25 ตอบแทน

“ม แม่…” เสียงพึมพำกับตัวเองไม่ดังมากนักแต่ก็ทำให้ดวงแขที่กำลังจะวางสายโทรศัพท์ ได้ยินเข้าพอดี

“ขวัญ!”

“ขวัญมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้ยินอะไรรึเปล่า”

“แม่ทำกับขวัญแบบนี้ได้ยังไงคะ แม่ยังเห็นขวัญเป็นลูกอยู่รึเปล่า นี่คือเหตุผลที่แม่กลับมาหาขวัญใช่ไหมคะ ฮึก เพราะแบบนี้ใช่ไหมคะแม่ถึงกลับมาหาขวัญยอมพูดดี ๆ กับขวัญ”

“ถ้ารู้แล้วก็ดี กูจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเสแสร้งเป็นแม่แสนดีคอยเอาใจมึง”

“ไหน ๆ ก็รู้แล้วงั้นก็รออยู่ที่นี่เดี๋ยวคุณวิชัยก็เข้ามา”

“แม่…” เธอพูดขนาดนี้แล้วแม่ยังจะทำแบบนี้กับเธออยู่อีกหรอ เธอไม่เข้าใจเลย ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมแม่ถึงใจร้ายกับเธอไม่หยุดแบบนี้ แม่จะรู้บ้างไหมว่าการกระทำต่าง ๆ ของแม่มันทำให้เธอเจ็บปวดมากแค่ไหน เจ็บจนบางครั้งเธอก็ไม่อยากที่จะมีลมหายใจต่อชีวิตให้ตัวเองต้องอยู่พบเจอกับความเจ็บปวดไปนาน ๆ แบบนี้ เธอทนรับความเจ็บปวดจากการกระทำของแม่ไม่ไหวหรอกนะ เธอทนมันไม่ไหวจริง ๆ

“กูรู้แล้วว่ากูเป็นแม่มึง เป็นลูกก็หัดตอบแทนบุญคุณ ทำตามที่กูบอกอย่าให้ต้องพูดมาก”

“ไม่…ขวัญไม่ทำ ขวัญจะไม่ยอมทำอะไรแบบนั้นแน่ ถ้าแม่อยากได้เงิน ขวัญมีเงินนะ ขวัญให้แม่ได้”

“เงินกูมีเยอะแล้วไม่ต้องการเศษเงินจากการเต้นกินรำกินของมึง ตอนนี้ผัวกูกำลังเดือดร้อน เมียที่ดีก็ต้องช่วย”

“นอนกับเสี่ยซะ แล้วแม่จะไม่รบกวนอะไรขวัญอีก ถือว่าแม่ขอร้องนะขวัญ”

“ขวัญเป็นลูกแม่นะ…”

“แม่ทำแบบนี้เพื่อคนอื่น แล้วขวัญล่ะ แม่เคยคิดถึงจิตใจของขวัญบ้างไหม” หยดน้ำสีใส่ไหลออกจากหางตาคู่สวย โดpที่เจ้าของหยาดน้ำตานั้นไม่คิดทีก็ปัดมันทิ้งเลยแม้แต่น้อย เธอร้องไห้เสียใจเจ็บปวดขนาดนี้แล้วแม่จะเห็นใจเธอบ้างไหม

“อย่ามาร้องไห้น่ารำคาญ กูบอกอะไรก็ทำ ๆ ไปเถอะ กะอิแค่นอนให้เขาเอามันจะไม่ยากอะไร อยู่ในวงการแบบนั้นของมันก็เคย ๆ กันอยู่ อย่ามาเล่นตัวให้มากขวัญข้าว!”

“ขวัญไม่เข้าใจแม่เลยจริง ๆ ไม่เคยเข้าใจขวัญทำอะไรผิดนักหนาหรอ แม่ถึงใจร้ายกับขวัญแบบนี้” เธอพูดออกไปทั้งน้ำตา ไม่เข้าใจเลยว่าตั้งแต่เล็ก

จนโต ทำไมแม่ถึงไม่เคยแสดงความรักต่อเธอเลย ไม่รักยังไม่พอ ยังมาคอยทำร้ายให้เธอเจ็บปวดอีก

“ผิดที่มึงเกิดมาไงล่ะ ถ้าไม่มีมึงอะไร ๆ ในชีวิตกูมันก็คงดีกว่านี้ ถ้าไม่มีผัวเฮงซวยแบบพ่อมึงป่านนี้ชีวิตกูได้ดิบได้ดีไปแล้ว”

