27 ไม่เสียใจที่เป็นเมียพี่

“อื้อออ พี่วินท์พอแล้วค่ะ” ขวัญข้าวที่กำลังจัดกระเป๋าให้เขาอยู่เอ่ยปราม คนที่บอกว่าจะช่วยแต่มากวนเธอไม่หยุด

“หวาน”

“คนบ้า นั่งอยู่เฉย ๆ เลยนะคะ ตกเครื่องขวัญไม่รู้ด้วยนะ”

“มีเวลาเหลือเฟือให้ต่ออีกรอบเลยล่ะ จะลองดูก็ได้ หึ” พูดจบก็คว้าเอวเธอมากอดนั่งซ้อนอยู่ข้างหลัง ใบหน้าคมวางเกยอยู่ที่บ่าของหญิงสาวในอ้อมแขน ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดต้นคอขาวเนียน สูดดมกลิ่นกายหอมของเธอจนชื่นใจ ก่อนจะจุมพิตลงบนคอเธอเบา ๆ จนเธอต้องร่นคอหนี

“ม ไม่ค่ะ เมื่อคืนยังไม่พออีกหรอคะ” เธอเอียงคอถามเขา ตั้งแต่วันนั้นเขาก็จับเธอกิน พาเธอกลิ้งผ้าปูที่นอนปั๊มลูกทุกวัน แทบจะสามเวลาหลังอาหารเหนื่อยสายตัวแทบขาด ดีหน่อยที่เขาไม่ให้เธอทำงานที่ไร่แล้ว แต่เขากลับหนีบเธอเอาไว้ข้างตัวแทน ตอนเขาไปทำงานที่ไร่เขาก็จะพาเธอไปด้วย หากมีธุระข้างนอกเขาก็จะพาเธอไปด้วย สรุปง่าย ๆ คือเธอต้องอยู่ข้าง ๆ เขาตลอด เขาไม่ยอมให้เธอพ้นรัศมีสายตาเขาเกินสิบเมตรเลยทีเดียว ห้องเล็ก ๆ ข้างล่างที่เคยเป็นที่นอนของเธอเมื่อครั้งมาอยู่ที่นี้ใหม่ ๆ เธอก็แทบไม่ได้ย่างกรายเข้าไปในนั้นเลย จะมีก็แต่ตอนเข้าไปเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนใส่ นอกนั้นการดำเนินกิจวัตรประจำวันต่าง ๆ ของเธอก็อยู่ที่ห้องเขาซะเป็นส่วนใหญ่

“ไม่เคยพอต่างหากล่ะ”

“อื้ออออออ” พูดจบก็คว้าเอาเธอมาจูบ ริมฝีปากหนาบดเบียดละเมียดชิมความหวานภายในโพรงปากนุ่มนิ่มของเธอลิ้นร้อนเกี่ยวกวัดไล่ต้อนจนเธอหายใจหอบ ยามเขาปล่อยให้เป็นอิสระ

“แฮก พ พอก่อนคะ นะคะ ไว้ไปถึงที่นู่นแล้วขวัญจะตามใจพี่” มือน้อย ๆ ผลักอกเขาเบา ๆ เมื่อเขากำลังโน้มตัวเข้ามาใกล้เธออีกหลังจากที่เขาพึ่งจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระได้ไม่นาน

“ต้องขึ้นให้พี่...” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยคลออยู่ที่ข้างใบหูนวล

“ว่ายังไง หืม...จะขึ้นให้พี่รึเปล่า ถ้าตกลงพี่จะไม่กวนขวัญอีก” ก่อนจะขบเม้นเบา ๆ อย่างไม่จริงจังนักด้วยความมันเขี้ยว เมื่อเธอยังไม่ยอมให้คำตอบที่เขาต้องการ

“ข ขวัญ...ค่ะขวัญตกลง” ไม่ว่าจะตอบรับหรือปฏิเสธเธอก็มีแต่เสียกับเสีย มีแต่เขาคนเดียวที่ได้ผลประโยชน์ ไม่ว่าจะถูกเขารักตอนนี้ หรือครั้งหน้า แต่ตอนนี้ให้ขอเธอพักหายใจหายคอก่อนก็แล้วกัน อย่างน้อย ๆ เช้านี้เธอก็รอดจากน้ำมือเขาได้

“น่ารัก” มือหนาหยิกแก้มน้อย ๆ ของเธอส่ายไปมาอย่างแสนรัก ก่อนจะกดจูบริมฝีปากบางอมชมพูตรงหน้าเบา ๆ

“แก ๆ ใช่ขวัญข้าว นางแบบที่มีข่าวเมื่อเดือนก่อนป้ะ” ชมสะกิดเพื่อนให้หันมองอดีตนางแบบสาวที่เดินอยู่ข้าง ๆ ชายหนุ่มบนรถเข็น

