ตอนที่ 10 น้องสาวต่างมารดา

คีรินทักทายแฟนสาวเสร็จก็หันมาดึงร่างสูงของโกมินทร์ให้ไปนั่งลงที่เก้าอี้อีกโต๊ะหนึ่งด้วยกัน

“อัญเชิญนั่งครับคุณชายมิน ไม่ง่ายเลยที่คุณหญิงย่าจะปล่อยออกจากวังมา กินบะหมี่เป็นป่าวครับ”

“อย่าเว่อร์ครับ” โกมินทร์ตบบ่าเพื่อน “เอาแบบมึงนะ”

คีรินจึงหันไปสั่งบะหมี่แบบเดียวกันสองชาม ตามด้วยเสียงสั่งจากเพื่อนในกลุ่มดังระรัวจนคุณตาฟังไม่ทัน

ดรัลดาจึงรีบไปจดใส่กระดาษส่งให้คุณตาก่อนรอบหนึ่ง แล้วค่อยกลับมารับออเดอร์ต่อ

คุณตาเหลือบมองลูกค้าที่นั่งเรียงสามโต๊ะ เป็นโต๊ะของผู้ชายตัวใหญ่ท่าทางดุดันน่ากลัวกับเพื่อนของเขาอีกห้าหกคนนั่งสามโต๊ะติดกัน

ความจริงก็คือวันไหนถ้าสองสาวคู่นี้มาร้านจะขายดีมาก ขายดีถึงขนาดที่เขาทำไม่ทัน ผิดจากทุกวันที่ลูกค้าไม่เยอะขนาดนี้

ลูกค้าเยอะล้วนเป็นเพราะหนูรันกับหนูอาย พอเด็กสาวมาก็จะมีลูกค้าเพิ่มเติมเป็นสองบ้างสามโต๊ะบ้างของหนุ่มๆ ทุกครั้ง คล้ายมาตามเฝ้าคอยเอาอกเอาใจอย่างไรอย่างนั้น

ครั้นมีพวกเขามากินที่นี่ ลูกค้าที่ชอบโกงเงินหาว่าเขาทอนผิดบ้าง รับเงินแล้วจำไม่ได้บ้าง อ้างว่าเขาอายุเยอะหลงๆ ลืมๆ เพื่อกินฟรีก็ไม่เคยมีอีกเลย

คุณตาบะหมี่เกี้ยวคล้ายมีเรี่ยวแรงขายก๋วยเตี๋ยวมากยิ่งขึ้น เขาทำครู่เดียวก็ได้บะหมี่ครบทุกชามตรงตามสั่งทุกโต๊ะ

โดยมีดรัลดากับเอรินช่วยกันเสิร์ฟอย่างคล่องแคล่ว

โกมินทร์มองตาม จนคีรินสะกิด “แฟนกู! ห้ามมอง”

“กูไม่ได้มองแฟนมึง”

“แล้วไป” คีรินคีบเส้นบะหมี่พลางถาม “กินเป็นแน่นะ”

โกมินทร์เตะใส่ขาเพื่อนใต้โต๊ะ “มึงนี่กวนไม่เลิก”

“โอ๊ย! คุณชาย บ่าวผิดไปแล้ว”

ไม่แปลกที่คีรินจะแซวแบบนี้ อีกฝ่ายเป็นคุณชายไฮโซจากตระกูลผู้ดีจริงๆ

ต้นตระกูลจิระประภาไพศาลเป็นผู้ดีเก่าตั้งแต่โคตรเง้าจนถึงหลานเหลนโหลน อยู่กินหรูหรา ครอบครัวมักพาเข้าภัตตาคารระดับพรีเมี่ยมหลากโซนอาหารนานาชาติ นิยมลิ้มลองอาหารระดับที่ได้มิชลินสตาร์

เพียงแต่ธนินทร์พ่อของโกมินทร์เป็นลูกชายคนเล็กสุดท้องจากพี่น้องทั้งหมดซึ่งแยกออกมาทำธุรกิจเอง

แม้จะล้มลุกคลุกคลานอย่างไรก็จัดการเองโดยไม่ยุ่งกับมรดกตกทอดจึงค่อนข้างมีอิสระในการใช้ชีวิต ไม่ยึดติดเกินไป

