12 ทำให้ตายใจ

ของขวัญ...

"อย่าค่ะ" ฉันใช้แรงที่พอมีผลักตัวของเขาออกก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวแต่ก็ไม่ทันเพราะมันร่วงไปอยู่ที่ปลายเท้าแล้ว พอเงยหน้าขึ้นมาก็ถูกเขาจับใบหน้าแล้วก้มลงมาจูบฉันอีกครั้งเขาใช้ลิ้นสอดเข้าในภายในปากของฉันฉันเม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้เขาเข้ามาได้ ตอนนี้ฉันไม่รู้จะช่วยตัวเองยังไงเพราะดูเหมือนเขาจะไม่ยอมแค่จูบแน่ๆ ฉันกลัวไปหมดแล้วตอนนี้กลัวทั้งเขากลัวทั้งใจตัวเอง ฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงใจง่ายไม่อยากเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย

"อย่าดื้อสิครับคนดี" เขาพยายามจะก้มลงมาจูบฉันอีกแต่ฉันเบี่ยงหน้าหลบ

"พี่ครามอย่าทำอะไรขวัญเลยนะคะ ขวัญขอร้องล่ะ" ฉันอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา

"ทำไม ขวัญรังเกียจพี่เหรอ"

"ขวัญคิดว่าที่เราทำอยู่มันเป็นสิ่งที่ผิด"

"ผิดยังไงในเมื่อพี่ชอบขวัญ"

"แต่ขวัญไม่ได้ชอบพี่"

"ขวัญชอบพี่ๆ รู้"

"............"

"ขวัญจำวันเลี้ยงส่งพี่ก่อนจะเดินทางไปเรียนต่อได้ไหม วันนั้นขวัญแอบเอาของขวัญมาให้พี่ ถ้าขวัญไม่ชอบพี่ขวัญคงไม่ตั้งใจทำมันให้กับพี่หรอกจริงไหม"

"แต่พี่ก็ทิ้งมันลงถังขยะ" ฉันจำได้ดีวันนั้นฉันตั้งใจแอบเอาของขวัญที่ทำขึ้นมาเองไปให้เขาแต่พอเขาเห็นหน้ากล่องว่าเป็นของฉันเพราะฉันตั้งใจเขียนไว้เพื่อให้เขารู้ว่าเป็นของฉันแต่เขากลับโยนมันลงถังขยะต่อหน้าฉันทันทีพร้อมกับพูดว่าเขาไม่ต้องการของๆ ฉันเขารังเกียจมันซึ่งเขาก็พูดต่อหน้าทุกคนในงานตอนนั้นฉันถูกคุณเอมอรทุบตีที่ฉันกล้าเอาของขวัญไปให้คุณสงคราม

"พี่แค่ทำต่อหน้าเอมอรเท่านั้น แต่พอไม่มีใครเห็นพี่ก็ไปเก็บมันขึ้นมา"

"จริงเหรอคะ"

"จริงดิ และของในนั้นก็คือตุ๊กตาที่ขวัญทำมันขึ้นมาเองขวัญเขียนลงในการ์ดว่าขวัญตั้งใจทำให้พี่มันเป็นตุ๊กตาตัวเดียวในโลกและขวัญก็เขียนลงไปอีกว่าอยากให้พี่เลิกเกลียดขวัญ ก่อนจะลงท้ายว่ารักพี่"

