ตอนที่ 5 จำอะไรไม่ได้

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับ...เอ่อ” อยู่ ๆ เรื่องง่าย ๆ ก็กลายเป็นยากเสียอย่างนั้น หยวนเจียวเมิ่งไม่รู้ว่าเด็กผู้หญิงที่เธอเข้ามาอยู่ในร่างชอบแทนตัวว่าอย่างไรหรือมีพฤติกรรมเป็นคนแบบไหน เพราะตั้งแต่เข้ามาอยู่ในร่างนี้เกือบสองวันแล้ว แต่ก็ไม่มีความทรงจำอะไรเลย ไม่เห็นเหมือนในนิยายออนไลน์ที่เคยอ่าน จะมีก็เพียงความทรงจำจากยุคที่เธอจากมาเท่านั้น

คงต้องสร้างเรื่องราวปิดบังเรื่องที่ตัวเองไม่มีความทรงจำของร่างเดิมขึ้นมา ไม่อย่างนั้นคนที่นี่ต้องรู้ว่าเธอไม่ใช่หยวนหนิงเซียนคนเดิม

“เกิดอะไรขึ้นกับหนูก่อนหน้านี้คะ” หญิงสาวมีอาการปวดศีรษะตุบๆ และมีแผลที่หน้าผาก จึงคิดไปเองว่าเจ้าของร่างเดิมน่าจะจากไปเพราะเหตุการณ์บางอย่างที่เกี่ยวข้องกันแน่ ๆ เลยคิดว่าควรจะสอบถามสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้กระจ่างเสียก่อนที่จะตัดสินใจเล่าอะไรออกไปเพื่อปกปิดเรื่องความทรงจำ

หยวนเหว่ยอึกอักเล็กน้อยทั้งยังต้องเอื้อมมือไปบีบไหล่ของภรรยาเบา ๆ ราวกับจะบอกว่าอย่าใจร้อน และนั่นก็ทำให้หยวนเจียวเมิ่งในร่างของหยวนหนิงเซียนสงสัย

“ลูกพลัดตกหน้าผาหมดสติไปหลายวัน แต่ไม่ต้องกังวลนะ อาการที่ลูกเป็นอยู่ตอนนี้พ่อจะพยายามหาหมอมารักษาให้ได้ คุณหมอก่อนหน้านี้ก็บอกว่าอาการจะค่อย ๆ ดีขึ้น”

“แล้วหนูขาดเรียน เพราะบาดเจ็บรึเปล่าคะ”

ได้ยินที่พ่อเจ้าของร่างพูดราวกับว่าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าสุขภาพของเธอ หยวนเจียวเมิ่งอดไม่ได้ที่จะคิดถึงคุณพ่อในยุคปัจจุบันที่ไม่ค่อยกังวลเกี่ยวกับร่างกายของเธอสักเท่าไหร่ เขาจะห่วงก็แค่ว่าเธอจะมีศักยภาพในการบริหารบริษัทและโรงงานมากแค่ไหนก็เท่านั้นเอง

แม้จะไม่ยอมให้เธอขับรถไปทำงานเอง แต่เรื่องการใช้ชีวิตก็เข้มงวดมาก บังคับให้เรียนและยังต้องเรียนให้ดีที่สุด เมื่อคิดได้แบบนั้นก็เกิดคำถามขึ้นในใจว่า ‘แล้วการเรียน’ ของเจ้าของร่างเดิมล่ะ เพราะสำหรับบางครอบครัวการเรียนก็สำคัญยิ่งกว่าร่างกายหรือจิตใจ แต่คงไม่ใช่กับครอบครัวนี้ เพราะดูจากสภาพที่อาศัยอยู่น่าจะกังวลเรื่องปากท้องมากกว่า

“ไม่ต้องห่วงหรอกลูก รักษาตัวให้หายก่อนจะดีกว่านะ อีกอย่างก็ลูกเรียนจบมัธยมปลายแล้ว ไม่ต้องไปโรงเรียนแล้วล่ะ” เสียงของแม่พูดขึ้นด้วยความกังวล

มือหยาบกร้านจากการทำงานหนักก็ยกขึ้นลูบหัวลูกสาวด้วยความอ่อนโยน ‘กงซูเหม่ย’ แม่ของเจ้าของร่างเดิมชื่อนี้ เพราะเธอได้ยิน ‘หยวนเหว่ย’ ซึ่งก็คือพ่อเจ้าของร่างเดิมเรียกแทนตัวกัน ตอนที่เธอนอนอยู่ในห้อง

