10 จูบแรก

ของขวัญ....

ด้วยความที่ฉันนอนไม่หลับเพราะไม่คุ้นที่ถึงแม้จะเข้าออกบ้านอากานมาตั้งแต่เด็กๆแต่ฉันก็ไม่เคยนอนค้างที่นี่เลยสักครั้ง ฉันมองดูเวลานี่ก็ตีสามแล้วฉันยังนอนไม่หลับเลยฉันตัดสินใจเดินลงมาข้างล่างกะว่าจะเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมวัตถุดิบในการทำอาหารเพื่อไปทำบุญกับอากานพรุ่งนี้เช้าที่วัดแต่พอเดินลงมาฉันก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคุณสงครามถูกผู้ชายอีกสองคนซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนของเขาหิ้วปีกพยุงเข้ามาในบ้านฉันหยุดยืนอยู่ตรงบันไดทันทีเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีจะเดินหนีกลับขึ้นไปข้างบนห้องหรือจะเดินลงมาแล้ววิ่งเข้าไปในครัวดีแต่ก็ไม่ทันที่จะตัดสินใจหนึ่งในเพื่อนของเขาเงยหน้ากันมาเจอฉันตรงบันไดเข้าพอดี

"เห้ยไอ้ครามมึงเดินดีดิว๊ะ" ส่วนผู้ชายอีกคนหันไปดุคุณสงครามเพราะดูท่าแล้วเหมือนคุณสงครามจะล้มลงไปได้ทุกเมื่อ ฉันคิดว่าเขาน่าจะเมามาก

"ขอโทษนะครับผมเป็นเพื่อนไอ้ครามชื่อต๋องส่วนไอ้นี่มันชื่อเป้พอดีไอ้สงครามมันเมามากพวกเราก็เลยมาส่งมันคุณเอ่อคุณชื่ออะไรเหรอครับ"  

"เอ่อ....ชื่อขวัญค่ะ" ฉันจำใจต้องบอกชื่อของตัวเองออกไปเพราะเขาถามแล้วจู่ๆเสียงมือถือเพื่อนเขาก็ดังขึ้น

"ครับน้องแอนนี่ถึงโรงแรมแล้วเหรอ ครับๆเดี๋ยวพวกพี่รีบตามไปนะพอดีเพื่อนพี่อีกคนมันเมามากพวกพี่ก็เลยต้องมาส่งมันที่บ้าน ก็ไอ้หน้าหล่อที่พวกน้องจ้องมันตาไม่กะพริบนั่นแล่ะ ยังไงน้องแอนนี่กับเพื่อนๆรอพี่ก่อนนะครับไม่เกินครึ่งชั่วโมง ครับๆอาบน้ำรอเลยน๊าาา" 

"เอ่อคุณขวัญครับยังไงคุณช่วยพามันขึ้นไปส่งที่ห้องทีได้ไหมครับคือพอดีพวกผมสองคนต้องรีบกลับ" 

"เห้ยไอ้ครามมึงยืนดีๆดิวะแม่งกินไปก็ไม่เยอะเสือกเมาแม่งเสียชื่อไอ้ครามคอแข็งหมดไอ้ห่า"

"อื้ออออ บ่นเหี้ยไรวะ"

"พวกกูนัดสาวเอาไว้ กูต้องรีบกลับกูมาส่งมึงถึงบันไดบ้านแล้วมึงเดินขึ้นไปเองนะเว้ย เอ่อยังไงฝากคุณขวัญดูมันหน่อยนะครับพวกผมรีบจริงๆเดี๋ยวสาวๆงอนหนีกลับกันหมด"  ดูเหมือนเพื่อนทั้งสองคนจะรีบมากแต่คุณสงครามเองก็ดูไม่ค่อยได้สติเท่าไหร่สามารถฟุบลงไปได้ทุกเมื่อแล้วฉันตัวคนเดียวจะพาเขาขึ้นไปได้ยังไงก็คงเป็นหน้าที่ของเพื่อนของเขาอีกอย่างฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณสงครามเขานอนอยู่ห้องไหนแต่เพื่อนของเขาน่าจะรู้

