24 แม่...

“ทำอะไรให้พี่กินครับ หืม” ชายหนุ่มบนรถเข็นขยับตัวลุกขึ้นพิงเคาท์เตอร์ครัว ก่อนจะคว้าเอวบางของอดีตนางแบบสาวมากอด เสียงทุ้มเอ่ยคลอเคลียอยู่ข้าง ๆ หูเธอ

“คุณวินท์ ออกไปก่อนค่ะ ขวัญยังทำกับข้าวไม่เสร็จเลย” มือน้อย ๆ ออกแรงผลักเขาเบา ๆ อย่างไม่จริงจังนัก ด้วยกลัวว่าเขาจะล้ม ที่ห้องน้ำยังไม่พอใจเขาอีกหรือไงถึงได้ตามมาหาเศษหาเลยเธอถึงในครัวอีก คิดไปถึงตอนนั้นก็รู้สึกโกรธเขาขึ้นมานิด ๆ หลอกในเธออาบน้ำให้ไม่พอยังหลอกให้เธอทำรักให้อีก กว่าเขาจะยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ขาน้อย ๆ ของเธอก็สั่นแทบไม่มีเรี่ยวแรงเดินจนเขาต้องช่วยพยุงและอาบน้ำให้เธอเสียเอง กลายเป็นว่าเขาอาบน้ำใหม่อีกรอบและอาบน้ำให้เธอ แต่ก็ไม่วายจับนั้น ดูดนี่ไปทั่วเรือนร่างของเธอ ขนาดว่าเธอใส่เสื้อแขนยาวติดกระดุมทุกเม็ดแล้ว รอยรักของเขายังโผล่พ้นเสื้อที่เธอสวมใส่

“ออกไปก่อนนะคะ จะบ่ายสองแล้วคุณยังไม่ได้กินข้าวเลย” ไม่ใช่แค่เขาเธอเองก็ด้วย เรี่ยวแรงก็ถูกเขาสูบไปหมด เขายังมาก่อกวนการทำอาการเพื่อเติมพลังของเธออีก เขานี่มัน คิดแล้วก็ปวดหัวเขาดูเปลี่ยนไปกว่าแต่ก่อนมากจริง ๆ จนเธอตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา แต่ก็ไม่อยากเก็บมาคิดมาก เพราะแค่นี้เธอก็มีความสุขดีอยู่แล้ว หวังว่าเขาจะไม่หลอกให้เธอรักแล้วทำร้ายให้เธอเจ็บปางตายหรอกนะ

“อ๊ะ..”

“บอกให้เรียกว่าอะไร…หืม” ปากหนาขบเม้มเบา ๆ ที่ใบหูนวลของเธอ ก่อนจะเอ่ยคลอเคลียอยู่ใกล้ไม่ห่างไปไหน เล่นเอาคนลูกกระทำขนลุกเกรียวด้วยความสยิวกับการกระทำของเขา

“พ พี่วินท์ออกไปก่อนนะคะ เดี๋ยวขวัญทำเสร็จแล้วจะตามออกไป”

“…”

“ถ้าไม่ออกไปก็นั่งอยู่ดูขวัญทำก็ได้ค่ะ แต่นั่งเฉย ๆ นะคะ ไม่กวนขวัญ”

วายุพยักหน้าตกลงก่อนจะขยับตัวนั่งบนรถเข็นตามเดิมโดยมีเธอช่วยพยุง พอเห็นว่าเขาตกลงแล้วเธอก็หันกลับไปทำอาหารที่ค้างไว้ต่อ โดยมีเขานั่งดูอยู่ใกล้ ๆ คอยถามว่าเธอจะใส่อะไร ใส่ทำไม ใส่เพื่ออะไร ถามแทบทุกขั้นตอนที่เธอทำ

“ต้องใส่พริกด้วยหรอ”

“ใส่สิคะไม่ใส่ก็ไม่ใช่ผัดเปรี้ยวหวาน แต่พริกนี้ไม่ค่อยเผ็ดค่ะ ขวัญรับรองว่าคุณวินท์กินได้”

“แฮะ แฮ่ม”

“ขวัญรับรองว่าพี่วินท์กินได้”

“ใกล้เสร็จรึยัง”

