2 ไม่ได้อยากเป็นเจ้าสาว

กลิ่นหอมคลุ้งของเครื่องแกงน้ำข้น ลอยตลบอบอวลอยู่ในครัวไทยชั้นล่าง ของบ้านสองชั้นขนาดกลาง ที่มีสวนผักและสวนดอกไม้ล้อมรอบ

ความร่มรื่นที่เต็มไปด้วยต้นไม้ของบริเวณบ้าน ทำเอาคนที่เพิ่งจะกลับมาถึง ต้องเดินลอดเหล่าแมกไม้เหล่านั้น มาตาม กลิ่นหอมของอาหารกลางวัน ที่มารดามักจะเตรียมแบบปรุงสดใหม่ไว้รอสามีและบุตรสาวคนเดียวเสมอ

“มันต้องใช่แกงไตปลา...แน่ๆ เลย” เสียงนำมาก่อนตัว จนคนที่กำลังง่วนอยู่ในครัวต้องชะเง้อไปมอง

“ทำไมกลับมาช้าจัง ไปตั้งแต่เก้าโมง ดูสิ...นี่จะเที่ยงแล้ว” และผู้ที่มีหน้าที่บ่นประจำบ้านก็ต้อนรับเธอด้วยการบ่นที่เป็นเอกลักษณ์ หยิบยกทุกเรื่องมาบ่นได้ แม้จะไม่ได้น่าบ่นอะไรขนาดนั้นก็ตาม

“ก็แวะไปตรวจงานที่โกดังแทนป๊ามาน่ะสิแม่...วันนี้ป๊าไม่ว่าง ต้องเข้าประชุมกับผู้ถือหุ้นรุ่นเดอะ เห็นมีบางคนว่าจะถอนหุ้น ไม่รู้เลย...ว่าผลออกมาเป็นยังไงบ้าง ว่าจะถามป๊าก็ไม่กล้าถาม ถ้าป๊าเล่าให้แม่ฟัง...แม่บอกหมวยด้วยนะ นะๆ”

และเธอก็เช่นกัน อัจฉรา ผู้ไม่สนใจว่าท้องฟ้าวันนี้จะเป็นเช่นไร มารดาจะบ่นหรือไม่บ่นยังไง เธอก็จะต้องทำตัวเป็นเจ้าสัวน้อยผู้มุ่งมั่น อยากจะรับช่วงต่อจากบิดา แม้ว่าท่านจะไม่เคยเปิดช่องเลยก็ตาม

“แกนี่มันชอบหาเรื่องจริงๆ ป๊าเขาบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเข้าไปที่โกดังตามลำพัง มีแต่คนงานผู้ชายทั้งนั้น ไว้ใจใครได้ที่ไหน” อรอุมา พิกุลไพศาล ส่ายหน้าพร้อมยกหม้อที่มีแกงไตปลาของโปรดสามีและลูก ลงจากเตาแก๊สเมื่อหอมได้ที่

“โหยแม่ พวกพี่ๆ เขาเห็นหนูมาตั้งแต่เด็ก พี่ชัชคนเก่าแก่ก็อยู่ พวกคนงานใหม่ก็ไม่กล้าทำอะไรอยู่แล้ว...แม่อย่าลืมสิ ว่าหนูเป็นทั้งมวย เทควันโดสายดำ ร่างกายก็กำยำ ใครมันจะกล้า!” เธอว่าแบบติดตลก พร้อมเบ่งกล้ามโชว์มารดา จนท่านต้องส่ายหน้าหนักกว่าเดิม

“แกนี่มันดื้อไม่มีใครเกินจริงๆ บอกสอนอะไร ไม่เอาความสักอย่าง มานี่มา...มาช่วยเอาผักใส่จาน ป่านนี้ป๊าน่าจะใกล้ถึงแล้ว”

“ป๊ายังไม่มาถึงหรอก บอกให้หมวยมารอก่อน ป๊าแวะไปที่โกดัง บอกว่ามีอะไรจะคุยกับพวกพี่ชัช ไล่หมวยให้กลับมาก่อนเนี่ย” สาวหน้าหมวยสมชื่อ ทำตามที่มารดาบอกอย่างคล่องแคล่ว แม้งานในครัวเธอจะไม่เก่งเท่าไหร่

แต่เรื่องความขยันไม่เคยเพิกเฉย ทำให้เธอช่วยมารดาได้หลายอย่าง แต่ถ้าให้ทำเอง ไม่รอด!