“มาทำให้มึงเกิดมาแล้วก็ตายห่าไป ทิ้งให้กูต้องมาเลี้ยงลูกคนเดียว”

“อึก” เธอถึงกับซะอึกไปกับคำพูดของแม่ ผิดที่เธอเกิดมางั้นหรอ เธอเลือกได้หรือยังไงกันว่าจะเกิดหรือไม่เกิดก็ได้ แต่ก็ไม่เห็นต้องทำร้ายกับแบบนี้เลยนี่ เธอเป็นลูกนะ ลูกแท้ ๆ ในไส้ ไม่ใช่ใครอื่น

“อย่ามัวพร่ำเพ้อให้เสียเวลา ตามกูมานี่” หญิงใจร้ายที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ฉุดกระชากลากจูงลูกสาวมายังโซฟา หมายจะให้เธอรอคุณวิชัยคู่ค้าทางธุรกิจของสามีใหม่ที่นี่

ผลัก

“นั่งรออยู่ตรงนี้!” ร่างบางถูกผู้เป็นแม่เหวี่ยงลงไปที่โซฟาหรูอย่างแรงจนเธอเจ็บจุก อาการเวียนศีรษะเริ่มเข้ามา มือบางยกขึ้นกุมหัวเมื่อรู้สึกว่าภาพตรงหน้าค่อย ๆ พร่ามัวไป

“ฮึก แม่วางยาขวัญหรอ…”

“ถ้าใช่แล้วจะทำไม”

“ก็มึงดื้อด้านเองนี่ ช่วยไม่ได้ เหอะ” น้ำเสียงนิ่งเรียบไม่มีความรู้สึกใด ๆ พูดออกไป ทำเอาคนฟังเจ็บจุกจนพูดไม่ออก

อ๊อด อ๊อดด

“คุณวิชัยน่าจะมาแล้ว นั่งอยู่ตรงนี้นะลูกขวัญ เป็นเด็กดี เดี๋ยวแม่ไปเปิดประตูให้คุณวิชัยก่อน” มือยกขึ้นลูบใบหน้าหวานสวยของลูกสาวเบา ๆ ก่อนจะเดินออกไป

“สวยกว่าในรูปอีกนะคุณแข”

“สวยและเด็ดถึงใจแน่นอนเลยค่ะ”

“งั้นพาไปถึงห้องเถอะผมเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว”

“ได้ค่ะ” หญิงใจร้ายพยุงตัวลูกสาวที่หมดสติไปเพราะยานอนหลับขึ้น เพื่อพาไปยังห้องที่จัดเตรียมไว้ โดยมีคุณวิชัยเดินล่วงหน้าไปก่อน แต่ยังไม่ทันที่จะเดินพ้นห้อง เสียงกดอ๊อดและทุบประตูก็ดังอย่างบ้าระห่ำ จนเธอต้องว่างลูกสาวไว้ที่โซฟาก่อน เพื่อไม่ดูว่ามีไอบ้าที่ไหนมาเสียมารยาทแถวนี้

“มีอะไรรึเปล่าคะ”

“ขวัญข้าวอยู่ไหน!!”

“หล่อนเอาขวัญข้าวไปไว้ไหน นังผู้หญิงใจทราม แม้แต่ลูกแท้ ๆ ก็ยังทำได้ลงคอยังมีความเป็นคนอยู่ไหม”

เพี้ยะ

มือเรียวฟาดไปที่แก้มของผู้หญิงใจร้ายเต็มแรงจนเธอล้มลงไปกองที่พื้น เจ็บแค้นที่อีกฝ่ายกล้าหลอกหญิงสาวที่เธอรักเหมือนคนในครอบครัวมาทำร้ายแบบนี้ ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ เข้าไปในห้องพร้อมกับองครักษ์อีกสามคน

“ขวัญ ๆ ได้ยินเจ๊ไหม เจ๊มาช่วยขวัญแล้วนะ ขวัญปลอดภัยแล้วนะ” เขย่าตัวหญิงสาวตรงหน้าเบา ๆ แต่เธอก็ยังไม่ได้สติ ด้วยความเป็นชายมาก่อนเธอจึงรวบแรงยกนางแบบสาวขึ้นแนบอก พาเดินออกไปจากห้องทันที โดยมีองครักษ์ที่ถูกจ้างวานมาให้ดูความปลอดภัยให้