หยวนเจียวเมิ่งไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชีวิตของเธอจะมีคำว่า ‘รักษาตัวก่อน’ นี่ต้องเป็นความฝันที่เธอคิดอยากให้เป็นไปเองแน่ ๆ ทั้ง ๆ ที่คิดอย่างนั้น แต่ช่วงเวลาที่ฝันอยู่ก็ดูจะยาวนานเกิดไปอยู่ดี

“แล้ว...เอ่อ ปกติหนูใช้ชีวิตยังไงคะ ถ้าไม่ต้องไปโรงเรียน...” คำถามยังไม่ทันจบ ก็มีผู้ชายสองคนที่หน้าตาไม่คุ้นเคยกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่เตียงที่หญิงสาวนอนอยู่ จนถูกซูเหม่ยเอ่ยตำหนิ ก็แน่ล่ะที่ไม่คุ้นเคย ก็เธอจำใครไม่ได้เลยนี่นา

“อาอวี่ อาหลิน เบา ๆ หน่อยสิลูก น้องกำลังบาดเจ็บอยู่” คนเป็นแม่บอกกับลูกชายฝาแฝดทั้งสองด้วยความกังวล กลัวว่าทั้งคู่จะเผลอชนจนน้องสาวบาดเจ็บมากกว่าเดิม

ครอบครัวนี้มีกันอยู่ห้าคนคือ พ่อ แม่ พี่ชายฝาแฝดทั้งสองและเจ้าของร่างเดิม และยังอยู่ในบริเวณที่เป็นครอบครัวใหญ่ที่มีปู่ย่า และครอบครัวของลุงใหญ่ด้วย นี่คือความเข้าใจคร่าว ๆ หลังจากที่แน่ใจว่าตัวเองทะลุมิติมาอยู่ในยุคที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นช่วงก่อนการปฏิวัติของประเทศ

หลังจากตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองครอบครองร่างนี้ตั้งแต่เมื่อวาน กว่าจะปรับจูนความคิดและยอมรับได้ ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก

สุดท้ายแล้วหากกลับไปไม่ได้ก็ทำได้แค่ยอมรับและใช้ชีวิตที่นี่ให้ดีเท่านั้น แต่เพราะอาการบาดเจ็บก่อนหน้าทำให้ต้องดูแลรักษาตัวเองให้ดีก่อน ดูจากรูปร่างของ หยวนหนิงเซียนคนนี้แล้วก็รู้ได้ว่าไม่ได้กินดีอยู่ดีนักแม้ว่าเธอจะดูดีกว่าคนอื่น ๆ ในครอบครัวก็ตาม

จะว่าไปแล้วข้ามมิติมาแบบก็ดี อย่างน้อยความกดดันจากคนที่คาดหวังในตัวเธอก็น้อยลง พูดถึงมิติแล้วก็อยากลองเข้าไปดู เพราะตั้งแต่ตื่นมาคนในครอบครัวเหล่านี้ก็ยังวุ่นวายและเป็นห่วงเธอไม่เลิก แม่เองก็ผลัดกันเฝ้าเธอกับพ่อแทบไม่คลาดสายตา

ก่อนหน้านี้แม่บอกว่าต้องออกไปทำงานแลกคะแนนที่คอมมูน เพราะเธอบาดเจ็บและกลัวว่าจะเป็นไข้เป็นอะไรไปเลยต้องผลัดกันหยุดงานเพื่อเฝ้าเธอ และตอนนี้ฟื้นขึ้นมาแล้ว ก็หวังว่าทุกคนที่นี่จะปล่อยให้เธอพักผ่อนแล้วพากันออกไปทำงานตามปกติน่าจะดีกว่า

“พวกเราได้ข่าวว่าหนิงเซียนฟื้นแล้วเลยก็เลยรีบไปหน่อยครับ” คนที่ดูสูงกว่านิดหน่อยรีบเร่งพูดอย่างตื่นเต้นราวกับกลัวว่าจะมีคนพูดแทรก

“นี่ใครเหรอคะ” เร็วกว่าความคิดก็ปากของเธอนี่แหละที่โพล่งถามออกไป

พี่ชายที่หน้าตาเหมือนกันแต่มีความสูงและสีผิวต่างกันเล็กน้อยมองหน้ากันด้วยความตกใจ จากนั้นอีกคนก็เอ่ยขึ้นทันที “นี่มันหมายความอย่างไรครับ”

หยวนเหว่ยได้ยินคำถามก็ถอนหายใจ ซูเหม่ยเองก็มีสีหน้าเป็นกังวล “หนิงเซียนจำอะไรไม่ได้เลย แต่หมอบอกว่าอาการบาดเจ็บจะค่อย ๆ ดีขึ้น”