แต่กระนั้น ไม่ว่าลูกหลานสายไหนล้วนยำเกรงภรรยาผู้นำตระกูลอย่างคุณหญิงย่าเพชรา จิระประภาไพศาล หากท่านบอกว่า ‘ไม่’ หรือ ‘ใช่’ ใครก็เห็นต่างไม่ได้

โกมินทร์ไม่สนใจคีริน มือเรียวสะอาดยกขึ้นโบกเรียกพนักงานเสิร์ฟคนสวย ดวงตาคมสีเข้มที่มองชัดเจนว่าเจาะจงใคร แน่นอนว่าคนนั้นคือดรัลดา

เธอเดินเข้ามาถาม “เอาอะไรคะพี่”

“เอาแบบเดิมอีกชามนึงครับ”

ดรัลดามองแบบเดิมในชามเขาที่ไม่เหลือแม้แต่น้ำ

“แล้วพี่สั่งอะไรมา” เธอจำไม่ได้หรอกนะเห็นแค่ชามน่ะ

โกมินทร์ที่กินจนหมดก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสั่งอะไรมากิน ครั้นหันไปมองชามของคนสั่ง เผื่อเหลือหลักฐาน แต่ก็ไม่เหลืออะไรแม้แต่น้ำที่ก้นชามเช่นกัน อร่อยอะไรขนาดนั้น

พอจะถาม คีรินก็ลุกไปเดินดุ่มๆ ตามติดแฟนอยู่อีกฝั่งตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ลำบากดรัลดาต้องก้มมองดูอยู่นานสองนาน

โกมินทร์ถือโอกาสมองสำรวจดรัลดา ยิ่งมองก็ยิ่งน่าค้นหา ยิ่งมองก็ยิ่งรับรู้ว่าเธอไม่เหมือนที่เห็นแค่ผิวเผิน

แววตาคมกริบยิ่งนานยิ่งลุ่มลึกเกินคาดเดา

ดรัลดาไม่สนสายตาเขา เธอจริงจังกับงานตรงหน้ามากกว่า

แม้ร้านนี้จะมีเมนูแค่ไม่กี่อย่าง มีเส้นใหญ่เส้นเล็กหมี่ขาวหมี่เหลืองเนื้อเปื่อยเนื้อสด แต่ดรัลดาก็ต้องมองให้รู้ว่าเขาสั่งอะไร จะได้สั่งชามใหม่ให้ถูก เสียเวลารับออเดอร์โต๊ะอื่นมาก

“ยุ่งยาก” บ่นใส่คนหน้าหล่อจบก็เดินไปทางคีรินเพื่อถามว่าก่อนหน้าเขาสั่งอะไร

“พี่คิน เมื่อกี้พี่สั่งอะไรมากิน รินจะสิ่งอีกชาม”

คีรินละสายตาจากแฟนหันมา “พี่อิ่มแล้ว”

“ไม่ได้สั่งให้พี่ จะสั่งให้เพื่อนพี่คนนั้น” ดรัลดาบุ้ยใบ้ใช้ปากชี้แทนนิ้ว

คีรินเห็นจึงว่า “อ้อ พี่ลืมไป นัดซีอีโอมานั่งคุยงานนี่หว่า พรุ่งนี้ต้องไปทดลองระบบไอทีเวอร์ชันใหม่ที่บริษัทมัน”

เอรินมองหน้าคีริน “พี่คินนัดเขามาคุยที่ร้านนี้เนี่ยนะ จะคุยกันรู้เรื่องไหมน่ะ ทั้งรถทั้งคนเสียงดังโวยวายไปหมด”

“นัดในผับเสียงดังกว่าอีกยังคุยได้”

“แต่ผับที่พี่ไป มีโซนวีไอพีไง คุยเสร็จถึงลงมาผ่อนคลาย” เธอชี้ไปทางถนนอีกฝั่ง “แถวนี้ก็มีร้านอาหารกระจกกั้นนะ นั่นไง”

“กินที่นี่ก็เหมือนกันแหละอาย คุยง่าย สบายๆ”

“อือ เหมือนก็เหมือน วัยรุ่นสร้างตัวก็งี้ อยู่ที่ไหนก็ทำเงินได้ จะเข้าร้านแพงทำไม เนอะ”

“ใช่ครับ”

“อื้ม”

ดรัลดามองชายหญิงทั้งสองที่คล้อยตามกันอย่างหมั่นไส้ แล้วจะเถียงกันเพื่อ?