“จำใส่สมองเอาไว้ ว่าขวัญข้าวคนนี้ไม่ใช่ลูกแกอีกต่อไป อย่ามายุ่งกับขวัญข้าวอีกแล้วอย่าหาว่าสีเทียนคนนี้ไม่เตือน!” เธอตวัดสายตามองอีกฝ่ายที่ค่อย ๆ ประคองตัวเองลุกขึ้น อย่างไม่พอใจ ก่อนจะพูดประโยคที่ต้องการ พูดจบก็เดินเชิดหน้าออกไป โดยไม่หันหลังมามองอีก

“ขวัญ”

“ขวัญโอเครึเปล่า…” หลังที่เขาพูดว่าจะพาเธอไปเจอกับผู้หญิงคนนั้นเธอก็ดูนิ่งไป จนเขาอดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้

“ข ขวัญโอเคค่ะ แต่ขวัญกลัว…”

“ขวัญกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีอย่างที่พี่วินท์เข้าใจหรอกนะคะ…”

“อย่างที่ขวัญเคยบอกไปว่าถึงพี่จะทำให้ขวัญเจ็บปวดยังไง ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่มีทางเจ็บไปกับขวัญได้…” จากนั้นเธอก็เริ่มเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับแม่ ว่าแม่ใจร้ายกับเธอยังไง เธอถูกใครเลี้ยงดูมา ทำไมเธอถึงได้มาเป็นนางแบบดังได้ เธอเล่าให้เขาฟังหมดทุกรายละเอียด ไหน ๆ เธอก็เลือกที่จะฝากหัวใจไว้กับเขาแล้ว เธอก็ไม่อยากมีความลับต่อเขา แม้จะไม่รู้ว่าเขาจะรับเอาดวงใจช้ำ ๆ ดวงนี้ของเธอรึเปล่า

หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากเธอแล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะดึงเธอเข้ามากอด เธอคงจะเจ็บปวดเหมือนกันสินะ ขนาดเขาที่ว่าเจ็บปวดกับสิ่งที่เจอมาแล้ว มันแทบจะเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เธอเจอมา

“ฮึก ฮือ” เมื่อได้รับอ้อมกอดอบอุ่นจากเขา ความเข้มแข็งสร้างไว้ก็ถูกพังทลายลง ซบหน้าลงกับอกแกร่งของเขา ปล่อยให้น้ำตาชะล้างความเจ็บปวดในใจ และให้ความอบอุ่นของเขาช่วยเยียวยา

“ขอบคุณนะคะ :) ” ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนจะเอ่ยขอบคุณโดยที่ไม่ยอมผละออกจากอ้อมกอดแสนอบอุ่นนี้

“ขอบคุณอย่างเดียวหรอ”

“ต้องมีของแทนคำขอบคุณด้วยสิ” เขาว่าอย่างยิ้ม ๆ ก้มหน้าพูดคุยกับหญิงสาวในอ้อมแขน เมื่อว่าเธอเริ่มอาการดีขึ้นแล้ว ไหนจะท่าท่าทางแสนน่ารักของเธอ ริมฝีปากรั้นน่าจูบดวงตากลมใสที่มองเขาอยู่ จนเขาอดไม่ไหวที่จะก้มลงจูบหน้าผากมนเบา ๆ

“ว่าไงหืม…จะตอบแทนอะไรพี่”

“ต ตอบแทนหรอคะ?” ใบหน้าสวยขึ้นเครื่องหมายคำถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดนัก

“ใช่ตอบแทน”

“แต่ขวัญไม่มีเงินซื้อของให้พี่วินท์หรอกนะคะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวขวัญจะทำกับข้าวมื้อใหญ่สุดฝีมือกับของหวานอีกสองอย่างแล้วกันนะคะ” ทั้งเนื้อทั้งตัวเธอไม่มีเงินติดตัวสักบาทเธอจะหาสิ่งของมาตอบแทนเขาได้ยังไงกัน มีแต่ฝีมือการทำอาหารของเธอนี่แหละที่พอจะคิดออกว่าในตอนนี้

“พี่ไม่หิวข้าว”

“อ่าวแล้วอย่างงี้ขวัญก็ไม่มีอะไรตอบแทนพี่ได้แล้วล่ะค่ะ” ใบหน้าสวยง้ำงออย่างน่ารัก ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเขาอย่างเคย

“มีสิ…” มือหนาช้อนคางวีมนของหญิงสาวตรงหน้าขึ้นให้เธอสบตาเขา ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา

“ขวัญไง”

“พี่หิวขวัญ”

