำธารได้ อลิสก็มองเห็นแสงไฟที่ส่องสว่างอยู่ไม่ไกลจากที่เธอกำลังอยู่

“แสงสว่างตรงนั้นใช่บ้านน้ำฝายไหมคะ”

“ใช่ครับ ที่นั่นคือบ้านของคุณ”

หญิงสาวหันมามองคนตอบ เขาใช้คำพูดได้ดูอบอุ่นมาก เขาคงรักที่นี่จริงๆ