ตอนที่ 2 เตรียมความพร้อม

ดวงตาคู่คมมองไปรอบ ๆ ตัวอย่างสงสัยและตื่นตระหนก ที่นี่ไม่ใช่บ้านที่เธออยู่เมื่อสักครู่แน่นอน

“นี่มัน...” หญิงสาวพูดไม่ออกบอกไม่ถูกกับภาพตรงหน้า บ้านหลังเล็ก ๆ หลังหนึ่งซึ่งเมื่อมองดูก็รู้สึกว่าที่นี่คล้ายกับบ้านที่อยู่ข้าง ๆ โรงงานทอผ้าของบริษัทของเธอมาก ยิ่งเมื่อมองไปรอบ ๆ แล้วก็มั่นใจว่านี่มันไม่ใช่บ้านและสระว่ายน้ำอีกต่อไป รอบนอกเป็นพื้นที่กว้างสุดลูกหูลูกตา ที่เขียวขจีและเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ พื้นหญ้าสีเขียวสดดูมีชีวิตชีวาเหมือนไม่ใช่โลกของความจริง

หยวนเจียวเมิ่งเผลอยกมือขึ้นมาทาบหน้าตัวเองเบา ๆ เพื่อตั้งสติ เมื่อคิดว่าภาพแปลก ๆ รอบตัวยังคงไม่หายไปแน่ ๆ จึงเปลี่ยนเป็นหยิกตัวเองแรงๆ หนึ่งที “ซี้ด... เจ็บเป็นบ้า นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันเนี่ย ไม่ใช่ว่าหลงเข้ามาในนิยายเรื่องไหนหรอกนะ”

และต่อให้ไม่อยากเชื่อสักเท่าไร แต่มันก็เกิดขึ้นจริง ๆ แล้ว หญิงสาวใช้เวลาเดินดูนั่นนี่ไปทั่วบริเวณ ด้วยความที่เป็นนักธุรกิจในหัวเล็ก ๆ ก็แอบเผลอคิดว่าจะเป็นอย่างไรถ้าเธอเอาของที่จำเป็นในการใช้ชีวิตมาไว้ที่นี่ทั้งหมดเหมือนกับที่เคยอ่านมาในนิยายออนไลน์ว่านางเอกมักจะมีมิติเอาไว้เก็บของส่วนตัว โดยลืมนึกไปด้วยซ้ำว่าตัวเองจะกลับไปปัจจุบันได้อย่างไร

เมื่อคิดนั่นคิดนี่สักครู่ก็คิดขึ้นมาได้ว่าเธอต้องกลับไปที่บ้านก่อน จากนั้นก็มองไปยังข้อมือและแผลเป็นที่ทำให้เกิดเรื่องราวแปลกประหลาดด้วยการปรากฏตัวขึ้นที่นี่ ก่อนจะแตะนิ้วไปที่รอยแผลนั้นเบา ๆ

หยวนเจียวเมิ่งกลับมายืนอยู่ที่จุดเดิมข้าง ๆ น้ำตกจำลองและนิ้วชี้ก็ยังคงแตะอยู่ที่ข้อมือบริเวณรอยแผลเป็นนั่น “นี่มันมหัศจรรย์มากเกินไปแล้ว!” หญิงสาวคิดอย่างนั้นกับตัวเอง

หลังจากวันนั้นคนที่วัน ๆ เอาแต่ทำงานแล้วก็เดินไปตามเส้นทางที่บิดากำหนดอย่างหยวนเจียวเมิ่งก็เปลี่ยนไปคล้ายจะกลายเป็นอีกคน

เธอไม่ได้เอาแต่คิดเรื่องงานที่บริษัทและโรงงานทอผ้าอย่างเดียว ไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่ใส่ใจโรงงาน มันก็แค่ความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เจออะไรใหม่ ๆ กลับกันการที่ได้เข้าไปพักผ่อนในมิติส่วนตัวเล็ก ๆ นั่นทำให้เธอมีสมาธิ ไม่เครียด และสามารถทำงานได้ดีขึ้นกว่าเดิมด้วย แม้ช่วงแรกจะยังงง ๆ ว่ามิติเอาไว้ทำอะไร และเธอก็ได้คำตอบหลังจากนั้นไม่นาน...