“อื้อออ” ริมฝีปากหยกได้รูปเข้าครอบครองริมฝีปากบางอมชมพูทันทีที่พูดจบ ลิ้นร้อนเข้าควานหาความหอมวานภายใน เกี่ยวกับลิ้นเล็กของเธออยากหยอกล้อ เมื่อรู้สึกว่าคนตัวเล็กในอ้อมแขนเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้วเขาจึงยอมผละออก

“แฮ่ก” ทันทีที่เขาปล่อยให้เธอเป็นอิทธิ อดีตนางแบบสาวก็รีบสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด ถ้าเขาปล่อยเธอช้ากว่านี้อีกนิดเธอจะขาดหายใจตายเลยไหมนะ คงจะตลกน่าดู พาดหัวข่าวหน้าหนึ่ง อดีตนางแบบสาวจูบกับเอ่อกับแฟนหนุ่มจนขาดอาการหายใจเสียชีวิต รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั้น ยิ่งรู้ไปถึงพี่สีเทียนเธอจะต้องโดนบ่นแน่ ๆ

“ตกลงว่าจะให้ของตอบแทนพี่รึเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยทวงถามในสิ่งที่ต้องการอีกครั้ง

“ต แต่ขวัญยังเจ็บ ต ตรงนั้นอยู่เลยนะคะ”

“วันหลังได้ไหมคะ…” พูดจบก็ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาเขา หลังจากที่รู้แน่ชัดแล้วว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ก็ต้องเอ่ยผลัดวันออกไป ก็มันยังเจ็บ ๆ อยู่จริง ๆ นี่ หากถูกเขาทำรักซ้ำอีกเธอไม่รู้ว่าจะทนรับมันไหวรึเปล่า

“หึ ช่วยไม่ได้ ก็ลูกชายพี่มันใหญ่” เขาว่าอย่างโอ้อวด จนเธอต้องตวัดสายตามองเขาอย่างคุ่นเคือง ก็เพราะขนาดของเขาที่มันใหญ่เกินไปยังไงล่ะเธอถึงยังรู้สึกเจ็บ แสบ ไม่หายแบบนี้ แล้วยังมีหน้ามาพูดล้อเล่นกับเธออีก เขาที่มัน!

“มองกันแบบนี้แสดงว่าไม่เจ็บแล้ว?”

“เจ็บค่ะเจ็บ ยังเจ็บอยู่” พูดจบก็ผละออกจากอ้อมกอดเขาทันทีเมื่อรู้สึกว่าหากยังกอดกับเขาอยู่นาน ๆ แบบนี้คงไม่เป็นการดีแน่

“แต่พี่ไม่เจ็บ งั้นเดี๋ยวพี่ทำเอง”

“พี่สัญญาว่าจะทำเบา ๆ” พูดจบก็มือหน้าก็คว้าแขนเรียวกระตุกเบา ๆ เธอก็ล้มลงนั่งอยู่บนตักเขาแล้ว ท่อนแขนแกร่งกอดรัดเธอไว้แน่นไม่ให้เธอได้ขยับหรือลุกหนีไปไหน ก่อนจะบังคับรถเข็นไฟฟ้าขึ้นไปยังห้องนอนโดยไม่สนใจอาหารเช้าที่พึ่งจะทานกันตอนบ่ายสองเลยแม้แต่น้อย

“ปล่อยขวัญนะคะ!” ร่างบางดินขลุกอยู่บนตัวเขา หวังว่าจะหลุดจากพันธนาการของเขา แต่ก็ไม่เป็นผล จนเธอต้องเปลี่ยนวิธีเป็นการอ้อนวอนเขาแทน

“ไว้วันหลังนะคะ นะคะ นะคะ”

“…”

“งั้นคืนนี้ก็ได้ค่ะ นะคะ”

“…”

“งั้นแค่ครั้งเดียวนะคะ” เธอยื่นข้อเสนอให้เขาอย่างจนใจ เมื่อทำทุกอย่างแล้วเขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปสักทีเหลือแต่ทางนี้แล้วสิ

“หึ”

“ว่ายังไงคะ ครั้งเดียวได้รึเปล่า” เสียงพึมพำในลำคอของเขาทำให้เธอเอียงคอถามเขาอีกครั้งเพราะตอนนี้เขาพาเธอมาหยุดอยู่ที่เตียงกว้างในห้องนอนของเขาแล้ว

“ตอนนี้หนึ่งน้ำ คืนนี้…”

“ทั้งคืน ทูนหัว”