5 ประกาศรับสมัครเจ้าสาว

ณ ห้างสรรพสินค้าในกลางเมืองหลวงของประเทศจีน

เสียงฝีเท้าของนักข่าวที่ถือไมค์และวิ่งตามคนที่เพิ่งเดินลงจากรถลีมูซีนสีดำเงาวับ ที่พร้อมด้วยบอดี้การ์ดล้อมรอบ ความสูงสง่าที่โดดเด่นของเขา เรียกความสนใจจากผู้คนได้ด้วยผิวขาวสว่าง

แววตาทรงพลังที่มองตรงไปข้างหน้าอย่างไร้รอยยิ้ม เป็นเอกลักษณ์อันคุ้นตาเหลือเกิน สำหรับสาวน้อยใหญ่ที่มารอชื่นชมความหล่อของเขา หลังจากที่เขาประกาศว่าจะมาแถลงข่าวใน 3 ก่อน

หวัง ชุน นักธุรกิจที่ขึ้นอันดับรวยเป็นอันดับหนึ่งของโลก ซื้อพื้นที่สื่อทุกสื่อทั้งในจีนและต่างประเทศ เพื่อถ่ายทอดสด ซึ่งไม่มีใครล่วงรู้ว่าเขาจะแถลงเรื่องอะไร

แม้กระนั้น สื่อทุกสื่อที่ได้รับการติดต่อไป ก็รีบตอบรับอย่างเร็วรี่ เพราะไม่ว่ามันจะเป็นข่าวอะไร พวกเขาก็ต้องรีบคว้าโอกาสเอาไว้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ที่คนอย่างหวัง ชุน ผู้ไม่เคยยื่นในพื้นที่สื่อ อยากจะมาแถลงอะไรบางอย่างออกสื่อ มันน่าตื่นเต้น...จนนักข่าวบางคน ถึงกับต้องมารอที่ห้างตั้งแต่เมื่อวาน!

“ทางนี้ครับ” เฉิน เฟ่ย ผู้เดินเคียงข้างเจ้านายมาแบบไม่ห่าง ผายมือไปอีกทางเพื่อให้เจ้านายไปเตรียมตัวก่อนแถลงข่าว เพราะห้องที่เตรียมไว้จะต้องมีนักข่าวเข้าไปนั่งรอก่อน แล้วเขาจะต้องเข้าทางด้านหลัง เพื่อไม่ให้มีใครเข้าถึงเขาได้ง่ายดาย ความปลอดภัยต้องมาก่อน

หวัง ชุน เดินตามเส้นทางที่ผู้ช่วยคนสนิทจัดเตรียมเอาไว้ให้ แต่ก็ยังอยู่ในลักษณะสบายๆ ไม่ได้เดือดร้อน อย่างที่เขาเป็นมาเสมอ

“สำหรับข่าวที่จะแถลงในวันนี้ เกี่ยวกับเรื่องที่พึ่งจะขึ้นเป็นคนรวยอันดับหนึ่งของโลกรึเปล่าคะ?” นักข่าวสาวชาวจีนเอ่ยถามขึ้นเป็นภาษาอังกฤษ

“หรือจะเป็นการเปลี่ยนใจ ให้เคล็ดลับความรู้เกี่ยวกับธุรกิจของ MK.Group ครับ?” นักข่าวหนุ่มชาวไทยเอ่ยถามเป็นภาษาจีน เขาบินตรงมาทันทีที่หวัง ชุน ซื้อพื้นที่สื่อในไทยมากที่สุดเป็นอันดับหนึ่ง สำหรับการแถลงข่าวเรื่องนี้ และโชคดีที่ทางรัฐบาลไทยอำนวยความสะดวกให้ เขาก็เลยคิดว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์บางอย่างแน่

“ขอบคุณที่มาวันนี้ ทุกคนเลยนะครับ” น้ำเสียงทุ้มทรงพลัง แต่เต็มไปด้วยความสงบอ่อนโยน ทำให้นักข่าวที่กำลังวุ่นวายกันทั้งหลาย ค่อยๆ เงียบสงบลง ราวกับต้องมนตร์

“อาจจะกะทันหันไปหน่อย แต่พวกคุณก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ขอบคุณมากครับ” หวัง ชุน สื่อสารเป็นภาษาจีนในประโยคแรก และเป็นภาษาอังกฤษในประโยคถัดมา

