ตอนที่ 8

เช้าวันเสาร์ เปลวขุดกางเกงยีนส์สมัยพระเจ้าเหาได้จากซอกหลืบในตู้ เสื้อยืดเรียบ ๆ อีกหนึ่งตัว ไม่ต้องประดับประดาอะไรมากมาย เพียงหวีผมลวก ๆ กับปล่อยหน้าสดตามยถากรรม กำกระเป๋าเงินกับบัตรเคตดิตติดตัวไป เท่านี้เธอก็พร้อมออกไปพบนาวินแล้ว

แต่ก่อนอื่น ต้องจัดการอีกเรื่องให้เรียบร้อย

เธอต่อสายถึงพี่สาวคนสวย บรรจงกรอกเสียงหวานผ่านโทรศัพท์

“นิตา วันนี้ว่างไหม”

[มีอะไรเหรอ]

“วันนี้เปลวจะชวนพี่ไปซื้อของที่ห้างหน่อย ไปด้วยกันนะ”

[เอ่อ... พี่ขอดูตารางงานก่อน ไม่แน่ใจว่าวันนี้ว่างไหม]

ไม่ใช่ว่าเมื่อวานนิตาเพิ่งโพสต์ต์ถามในเฟซว่าวันเสาร์นี้ไปเที่ยวไหนดีหรอกเหรอ เปลวไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้หาข้ออ้างปฏิเสธ จึงรีบชิงพูดขึ้นก่อน

“ไม่เป็นไร งั้นเปลวไปเที่ยวกับเพื่อนสองคนก็ได้”

[เดี๋ยว เธอมีเพื่อ— อะแฮ่ม เพื่อนคนไหนเหรอ]”

เปลวคนเก่ามีเพื่อนจริง ๆ ซะที่ไหน เพื่อนกินพอมี แต่เพื่อนนอนน่ะเยอะกว่า

“เพื่อนในงานเลี้ยงเมื่ออาทิตย์ก่อนไง พี่น่าจะเคยเห็นแล้วนี่ ไม่ว่างไม่เป็นไร งั้นเปลวไปก่อนนะ แค่นี้แหละ”

[เมื่อกี้เช็กตารางงานแล้วว่างพอดี ตอนนี้พี่อยู่บ้านเพื่อน ให้กลับไปรับไหม]

อื้อหือ กลับลำแทบไม่ทัน ระวังลื่นน้ำมันตกบ่อดักไขมันนะคะคุณพี่

“ไม่เป็นไร งั้นเจอกันที่ xxx พอถึงแล้วค่อยโทรหาเปลวนะ” เธอตัดสาย ก่อนเดินลอยละล่องออกจากบ้าน บอกแล้วว่านิตาต้องไม่ปล่อยโอกาสนี้หลุดมือ แค่ล่อให้สองนี้เจอกัน นอกนั้นฝากความหวังไว้กับมารยาของนาง เปลวเชื่อว่าพี่สาวต้องทำได้

เดินมาถึงรั้วบ้าน ว่าจะหาโบกแท็กซี่สักคัน เพราะไม่กล้าแตะรถคันเตี้ย ๆ ทรงแปลกตาในโรงจอดรถ กลัวว่าแค่เดินเฉี่ยวจะทำรถเป็นรอย ไม่ชินกับความรวยเวอร์วังของตัวเองเสียที ขอนั่งแท็กซี่สบายใจกว่า

หน้าบ้านมีรถคันสีเทาจอดอยู่ เธอมองมันครู่หนึ่งเพราะไม่เคยเห็นรถรูปทรงแบบนี้มาก่อน หลังจากนั้นจึงเดินผ่านไปเพื่อหาจุดเรียกแท็กซี่เหมาะ ๆ

“นี่ ตาบอดเหรอ” เสียงร้องทักจากด้านหลัง ทำไมคุ้น ๆ เธอเหลียวมอง หน้าเจื่อนทันทีเมื่อพบว่านาวินนั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถคันนั้น

ไม่เห็นบอกตอนไหนเลยว่าจะมารับ!