“อ้าว เหรอ” อัจฉราหันไปมองหน้ามารดาในจังหวะนั้นพอดี แววตากังวลใจฉายชัดของมารดา ทำเอาเธอสงสัย ท่านดูเหมือนจะรู้ว่าบิดาจะเข้าไปคุยอะไร แต่ก็รีบกลบมันทันทีเช่นกัน

ถามไป...น่าจะไม่บอกง่ายๆ แน่

“อ้อแม่ ตะกี้หมวยเจอรูปใครในโกดังด้วยแหละ ไม่เคยเห็นเลย...เขาเป็นใครเหรอแม่?” พอนึกอีกอย่างออก ก็รีบถามทันทีเพราะกลัวว่าตัวเองจะไม่มีโอกาส

อรอุมา เป็นสาวไทยแท้ที่มาแต่งงานกับหนุ่มเชื้อจีนอย่างเฉลียง หันไปมองสิ่งที่บุตรสาวยื่นให้ดู และแววตาตกใจก็ปรากฏขึ้น

“หน้าตาดูไม่คุ้นเลยนะ เป็นบรรพบุรุษของป๊าเหรอแม่?” หญิงสาวเห็นว่ามารดาดูตกใจ ก็เลยรีบถามทันที

“แกไปเอามาจากไหน รูปใครก็ไม่รู้” ว่าพร้อมหลบตา หันไปทำอย่างอื่น แบบไม่ได้สนใจและกลบเกลื่อน

“ก็หล่นอยู่ที่พื้นที่โกดังไง แต่หนูชอบข้อความข้างหลังรูปนี่นะ...เขียนเอาไว้ดีมาก” อรอุมาที่กำลังผัดหมี่หยก เตรียมทานกับเป็ดย่างและแกงไตปลา ถึงกับชะงักงานในมือ

“เขียนว่าอะไร” และหันมาถามบุตรสาว ด้วยกิริยาตกใจ จนแววตารีใสถึงกับสะดุดด้วย

ไม่รู้จักแน่นะ?

“ก็นี่ไง...ต่อให้ต้องขายถั่วคั่ว ก็ขอให้ได้เป็นเถ้าแก่เอง” คนที่ชอบเอาใจบิดามารดาอยู่เสมออย่างอัจฉรารีบบอกพร้อมส่งให้มารดาอ่านได้อย่างถนัด

ทีท่าโล่งใจของอรอุมา อยู่ในการเก็บข้อมูลทั้งหมดของคนช่างสังเกต

“คงจะติดมากับพวกตู้เก่ามือสองที่ป๊าแกซื้อมาน่ะสิ อย่าเอามาเก็บไว้ล่ะ เผื่อเป็นของคนตาย ไม่เป็นมงคล แกนี่...ไม่รู้เรื่องอะไรเลย รีบเอาไปทิ้งซะ...และก็เตรียมขึ้นโต๊ะรอป๊าได้แล้ว” และแน่นอนว่าคนอย่างอรอุมา ก็ใช้ความบ่นของตัวเองกลบเกลื่อนบางอย่างตามความถนัด

และแน่นอนอีกเช่นกัน คนฉลาดอย่างอัจฉราก็เลือกที่จะไม่คาดคั้นเอาคำตอบอะไรในตอนนี้

ต้องมีอะไรแน่ๆ

เธอเหลือบมองรูปในมือเล็กน้อย พร้อมรีบยัดใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม และคิดว่าไม่มีวันจะทิ้งตามที่มารดาบอกแน่ๆ

“แล้วเรื่องงานเป็นไง มีที่ไหนเรียกบ้างยัง” ตามแบบฉบับ ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน บิดามารดามักจะถามจี้เธอเรื่องนี้

“ยังเลยแม่ แต่ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนะ...เพราะว่ายังมีร้านเฟอร์นิเจอร์ของป๊า ที่ต้องการพนักงานขายสวยๆ อย่าง หมวย ไปต้อนรับลูกค้าอยู่...” อัจฉราว่าอย่างสบายๆ ใบหน้าระบายไปด้วยรอยยิ้มสดใส ดวงตารีเล็กปิดจนแทบมองไม่เห็นว่าลืมตาอยู่

“แกนี่มันจริงๆ เลย บอกสอนไม่รู้จักจำ ป๊าแกต้องการให้แกไปทำงานประจำทำ ไม่ใช่มานั่งมาขายของช่วยป๊า”

“หือ ก็หมวยอยากทำงานช่วยป๊านี่...ชอบเฟอร์นิเจอร์ อยากบริหารงานที่ร้านและโกดังกับป๊า ทำไมแม่กับป๊า ต้องกีดกันหมวยด้วยเนี่ย”

“เศรษฐกิจช่วงนี้มันไม่ดี...ค้าขายยาก ไปหางานประจำทำ ปลอดภัยที่สุดแล้ว...” อรอุมาว่าอย่างอ่อนใจ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก ที่เธอให้เหตุผลนี้กับบุตรสาว

“หมวยรู้แม่ ว่าเศรษฐกิจมันไม่ดี...แต่ก็มีเศรษฐีเกิดขึ้นในทุกความวิกฤติอยู่แล้ว ขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะเลือกเป็นใครในวิกฤตนั้นต่างหาก” สาวน้อยอธิบายด้วยแววตามุ่งมั่น วิสัยทัศน์และความเชื่อในดวงตาเล็กคู่นั้น ฉายชัดจนอรอุมาต้องส่ายหน้าอีกรอบ