“ใช่นะ ฉันว่าใช่”

“โห ก็ไม่คิดว่าจะตกอับขนาดนี้ แต่ก่อนก็แต่งตัวดูดีมีเทส”

“ดูตอนนี้สิ...จืดชืดไร้รสนิยม เสื้อผ้าก็...” สายตาไล่ลงมองตามตัวอดีตนางแบบสาวอย่างเย้ยหยั่น

“ถ่ายไว้ ๆ แก”

วายุบีบมือหญิงสาวเบา ๆ เมื่อพวกเขาทั้งสองผ่านหน้าพวกเธอไป พร้อมกับได้ยินประโยคที่ไม่เข้าหูเท่าไหร่นัก ดวงมองสบตาเธอด้วยความห่วงใย

“ขวัญโอเคค่ะ”

“เราไปกันเถอะค่ะ ขวัญไม่เป็นไร” เมื่อเขายังดูเป็นห่วงเธออยู่ เธอจึงเอ่ยบอกย้ำเขาอีกครั้งว่าเธอโอเคจริง ๆ แต่เขากลับไม่ยอมฟังที่เธอบอกบังคับรถเข็นไฟฟ้าไปยังสองสาวที่ยังยืนซุบซิบนินทาเธอยู่

“ขอโทษนะครับ” น้ำเสียงสุภาพเอ่ยพูดกับหญิงสาวเพื่อนซี้สองคนตรงหน้า

“คะ?” พวกเธอมองหน้ากันเลิ่กลั่กทันที ที่อยู่ ชายหนุ่มรูปหล่อข้างกายของคนในหัวข้อสนทนาของพวกเธอเข้ามาหา แถมยังพูดจาดี สุภาพอีกด้วย พอมองใกล้ ๆ ก็พบว่าอีกฝ่ายนั้นหล่อเหลามาทีเดียว

“คุณมีอะไรกับพวกเรารึเปล่าคะ”

“เมื่อสักครู่นี้ผมเห็นพวกคุณสองคนถ่ายรูปของผู้หญิงคนนี้ไว้ ถ้าหากสิ่งที่ผมพูดเป็นเรื่องจริงรบกวนช่วยลบมันด้วยนะครับ แต่ถ้าไม่ใช่ผมก็ขอโทษด้วยที่เสียมารยาท”

“คุณดูใจดีมากเลยนะคะ ขนาดว่าเป็นแค่คนใช้ยังออกหน้าปกป้องขนาดนี้” ส้มว่าพร้อมกับส่งสายตาดูถูกไปให้หญิงสาวที่ยืนกุมมืออยู่ข้าง ๆ เขา

“ช่วยลบรูปของเธอออกจากโทรศัพท์มือถือด้วยนะครับ”

“และเธอก็ไม่ใช่คนใช้ครับ เธอเป็นภรรยาของผม :) ” พูดจบก็ดึงเอามือเรียวสวยของหญิงสาวที่เขาอ้างว่าเป็นภรรยาของตนมากุมไว้ ก่อนจะส่งรอยยิ้มและสายตาอบอุ่นให้เธอ

“เราไปกันดีกว่าค่ะ” เธอไม่อยากจะสนใจพวกปากหอยปากปูพวกนี้ พวกเธอพูดถูกเธอก็แต่งตัวไม่มีเทสอย่างที่พวกเธอว่าจริง ๆ เธอใส่ชุดเดรสธรรมดาที่องุ่นเอามาให้เมื่อครั้งก่อน ไม่ใช่ชุดแบรนด์ดังเหมือนตอนทำงานในวงการ

แต่การที่มาถ่ายรูปเธอไว้แบบนี้เธอว่ามันจะดูเป็นการละเมิดสิทธิ์ความเป็นส่วนตัวกันเกินไป จริงอยู่ที่เธอเคยเป็นบุคคลสาธารณะแต่ตอนนี้เธอไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว

และการที่เขาออกตัวปกป้องเธอแบบนี้มันทำให้เธอรู้สึกไม่น้อย ขวัญข้าวเลือกเข็นรถพาเขาออกมา แต่ก็ไม่วายที่สองสาวนั้นเดินผ่านเธอไปพร้อมกับพูดคุยกันเสียงดังอย่างจงใจให้เธอได้ยิน

“เหอะ ข่าวก่อนหน้าก็ว่าไปแอบแซ่บกับนักธุรกิจดัง ๆ คิดไม่ถึงว่า จะตกอับถึงขนาด...ได้สามีแบบนี้ ไปกันเถอะส้ม มีข่าวไปเมาท์กับเดซี่แล้ว ได้ข่าวว่านางพึ่งกลับมาจากถ่ายปกนิตยสารที่อังกฤษ”