"......." ฉันถึงกับพูดไม่ออกเพราะถ้าเขารู้ว่ามันคือตุ๊กตานั่นก็แปลว่าเขาเก็บมันขึ้นมาจริงๆ เพราะไม่อย่างนั้นเขาจะรู้ได้ยังไงว่าข้างในกล่องนั้นคืออะไร พอฉันรู้แบบนี้แล้วหัวใจที่เข้มแข็งของฉันก็อ่อนยวบลงทันที ใช่แล้วล่ะข้อความในการ์ดนั้นฉันเขียนแบบนั้นจริงๆ คือตอนนั้นฉันแค่เขียนไปตามความรู้สึกแต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่เขียนคำว่ารักลงไปเพราะหลังจากนั้นไม่กี่วันก่อนการเดินทางเขากับคุณเอมอรก็ได้หมั้นกัน ตอนนั้นฉันคิดว่าดีแล้วล่ะที่เขาทิ้งของขวัญของฉันลงถังขยะไปเขาจะได้ไม่เห็นข้อความในการ์ดที่ฉันเขียนแต่ในที่สุดเขาก็เห็นมันจนได้

"ขวัญรู้มั้ยว่าพี่เอามันไปด้วยนะแต่เสียดายที่พี่ลืมเอามันกลับมาด้วยขวัญคงไม่โกรธพี่นะ"

สงคราม...

ผมลอบยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นคนตรงหน้าเริ่มมีท่าทีอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ผมไม่คิดเลยว่าไอ้กล่องของขวัญเก่าๆ ไร้ค่ากล่องนั้นที่อยู่ในห้องนอนของผมที่แม่ขิงผมเก็บน่าจะมาไว้ให้มันจะมีประโยชน์ในวันนี้ เรื่องของเรื่องก็คือจริงๆ แล้วผมไม่ได้หยิบไอ้กล่องของขวัญกล่องนั้นขึ้นมาจากถังขยะ ผมทิ้งแล้วก็ไม่ได้สนใจมันอีกเพราะผมไม่ต้อการอะไรจากผู้หญิงคนนี้เกลียดแล้วเกลียดเลย จนกระทั่งเมื่อกี้ก่อนที่ผมจะแอบเข้ามาในห้องนี้ผมเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเจอตอนแรกผมก็จำไม่ได้ว่ามันคือกล่องของขวัญของใครเพราะมันเก่ามากแล้วจนเห็นหน้ากล่องมีชื่อตืดอยู่ผมถึงจำได้ว่าเป็นของคนตรงหน้าผมก็เลยตัดสินใจแกะออกดูและพบว่าข้างในมันมีตุ๊กตาหน้าตาน่าเกลียดอยู่ตัวพร้อมการ์ดใบหนึ่งในการ์ดเขียนว่า ขอให้พี่ครามเดินทางปลอดภัยนะคะขวัญเป็นกำลังใจให้ ตุ๊กตาตัวนี้ขวัญตั้งใจทำให้พี่มันคือตุ๊กตาตัวเดียวในโลกและขวัญก็หวังว่าพี่จะเลิกเกลียดขวัญได้ในสักวัน รักพี่นะคะพี่สงคราม...

แค่ผมเห็นข้อความสุดท้ายผมก็ยิ้มออกมาด้วยความพอใจและสะใจมากกว่า ผมอยากขอบคุณแม่ที่เก็บมันขึ้นมาจากถึงขยะเพราะมันทำให้ผมรู้ว่ายัยกาฝากนี่รู้สึกยังไงกับผม เพราะยิ่งรู้แบบนี้มันก็คงไม่ยากที่จะให้ยัยนี่ยอมเป็นของผม

ผมตัดสินใจก้มลงหยิบผ้าเช็ดต้วที่หล่นลงไปที่พื้นขึ้นมาพันร่างกายเปลือยเปล่าของคนตรงหน้า แม้จะเสียดายที่ยังไม่ได้ลิ้มลองร่างกายของเธอในตอนนี้แต่ผมมั่นใจว่าอีกไม่นานเกินรอ ตอนนี้ผมต้องทำให้ยัยนี่ตายใจและคิดว่าผมเป็นคนดีก่อน