“ใกล้เสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวขวัญใจน้ำเปล่ารออีกสักเดี๋ยวก็ทานได้แล้ว พี่วินท์ไปรอขวัญที่โต๊ะได้เลยค่ะ” เธอหันไปตอบเขา

“ไม่เอาไปพร้อมกัน”

“ค่าพร้อมกันก็พร้อมกัน”

“อีกสองวันเตรียมตัวให้พร้อมนะ พี่จะพาเราไปภูเก็ต”

“ภูเก็ต?” เธอทวนสถานที่ที่เขาจะพาเธอไปอีกครั้ง หลังจากนั่งรับประทานอาหารด้วยกันสักพักเขาพูดกับเธอ ภูเก็ตเนี่ยนะ เขาจะพาเธอไปทำไมกัน หรือว่าเขาอยากไปเที่ยว แต่เขายังเดินทางไม่ค่อยสะดวกแบบนี้มันจะดีแน่หรอ และสถานที่ที่เธออยู่ตอนนี้เธอก็ไม่รู้ด้วยว่าเธออยู่ส่วนไหนของประเทศแต่เธอเชื่อว่ามันคงไม่ใกล้กับสถานที่ที่เขาจะพาเธอไปแน่

“ใช่ ภูเก็ต ทำไมหรอ”

“ถ้าห่วงเรื่องการเดินทางของพี่ ไม่เป็นไรหรอกน่าพี่โอเค” จากสีหน้าเป็นกังวลของเธอเขาก็พอเดาได้ว่าเธอคงจะเป็นห่วงเขา มือหนาเอื้อมไปจับมือเธอมากุมไว้ ก่อนจะพูดประโยคถัดไป ที่ทำเอาคนฟังแทบหาเสียงตัวเองมาตอบกลับเขาไม่เจอหลังจากที่ฟังจบ

“ไปเจอพ่อพี่ ไปเจอผู้หญิงคนนั้น…” เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ยบอกหญิงสาวตรงหน้า

“ผ ผู้หญิงคนนั้นหรอคะ…” เธอถามเขาออกไปเสียงแผ่วเบา ผู้หญิงคนนั้นงั้นหรอ นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอไม่ได้เจอกับเธออีกตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้น

“แม่เรียกขวัญมาหามีอะไรหรอคะ” เธอถามผู้เป็นแม่หลังจากที่ได้รับข้อความให้เธอมาพบที่ร้านอาหารหรูแห่งนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเอาเบอร์ติดต่อเธอมาจากที่ไหน แต่การถูกแม่ที่ไม่เคยใส่ใจไยดี ติดต่อมาแบบนี้เด็กที่ขาดความรักอย่างเธอก็รีบออกมาด้วยความดีใจ หลงลืมไปว่าก่อนหน้านี้ผู้หญิงตรงหน้าทำอะไรกับตนไว้บ้าง

“แม่คิดถึงขวัญ แม่ดีใจนะที่เห็นขวัญไปได้ดีในทางของขวัญ”

“แม่สั่งอาหารไว้แล้ว เรามากินกันเลยดีกว่าเดี๋ยวจะเย็นชืดหมด”

“ค คิดถึงขวัญหรอคะ ขวัญไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมคะ แม่คิดถึงขวัญจริง ๆ หรอคะ ฮึก” หยาดน้ำสีใสเอ่อคลออยู่ในดวงตาคู่สวย หลังจากได้ยินคำคำนั้น คำว่าคิดถึงแค่นี้ก็ทำให้เธอรู้สึกดีมากจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกแล้ว

“ใช่สิจ้ะ ไม่ให้แม่คิดถึงขวัญแล้วจะให้แม่คิดถึงใคร”

“ม แม่”

“มากินข้าวกันดีกว่า ร้านนี้แพงมาเลยนะ แม่มีแต่ของอร่อย ๆ ทั้งนั้นเลย แม่ไม่รู้ว่าขวัญชอบกินอะไรก็เลยสั่งมาหลาย ๆ อย่าง ลองกินดูนะ ว่าพอกินได้ไหม”

“มา แม่ตักให้ อันนี้ขึ้นชื่อเลยนะ”