หญิงสาวกระแอม “พี่คิน” ช่วยเห็นใจคนไร้แฟนด้วยค่ะ

แต่คีรินก็ยังไม่รับรู้อะไร เขาสนใจแค่เอริน

เอรินจึงบอกคีริน “พี่คินไปดูแลเพื่อนเถอะ”

คีรินย่อมเชื่อฟัง “งั้นเดี๋ยวพี่มา อย่าคิดถึงจนร้องไห้ล่ะ”

เอรินค้อนขวับ “พูดอะไรน่ะพี่คิน”

“ไปนะครับ”

ร่ำลาประหนึ่งต้องห่างไกล แท้จริงเดินไปแค่สามก้าว

ดรัลดารีบตัดบท “รีบไปเถอะ เดี๋ยวเพื่อนขาดตอนนาน”

เธอรำคาญเหลือเกินจึงหันไปตีไหล่เอรินเบาๆ อย่างหมั่นไส้ “แกทำฉันตาร้อนไปหมด รอฉันมีแฟนก่อนเหอะ ฮึ!”

เอรินยิ้มเขิน “แหม! ใจเย็นเพื่อน”

ดรัลดาเห็นคีรินเข้าไปดูแลเพื่อนซีอีโอของเขาก็หันกลับมาดูแลลูกค้าโต๊ะอื่น

ทว่าสายตาพลันเหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงมอปลายคนหนึ่ง กำลังถูกเด็กผู้ชายในวัยเดียวกันกระชากมือเดินหายไปทางตรอกข้างร้านสะดวกซื้อซึ่งเป็นมุมอับลับสายตา ซักพักก็มีผู้หญิงอีกคนเดินแกมวิ่งตามเข้าไป ชายหนึ่งหญิงสอง มีคนหนึ่งที่ดรัลดารู้จัก คือคนที่ถูกผู้ชายกระชากเข้าตรอก

เกวลิน!

น้องสาวต่างมารดาของเธอเอง

ค่ำมืดป่านนี้ยังไม่กลับบ้าน มัวทำอะไรอยู่

แม้ไม่อยากใส่ใจใคร่รู้อะไรในตัวน้องสาวคนนี้เลยสักนิด แต่เท้าเจ้ากรรมของดรัลดากลับก้าวอาดๆ ตามไปทันที

ทั้งเพื่อนและรุ่นพี่เห็นอย่างนั้นก็ตามไปเช่นกัน

พวกผู้ชายก็แบบนี้ หูไวตาไว ใครมีเรื่องกันตรงรู้หมด

ระยะห่างจากร้านก๋วยเตี๋ยวมาตรงนี้หลายเมตรทีเดียว

เด็กสาวหน้าสวยออกแนวหวานละมุนกำลังนอนหงายเลือดกบปาก เส้นผมกลุ่มหนึ่งถูกอีกฝ่ายจับตรึงแล้วดึงกระชากขึ้น เกวลินอยู่ในสภาพตกอยู่เบื้องล่างของผู้หญิงที่ตามมาทีหลัง โดยมีผู้ชายที่กระชากมือเข้ามายืนมองอย่างห้ามไม่ได้ทำอะไรไม่ถูก

“แกกล้าดียังไงแย่งแฟนฉัน ยายหน้าจืด” ผู้หญิงคนนั้นด่า

“ฉันเปล่านะ” เกวลินเถียง “ไม่ได้แย่ง โอ๊ย!”