“ไม่น่าเชื่อว่าโปรเจกใหม่ที่คุณหนูเจียวเมิ่งแนะนำจะทำกำไรให้กับโรงงานได้มากขนาดนี้นะครับ” หยวนเจียวเมิ่งยิ้มรับเป็นคำตอบ เธอก็แค่คิดเรื่องนี้ได้ระหว่างที่พักผ่อนอยู่ในมิติก็เท่านั้น

“แม้จะเป็นนักธุรกิจ แต่ก็อยากมีมุมที่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้ค่ะ การตัดสูทด้านนอกเหมือนกันหมด แต่ภายในแสดงความเป็นตัวของตัวเองก็จะทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นนะคะในตอนที่ถอดออกบ้างบางเวลา”

เสียงปรบมือชื่นชมจากทุกคนในที่ประชุมทำให้หญิงสาวยิ่งรู้สึกดีมาก แม้บางครั้งจะรู้สึกราวกับได้รับพร แต่บางครั้งกลับรู้สึกว่ากำลังจะมีบางอย่างไม่คาดฝันเกิดขึ้นก็ตาม

“ช่วงนี้ทำได้ดีมากเลยนะลูก” คำชมจากหยวนจวินนั่นไม่ใช่อะไรที่ได้รับบ่อยนัก แต่วันนี้หยวนเจียวเมิ่งก็ได้ยินจากเขาอย่างไม่ยากเลย และช่วงไม่กี่วันมานี้คุณพ่อก็ดูจะชื่นชมกับการทำงานของเธอมากเป็นพิเศษ อีกทั้งยังมีโอกาสทานมื้อเย็นด้วยกันทุกวัน ทำให้สองพ่อลูกดูสนิทสนมกันมากกว่าเมื่อก่อนมาก

แต่ไม่รู้ทำไมทั้ง ๆ ที่ชีวิตช่วงนี้ดีหมดทุกอย่าง แต่กลับมีเรื่องหนึ่งที่หญิงสาวรู้สึกไม่สบายใจ

“หนิงเซียน... เจียวเมิ่ง...” เสียงราวกับดังมาจากที่แสนไกลทำให้หยวนเจียวเมิ่งลืมตาตื่นขึ้น เธอยังคงนอนอยู่ที่เดิมที่ห้องนอนของตัวเอง แต่บรรยากาศรอบ ๆ กลับเปลี่ยนไปทั้งหมด มีหมอกจาง ๆ บรรยากาศเย็นยะเยือกที่ลอยอยู่ทั่วบริเวณ

เธอพยายามลุกขึ้นแต่กลับไร้เรี่ยวแรง นอกจากลุกขึ้นไม่ได้แล้วยังราวกับถูกตรึงเอาไว้ที่เตียงอย่างแน่นหนาขยับไม่ได้เลย

“เจียวเมิ่ง” ภาพตรงหน้ายิ่งสร้างความตกใจให้กับหญิงสาว เมื่อคนที่เรียกเธอมีหน้าตาคล้ายกับเธอมาก ๆ มากจนคิดว่าเป็นตัวเธอเองเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ใช่เธอในตอนนี้ แม้จะคล้ายมากแค่ไหนก็ยังมีส่วนต่างอยู่นิดหน่อย คนตรงหน้าผอมบาง ซีดเซียวราวกับขาดสารอาหาร แววตาเศร้าและเป็นกังวล

“ฝากดูแลทุกคนด้วยนะ ดูแลแม่ของพวกเราด้วย”

หยวนเจียวเมิ่งสะดุ้งตื่นขึ้นบนเตียงของตัวเอง เหงื่อออกเยอะจนเหมือนอยู่ท่ามกลางอากาศร้อน แต่สักครู่ก็รู้สึกหนาวเย็นจนถึงกระดูก ‘ฝันอย่างนั้นหรือ’ ถึงแม้จะตั้งสติได้และรู้อย่างนั้นแล้วหญิงสาวก็ยังรู้สึกกังวลใจอยู่ดี

เพราะชีวิตของเธอช่วงนี้ไม่มีอะไรปกติเลยสักอย่าง ทั้งความสนิทกับพ่อมากขึ้นราวกับการสั่งลา ทั้งมิติส่วนตัวที่เข้าออกได้ตามใจ แล้วยังความฝันที่ฝันถึงหญิงสาวที่เหมือนตัวเองแต่ไม่ใช่ตัวเองนี่อีก เหมือนกับเป็นลางบอกเหตุในนิยายออนไลน์ที่เคยอ่านไม่ผิดเลย

