ตอนที่ 3 ผู้หญิงขี้เกียจ

“เด็กผู้หญิงที่ขี้เกียจตัวเป็นขนอย่างเธอ อยู่เปลืองข้าวที่บ้านเสียจริง วัน ๆ ไม่ทำอะไรขี้เกียจสันหลังยาว” เสียงของหญิงวัยกลางคนตะคอกเสียงดังมาจากในครัว เมื่อเห็นว่าหลานสาวที่ถูกเอาอกเอาใจจนนิสัยเสียเดินเข้ามาในห้องครัว

“แม่ฉันยังไม่ว่าอะไรเลย ป้าสะใภ้ใหญ่ไม่ต้องเดือดร้อนหรอก”

“แก นังหลานอกตัญญู เถียงคำไม่ตกฟาก” เสียงแหลมตะโกนตอบกลับมาอย่างเกรี้ยวกราดจากหญิงวัยกลางคนคนเดิม ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโมโหสุดขีด กำลังจะเอ่ยคำพูดถัดมาก็ถูกหยุดโดยคำพูดของผู้หญิงอีกคนที่เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

“ลูกฉันไม่ค่อยแข็งแรง พี่สะใภ้ใหญ่จะให้ช่วยอะไรก็บอกมาสิ เดี๋ยวฉันช่วยทำเอง” เธอรู้อยู่แล้วว่าช่วงเวลานี้ต้องเข้าครัวช่วยกันทำกับข้าวมื้อกลางวัน ก็แค่กลับมาช้านิดหน่อย ไม่คิดว่าลูกสาวเกือบจะถูกคนเป็นป้าสะใภ้ใช้งานเสียได้

“แม่ทำไปนะ หนูร้อนอยากอาบน้ำ ไม่อยากยืนตากแดดรอตรงนี้ ผิวเสียหมดละ” ลูกสาวยักไหล่น้อย ๆ ราวกับเป็นเรื่องปกติที่แม่ของเธอต้องเป็นคนทำ

“จ้ะ ๆ ลูกไปพักเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”

“แม่หนูร้อน เหนียวตัวอยากอาบน้ำด้วย น้ำในถังหมดแล้ว ตักน้ำให้หน่อยนะคะ”

“ได้ ๆ ลูก เดี๋ยวแม่ให้พี่ ๆ ตักน้ำให้นะ ลูกไปรอในห้องก่อนเถอะ”

หญิงสาวสะบัดก้นเดินหนีไปในที่สุด โดยไม่สนใจว่าผู้เป็นแม่จะเหนื่อยมาจากงานนอกบ้านมากแค่ไหน แต่สุดท้ายด้วยความรักที่มีต่อลูกสาวก็พร้อมที่จะทำงานหนักเบาทุกอย่าง แม้กระทั่งต้มน้ำให้เธอได้อาบน้ำอุ่น ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน พี่ชายสองคนก็พากันเดินไปตักน้ำที่บ่อข้าง ๆ บ้านมาเติมให้น้องสาวจนเต็มถัง

เหตุการณ์ที่ครอบครัวสามตระกูลหยวนเอาอกเอาใจลูกสาวคนเดียวแบบนี้เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นอยู่ทุกวัน แม้คนในบ้านจะชินชา แต่ชาวบ้านในหมู่บ้านคนอื่น ๆ มักจะเอาไปพูดนินทากันเสมอ

เมื่อคนในครอบครัวได้ยินก็จะพูดแก้ตัวให้เธอว่า เพราะอุบัติเหตุคลอดก่อนกำหนดทำให้ร่างกายอ่อนแอ ทำอะไรนิดหน่อยก็จะป่วย จึงไม่ได้ให้เธอลงทำงานเพื่อสะสมแต้มเหมือนคนอื่นๆ

แต่ในความเป็นจริง ลูกสาวบ้านนี้ร่างกายปกติดี เพราะกินดีอยู่ดีงานในบ้านไม่เคยแตะ งานนอกบ้านก็ไม่ต้องทำ วัน ๆ ก็แค่นั่ง ๆ นอน ๆ รอกินอย่างเดียว แถมเธอยังเป็นหนึ่งในเด็กผู้หญิงเพียงไม่กี่คนในหมู่บ้านที่เรียนจบมัธยมปลายด้วย

หญิงสาวเรียนจบก็ไม่ทำงานอะไร วัน ๆ ก็คอยแต่แต่งตัวสวย ๆ อยู่บ้าน หรือไปเดินเล่นในเมือง เธอกลัวแดดร้อนเป็นที่สุด เพราะไม่ชอบผิวคล้ำหยาบกร้าน เรียกได้ว่างอมืองอเท้า หนักไม่เอาเบาไม่สู้ เพราะทั้งพ่อแม่และพี่ชายทั้งสองพากันตามใจ

‘ผู้หญิงอะไรนิสัยแย่ขนาดนี้ คนอื่นเหนื่อยมาจากงานนอกบ้าน ยังต้องมาทำงานในบ้านรับใช้เธออีกหรอ’

เสียงบ่นเบา ๆ ออกมาจากปากของหยวนเจียวเมิ่ง แม้จะรู้ว่าภาพเลือนรางเบื้องหน้าเหล่านี้เป็นความฝันที่เธอมักฝันเห็นบ่อย ๆ จนจำเรื่องราวได้หมดแล้ว

.....

