23 พ่อ...

Rrrrrr

เสียงโทรศัพท์ที่ดังปลุกให้พ่อเลี้ยงหนุ่มเจ้าของไร่ที่กำลังหลับสบายกับการกอดหญิงสาวร่างนุ่มนิ่มไว้แนบอก รู้สึกตัวตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย มือหนาควานหาโทรศัพท์บนโต๊ะหัวเตียงอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเลื่อนหน้าจอกดรับสายทั้ง ๆ ที่ยังหลับตาอยู่ไม่ใส่ใจที่จะดูว่าปลายสายเป็นใคร

“ฮัลโหล” เสียงเข้มติดหงุดหงิดกรอกไปตามสายเมื่อปลายสายไม่ยอมพูด ในทีแรกคิดว่าเป็นเลขาคนสนิทที่ไปเจรจาธุรกิจส่งออกไวน์แทนเขาที่สิงคโปร์ แต่พอปลายสายเงียบแบบนี้เขาชักเริ่มไม่แน่ใจ ดวงตาคมลืมตามองจอโทรศัพท์เครื่องหรูของเขา ชื่อที่ถูกเมมไว้ในเครื่องปรากฏแก่สายตา จากที่งัวเงียถึงกลับตื่นเต็มตาทันทีที่เห็นชื่อ ‘พ่อ’

“มีอะไร” เสียงเข้มเอ่ยตอบกลับไปอะไรไม่ใส่ใจนัก

“พรุ่งนี้มีงานเปิดตัวโรงแรมสาขาใหม่ที่ภูเก็ต ฉันอยากให้แกมา”

“ทำไมผมต้องไป”

“แกเป็นลูกฉันนะวายุ เป็นทายาทของเดียวของนิวัศวงศ์ แกต้องมา!”

“หึ ลูกหรอ”

“คุณเห็นผมเป็นลูกด้วยอย่างงั้นหรอ อย่าลืมสิว่าผมต้องไปไองั่งติดรถเข็นก็เพราะใคร”

“คนที่คุณบอกว่าเป็นลูกได้รถคว่ำจนต้องเข้าโรงพยาบาลอาการเป็นตายเท่ากันแบบนั้น คุณเคยคิดจะมาเยี่ยมเขาบ้างไหม เคยถามรึเปล่าว่าเขาเป็นไงบ้าง”

“อย่ามาใช่คำ ๆ นั้นกับผม”

“ในเมื่อคุณเลือกผู้หญิงคนนั้นแล้ว ผมคงไม่มีความสำคัญอะไรกับคุณอีก”

“อย่ามาพูดจาไม่รู้เรื่องวายุ ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องมา!” พูดจบก็ตัดสายไปในทันที ไม่ปล่อยให้ลูกอย่างเขาได้เขาได้ปฏิเสธ วางสายไปได้ไม่นานก็มีแจ้งเตือนข้อความเข้า ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่พึ่งวางสายเขาไปนั่นเอง

“ถ้าแกไม่มาเราจะได้เห็นดีกัน ไร่องุ่นเซ็งเคร็งของตาแกมันจะเท่าไหร่กันเชียว ถ้ายังอยากให้มันไปรอดแกต้องเชื่อฟังฉัน ธุรกิจโรงแรมของฉันต่างหากที่ทำให้แกมีกินมีใช้ ยังไงแกก็เป็นทายาทเพียงคนเดียวของนิวัศวงศ์แกต้องมา” ข้อความถูกส่งมาพร้อมกับการ์ดเชิญแสดงวันเวลาและสถานที่จัดงาน

มือหนากำเข้าหากันแน่นหลังจากที่อ่านข้อความของผู้เป็นพ่อจบ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีพ่อก็ไม่เคยเห็นเขาเป็นลูกจริง ๆ เลยสักครั้ง ทุกอย่างที่ทำก็ทำเพื่อธุรกิจมาโดยตลอด นึกถึงแต่ตัวเองไม่เคยนึกถึงจิตใจลูกอย่างเขาเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่แม่เขาเสียไปความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพ่อก็เริ่มห่างเหินไปเรื่อย ๆ ไม่สิมันตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้วพ่อเริ่มตีตัวออกห่างเขากับแม่ไปเรื่อย ๆ สนใจแต่ธุรกิจ ทิ้งเขากับแม่ไว้ที่ไร่องุ่นของตาให้อยู่ดูแลกันตามลำ ส่งมาก็แต่เงิน เงิน เงิน อะไรก็เงิน พ่อแทบจะเลี้ยงเขาด้วยเงิน แม้กระทั่งแม่เสียพ่อรับเขาไปอยู่ด้วยท่านก็ไม่เคยดูแลเอาใจใส่เขาเลย ส่งเขาไปเรียนต่างประเทศโดยไม่ถามความเห็นจากเขาเลยแม้แต่น้อย บังคับให้เขาเรียนนั่นนี่โดยที่เขาไม่ได้อยากจะเรียนมันเลยสักนิด เขาเป็นแค่เด็กอายุสิบห้าที่ต้องจากบ้าน ห่างพ่อ แถมแม่ยังพึ่งเสีย เคว้งคว้างและไร้ที่พึ่งพา ดีหน่อยที่ได้มาเจอกับ วินท์และภาคิณ สองคนนั้นช่วยเขาไว้มากเลยทีเดียวช่วยให้ชีวิตที่คนห่วงใย ไร้คนรู้ใจกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง จากที่ต้องซึมเพราะแม่เสีย