“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มรับก่อนจะตักเอาเนื้อปลากะพงใส่จานให้ผู้เป็นแม่บ้าง แค่แม่มาพูดดี มาบอกคิดถึง แค่นี้เธอก็รู้สึกมีความสุขมากแล้ว มันเป็นสิ่งที่เธอโหยหามาโดยตลอด แม้จะเอะใจอยู่ลึก ๆ ว่าแม่นัดเธอมาร้านอาหารหรูขนาดนี้ได้อย่างไร แถมยังสั่งอาหารมาให้เธอตั้งมากมาย อีกทั้งยังรู้จักเมนูขึ้นชื่อของที่ร้าน หากว่าแม่มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นมาก ๆ ขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงไม่พาเธอไปอยู่ด้วย… ทำไมถึงทิ้งเธอไว้ แต่เธอก็ได้แต่ให้คำตอบปลอบใจตัวเองว่าแม่คงจะเห็นเธอไปได้ดีแล้ว หรือไม่ท่านก็กำลังมีกินมีใช้ และเธอก็ไม่อยากจะถามหาความจริงให้ตัวเองต้องเจ็บปวดเล่น นั่งทานข้าวกับคนในครอบครัวคนสุดท้ายที่เธอเหลืออยู่เพียงเท่านี้เธอก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว เธอไม่ได้อยากได้ทรัพย์สินเงินทองใด ๆ เธออยากได้เพียงความรักความอบอุ่นจากใครสักคนเท่านั้น ที่รักและหวังดีกับเธอด้วยใจจริง

“เป็นไงลูกอร่อยไหม”

“อร่อยค่ะ :) ”

“ไม่เจอกันตั้งนานเลย แม่สบายดีนะคะ”

“แม่ก็ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ไม่ใช่อย่างที่ขวัญเห็นหรอกนะ แม่ลำบากมากจนพอลืมตาอ้าปากได้ แม่ก็ติดต่อหาขวัญเลย ขวัญไปอยู่กับแม่นะ” ไม่พูดเปล่าดวงแขดึงเอามือลูกสาวมากุมไว้ สายตาแห่งความรู้สึกผิดที่มองมาทำให้เธอไม่อาจปฏิเสธคำขอของผู้เป็นแม่ได้ เพราะมันเป็นสิ่งที่เธอรอคอยมาตลอดเช่นกัน

“ค่ะ ขวัญจะไปอยู่กับแม่”

“ดีมากลูก ดีมากจ้ะ ไปอยู่กับแม่ขวัญคิดถูกแล้ว” เธอดึงเอาลูกสาวที่กำลังร้องห่มร้องไห้ด้วยความดีใจมากอดปลอบ ยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้า นังลูกโง่

“นั่งรอแม่อยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวแม่ไปเอาน้ำมาให้”

ขวัญข้าวนั่งลงที่โซฟาหรูใจกลางห้องอย่างว่าง่ายหลังจากที่แม่เธอบอกว่าจะให้เธอมาอยู่ด้วยหลังจากทานข้าวกันเสร็จแม่ก็พาเธอมาที่คอนโดหรูแห่งนี้ ดวงตาคู่สวยกวาดมองรอบ ๆ ห้อง ทุกอย่างในนี้ดูหรูหราไปหมด ทั้งแต่พรหมยันชานเดอเรียเลยก็ว่าได้ ถ้าสังเกตดูดี ๆ บนตัวแม่เองก็มีแต่เสื้อผ้าแบรนด์ดังทั้งนั้น แม่น่าจะมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นมาก ๆ จริง ๆ อย่างที่แม่เล่าให้เธอฟังว่าแม่ผ่านอะไรมาบ้างจนมีวันนี้ได้ มันทำให้ความโกรธเคืองที่มีต่อผู้เป็นแม่อันตรธานหายไปหลังจากฟังเรื่องราวต่าง ๆ ที่แม่นั้นเจอมาจบลง

Line

“ขวัญอยู่ไหน ดึกแล้วเจ๊ไม่เห็นขวัญกลับห้องเลย ลุงยามหน้าหมู่บ้าน บอกว่าขวัญออกไปตั้งแต่บ่ายแล้ววันนี้ไม่มีงานที่ไหนหนิ”