“พี่วิน”

นาวินไล่สายตามองเท้าจรดหัว หัวจรดเท้า สลับกันถึงสี่รอบ พลันหงุดหงิดขึ้นมาในใจ ยังไม่เลิกทำตัวต่อต้านอีกเหรอ ทำไมแต่งตัวอย่างกับจะไปเดินตลาด แต่เขาไม่ถามออกไปตรง ๆ หรอก รู้ว่าเปลวกำลังเรียกร้องความสนใจ

“ขึ้นรถ”

ได้ยินดังนั้นจึงขัดไม่ได้ พาร่างโทรม ๆ ของตนขึ้นรถคันหรู เห็นสีหน้าอีกฝ่ายแล้วต้องกลั้นยิ้มกักไว้กับตัว ต้องทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอไม่ได้คู่ควรกับตำแหน่งคู่ขาอีกต่อไป นาวินไม่ชอบผู้หญิงน่ารำคาญ ดังนั้นเธอต้องเป็นผู้หญิงอย่างว่า แต่การทำตัวระรานคนอื่นอย่างเปลวคนเก่านั้นไม่ใช่แนว เธอมีวิธีที่ดีกว่านั้น

ใช้เวลาหลายนาทีกว่าจะมาถึงห้างดัง รถเข้าเทียบตรงลานจอดวีไอพี นาวินเดินนำลิ่วโดยไม่รอว่าอีกคนจะตามทันหรือไม่ ทำให้เปลวต้องวิ่งไล่หลังอย่างเสียไม่ได้

“ทานอะไรรึยัง” เขาถามขณะกวาดตามองร้านอาหาร “หิวแล้ว เธออยากทานร้านไหน”

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เปลวไม่เคยงดอาหารสักมื้อ เมื่อเช้าก็ซัดไปจนพุงกาง แล้วนี่เพิ่งสิบโมง พ่อคุณมาหิวอะไรตอนนี้

“แล้วแต่พี่วินเลยค่ะ”

“ทานร้านอาหารญี่ปุ่นแล้วกัน”

“ร้านนั้นคนเยอะ เปลวไม่อยากรอ”

“งั้นไปร้านเดิมชั้นสาม” นาวินเริ่มชักสีหน้า

“พี่วินยังไม่เบื่อร้านนั้นอีกเหรอคะ เปลวเบื่อแล้ว”

“งั้นก็บุฟเฟต์?”

“ช่วงนี้ไดเอตอยู่ เดี๋ยวใส่ชุดไม่สวย”

อีกฝ่ายหยุดเดิน หันมามองตาขวาง “แล้วจะกินอะไร”

“แล้วแต่พี่วินเลยค่ะ” หญิงสาวตอบตาใส “อันที่จริง เปลวกินจากบ้านมาแล้ว แต่ถ้าพี่วินหิว เปลวกินเป็นเพื่อนอีกก็ได้ค่ะ”

นาวินข่มกลั้นอารมณ์ วันนี้กะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ใจดี เปลวจะได้เลิกทำตัวแปลก ๆ สักที แต่ดูเหมือนยิ่งหนักข้อขึ้น ใบหน้าหมดจดนั่นมองยังไงก็ไม่ชินตา คล้ายกับเป็นคนละคน ปกติเธอไม่เคยขัดใจ ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ มาวันนี้กลับขัดแข้งขัดขาทุกฝีก้าว เหมือนจงใจกวนประสาท

ตั้งแต่ที่งานเลี้ยงแล้ว ถึงเธอไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ แต่เขาเริ่มรู้สึกว่าเจ้าตัวพยายามผลักไส มากกว่าเรียกร้องความสนใจ

คิดจะสลัดเขาออกจากชีวิตงั้นเหรอ นาวินอยากแค่นหัวเราะ คนที่จะถูกทิ้งคือเธอต่างหาก ไม่ใช่เขา

นาวินสืบเท้าเข้าร้านอาหารร้านหนึ่ง เปลวเดินตามไปเงียบ ๆ นึกแปลกใจว่าทำไมอีกฝ่ายไม่โวยวาย ก็เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนขนาดนั้น อย่างน้อยต้องมีขึ้นเสียงใส่บ้างแล้ว!

หรือเธอทำผิดพลาดตรงไหน? เปลวหยิบเมนูที่พนักงานยื่นให้กางออก แต่ตาไม่ได้จับจ้องจุดใด พลันนึกถึงคนเป็นพี่สาว จึงหยิบโทรศัพท์กดส่งข้อความหา นิตาตอบกลับรวดเร็วทันใจว่า อีกไม่นานใกล้ถึงแล้ว

ตอนแรกว่าจะไม่สนใจว่าคู่พระนางจะรักกันเมื่อไหร่ แต่เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์เกินข้าเกินไปแล้ว คงปล่อยให้เป็นตามบุญตามกรรมไม่ได้ ถ้าพวกเขาไม่รักกันเธอจะตกเป็นเบี้ยงล่างอย่างนี้ต่อไป ในนิยาย นาวินถึงขนาดจับตัวนางเอกขังไว้เพียงเพราะพยายามตีตัวออกห่าง เธอไม่อยากมีสภาพเป็นแบบนั้น

ช่วงเวลาผ่านไปช้าเหลือเกิน เมื่อไหร่บุคคลที่เป็นความหวังของเธอจะมาถึงสักที!