เสียงเพี้ยะดังขึ้น เกวลินหน้าสะบัดเพราะแรงตบจากคนด้านบน “ไม่ได้แย่งแล้วที่เห็นอะไร ออกมาด้วยกัน จับมือขนาดนั้น อีหน้าด้าน”

เกวลินน้ำตาไหล มองผู้ชายตาละห้อย “เต้ ช่วยลินด้วย”

ผู้ชายที่ชื่อเต้มีหรือจะห้ามได้เต็มปาก “พลอยพอเถอะ”

“ไม่พอ อีนี่จะแย่งเต้ไปจากพลอย”

“ก็บอกไม่ได้แย่ง โอ๊ย!”

เสียงเพี๊ยะๆ ดังติดกัน เกวลินหน้าหันไม่หยุด ปากแตก แก้มแดงช้ำ เธอถูกตบจนหูอื้อตาลาย หมดสภาพสาวน้อยวัยใสหน้าสวยหวานชวนถนอมไปโดยปริยาย

แต่ไม่นาน ผู้หญิงที่ชื่อพลอยกลับถูกกระชากตัวออกไป ยังไม่ทันที่เกวลินจะทันปรับสายตาที่พร่าเลือน ร่างของพลอยก็ล้มกระแทกพื้นอีกฝั่งตรงที่เต้ยืนอยู่

“กรี๊ด! อุ...”

เสียงพลอยขาดห้วงเพราะดรัลดาไม่ปล่อยให้ร้องนานเธอกระชากหัวพลอยออกจากเกวลินแล้วเหวี่ยงไปล้มใส่เต้ ก่อนตามไปถีบทั้งสองจนล้มไปกองที่พื้นด้วยกัน จับหัวพวกเขาโขกใส่กันดังโป๊ก

จากนั้นก็เหยียบหลังพลอย เดินขึ้นไปเหยียบหน้าเต้เอาไว้ จนคนหล่อหน้าเบี้ยวเสียศูนย์ เตะเสยคางไปอีกทีอย่างหมั่นไส้ คิดว่าหล่อนักรึไง!

หันมากระทืบแผ่นหลังพลอยซ้ำๆ จนหล่อนจุกแทบกระอัก

ยังๆ ยังไม่พอใจ ดรัลดาหันไปเหยียบหน้าเต้ไว้แล้วตวาด “หน้าตัวเมียนักนะมึงอ่ะไอ้เต้ เป็นแฟนน้องกูตั้งแต่มอต้นไม่ใช่รึไง ปล่อยให้อีนี่พล่ามผิดๆ อยู่ได้”

นี่ขนาดไม่ค่อยสนใจน้องสาวนะ แต่แอบรู้เรื่องหมดแหละ

เกวลินได้ยินถึงกับอึ้ง “พ่ะ พี่...รัน”

ดรัลดาหันมาตะคอกน้องสาว “แกก็อีกคน ไม่มีปากรึไง ทำไมไม่บอกมันไปล่ะว่าแกมาก่อนน่ะ”

เกวลินก้มหน้าตัวสั่น เธอผิดเองที่รักๆ เลิกๆ กับเต้มาตลอดเพราะตัดไม่ขาด ถึงขนาดที่เขาคบซ้อนกับพลอยก็ยังใจอ่อนให้เขา

ยังไม่ทันที่พี่น้องจะคุยอะไรต่อกัน เสียงพลอยก็ดังอู้อี้

“ฉัน...จะไปฟ้อง...ตำรวจ ข่ะ ข้อหา...พยายามฆ่า”

ดรัลดาโน้มตัวกระชากผมหล่อนขึ้นมาจนหนังหัวแทบหลุด “เอาสิ รีบไปฟ้องเลย อาวุธก็ไม่มี แผลเธอน้อยกว่าแผลน้องฉัน ดูสิ ใครจะโดนข้อหานั้นมากกว่ากัน”

พลอยทั้งเจ็บทั้งจุกจนอวัยวะภายในแทบเคลื่อน แต่แผลกลับไม่มี เห็นรอยแดงตรงกระหม่อมนิดเดียวแถมยังมีผมปิด

ส่วนเต้น่ะเหรอ สลบคาตีนไปแล้วน่ะสิ!

ดรัลดาไม่สนใจสองคนนี้อีก เธอเดินมาดึงเกวลินให้ลุกขึ้น

“กลับบ้าน!”