มือของหนึ่งในแฝดกำแน่นด้วยความไม่พอใจ “เพราะหนิงอันขี้อิจฉานั่นแท้ ๆ ครั้งนี้ผมไม่ยอมนะครับแม่ บ้านใหญ่รังแกกันเกินไปแล้ว” ไม่ใช่แค่หนึ่งในแฝดที่พูดแบบนั้น แต่คนเป็นแม่ก็พูดเช่นเดียวกัน “แม่ก็ไม่ยอม”

“พ่อก็อยากจัดการคนพวกนั้น แต่ไม่มีหลักฐาน แล้วหนิงเซียนเองก็จำอะไรไม่ได้” หยวนเหว่ยส่ายหน้าด้วยความหมดหนทาง

พวกเขาสงสัยว่าหนิงเซียนไม่ได้เกิดอุบัติเหตุ เพราะไปเดินเล่นบนภูเขาคนเดียวแน่ ๆ ปกติเธอไม่ชอบออกจากบ้าน ทั้งกลัวผิวเสียเพราะแดดแรง และวันที่อุ้มร่างที่เต็มไปด้วยเลือดของลูกสาวกลับมา หยวนหนิงอันลูกพี่ลูกน้องที่เป็นลูกสาวของบ้านใหญ่ก็มีพฤติกรรมแปลก ๆ จนน่าสงสัย ทั้งคู่มักมีปากเสียงกันบ่อย ๆ เลยสงสัยว่าต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่ ๆ แต่ก็ไร้ซึ่งหลักฐานมาเอาผิดหรือเรียกร้องอะไร ทางนั้นพอรู้ว่าถูกสงสัย พี่สะใภ้ใหญ่ก็โวยวายจนบ้านแทบแตก

แฝดคนพี่ที่ยืนอยู่พูดออกมาด้วยท่าทางเคร่งขรึมว่า “ผมมั่นใจว่าเป็นหยวนหนิงอันแน่ ๆ ก่อนหน้านี้ก็ทำท่าไม่พอในที่หนิงเซียนของเราหมั้นหมายกับพี่หลินอี เด็กนั่นขี้อิจฉาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ต้องวางแผนทำร้ายน้องสาวแน่นอน” แฝดอีกคนพยักหน้ารัว ๆ “ผมก็เห็นด้วยกับอาหลินนะ”

คำพูดนั้นก็ทำให้หยวนเจียวเมิ่งรู้ว่าคนที่ดูเงียบๆ กว่าคืออาอวี่ ‘หยวนหนิงอวี่’ พี่ชายฝาแฝดคนพี่ ส่วนคนที่พูดมาก ๆ และอารมณ์สดใสร่างเริงขึ้น ๆ ลง ๆ ง่ายคืออาหลิน ‘หยวนหนิงหลิน’ พี่ชายฝาแฝดคนน้อง ปะติดปะต่อคำพูดของทุกคนแล้วกลับทำให้นึกถึงเหตุการณ์ที่เคยฝันถึงก่อนจะทะลุมิติมา

ในฝันนั้นมีหญิงสาววัยรุ่นสองคนนัดพบกันที่เนินสูงในป่าที่มีต้นไม้หนาทึบ หลังจากพูดกันไม่กี่คำ หญิงสาวที่หน้าตาดุร้ายก็ผลักอีกคนจนกลิ้งล้มลงไปจนศีรษะกระแทกกับก้อนหินจนเธอเองก็ยังตกใจตื่น นี่...น่าจะเป็นฝันบอกเหตุ

แล้วหยวนหนิงเซียนคนนี้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ นอกจากแซ่หยวนเหมือนกันแล้ว เราทั้งคู่ทำไมถึงเสียชีวิต แล้วเธอเองต้องมาอยู่ในร่างนี้แทน

วิญญาณของหยวนหนิงเซียนหายไปไหน แต่จำได้ราง ๆ ว่า เด็กผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายตัวเองน่าจะเป็นหยวนหนิงเซียน มาเข้าฝันขอให้ดูแลครอบครัว เจ้าของร่างจากไปแล้วจริง ๆ และยังมีห่วง เลยอยากให้เธอจากยุคปัจจุบันที่ตายแล้วมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือครอบครัวนี้แน่ ๆ ยิ่งคิดยิ่งมึน แต่ถ้าเป็นแบบนี้...

‘หยวนหนิงเซียนเธอไปให้สบายใจเถอะ ถ้าฉันกลับไปไม่ได้แล้วจริง ๆ ฉันจะดูแลครอบครัวนี้เอง’ สิ้นความคิดราวกับมีลมเย็นยะเยือกพัดผ่านไป ทั้ง ๆ ที่ห้องนี้ปิดสนิทแล้วลมมาจากไหน คงจะเป็นเธอใช่ไหมหยวนหนิงเซียน