1/2 การเดินทางตามเส้นทางของความฝัน

“เข้าปีที่สามแล้วครับ อยู่จนไม่อยากย้ายไปไหนแล้ว ทุกคนที่นั่นมีแต่ความเรียบง่ายไม่วุ่นวายเหมือนในกรุงเทพ รับรองถ้าคุณครูไม่เบื่อความลำบากเสียก่อน จะรักและอยากอยู่ที่นั่นเหมือนผม”

อลิสมองสีหน้าคนเล่า เขาคงรักที่นั่นจริงๆถึงได้อยู่ถึงสามปี แล้วไม่คิดย้ายไปไหน

ระหว่างทางหญิงสาวนั่งมองข้างทางตลอด เธออยากจำเส้นทางเองให้ได้ เพราะต่อไปคงไม่มีใครมาคอยรับส่งเธอแบบนี้ทุกครั้ง

“อีกไกลไหมคะ กว่าจะถึงหมู่บ้าน”

หญิงสาวเริ่มคิดว่าใกล้เวลาอาหารกลางวันแล้ว และรอบตัวก็มีแต่ป่า ภูเขา นานๆทีจะมีบ้านคนสักหลัง

“กว่าจะถึงก็คงค่ำเลย มีอะไรหรือเปล่าครับ”

ตุลถามเพราะเห็นคนมาใหม่ทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ไม่กล้า

“คือ...ฉันเริ่มหิวข้าวแล้วค่ะ” คนพูดเอามือทั้งสองข้างกุมท้อง ที่กำลังส่งเสียงร้องอยู่ข้างใน

“โถ่...ผมก็นึกว่าอะไร เดี๋ยวข้างหน้าจะมีร้านก๋วยเตี๋ยวของชาวบ้าน อร่อยสุดๆ คุณครูทนรออีกนิดนะครับ”

ทุกครั้งที่เข้าตัวจังหวัด ธนาตุลและลุกน้องจะมาแวะกินที่ร้านนี้ตลอด รสชาติถูกใจ ผักที่ใช้ก็ปลูกเอง แถมราคาก็แสนจะถูกมาก

“เห็นวัดที่อยู่ข้างหน้าไหมครับ ตรงนั้นแหละที่มีร้านของกิน ไว้วันหลังถ้าคุณครูต้องเดินทางเข้าเมืองจะได้มาแวะกินได้ สังเกตจากวัดจะช่วยให้จำง่ายขึ้น”

อลิสดีใจที่ใกล้จะถึงร้านแล้ว เธอรู้สึกหิวมากเพราะเมื่อเช้าด้วยความตื่นเต้นเลยกินอาหารที่โรงแรมมาเพียงไม่กี่คำ

“จ่าสั่งกันเลยนะ สั่งกลับไปกินที่หมู่บ้านด้วย”

ชายหนุ่มตะโกนบอกลูกน้องที่นั่งกันอยู่หลังรถ ให้ลงมากินอาหารมือกลางวัน

“เหมือนเดิมครับป้า” ธนาตุลตะโกนบอก

“ฉันเอาเหมือนคุณ ”

หญิงสาวคิดไม่ออกว่าจะกินอะไรดี เลยขอลอกเมนูจากผู้กอง เพราะเขาน่าจะมากินบ่อยจนรู้ว่าอะไรอร่อย

“ป้าครับของผมขอสามเลยนะ” ชายหนุ่มตะโกนสั่งอีกครั้ง

“ทำไมสั่งสามล่ะคะ” หญิงสาวสงสัยเพราะมันควรจะเป็นแค่สอง

“ตุนไว้ก่อน อีกนานกว่าจะถึง คุณครูก็ควรกินไว้เยอะ ๆ นะครับ” ชายหนุ่มแนะนำ