"เอ่อคือฉันก็ไม่ได้อยากรบกวนเวลาคุณทั้งสองคนนะคะคือยังไงช่วยพาคุณสงครามขึ้นไปส่งที่ห้องได้ไหมคะคือขวัญ เอ่อคือฉันคงพาเขาขึ้นไปไม่ไหวจริงๆ" ฉันขอร้องถึงจะรู้ว่าพวกเขารีบแต่ฉันไม่มีทางเลือก แล้วอีกอย่างตอนนี้มันตีสามกว่าแล้วจะให้ฉันขึ้นไปเรียกคนในบ้านให้มาช่วยก็ไม่กล้ายังไงเพื่อนเขาก็มาส่งถึงขนาดนี้แล้วให้ขึ้นไปส่งถึงห้องก็คงไม่เป็นอะไรถึงยังไงคุณสงครามก็เป็นเพื่อนของพวกเขา

"เอ่อได้ครับได้ ยังไงคุณขวัญช่วยเดินนำพวกเราขึ้นไปทีพวกเราจำไม่ได้ว่าห้องนอนมันอยู่ห้องไหน"

"เอ่อ..." 

"ทำไมมีอะไรหรือเปล่าครับ"

"เอ่อ คือฉันไม่รู้ว่าห้องคุณสงครามอยู่ห้องไหนเหมือนกันค่ะ"

"อ่าวแล้วจะเอายังไงดี หรือจะให้มันนอนที่โซฟาข้างล่างนี่"

"อย่าเลยค่ะ ข้างล่างยุงเยอะ ยังไงรบกวนคุณสองคนช่วยพาคุณสงครามไปที่ห้องรับรองแขกก่อนก็ได้ค่ะ" ฉันคิดว่าคงไม่เหมาะที่จะให้เขาซึ่งเป็นเจ้าของบ้านนอนโซฟาข้างล่างแล้วฉันที่เป็นคนนอกนอนในห้องรับรองแขกฉันจึงตัดสินใจที่จะให้เขาไปนอนในห้องรับรองแขกแทนส่วนฉันเดี๋ยวถ้าง่วงก็นอนที่โซฟาแทนก็ได้เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว ฉันเดินนำเพื่อนของคุณสงครามขึ้นมายังชั้นบนจนถึงหน้าห้องรับรองแขก

"ให้คุณสงครามนอนห้องนี้ก่อนก็ได้ค่ะ" ฉันเปิดประตูให้พวกเขาพาคุณสงครามเข้าไปนอนในห้อง หลังจากนั้นเพื่อนคุณสงครามก็พากันกลับ ส่วนฉันที่ตอนนี้เริ่มง่วงก็เลยเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาผ้าห่มเอาไปนอนข้างล่าง

"อยู่ไหนนะ" ฉันที่พยายามเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาผ้าห่มอย่างเบามือที่สุดแต่...

"เสียงดังทำเหี้ยไรวะคนจะนอน" ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงคนที่นอนอยู่เอ่ยขึ้น

"เอ่อ ขอโทษค่ะ" ฉันรีบปิดตู้เสื้อผ้าทั้งที่ยังหาผ้าห่มไม่เจอแล้วเดินออกไปจากห้อง

"อย่าเพิ่งไป" คุณสงครามเรียกตามหลังตอนที่ฉันกำลังกำลูกบิดพอฉันจำใจต้องหันกลับไปก็เห็นเขานอนจ้องหน้าฉันอยู่

"คะ??" 

"ฉันบอกว่าว่าอย่าเพิ่งไป"

"พี่เอ่อคุณสงครามมีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันเผลอลืมตัวเรียกเขาว่าพี่ทั้งที่ไม่สมควร 

"เดินมานี่มายืนตรงนี้" เขาชี้ไปที่ปลายเตียง

"ถอดถุงเท้าให้ฉัน"

"คะ??" คือฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงใช้ให้ฉันถอดถุงเท้า