“ขวัญเป็นอะไรรึเปล่า”

“มีปัญหาอะไรบอกเจ๊ได้นะ”

“ขวัญออกมาเจอแม่ค่ะ”

“เจอแม่ ผู้หญิงคนนั้นน่ะหรอ”

“ขวัญอยู่ที่ไหนส่งโลมาให้เจ๊ เดี๋ยวเจ๊จะออกไปรับ”

“ขวัญโอเคใช่ไหม ปลอดภัยดีใช่รึเปล่า”

“แม่ไม่ได้ทำอะไรขวัญค่ะ ขวัญปลอดภัยดี”

“ไว้เดี๋ยวกลับไปขวัญจะเล่าให้ฟังนะคะ”

“ไม่ได้ เพื่อความสบายใจของเจ๊ส่งโลมาเดี๋ยวนี้ เจ๊จะไปหา”

“วันนี้เจ๊รู้สึกไม่ดีด้วย”

“รับทราบค่าคุณแม่” เธอไม่อยากที่จะโต้เถียงกับผู้จัดการสาวสองของตัวเองมากนัก เธอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงเธอมาก เธอจึงส่งโลเคชั่นให้ผู้จัดการสาวตามที่เธอขอ ก่อนจะปิดโทรศัพท์ลง เมื่อผู้เป็นแม่เดินกลับเข้ามาพร้อมกับน้ำเปล่าและผลไม้ในมือ

“คุยกับใครอยู่หรอ”

“พี่ผู้จัดการน่ะค่ะ”

“อ๋อ งั้นกินน้ำก่อนเถอะลูกเดี๋ยวมันจะหายเย็นซะก่อนมาจากข้างนอกเหนื่อย ๆ แม่ปอกผลไม้ให้ด้วยนะ มีฝรั่งกับแอบเปิ้ล ลูกรักษาหุ่นอยู่ พอกินได้ใช่ไหม”

“กินได้ค่ะ จริง ๆ ขวัญก็ไม่ได้ดูแลรักษาหุ่นจนเคร่งครัด ออกจะชอบกินกระหน่ำทุกครั้งถ้าพี่สีเทียนเผลอหรือพี่สีเทียนไม่อยู่ ฮ่า ๆ” พูดไปก็ยิ้มไปก่อนจะยกน้ำที่ผู้เป็นแม่ถือมาให้ขึ้นดื่ม มือบางหยิบผลไม้ที่ถูกปลอกขึ้นมาทานอย่างมีความสุข ได้อยู่ใกล้ชิดกับแม่ มีแม่คอยดูแลมันมีความสุขแบบนี้เองสินะ

“เป็นไงบ้างลูกอร่อยไหม”

“อร่อยค่ะ :) ”

“อร่อยก็กินเยอะ ๆ นะ ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวแม่ไปเอามาให้ใหม่”

“ค่า ^^”

Rrrr Rrrr

“แม่ขอไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ ขวัญกินไปก่อน เดี๋ยวเราจะได้มาคุยกันเรื่องที่ขวัญจะมาอยู่ที่นี่กับแม่”

“ค่ะ” ลับร่างของแม่ไปแล้วเธอก็นั่งกินผลไม้ตรงหน้าต่อ พอได้กินน้ำก็รู้สึกอย่างเข้าห้องน้ำ ดวงตาคู่สวยกวาดไปรอบ ๆ ห้องเพื่อหาว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหน ขาเรียวยาวเดินไปตามทางเดินที่เธอคิดไว้ว่าน่าจะมีห้องน้ำอยู่ทางนี้ ก่อนที่จะชะงักข้างไว้อย่างนั้น ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะก้าวเดินต่อไป หลังจากได้ยินเสียงสนทนาที่ผู้เป็นแม่กับคนในสาย

“ฉันเอายาให้มันกินแล้ว อีกเดี๋ยวมันคงสลบขึ้นมาได้เลย แล้วอย่าลืมเรื่องที่เราตกลงกันไว้ล่ะ”

“ม แม่…” เสียงพึมพำกับตัวเองไม่ดังมากนักแต่ก็ทำให้ดวงแขที่กำลังจะวางสายโทรศัพท์ ได้ยินเข้าพอดี