เมื่อสองสาวเดินผ่านเธอไปเธอก็ขยับตัวไปยืนข้าง ๆ เขา รอยยิ้มหวานส่งให้คนที่บอกว่ามีเธอเป็นภรรยา ก่อนจะเดินไปข้างหน้าพร้อม ๆ กับเขา

“เสียใจไหมที่เป็นเมียพี่” ขึ้นมาในรถแล้วเขาก็เอ่ยถามหญิงสาวข้างกาย ตลอดทางเดินมาที่รถเพื่อไปที่พัก ไม่มีเสียงพูดคุยระหว่างเขาและเธอเลย มีเพียงรอยยิ้มหวาน ๆ และมือนุ่ม ๆ ที่คอยจับจูงเขาไว้ไม่ปล่อย

“ขวัญไม่เคยเสียใจค่ะ”

“ต่อให้พี่เดินไม่ได้ไปตลอดขวัญก็ยังจะเลือกเป็น เอ่อ ภรรยาพี่เหมือนเดิม” การพูดว่าเมียเขามันทำให้เธอรู้สึกกระดากปากยังไงชอบกลเธอจึงเลี่ยงแทนเป็นภรรยาของแทน

ฟอดดดด

“ขอบคุณนะครับ เมียพี่น่ารักที่สุดเลย เดี๋ยวคืนนี้พี่ให้รางวัล”

“คนบ้า!” แทนที่เขาจะซึ้งไปกับคำพูดของเธอ แต่ที่ไหนได้กลับมาหื่นใส่เธออีกแล้ว

“หึ”

“ช่วยแวะห้าง D ด้วยครับลุง”

“แวะทำไมหรอคะ?” เธอถามออกไป เมื่อรถกำลังเลี้ยวเข้าห้างที่เขาบอก

“ซื้อชุดให้เมีย”

“คะ?”

“พรุ่งนี้พ่อพี่เปิดตัวโรงแรมสาขาใหม่ จะปล่อยให้เมียน้อยหน้าใครไม่ได้ เมียพี่ต้องสวยที่สุด”

“คนบ้า”

…

“ไม่เอาชุดนี้มันโป๊”

“แต่ขวัญลองมาจนจะหมดร้านแล้วนะคะ” เธอว่าขึ้นหลังจากเขาพาเธอมาร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังเธอถอด ๆ เปลี่ยน ๆ จนเหนื่อยก็ยังไม่ถูกใจเขาสักที

“งั้นลองตัวนี้ดู พี่สัญญาว่าตัวสุดท้ายแล้ว” เขายื่นชุดที่เลือกไว้ส่งให้เธอเขาไปเปลี่ยนในห้องลองชุด โดยมีพนักงานดูแลอยู่ใกล้ ๆ

“เป็นอย่างไงบ้างคะ” เธอหมุดตัวไปรอบ ๆ ให้เขาดู ชุดที่เขาเลือกเป็นชุดสีขาวปาดไหล่เล็กน้อย ชายกระโปรงมีสีชมพูไล่ขึ้นมาเบา ๆ

“พี่ว่ามัน…”

“พี่วินท์คะ” เสียงหวานเอ่ยขัดขึ้นเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะบอกว่ามันไม่โอเค

“งั้นเอาตัวนี้ครับ ขอผ้าคลุมไหล่ที่เข้ากับชุดให้เธอด้วยนะครับ”

“นี่ครับบัตร คิดรวมกับของที่ผมสั่งไปก่อนหน้านี้ได้เลย จัดส่งที่นี่นะครับ” เขายื่นบัตรเครดิตพร้อมกับนามบัตรสถานที่จัดส่งให้พนักงานก็จะบังคับรถเข็นเข้ามาใกล้ ๆ ขวัญข้าวที่เดินออกมาจากห้องลองชุด ด้วยชุดเดิมที่ใส่ออกมาจากไร่

“เรากลับกันเลยไหมคะ ขวัญก็ได้ชุดแล้ว นั่งรถเข็นนาน ๆ แบบนี้เดี๋ยวพี่จะไม่สบายตัวเอา” เธอถามเขาด้วยความเป็นห่วง

“ดีเหมือนกัน กลับโรงแรมไปปล่อยสักน้ำสองน้ำคงสบายตัวขึ้น”

“ขวัญว่าไหม” ยิ้มร้ายพร้อมสายตากรุ้มกริ่มถูกส่งไปให้หญิงสาวข้างกาย ก่อนที่จะถูกมือน้อย ๆ ของเธอฟาดเข้าที่แขนอย่างไม่จริงจังนัก

“พี่วินท์!”

“ฮ่า ๆ ดูสิหน้าแดงหมดแล้ว”

“โอเค โอเค พี่ไม่แกล้งเราแล้ว กลับกันเลยดีกว่า” เขายกมือขึ้นเหนือหัวอย่างยอมจำนน ก่อนจะจับจูงมือเธอให้เดินไปด้วยกัน