19 จูบแรก

“ระหว่างรอนักกายภาพ ช่วยชงชาไปให้ฉันที่ห้องด้วย”

“ค่ะ”

“แล้วห้องไหนล่ะเนี่ย” ขวัญข้าวยืนงงอยู่หน้าห้องทำงานของเขา คงจะเป็นห้องทำงานเขาคงจะไม่ให้เธอยกไปให้ในห้องนอนหรอกมั้ง แต่เธอคิดผิดเมื่อเปิดเข้ามาในห้องทำงานก็พบกับความว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยของคุณอยู่เลยแม้แต่น้อยดูเหมือนกับว่าจะยังไม่มีใครเข้ามาตั้งแต่เธอออกไปตอนเช้าเลยด้วย

“หรือว่าจะอยู่ห้องนอน”

ก็อก ๆ

“ขวัญเข้าไปนะคะ” ไม่รอให้คนข้างในอนุญาตมือบางเปิดประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ เห็นเขากำลังจับราวพยายามเดินมายังเตียงนอน และดูเหมือนว่าเขาจะพึ่งเริ่มเดินไม่กี่ก้าวเพราะรถเข็นเขานั้นยังจอดอยู่ไม่ห่างจากตัวเขาเท่าไหร่นัก เธอวางถาดชาลงบนโต๊ะใกล้ ๆ ก่อนจะยืนมองเขาอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ

“คุณวินท์!!” ถึงจะพยายามอย่างหนักในการรักษาร่างกายอย่างหนักตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา แต่ขาเขาก็ยังอ่อนแรงอยู่ดี ทั้ง ๆ ที่เกือบจะถึงเตียงแล้วแต่กลับต้องถลาเข้าหาเตียงกว้างแทนที่จะได้ลงไปนั่งดีๆ หญิงสาวที่เห็นว่าเขากำลังจะล้มจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงเขา แต่ด้วยน้ำหนักตัวของเขาที่มากกว่าเธอทำให้ล้มลงไปบนเตียงกว้างด้วยกันทั้งคู่โดยมีเขาคร่อมทับเธอไว้ด้านบน สายตาผสานเข้าหากัน ก่อนที่เธอจะเป็นคนหลบสายตา มือน้อย ๆ จะยกขึ้นผลักเขาออก

“คุณวินท์เป็นอะไรรึเปล่าคะ?” ขวัญข้าวขยับตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะหันไปถามคนข้าง ๆ ที่กำลังลุกนั่งเช่นเดียวกัน

“ไม่เป็นไร” เขาตอบเสียงเรียบ

“งั้นขวัญยกชามาให้ตรงนี้แล้วกันนะคะ”

“วร้าย” แต่ก้าวขาได้ไม่ทันไรก็สะดุดขาตัวเองเกือบจะล้มก้นจ้ำเบ้าลงที่พื้นเสียก่อน หากไม่ได้มือหนาของเขาเอื้อมมากระตุกดึงเธอไปไว้บนตัก นั่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา ใบหน้างามเงยหน้าขึ้นมองคนที่ช่วยเธอไว้เมื่อครู่ ซึ่งเขาเองก็มองเธออยู่ก่อนแล้วเช่นกัน สายตาคมจ้องมองริมฝีปากบางสวยอมชมพูตรงหน้าก่อนที่ริมฝีปากหนาจะเคลื่อนเข้าทาบทับริมฝีปากบางลิ้นหนาพยายามสอดแทรกเข้าไปข้างในแต่เหมือนว่าคนใต้ร่างจะไม่ยินยอมให้เขาทำอย่างนั้นฟันแกร่งขบเบา ๆ ที่ริมฝีปากของคนใต้ร่างจนให้ที่สุดเธอก็ยอมเปิดปากให้เขาได้เขาไปลิ้มลองความหอมหวานภายใน มันดีกว่าที่เขาคาดคิดไว้มาก หอมหวานในแบบที่เขาไม่เคยลิ้มลองมาก่อนจากที่แรกว่าจะแกล้งเธอเล่นแต่พอเป็นแบบนี้แล้ว เป็นเขาเองที่ไม่อยากจะผละออก ลิ้นร้อนเกี่ยวกวัดไล่ต้อนลิ้นน้อย ๆ ของเธออย่างเอาแต่ใจ