"หูตึงรึไงฉันบอกให้ถอดถุงเท้าให้ฉัน" ฉันจำใจเดินไปหาเขาตามคำสั่งเพราะตอนนี้เขาเอาเท้าวางพาดบนหมอนข้างที่วางอยู่ปลายเตียงพร้อมกระดิกนิ้วเท้าราวกับรอให้ฉันไปถอดถุงเท้าให้ทั้งที่ฉันไม่ใช่คนรับใช้แต่ฉันก็ไม่อยากมีปัญหาก็เลยนั่งลงตรงปลายเตียงแล้วจัดการถอดถุงเท้าให้เขาอย่างทุลักทุเลเพราะเขาไม่ให้ความร่วมมือเหมือนเขาแกล้งฉันอยู่ ระหว่างที่ถอดถุงเท้าฉันรู้สึกได้ว่าเขาจ้องหน้าฉันตลอดเวลาเหมือนคิดอะไรอยู่

"เสร็จแล้วค่ะ ยังไงขวัญขอตัวก่อนนะคะ" ฉันบอกเขาพร้อมกับลุกขึ้นเพื่อที่จะออกไปจากห้อง แต่...

"อย่าเพิ่งไปเธอมาถอดเสื้อให้ฉันก่อนค่อยไป"

"แต่..."

"ขวัญทำให้พี่แค่นี้ไม่ได้เหรอ" คำพูดที่ทำให้ฉันอึ้งเพราะเขาไม่เคยพูดแบบนี้กับฉันมาก่อนเลยสักครั้งไหนจะสายตาแปลกๆอีกคือทั้งคำพูดทั้งสายตาของเขาทำให้ฉันต้องหลบเพราะมันทำให้ใจของฉันสั่นมาก สั่นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ได้หรือเปล่าขวัญ"

"เอ่อ คือขวัญว่ามันไม่เหมาะเดี๋ยวขวัญไปเรียกแม่บ้านมาช่วยดีไหมคะ"

"แต่พี่อยากให้ขวัญทำให้มากกว่านี่ครับ" ในขณะที่ฉันกำลังยืนทำอะไรเพราะงงกับการกระทำของเขาจู่ๆเขาก็ลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินมาหาฉันตรงหน้าประตูพร้อมกับเอื้อมมือกดล็อกประตูทันที

"คุณ.."

"เรียกพี่สิ พี่คราม" เขาก้มลงมากระซิบข้างหูจนฉันขนลุกไปหมด

"เอ่อ..."

"ไหนลองเรียกพี่ครามสิครับ" เขาเชยคางฉันขึ้นมาพร้อมกับจ้องมาที่แววตาของฉันและฉันเหมือนฉันถูกมนต์อะไรบางอย่างสะกดไว้ให้ยืนนิ่งอยู่กับที่แล้วเขาก็ทำในสิ่งที่ฉันคิดไม่ถึงนั่นก็คือ...

จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ ฉันตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้กับฉัน เขาจูบฉัน จูบแรกของฉันถูกเขาขโมยไปโดยไม่รู้ตัว

"หวานจังขอจูบอีกได้ไหม" เขาก้มใบหน้าลงมาใกล้ฉันอีกครั้งฉันรู้ว่าเขาจะจูบฉันอีกฉันหลับตาแน่นก่อนจะรวบรวมความกล้าทั้งหมด

"พี่ครามอย่าค่ะ" ฉันรีบเรียกสติของตัวเองให้กลับมาพร้อมกับผลักเขาออกก่อนจะปิดประตูห้องแล้ววิ่งออกมาด้วยใจที่สั่นไหว

สงคราม...

ปั้ง!!!! เสียงประตูปิด

ผมรีบใช้หลังมือถูปากตัวเองทันทีหลังจากที่ยัยนั่นวิ่งออกไปจากห้องด้วยใบหน้าที่แดงจัด ดูแค่นี่ก็รู้แล้วว่ายัยนั่นกำลังหวั่นไหว  ถามว่าผมเมาใช่ไหมที่ดึงยัยนั่นมาจูบผมไม่ได้เมาผมตั้งใจจูบยัยนั่นแต่ถามว่ารังเกียจไหมโคตรรังเกียจเลยแต่ก็ต้องทำเพื่อให้ยัยกาฝากนั่นหวั่นไหวกับสิ่งที่ผมทำ