พร้อมยกจานอาหารใบสุดท้ายลงบนโต๊ะไม้สักที่ขัดจนเงาวับ

“ถ้าแกไม่ไปทำงานที่บริษัทไหนเลย ก็เตรียมตัวเป็นแม่บ้าน ฉันจะจับใส่พานให้ลูกชายเพื่อนป๊าแก”

“โหย แม่นี่...คุยไม่รู้เรื่องเลย หนูอยากเป็นเจ้าสัวนะ ไม่ได้อยากเป็นเจ้าสาว!” แล้วเธอก็รีบเอามือปิดหู เดินไปนั่งบนที่ประจำของตัวเองเตรียมตัวรับประทานอาหาร แม้ว่าจะต้องรอบิดาตามธรรมเนียมก่อนก็ตาม

ส่วนอรอุมานั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าให้บุตรสาว ไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ แม้จะชอบบ่นแค่ไหน...ก็รักและห่วงบุตรสาวมากกว่าชีวิตตัวเองอยู่แล้ว

ณ ตึกสูงที่มองเห็นทิวทัศน์ตึกตัดกับก้อนเมฆลอยละล่องสีขาว เรียงตัวอย่างลงตัวเข้าชุดกัน มีใบหน้าคมคร้ามที่กำลังกวาดสายตาไปยังแผนงานที่ผู้ช่วยยื่นให้เมื่อ 10 นาทีที่แล้ว

“อือ...ก็เข้าท่า” เขาพลิกหน้ากระดาษหน้าต่อไปแบบดูคร่าวๆ ด้วยแววตาที่จริงจังและตั้งใจสุดๆ

“ทำไมถึงเลือกวิธีนี้” เฉิน เฟ่ย ค้อมศีรษะลงเล็กน้อยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เขาดูภูมิใจในตัวเองที่คิดค้นวิธีค้นหาภรรยาที่เหมาะสมให้กับผู้เป็นเจ้านายได้

“ก็ตามที่คุณชุนบอกว่า ให้ทำเหมือนตอนที่เรากำลังตามหาสินค้าที่เหมาะสมกับกลุ่มลูกค้ามาขาย ซึ่งวิธีที่ธุรกิจของเรากำลังทำอยู่ คือการให้สินค้าเดินทางมาหาเรา...โดยแน่นอนว่าสินค้าทุกชิ้นที่นำมาขายกับเรา ล้วนต้องผ่านการตรวจสอบคุณภาพ

และแน่นอนอีกว่า กลุ่มลูกค้าในเรื่องนี้คือคุณชุน ผู้ที่ไม่เคยจีบผู้หญิงมาก่อน ถ้าจะให้ไปจีบผู้หญิงเองก็คงไม่น่าได้ แต่ถ้าจะให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายมาจีบก็ดูจะไม่เหมาะอีก...วิธีการประกาศรับสมัครเหมือนประกวดนางงามนี่แหละครับ ดูมีอารยธรรมดี ผู้หญิงก็ไม่รู้สึกแย่...คุณชุนก็จะได้ผู้หญิงที่มีคุณภาพและเหมาะสมด้วย”

หวัง ชุน พยักหน้าให้กับเหตุผลที่ดีของผู้ช่วยคนสนิท สมกับที่เขาทำอะไรก็ไม่เคยพลาดมาเสมอ

เวปไซต์อีคอมเมิร์ซอย่าง Makao เป็นธุรกิจที่ให้ผู้ซื้อกับผู้ขายมาเจอกัน ผ่านตัวกลางอย่างพวกเขา และแน่นอนว่าจุดเด่นของ Makao คือการตรวจสอบสินค้าก่อนขึ้นวางขาย

มีการทำการตลาดให้ด้วย แถมยังช่วยโปรโมท แต่สิ่งที่สินค้าต้องมีคือดูดีและมีคุณภาพ รวมไปถึงพิสูจน์คุณภาพของตัวเองในช่วงเริ่มต้นให้เขาเห็นให้ได้ ถึงจะได้รับการอนุญาตขายบนแพล็ตฟอร์ม

แน่นอนว่ากลยุทธ์นี้ ทำให้ผู้ซื้อจำนวนมาก ให้ความไว้วางใจใน Makao ที่มีระบบความปลอดภัยแน่นหนา สินค้าได้คุณภาพตั้งแต่ตัวสินค้าเองยันบริการขนส่ง

“แล้วจะมีวิธีไหน ที่ทำให้เราเห็นตัวตนของผู้หญิงเหล่านั้น อย่างแท้จริงบ้างล่ะ” นี่คือสิ่งที่หวัง ชุน ยังไม่รู้ว่าผู้ช่วยจะทำด้วยวิธีไหน

“มีแน่นอนครับ” เฉิน เฟ่ย ตอบด้วยความมั่นใจ

“ยังไง”

“ขึ้นอยู่ที่ว่า คุณหวังต้องการผู้หญิงแบบไหน ภาพคู่ชีวิตที่มองเอาไว้เป็นยังไงน่ะครับ...” แววตาคมกล้าของชายหนุ่ม ฉายความครุ่นคิดออกมาเล็กน้อย