จากอ่อนหวานนุ่มนวลเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนมากยิ่งขึ้นราวกับว่าเขาจะสูบวิญญาณจากเธอ กำปั้นน้อย ๆ ยกขึ้นทุบแผงอกกกว้างเบา ๆ เธอรู้สึกอ่อนแรงราวกับว่าเขาสูบเอาเรี่ยวแรงของเธอไปจนหมดทั้ง ๆ ที่เขาจูบเธอไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำแต่แรงอันน้อยนิดของเธอน่ะหรือจะทำให้เขา ลิ้นร้อนยังคงกว้านชิมความหวานภายในอย่างไรเอาแต่ใจไม่สนใจแรงประท้วงจากคนบนตักเลยแม้แต่น้อย ก่อนที่มือหน้าจะปัดป่ายไปทั่วร่างบาง กระดุมเม็ดน้อยค่อย ๆ ถูกปลดออกออกจากใจเย็น แต่ได้เพียงไม่นานคนใจร้อนอย่างเขาก็กระชากมันออก กระดุมหลุดลุ่ยกระเด็นกระดอนอย่างไม่รู้ทิศทาง

“อ๊ะ”

“ขอฉัน”

“อื้อออ” เสียงแหบแพร่กระซิบลงข้างใบหูขาวนวลก่อนที่ริมฝีปากจะทาบทับเข้าหาริมฝีปากบางของเธออีกครั้ง ไม่รอให้เธอตอบรับหรือปฏิเสธ มือหนาซุกซนกอบกุมดอกบัวคู่งามด้านล่างทันที ปากหนาไล่จูบตั้งแต่ตนคอขาวลงมาเรื่อย ๆ จนมาถึงเนินอกขาวเนียนที่ถัดไปไม่กี่เซนก็มีบราเซียห่อหุ้มความงามของสองเต้าด้านล่างไว้อยู่ มือหนาผลักเธอลงเตียงกว้างอย่างเบา ๆ ก่อนจะขึ้นทาบทับ สายตาคมจดจ้องดอกบัวตรงหน้า ความอวบอูมมันทำให้เขาอดใจไม่ไหว มือหนาวางทาบทับก่อนจะออกแรงกระชากมันออก แต่ยังไม่ทันที่จะออกเต็มแรงก็มีเสียงกระแอมดังขึ้นเสียก่อน

“แฮะ แฮ่ม

เขาจัดการตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมหญิงสาวที่อยู่ในสภาพเกือบโป๊เปลือยทันที ตวัดพันเธอไว้เหมือนดักแด้ แล้วจึงหันไปทางต้นเสียง เห็นลูกพี่ลูกน้องตนยืนยิ้มอยู่ที่ตรงประตู ดวงตาคมตวัดสายตาให้อย่างเอาเรื่อง

“มีอะไร” เสียงเข้มเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์กำลังจะเข้าได้เข้าเข็มอยู่แล้วเชียว

“วันนี้คุณวายุมีนัดกับหมอครับ แล้วตอนนี้เลยเวลานัดแล้วครับ หมอเลยต้องมาตาม ถึงที่” แววตาล้อเลียนถูกส่งไปให้ พร้อมด้วยน้ำเสียงยียวน อย่างไม่เกรงกลัวอารมณ์โมโหของอีกฝ่าย

“เดี๋ยวกูออกไป”

“หึ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินออกไปจากห้องแล้วจึงหันไปหาหญิงสาวที่นอนหันหลังอยู่ในผ้าห่มดักแด้ที่เขาเป็นคนทำให้ ก่อนจะเอ่ยบอกเธอเสียงเรียบ

“แต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วตามฉันลงไปข้างล่าง”

“…” เธอไม่ได้ตอบกลับอะไรเขาไปเพียงแต่พยักหน้าน้อย ๆ ให้เท่านั้น ยังสับสนมึนงงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัวหรือตั้งรับอะไร เขาจู่โจมเธออย่างรวดเร็วไม่ให้เธอได้ตั้งตัว ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก มือบางยกขึ้นสัมผัสริมฝีปาก

“จ จูบแรก งั้นหรอ ทำไมใจถึงเต้นแรงแบบนี้นะ”