เรียนจบโทกลับมาก็ต้องเขามาช่วยงานที่บริษัท บังคับให้เขารับตำแหน่งโดยไม่ถามความคิดเห็นจากเขา แต่เขาก็มีความรับผิดชอบมากพอในการรับตำแหน่งรองประธาน พร้อมทำบริหารไร่องุ่นของคุณตาต่อจากแม่ควบไปด้วย เขาทำมันได้ดีจนคณะกรรมเก่าแก่ของบริษัทเอ่ยปากชม แม้จะชอบขัดแข้งขัดขาทำให้พ่อขัดใจก็ตาม พอเลิกงานเขาก็มักจะประชดชีวิตด้วยการทำตัวเสเพลเมาหัวราน้ำ ทำตัวไม่เอาไหนควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ามาประชดพ่อที่บ้านทุกวัน จนได้เจอกับเคท เขาถึงทำตัวดีขึ้นมาหน่อย อยากให้เธอภูมิใจที่มีเขาเป็นแฟน มีเขาเป็นคู่ชีวิต แต่สุดท้ายเธอก็ทิ้งเขาไป…

“หาวววว” เสียงหวานใสส่งเสียงขับไล่ความง่วงในตัว ร่างบางค่อยขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ดวงตาคู่สวยค่อย ๆ ลืมขึ้นมองไปรอบ ๆ ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยความเขินอายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับร่างหนาของชายหนุ่มเจ้าของห้องที่นั่งอยู่ปลายเตียง แผ่นหลังกว้าง

ดูเปล่าเปลี่ยว เธอสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดยามทอดมองไปที่เขา เขาดูเหม่อลอยติดอยู่ในห้วงความคิด

อดีตนางแบบสาวค่อย ๆ ขยับตัวเดินยืนเข่าเข้าไปหาเขา ขยับนิดเดียวก็รู้สึกเจ็บกายสาวทันที แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ กัดฟันพยายามไปหาเขาให้ได้ แขนเรียวยกขึ้นกอดเอวหนาไว้หลวม ๆ ก่อนที่ใบหน้าสวยจะซบลงบนแผ่นหลังกว้างของเขา เธอหวังว่าสิ่งที่เธอทำมันลดความเจ็บปวดในใจของเขาลงไปได้บ้าง เธอไม่รู้ว่าเขาจะกำลังเจ็บปวดเสียใจอย่างที่เธอรู้สึกและสัมผัสมันได้รึเปล่า รู้เพียงแค่ว่าเธออยากที่จะทำมันหากเขากำลังเจ็บ เธอก็อยากจะแบ่งเบาความเจ็บนั้นกับเขา หากว่าเขานั้นกำลังทุกข์เธอก็อยากที่จะอยู่เคียงข้างเขา…

แรงกอดจากด้านหลังที่มาพร้อมกับความอบอุ่นทำให้ชายหนุ่มที่กำลังจมอยู่กับความเจ็บปวดในอดีตค่อย ๆ หันกลับไปมองยังที่มาของความอบอุ่นนี้ เมื่อรู้ว่าเป็นใครเขาก็กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ก่อนจะหันกลับไปกอดตอบเธอบ้าง ท่อนแขนแกร่งกอดรัดเธอแน่น ใบหน้าคมซบอยู่ที่ศีรษะน้อย ๆ ของเธอ หลับตาซึมซับความอบอุ่นความอบอุ่นที่เขาก็จำไม่ได้แล้วว่าไม่เคยได้รับมันมานานเท่าไหร่

มือนางยกขึ้นลูบแผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าเขาเบา ๆ เขาคงกำลังเจ็บปวดเสียใจอย่างที่เธอคิดจริง ๆ สินะ เรื่องอะไรกันนะที่ทำให้เขาเจ็บปวดเสียใจถึงขนาดนี้…

