ตอนที่ 6 ทำตัวเหลวไหล 2

อย่าเหลวไหลนี้หมายความว่าห้ามเธอพูดจาไปเรื่อย เขาไม่ได้จะคบกับเธอสักหน่อย แต่พอลูกชายนายอำเภอได้ยินกลับเข้าใจไปคนละอย่าง อย่าเหลวไหลในสายตาของคนนอกคือ นันท์นรีอย่าเหลวไหลทอดสะพานให้ชายอื่น เป็นเหมือนคำเตือนปนความหึงหวงกรายๆ คุณานนท์ทำงานไร่ลำตัวจึงหนาอัดแน่นไปด้วยมัดกล้าม เทียบกับลูกชายนายอำเภอที่ตัวบางกว่าสามเท่า ผิดใจกันเรื่องผู้หญิงขึ้นมาย่อมได้ไม่คุ้มเสีย

วิกานดาได้ยินพลันตกใจ อย่าบอกว่านันท์นรีกับคุณานนท์มีลับลมคมในกันนะ ไม่สิ ไม่น่าจะใช่ สอบถามบิดามาแล้ว พ่อเลี้ยงไร่มั่นรักยังไม่แต่งงานนี่ หรือเด็กสาวคนนี้จะเป็นแค่คนชั่วครั้งชั่วคราว ไม่ถือว่าจริงจัง

คิดได้ดังนั้นค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย ก็แค่เด็กน้อยคนหนึ่ง ให้เล่นด้วยคงสนุกสดใหม่ตามประสา แต่หากจะยกมาตบแต่งเป็นเมีย นับว่ายังเร็วเกินไป ด้วยวุฒิภาวะของคุณานนท์และนิสัยถือตัวหยิ่งทะนง ป่านนี้แล้วย่อมต้องเลือกแม่ของลูกให้ดี เขาไม่มีทางคว้าเอาเด็กง้องแง้งที่มีแค่รูปโฉมไร้สาระแน่ วิกานดาปรับอารมณ์จนใจชื้นจึงชวนชายหนุ่มคุยเล่น อีกด้านก็ส่งสายตาเป็นสัญญาณให้น้องชายกันท่านันท์นรีเอาไว้ แต่เขาหรือจะกล้าหยอกผู้หญิงของพ่อเลี้ยงครามต่อหน้าต่อตาเจ้าตัว แม้พี่สาวสั่งมาก็จำต้องทำเป็นมองไม่เห็น

เสี่ยสินคำและแม่ชมพูจับจูงกันขึ้นไปบนเวที หลังจากทักทายกันพอหอมปากหอมคอฝ่ายญาติผู้ใหญ่เรียบร้อยแล้ว เสี่ยสินคำก็กล่าวเปิดงานอย่างเป็นทางการ พร้อมเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนขึ้นไปแนะนำตัว

"นี่ไงครับ ลูกชายคนเดียวของผม คุณานนท์ หรือพ่อเลี้ยงครามของใครหลายคน ตอนนี้เขากลับมาช่วยดูแลไร่มั่นรักได้สองปีแล้ว" เสี่ยสินคำเอ่ยอย่างภูมิใจ

แม่ชมพูกระซิบเสียงดังพอให้ได้ยิน "ปีนี้ฤกษ์ดี เลยจัดงานใหญ่หน่อย อีกอย่าง...ก็ถือโอกาสมองหาลูกสะใภ้ไปด้วยเนอะ ลูกชายบ่ายเบี่ยงนานละ"

เสียงหัวเราะและเสียงฮือฮาดังขึ้นจากผู้ร่วมงาน โดยเฉพาะฝ่ายหญิงสาวที่ต่างพากันกรี๊ดกร๊าดเสียงดัง แม้หลายคนจะรู้อายุที่แท้จริงของคุณานนท์ แต่ก็ยังหลงใหลในรูปร่างหน้าตาและเสน่ห์ของเขาอยู่ดี

นันท์นรีในฐานะหนึ่งในแขกผู้มีเกียรติ ก็มองตามคุณานนท์อย่างตะลึงเช่นกัน เธอรู้สึกหลงใหลในตัวเขามากขึ้นทุกครั้งที่ได้เห็น แม้ก่อนหน้านี้คุณานนท์จะเคยหมางเมินเธอ แต่นันท์นรีก็ไม่เคยขุ่นเคืองใจเลยแม้แต่น้อย

"ตายละ...พ่อเลี้ยงครามเขาหล่อกร้าวใจมากแม่" เสียงของหญิงสาวที่นั่งอยู่โต๊ะด้านหลังของนันท์นีเอ่ยขึ้นเสียงไม่เบา

"จริงด้วย ยิ่งมองยิ่งตกหลุมรักเขาเลยแก" เพื่อนสาวอีกคนก็เอ่ยสนับสนุนอย่างไม่ให้น้อยหน้ากัน