นอกจะเป็นจูบแรกเธอก็เกือบจะเสียครั้งแรกให้เขาด้วย

“เกือบไปแล้ว เห้อ ยังโชคดี” โชคดีที่คุณวีเข้ามาขัดจังหวะก่อน แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะเห็นอะไรมากน้อยแค่ไหน ยิ่งคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงด้วยความเขินอาย

“สวัสดีครับคุณขวัญ” คุณหมอหนุ่มเอ่ยทักว่าที่พี่สะใภ้ทันที ที่เห็นเธอเดินเข้ามา ก่อนจะปรายตามองลูกพี่ลูกน้องเล็กน้อย

“ไม่เจอกันนานสบายดีนะครับ :) ”

“ส สบายดีค่ะ” แต่ก่อนก็พูดคุยโต้ตอบกับเขาได้ปกติ แต่พอคิดว่าเขาอาจจะเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่แบ่งเธอก็รู้สึกเก้อเขินอย่างบอกไม่ถูก

“จะเริ่มได้ยัง” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นเสียงดังขัดบทสนทนาของลูกพี่ลูกน้องและคนของเขาไว้

“ไอวินท์ส่งข้อความมาบอกผมแล้วว่าคุณขวัญจะช่วยมันทำกายภาพบำบัดครั้งนี้ด้วย”

“นี่คุณนิล นิล นี่คุณขวัญครับคนที่ผมบอกคุณ”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ :) ”

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะคุณขวัญ :) ” รอยยิ้มถูกส่งคืนกลับมาให้ขวัญข้าวเช่นกันแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่ารอยยิ้มนี่มันดูแปลก ๆ เหมือนมีอะไรแอบแฝงอยู่ ‘แกอาจจะคิดไปเองก็ได้ขวัญมันไม่มีอะไรหรอก’

“เรามาเริ่มกันไหมคะ” เสียงหวานใสของนรียาหรือที่ทุกคนเรียกเธอว่านิลเอ่ยขึ้น

“ก็ดีครับ”

“มาค่ะนิลช่วยคุณวินท์ดีกว่า” นักกายภาพบำบัดสาวเดินไปใกล้ ๆ รถเข็นของเขาหวังจะช่วยเข็นมันไปยังสถานที่ที่เตรียมไว้ แต่กลับได้ยินเสียงเข้มตอบปฏิเสธออกมา

“ไม่เป็นไรครับผมจัดการเองได้” พูดจบก็บังคับรถเข็นไฟฟ้าของเขาจากไปทันทีโดยมีร่างบางของขวัญข้าวตามไปดู

“วีเคยเตือนแล้วว่ามันไม่ชอบ”

“วีก็เตือนแต่เรื่องของคนอื่นแล้วเรื่องของเราล่ะ มันพอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม” สายตาช้อนมองอดีตคนรักที่เคยคบหากันมานานแต่ต้องเลิกรากันไป เหตุผลเพราะเธอนอกใจเขาทั้ง ๆ ที่เขาเทคแคร์ดูแลเธอเป็นอย่างดีมาตลอดดีกว่าทุก ๆ คน แต่เมื่อคิดขึ้นได้ก็สายไปเสียแล้วเขาทิ้งเธอมาเป็นหมอรักษาอยู่ต่างจังหวัด ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นถึงที่หนึ่งของรุ่นจะเลือกอยู่ในตัวเมืองดี ๆ ก็ได้ แต่เขาก็ไม่ทำ มันทำให้เธอติดต่อเขาเพื่อที่จะสานสัมพันธ์อดีตที่เคยราวฉานให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอยากขึ้น แต่อาการป่วยของลูกพี่ลูกน้องของเขาในครั้งนี้ทำให้เขาติดต่อเธอกลับมาอีกครั้ง ทีแรกเธอก็อุตส่าห์ดีใจหวังว่าเขาจะโทรมาง้อขอคืนดี แต่เปล่าเลยเรื่องงานล้วน แต่ถ้าเธอตกปากรับคำก็จะทำให้เธอได้มีโอกาสใกล้ชิดกับเขามากขึ้น

“เราอย่าพูดเรื่องนี้กันเลยนิล วีว่าเราไปดูไอวินท์เถอะ” พูดจบก็เดินผ่านร่างอดีตคนรักไป

“ยังไงนิลก็จะทำให้วีกลับมารักนิลเหมือนเดิมให้ได้ เราต้องกลับมาเป็นคู่รักที่น่าอิจฉาอีกครั้ง”