"พี่ไม่ทำอะไรเราก็ได้ เพราะเรายังไม่พร้อม" ผมยิ้มอบอุ่นให้คนตรงหน้าที่เขินอายหน้าแดงเพราะผมเห็นร่างกายเธอหมดทุกส่วน อยากจะบอกว่ายัยนี่หุ่นโคตรดีโคตรซ่อนรูปเลยนมก็ใหญ่เต็มไม้เต็มมือผิวก็ขาวใสไร้ที่ติเอวก็เล็กคอดคงจะมันส์เวลาจับแล้วกระแทกจากทางด้านหลังยิ่งโดยเฉพาะตรงนั้นที่ทั้งขาวทั้งอูมทั้งชมพูทำเอาผมกลืนน้ำลายไปหลายอึกแม่งเห็นแบบนี้แล้วไอ้น้องชายใต้ร่มผ้าของผมก็ขึ้นในทันที ผมแม่ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมีอารมณ์กับยัยกาฝากนี่ได้ทั้งที่เกลียดนักเกลียดหนา

"ขอบคุณนะคะ"

"ถ้าอย่างนั้นพี่ออกไปก่อนนะครับ จุ๊บ จุ๊บ" ผมก้มลงจูบหน้าผากกับแก้มแล้วยิ้มอบอุ่นให้อีกครั้งก่อนจะเดินออกมา

พอพ้นประตูห้องผมก็ยิ้มออกมาด้วยความพอใจกับการแสดงของตัวเองเมื่อครู่ที่ทำเป็นผู้ชายอ่อนโยนเพราะดูแล้วยัยนี่จะแพ้ผู้ชายลุคนี้แถมยัยนี่ยังหัวอ่อนเชื่อคนง่ายอีก

"สงครามนายเข้าไปทำอะไรในห้องของขวัญ" ผมทำหน้าเซ็งทันทีที่เห็นหน้าไอ้ชนะศึกพี่ชายจอมจุ้นของผมที่มันเดินขึ้นบันไดมาแล้วเจอผมที่เปิดประตูออกมาจากห้องของขวัญพอดี

"เข้าไปอะไรฉันเพิ่งเดินมาจากห้องของตัวเอง"

"แต่ฉันเห็น..."

"แก่แล้วหูตาไม่ดีเหรอวะนายอ่ะ" ผมพูดจบประโยคก็เดินผิวปากลงบันไดไปเพราะตอนนี้ผมเริ่มหิวแล้วผมเดินเข้ามาที่ห้องทานข้าวเห็นแม่กำลังเตรียมปิ่นโตอาหารเยอะแยะเต็มโต๊ะไปหมดรวมถึงผลไม้ดอกไม้อีก

"อ้าวตาครามตื่นแล้วเหรอลุกแม่นึกว่าจะตื่นเที่ยงซะอีก หิวหรือยังลูก"

"หิวแล้วครับมีอะไรให้ผมทานบ้าง"

"ก็มีนะเป็นไข่พะโล้กับแกงเขียวหวานไก่ที่แม่กับของขวัญช่วยกันทำเพราะวันนี้แม่จะไปทำบุญที่วัดแต่แม่แบ่งไว้ให้เราแล้วเดี๋ยวให้เด็กๆยกมาให้นะ"

"แม่จะไปทำบุญเหรอ"

"ใช่ลูกไปกันหมดบ้านเลยว่าแต่เราจะไปด้วยไหมล่ะ"

"ไม่อ่ะครับผมไม่ค่อยชอบเข้าวัดมันร้อน"

"ก็ทำแต่บาปไงเราอ่ะ หัดทำบุญมั่ง เอ้อรู้หรือยังว่าอีกไม่กี่วันคู่หมั้นเราจะกลับมาแล้วนะ"

"เอมโทรบอกแม่เหรอครับ"

"น้าอุษาน่ะโทรมาบอกว่ามะรืนนี้จะกลับมาแล้วแล้วก็บอกจะมาคุยเรื่องแต่งงานของเรากับยัยเอมด้วย"

"เหรอครับ"

"ทำไมดูไม่ตื่นเต้นเลยล่ะไม่ดีใจเหรอที่จะได้แต่งงานกับยัยเอม"