"แหม...ตาลุกวาวขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าเธอก็กำลังจะสมัครเป็นลูกสะใภ้เสี่ยสินคำน่ะ"

คนที่ถูกถามหันไปมองหน้าเพื่อน ก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ แล้วตอบว่า "ก็...ถ้ามีโอกาสนะ ใครจะปฏิเสธ จริงมั้ยล่ะ"

เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นท่ามกลางงานเลี้ยง ในขณะที่สายตาของนันท์นรีก็ยังคงจับจ้องไปที่คุณานนท์บนเวที ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ในใจก็ได้แต่กร่นด่ากับเจ้าของวันเกิดที่ดันกลายเป็นหนุ่มเนื้อหอมไปได้

แหม สาวน้อยสาวใหญ่ก็ไม่เว้นนะพี่คราม

งานเลี้ยงดำเนินไปถึงสี่ทุ่ม บิดาที่ดื่มกับลุงสินคำจนเมาแอ๋คอพับอยู่ต่อไม่ไหว มารดาจึงจำต้องพากลับบ้านก่อน ส่วนนันท์นรีขออยู่ต่ออีกหน่อย ขืนไปเร็วพวกที่จ้องจะแย่งปลาย่างกลิ่นหอมกรุ่นคงได้ตะปบกรงเล็บลงบนตัวคุณานนท์แน่ สายตาวิกานดาพราวระยับเหม่อมองคนโจ่งแจ้งขนาดนั้น ไม่อยู่เป็นไม้กันหมาก็แย่สิ

ขนาดว่าเฝ้าไม่ให้คลาดสายตาแล้ว ก็ยังพลาด เพื่อนที่เคยเรียนมัธยมด้วยกันเข้ามาชวนคุยพอดีกับจังหวะที่คุณานนท์เดินจากโต๊ะไปห้องน้ำ หันมาอีกทีวิกานดาก็หายไปแล้ว นันท์นรีร้อนใจผุดลุกขึ้นตามออกไปดูทันที

“พี่ครามจ๊ะ ให้กานพากลับไปนอนนะ บ้านพี่อยู่ทางนู้นใช่ไหม มาจ้ะ ค่อยๆ เดิน”

หญิงสาวเข้าไปประคองท่อนแขนล่ำสันเอาไว้ สีหน้าเป็นห่วงเป็นใยแต่ในใจกลับกระหยิ่มยิ้มย่อง เมาแล้วดูเหมือนว่าความถือตัวหยิ่งทะนงจะลดลงไปไม่น้อย ไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมให้เธอเข้าประชิดตัวได้ ก้อนเนื้อนุ่มเบียดแนบนำไปก่อน พอถูกดันออกวิกานดาก็ไม่ถอย ตัวเธอราวกับยางยืดที่ดีดกลับโผนเข้าไปแปะหนึบเซ้าซี้ชายหนุ่มอีกครั้ง

“พี่คราม!” เสียงเรียกหวานใสลอยมาจากทางด้านหลัง นันท์นรีเดินปรี่เข้าไปหาคนทั้งสองซึ่งกำลังยื้อยุดกันอยู่ในมุมมืด “พี่กานคะ พ่อพี่กานกำลังตามหาอยู่ค่ะ บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะแนะนำพี่กานให้รู้จักกับใครสักคน”

“ห๊ะ! พี่ไม่ว่าง ฝากน้องหนูนาไปบอกพ่อให้หน่อย พี่ต้องดูแลพี่คราม”

นันท์นรีเข้าไปช่วยประคองแขนอีกข้างของคนเมา “ไม่รบกวนพี่กานหรอกค่ะ หนูนาดูแลพี่ครามเองได้”

“หื้ม? เป็นสาวเป็นนาง มันไม่ค่อยเหมาะสมหรือเปล่าจ๊ะ” วิกานดาเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองได้ยินมา คุณานนท์เลิกกับแฟนสาวไปนานแล้ว ตอนนี้โสด ยัยเด็กน่าหมั่นไส้นี่โผล่มาจากไหน

“เรากำลังศึกษาดูใจกันค่ะ พี่ครามมานี่เลย เมาแล้วเดี๋ยวหนูนาพาไปนอน”

คุณานนท์เอนตามแรงดึงของหญิงสาว แขนข้างที่โดนวิกานดาเกาะเกิดความรำคาญนานแล้วจึงชักกลับ เปลี่ยนไปโอบพิงอยู่บนตัวนันท์นรีแทน เขากอดเธอจริงๆ ทั้งยังพูดว่า “รำคาญ ไปนอนได้แล้ว”

นันท์นรีอึ้ง ไม่คิดว่าคุณานนท์จะยินยอมให้เธอเป็นคนช่วยเขา “ขอตัวก่อนนะคะพี่กาน พี่ครามเขาอยากนอนแล้ว”