ไร้เสียงสนทนาใด ๆ ระหว่างเขาและเธอมีเพียงความอบอุ่นที่มอบให้กันและกันเท่านั้น เขากอดเธอไว้อยู่นานจนในที่สุดเขาก็ยอมคลายอ้อมกอดจากเธอ แม้ว่าใจเขาไม่อยากจะทำอย่างนั้นเลยก็ตาม เขาอยากจะกอดเธอไว้อย่างนี้ กอดเธอเอาแน่น ๆ กอดเธอไว้ให้นานที่สุด

“:) ” ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ก่อนจะส่งยิ้มให้เขา ยิ้มที่มาจากใจจริงของเธอ ปากหนาทาบทับเข้าที่ริมฝีปากเธอหนัก ๆ ก่อนจะผละออก ก่อนที่สายตาจะมองลงต่ำ ยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้า

“อย่ามองนะ” ดวงตาคู่สวยก้มลงมองตามสายตาของเขาหลังจากที่เห็นรอยยิ้มร้ายของเขา ก่อนจะต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นบนตัวเธอไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นเดียว ไม่มีแม้แต่ชั้นในดีหน่อยที่ส่วนล่างยังมีผ้าห่มผืนหน้าคลุมปิดไว้ แต่ท่อนบนนี่สิไม่มีอะไรมาปิดไว้เลย เพราะมัวแต่เป็นห่วงเขาจนลืมที่จะสำรวจตัวเอง มือน้อย ๆ ยกขึ้นปิดตาเขาไว้ ไม่ให้เขามองอะไรที่เขาไม่ควรมอง มือหนาปัดมือเธอออกจากใบหน้าก่อนจะรวบมันไว้ด้วยมือข้างเดียว เธอก็ช่างคิดเอามือมาปิดไว้ไม่ให้เขามอง แทนที่จะยกปิดเต้าอวบ ๆ ของตัวเองไว้ หึ แต่ถึงปิดยังไงก็คงปิดไม่มิด ด้วยขนาดของเธอแล้ว ปิดไปก็เท่านั้นเพราะยังไงเมื่อคืนเขาก็เห็นก็สัมผัสมันมาหมดแล้ว ทั้งยังฝากรอยรักแสดงความเป็นเจ้าของไปทั่วตัวเธออีก เขาพึ่งจะสังเกตก็ตอนนี้ว่าบนตัวเธอมีแต่รอยแดงจากเขาเต็มไปหมด

“อย่ามองนะ!” เสียงเล็กว่าใส่เขาอีกครั้ง เมื่อเขายังเอาแต่จ้องสำรวจเธอไม่หยุด ใบหน้าสวยแดงก่ำ ทั้งเขินทั้งโมโห ที่เธอทำอะไรเขาไม่ได้เลย มือสองข้างก็ถูกเขารวบไว้ ขาก็ขยับมากไม่ได้เพราะมันจะทำให้เธอเจ็บจนน้ำตาเล็ดเลยทีเดียว ทำไมมันถึงได้เจ็บแบบนี้นะ เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่นั่งจ้องหน้าเขาตาแป๋วอย่างขอความเห็นใจ

“อื้อออ” สีหน้าของเธอทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบริมฝีปากบางระเรื้อนั่น ลิ้นร้อนค่อยสอดเข้าควานหาความหวานภายใน เมื่อพอใจแล้วจึงผละเธอออก ขวัญข้าวที่อยู่ ๆ ก็ถูกเขาจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวนั้นก็ได้แต่นั่งทำหน้างงมองเขา และยิ่งงงเข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินประโยคที่เขาพูด

“พี่ไม่ทำอะไรเราหรอก ไปอาบน้ำกัน” พี่ เขาแทนตัวเองว่าพี่อย่างนั้นหรอ เมื่อคืนเธอจำได้ว่าเขาก็แทนตัวเองว่าพี่กับเธอเมื่อกัน แต่ว่าทำไมล่ะ ทำไมเขาถึงได้ใช้สรรพนามแทนตัวเองเปลี่ยนไปแบบนี้ หรือว่าเขาจะมีความรู้สึกดี ๆ ให้เธอบ้างแล้ว คิดได้ดังนั้นก็พยักหน้าตอบตกลงเขาไปพร้อมกับรอยยิ้มน้อย ๆ ในที่สุดความพยายามของเธอก็ไม่สูญเปล่า ความเราของเธอมันถูกส่งไปถึงเขาแล้วสินะ