"เมื่อก่อนอาจจะใช่นะครับแต่ตอนนี้" ผมพูดแค่นั้นก็เงียบไม่พูดต่อเพราะผมไม่อยากบอกเรื่องที่เพิ่งรู้มาเมื่อคืนมาให้แม่รู้ผมกลัวแม่จะโวยวายตกใจแล้วแผนการของผมจะแตก

"มีอะไรหรือเปล่า"

"เปล่าครับไม่มีอะไร"

"แน่ใจนะ"

"ครับ"

"ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกแม่นะเข้าใจไหมสงคราม"

"ครับ"

สิบห้านาทีต่อมายัยกาฝากก็เดินลงบันไดมาพร้อมกับพี่ชายของผม ผมลอบมองดูไอ้ชนะศึกที่มันเดินตามติดเป็นเงาตามตัวยัยนี่ไม่ยอมห่างไปไหนเลย พอผมใช้สายตามองไปที่ของขวัญยัยนั่นรีบก้มหน้าทันทีคงจะเขินผมอยู่ 

"แม่ครับถ้าเราไปทำบุญที่วัดเสร็จแล้วผมขอพาของขวัญไปเที่ยวได้ไหมครับ"

"มาถามแม่ได้ไงต้องถามขวัญสิลูกว่าอยากไปเที่ยวไหม

"ว่าไงขวัญไปเที่ยวกันไหมอยากไปไหนบอกพี่พี่พาไป"

"คือว่าขวัญ..."

"ห้ามบอกว่าไม่ไปอยากกลับบ้านเพราะเป็นห่วงคุณย่า เพราะพี่โทรไปขออนุญาตท่านแล้วแล้วท่านก็อนุญาตแล้วด้วยท่านบอกว่าดีแล้วเพราะขวัญไม่เคยได้ออกไปเที่ยวไหนเลยนอกจากมหาลัย เอางี้ไหมเราไปทะเลกันดีไหม ไปเล่นน้ำ"

"แต่ขวัญว่ายน้ำไม่เป็นนะคะ" 

"ก็พี่จะได้สอนให้ไงเราโตแล้วนะว่ายน้ำไม่เป็นได้ไง"

"แต่ว่า..."

"ไม่มีแต่ส่วนชุดว่ายน้ำเดี๋ยวพี่ช่วยเลือกให้เอาแบบไม่โป๊เนอะ"

"อาว่าก็ดีนะลูก ขวัญยังว่ายน้ำไม่เป็นเลยหนูต้องหัดว่ายน้ำได้แล้วนะลูก"

"แต่ขวัญกลัวนี่คะ"

"ไม่ต้องกลัวพี่จะอยู่ใกล้ๆเองถ้าขวัญกลัวก็เกาะพี่ไว้แน่นๆก็พอ"

"ก็ได้ค่ะ"

"นายจะไปทะเลเหรองั้นฉันไปด้วยไม่ได้ไปเที่ยวทะเลไทยนานละ" ผมเอ่ยขึ้นเพราะผมคงไม่ยอมให้พี่ชายของผมพายัยนี่ไปทะเลกันสองต่อสองหรอกถ้าเกิดพี่ชายผมมันจับยัยนี่ทำเมียก่อนผมแผนที่ผมวางเอาไว้ก็ต้องล่มไม่เป็นท่าเพราะดูท่าพี่ชายผมจะคลั่งรักยัยนี่หนักมากเกิดบรรยากาศมันเป็นใจแล้วทำยัยนี่เคลิ้มทำไง และผมก็อยากจะพิสูจน์ด้วยว่าตกลงยัยนี่ว่ายน้ำไม่เป็นจริงๆหรือแค่แกล้งเพราะเอมเคยบอกว่ายัยนี่ว่ายน้ำเป็นแต่เสแสร้งเพื่อเรียกร้องความสนใจ