“นักข่าวจากประเทศไทย มาทันกันไหมครับ” เขาหันไปมองโซนที่จัดให้สำหรับสื่อประเทศต่างๆ อย่างอำนวยความสะดวกและให้เกียรติ หวัง ชุน ไม่ได้หยิ่ง เข้าถึงยาก อย่างที่ใครเข้าใจ

ยิ่งเขาพูดประโยคล่าสุดเป็นภาษาไทยด้วยแล้ว นักข่าวชาวไทยทั้งหลาย ต่างก็พากันอึ้งไปตามๆ กัน

“สิ่งที่ผมจะประกาศในวันนี้อาจจะไม่ได้สำคัญต่อเศรษฐกิจโลก ความก้าวหน้าของประเทศหรือแม้แต่ความเติบโตของธุรกิจใดธุรกิจหนึ่ง รวมไปถึงธุรกิจของตัวผมเองด้วย” หวัง ชุน เลือกที่จะสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษเพื่อความเป็นสากล ด้วยกิริยาพูดไปยิ้มไปแบบสบายๆ ยิ้มไปทั้งดวงตาคมของเขา

เสริมให้จมูกโด่งพุ่งทรงยุโรปโดดเด่น เรียวหน้ายาวขยับเคลื่อนไหว จนไม่มีใครละสายตาไปจากเขาได้...

“เสียงเพราะยิ่งกว่าพระเอกซีรีย์จีนอีก...” นักข่าวสาวชาวไทยท่านหนึ่ง เปรยขึ้นมา เรียกให้เขาหันไปสบตาและยิ้มให้เชิงขอบคุณ

“แต่สิ่งที่ผมจะแถลงในวันนี้ สำคัญกับชีวิตลูกผู้ชายคนหนึ่งก็คือตัวผมเอง มันสำคัญเป็นอย่างมาก และผมอยากให้คนที่มองเห็นความสำคัญนั้น ได้มีโอกาสฟังพร้อมกันในวันนี้...”

ผู้คนเริ่มตื่นเต้นกับสิ่งที่เขากำลังจะสื่อ ลุ้นและในหัวเริ่มเดาไปต่างๆ นานา ว่าเขาจะพูดเรื่องอะไรนะ

“ปีนี้ผมอายุ 31 ปีบริบูรณ์ไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา และผมคิดว่าถึงเวลา...ที่ผมจะมีครอบครัว มีภรรยา มีลูกๆ ที่น่ารัก เหมือนกับคนอื่นเขาสักที...”

ประโยคที่เหมือนจะดูอบอุ่นแต่แอบเก้อกระดากไม่น้อยนี้ ทำให้นักข่าวพากันเก็บภาพรัวๆ

สาวน้อยใหญ่ที่กำลังรับชมคำแถลงนี้พร้อมกันทั่วโลก โดยเฉพาะประเทศที่ได้รับการซื้อพื้นที่สื่อมากที่สุด พากันใจเต้นแรง หน้าแดง เพราะเขินให้กับทุกกิริยาของผู้ชายที่ไม่เคยมีใครได้เห็นรูปภาพของเขานัก

“ผมอยากแต่งงานกับผู้หญิงที่มีคุณสมบัติตามที่ผมต้องการ แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีโอกาสได้เจอกับผู้หญิงคนนั้น...”

เขมจิราจับมือเพื่อนรักที่นั่งข้างๆ แน่น ราวกับกำลังเป็นสองคนสุดท้ายที่ได้จับมือบนเวทีประกวดนางงาม

“เจ็บนะ จะบีบอะไรแน่นขนาดนั้นด้วยเล่า!” แต่เพื่อนรักอย่างอัจฉรา ผู้ที่ฟังไปขมวดคิ้วไป ไม่ได้ทำตาหวานเยิ้มเหมือนเพื่อนรัก กลับขัดจังหวะขึ้นมา

“ก็มันฟินนี่หว่า...มีผู้ชายที่รวยและหล่อ มาพูดว่าอยากจะแต่งงาน ฟังแล้วมันโรแมนติกสุดๆ เหมือนหลุดเข้าไปในซีรีย์เลยอ่ะ”

“เหรอ? ขนาดนั้นเลยเหรอ?” อัจฉราผู้ตั้งใจฟังและลุ้นว่าเขาจะหลุดเกี่ยวกับเรื่องที่จะเปิดคอร์สสัมมนาเมื่อไหร่ ถอนหายใจอย่างรู้สึกเซ็งไม่น้อย