“แกเอาหน้าที่ไหนไปรับหมั้นพี่หลินอี เขาเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น” แผดเสียงจนสุดตะคอกหญิงสาวใบหน้าสวยหวานตรงหน้าด้วยความโมโห

“ที่เรียกฉันมา ถ้าจะพูดแค่เรื่องนี้ ฉันกลับล่ะ เสียเวลา” หญิงสาวผิวขาวซีดเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก

วันนี้จู่ ๆ หยวนหนิงอันลูกพี่ลูกน้องของเธอก็บอกว่ามีเรื่องอยากคุยด้วย ทั้ง ๆ ที่ปกติแล้ว แม้จะอยู่ภายในรั้วบ้านเดียวกันก็ไม่ค่อยถูกกันนัก เพราะบ้านใหญ่มักจะเอาเปรียบบ้านสามของเธอเสมอ พูดจบก็ตั้งใจหันหลังเพื่อเดินกลับไปที่หมู่บ้าน

“งั้นถ้าแกเสียโฉม ดูสิพี่หลินอีเขายังจะแต่งกับแกไหม” พูดจบก็เอื้อมมือไปผลักหยวนหนิงเซียนที่ทำท่าจะเดินหนีไป เพราะความโมโหแรงผลักจึงมากกว่าปกติทำให้คนถูกผลักเสียการทรงตัวจนกลิ้งลงไปจากเนินดินที่ทั้งสองยืนอยู่

“อ้ะ...ว้าย! (ระวัง!!)” ร่างบางของหญิงสาววัยสิบเจ็ดเสียหลังจากแรงกระทำด้านหลังจนกลิ้งลงไปตามทางที่ลาดเอียงด้วยความเร็วหลายตลบ จนกระทั่งศีรษะกระแทกเข้ากับก้อนหินใหญ่ด้านล่างจึงหยุดการเคลื่อนไหวนี้ได้

“หนิงเซียน! แก! ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจ” หญิงสาวที่ออกแรงผลักตกใจมากเมื่อเห็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเองศีรษะอาบไปด้วยเลือดสีแดง ร่างกายแน่นิ่งราวกับเสียชีวิต เธอทำอะไรไม่ถูก ความคิดเดียวตอนนี้คือ ‘หนี’ สองเท้าวิ่งออกจากจุดเกิดเหตุตรงดิ่งจากภูเขาท้ายหมู่บ้านรีบกลับไปที่บ้านตระกูลหยวนอย่างรวดเร็ว ถึงบ้านแล้วก็เข้าห้องปิดประตูราวกับไม่เคยออกจากบ้านเลย

“ระวัง!!” อีกเสียงของหญิงสาวใบหน้าคล้ายกับคนที่สลบไม่ได้สติตะโกนด้วยความตื่นตระหนก หมอกจาง ๆ ของความฝันคราวนี้บอกเหตุค่อนข้างชัดเจนจนหยวนเจียวเมิ่งสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นเต็มหน้าผากอีกครั้งเหมือนคืนยาวนานก่อนหน้านี้...

.....

ในทุก ๆ เช้าและค่ำ หยวนเจียวเมิ่งจะเข้าไปในมิติของตนจนเกิดความเคยชิน จากเมื่อก่อนที่คิดว่าเป็นการผ่อนคลาย แต่หลังจากฝันประหลาดหลายครั้งทำให้คิดว่าชีวิตในช่วงนี้อยู่ในความวิกฤตมากขึ้น เธอจึงเริ่มเตรียมพร้อมรับมือในสถานการณ์ที่แย่ที่สุด โดยคิดว่าวันหนึ่งอาจต้องจากที่นี่ไปในที่ที่เธอไม่รู้จัก เลยต้องเตรียมการหลาย ๆ อย่างเอาไว้ล่วงหน้าเพื่อความสบายใจ

ตอนนี้ทุกอย่างดูเป็นรูปเป็นร่างอย่างที่เธอต้องการแล้ว แม้กระทั่งวัวนมตัวใหญ่เธอก็พาเข้ามาในมิติได้ แต่กว่าจะทำอย่างนั้นได้ก็ต้องให้สาวใช้ที่บ้านลาหยุดกันได้ทั้งอาทิตย์ เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัยว่าเธอนำทั้งสัตว์และสิ่งของมากมายที่สั่งคนมาส่งเอาไปไว้ที่ไหน ซึ่งไม่ใช่การบริจาคอย่างที่ใช้เป็นข้ออ้างแน่นอน