“นิลครับพักก่อน วีซื้อขนมมาฝากมีแต่ของโปรดนิลทั้งนั้นเลย ฝากเพื่อนนิลด้วยนะ”

“อิจฉาวะมีผู้ขยันมาเฝ้ามาดูแลถึงที่ ทั้ง ๆ ที่ก็เรียนหนักเหมือนกัน แถมยังเป็นสายเปย์อีก”

“กรี๊ด ฉันอยากได้แบบนี้บ้างว่ะแก”

“นิลครับรออยู่ใต้ตึกคณะนะ ฝนกำลังตกเดี๋ยววีไปรับ”

“นิลครับเสาร์นี้เราไปทะเลกันไหมวีจองห้องพักกับตั๋วมาไว้แล้ว”

“วีพูดมาแบบนี้แล้วยังต้องถามนิลอีกหรอ”

“ก็เผื่อนิลไม่ว่างวีก็เลยลองถามดูก่อน”

LINE

“เสาร์นี้เจอกันที่ห้องคุณ” เสียงข้อความจากแอปพลิเคชันดังขึ้นทำให้เธอที่กำลังจะตอบตกลงกับเขาเอ่ยปฏิเสธไป

“ใช่ค่ะวีนิลไม่ว่าง ไว้เราไปกันวันหลังนะคะ”

“งานด่วนที่คณะหรอ”

“ก็ไม่เชิงหรอก อาจารย์ขอชดคลาสน่ะ”

“ให้วีไปส่งไหม”

“ไม่ต้อง ๆ วีเตรียมอ่านหนังสือเถอะใกล้สอบแล้ว”

“แล้วยังใจดีพานิลไปเที่ยวอีก”

“นิลก็รู้ว่าวีอ่านรอบเดียวก็ผ่านฉลุย”

“จ๋าพ่อคนเก่ง”

“วี นี่มันหมายความว่าอะไร”

“ตามที่วีเห็น”

ผลั๊วะ หมัดหนัก ๆ ชกเข้าที่หน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ออมแรง ภาพตรงหน้ามันทำเขาแทบจะล้มทั้งยืน เธอนอกกายเขา…เขายังไม่เจ็บเท่าที่เธอกำลังจะนอกใจเขา จากท่าทีเฉยเมยที่ได้รับมาตลอดหลายเดือนมันทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ และผิดสังเกต เพราะปกติเธอมักจะมาออดอ้อนเขาเสมอ แต่พักหลังมานี้ไม่ ทั้งยังชอบยกเลิกนัดกิจกรรมที่ทำร่วมกันเป็นประจำอยู่บ่อย ทั้งดูหนัง ทานข้าว ให้เขาไปรับไปส่ง หรือแม้แต่กิจกรรมรักกับเขาเธอก็ยังปฏิเสธ บวกกับที่คนรอบข้างคอยบอกกับเขาว่าเธอมีคนอื่น แต่เขาก็ยังเชื่อใจเธอมาตลอด แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้ามัน มัน ทำเขาพูดไม่ออก

“นิลทำแบบนี้ได้ไง ทำกับวีแบบนี้ได้ไง”

“เราเลิกกันเถอะวี แล้วก็ออกไปจากห้องนิลได้แล้ว” พูดจบก็เข้าไปพยุงชายหนุ่มที่ถูกอดีตคนรักที่พึ่งจะเลิกรากันไปเมื่อสักครู่ต่อยเข้าจนล้มลงกับพื้น แขนเรียวโอบประคองเขาขึ้น ก่อนจะเดินผ่านหน้าอดีตคนรักไป

กรวีร์มองผู้หญิงที่เขารัก เดินจากไปอย่างเจ็บปวด แววตาคมไหวสั่น หมัดหนัก ๆ ชกเข้าที่พื้นอย่างไม่กลัวว่ามันจะทำให้เขาเจ็บ

“ทำไมนิลต้องทำกับวีแบบนี้ด้วย ทำไมม!!!” เขาไม่อยากจะตามไปฉุดรั้งเธอไว้อีกให้เจ็บปวดเล่น ได้แต่ปล่อยให้เธอเดินจากไป คนจะไปรั้งยังไงก็คงจะรั้งไว้ไม่อยู่ ในเมื่อเธอไม่ได้รักเขาแล้ว ก็ดึงเธอไว้ทำไม…