อุตส่าห์คิดว่าเพื่อนรักโทรมาบอกให้มาฟังข่าวดีพร้อมกัน คิดว่าจะเป็นข่าวดีที่ตัวเองตามหาอยู่ แต่ดูแล้วเหมือนจะไม่ใช่เลย

“ใครคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงคนนั้น กรอกข้อมูล...ส่งมาที่ช่องทางนี้ กันมาได้เลยนะครับ” ประโยคนี้กล้องได้ซูมเข้าไปใกล้ใบหน้าหล่อเหลาของเขา แววตารีที่คมกล้าล้อมกรอบด้วยขนตาสั้นและคิ้วเข้ม มีประกายแห่งความหวังและแสนจะอบอุ่น

คนที่ตั้งใจฟังอย่างอัจฉรา เหมือนถูกตกเข้าไปในภวังค์ของการสบตาผ่านหน้าจอนั้นแบบไม่รู้ตัว ริมฝีปากบางของเขาถ่ายทอดน้ำเสียงลื่นหู หากแต่ทรงพลังอย่างประหลาด

“ผมรับสมัครเจ้าสาว ที่เป็นสาวไทย...ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนบนโลกนี้ แต่ถ้าเป็นสาวไทย สามารถส่งใบสมัครกันเข้ามาได้ครับ”

เขมจิราส่งเสียงกรี๊ดออกมา จนทำให้อัจฉราออกจากภวังค์นั้นและกะพริบตาถี่ หันไปมองหน้าเพื่อนรักด้วยความตกใจ

“แกเป็นอะไร กรี๊ดทำไม”

“ก็...แกไม่ได้ยินเหรอ เขาบอกว่ารับสมัครเจ้าสาวที่เป็นสาวไทย อร๊ายยยยย...ต้องกรี๊ดสิกรี๊ด!” เขมจิราดีใจจนกระโดดโลดเต้นไปมา จนเพื่อนรักต้องจับตัวเธอเอาไว้เพื่อเรียกสติ

“ใจเย็นก่อนเพื่อน นี่อย่าบอกนะ...ว่าแกสนใจที่จะสมัครไปเป็นเจ้าสาวของเขา?”

“เปล่า! ฉันไม่ได้สนใจ”

“อ้าว แล้วจะกรี๊ดดีใจอะไรขนาดนั้นทำไม?” เขมจิราสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมอธิบายให้คนงงเข้าใจแบบช้าๆ

“ฉันก็ดีใจแทนแกไง โอกาสมาอยู่ตรงหน้าในจังหวะที่แกกำลังตามหาทันที ฉันมีแฟนแล้ว รักแฟนมาก ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่ฉันจะต้องสนใจไปสมัครเป็นเจ้าสาวของเขา

แต่แก...เพื่อน แกยังโสด ยังสาว ยังซิงและกำลังหาวิถีทางเข้าไปเรียนรู้แนวคิดของเขาอยู่ นี่มันคือโอกาสของแกชัดๆ”

“เดี๋ยวนะ! คือฉันต้องการไปเรียนรู้แนวคิดการทำธุรกิจของเขานั้นใช่ย่ะ แต่ฉันไม่ได้อยากเป็นเจ้าสาวของเขา ไม่ได้อยากแต่งงานอะไรด้วย มันจะเป็นโอกาสของฉันได้ยังไง”

“แล้วมันมีไหมล่ะ ช่องทางไหนที่จะทำให้แกได้ไปรู้จักกับเขา ได้เรียนรู้แนวคิดของเขา แกหามาสามวันแล้ว แกเจอไหม?” อัจฉราชะงัก ตอบคำถามเพื่อนผ่านแววตาในทันที เพราะมันไม่เจอไง!

“เพราะฉะนั้นแล้ว นี่คือช่องทางเดียวจริงๆ ที่แกจะได้มีโอกาสทำความรู้จักกับเขา จะได้รู้เคล็ดลับหรือเปล่า ก็ค่อยว่ากันอีกที แค่พาตัวเองไปอยู่ในจุดที่จะได้ทำความรู้จักกับเขาก่อนก็พอ” เมื่อเห็นว่าเพื่อนเถียงไม่ออก เขมจิราก็รีบใส่ข้อมูลต่อทันที เพราะเห็นว่าโอกาสนี้มันสำคัญกับเพื่อนรักมากๆ

“ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่ได้อยากเป็นเจ้าสาวเว้ย อยากเป็นแต่เจ้าสัว!!!”