ดวงตาคู่สวยเหลือบไปมองนาฬิกาที่โต๊ะเล็ก ๆ ข้างหัวเตียงและเห็นว่าตอนนี้เพิ่งจะตีสี่กว่า ๆ แต่เพราะภาพเมื่อครู่ยังคงติดอยู่ในความคิดเลยทำให้รู้สึกแปลก ๆ และไม่ค่อยสบายใจนัก จะนอนต่อก็นอนไม่หลับแล้ว หญิงสาวจึงตัดสินใจที่จะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปทำงานน่าจะดีกว่า อย่างน้อยจะได้อ่านรายละเอียดสรุปก่อนการประชุมช่วงสายเตรียมความพร้อมให้มากหน่อย

หยวนเจียวเมิ่งลงมาที่ด้านล่างตั้งแต่เช้าตรู่กว่าทุกวันจนคนรับใช้แปลกใจ

“คุณเจียวเมิ่งตื่นเช้าจังเลยนะคะ”

หญิงสาวยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร “เมื่อวานมีไก่ป่ามาส่งหลายตัว คุณเจียวเมิ่งจะให้เอาไปไว้ที่ไหนเหรอคะ”

“มาแล้วเหรอเร็วจังเลย ให้คนมาสร้างกรงสัตว์ใหญ่ ๆ ตรงข้างสระน้ำหน่อยสิ เอาแบบในสวนสัตว์เลย บอกคุณหลินจัดการให้ได้ไหมคะ”

และนี่ก็เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น หลังจากจ้างบริษัทตกแต่งสวนมาจัดด้านข้างของสระน้ำให้เป็นกรงสัตว์ สัตว์เลี้ยง และสัตว์แปลก ๆ ทั้งหมู เป็ด ไก่ ก็ถูกส่งมาเรื่อย ๆ สาวใช้สงสัยในคำสั่งของเจ้านายสาวอยู่บ้างในตอนแรก แต่หลังจากนั้นก็ชิน เพราะไม่คิดว่ามันจะเสียหายอะไรจึงให้ความร่วมมืออย่างดี

ขณะเดียวกันหยวนเจียวเมิ่งก็ค่อย ๆ นำสัตว์เหล่านั้นเข้าไปในมิติของตน จากมีเพียงแค่บ้านก็มีพื้นที่ปลูกผักสวนครัว ซึ่งมีผักหลากชนิดและมีแม้กระทั่งเล้าเป็ดเล้าไก่ ซึ่งเธอเป็นคนจัดการให้คนงานสร้างและนำเข้าไปในมิติเอง

เพราะรู้สึกถึงวิกฤตบางอย่างในใจ ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องราวนิยายออนไลน์แนวทะลุมิติที่เคยอ่าน เลยอยากเตรียมการล่วงหน้า หากไม่ได้ใช้ก็ไม่เสียหายอะไร แต่ถ้าหากต้องจากไปจริง ๆ จะได้ไม่เสียใจที่ไม่มีการเตรียมอะไรเลย

โชคดีที่เวลาในนี้กับด้านนอกนั้นแตกต่าง เหมือนกับทุกครั้งที่เข้าไปในมิติเวลาด้านนอกคล้ายจะหยุดเสียอย่างนั้น ตอนแรกหยวนเจียวเมิ่งคิดว่าเวลาหยุดแต่ที่จริงเวลายังคงดำเนินไปเรื่อย ๆ แค่เดินช้ามาก ๆ จึงทำให้หญิงสาวมีเวลาที่จะจัดการอะไรต่ออะไรตามที่ต้องการได้สบาย ๆ

จากพื้นที่ว่างเปล่าในตอนแรกก็คล้ายจะกลายเป็นเกมฟาร์มสำหรับหญิงสาวไปแล้ว เพราะสถานที่แห่งนี้มีทุกอย่างที่จะทำให้คนคนหนึ่งใช้ชีวิตอยู่ได้ชิล ๆ ไม่ว่าจะหลุดไปอยู่ในมิติหรือยุคไหนก็ตาม

ไม่เพียงแค่สัตว์เลี้ยงและต้นไม้ ผลไม้ พืชผัก ทั้งของกินและของใช้ที่จำเป็นต่าง ๆ หยวนเจียวเมิ่งก็ซื้อตุนเอาไว้ทั้งนั้น โดยอ้างกับเหล่าแม่บ้านและสาวใช้ว่าเธอจะเอาของเหล่านั้นไปบริจาค เพราะของทุกอย่างที่ซื้อก็สั่งมาจำนวนมากจนน่าตกใจ