CHAPTER 4

วันจันทร์

นานาตั้งใจพานีราไปซื้อของใช้เข้าบ้าน หญิงสาวใช้เป้อุ้มลูกไว้ที่ด้านหน้า จับเจ้าตัวกลมเข้าไปในเป้ จากนั้นเรียกแท็กซี่จากหน้าบ้านไปห้างสรรพสินค้า ช่วงนี้นีรายิ่งดื้อมากขึ้นทุกวัน เจ้าตัวน้อยเริ่มงอแงเมื่อตื่นขึ้นมาไม่เห็นพ่อ ตอนเย็นกว่าพ่อจะกลับมาเด็กคนนี้ก็หลับไปก่อน นานาต้องหากิจกรรมมากมายมาดึงความสนใจของลูก บางครั้งก็สอนลูกพับผ้าโดยเธอคอยนั่งมองอยู่ข้าง ๆ จนกระทั่งหนูน้อยเหนื่อยแล้วหลับไป ถึงจะเป็นเวลาที่เธอได้จัดการเรื่องต่าง ๆ ภายในบ้าน

ปกติทุกสิ้นเดือนเธอและกิตจะออกมาซื้อของเข้าบ้านด้วยกัน ทั้งอาหารแห้ง เครื่องใช้ และผงซักผ้า แต่ช่วงนี้กิตทำงานหนักจนไม่มีเวลา เธอจึงต้องออกมาซื้อคนเดียว

นานาปลดเป้ลง แล้วเปลี่ยนเป็นเดินจับจูงมือลูกแทนเพราะน้ำหนักที่เกินมาตรฐานของนีราทำให้เธอเริ่มปวดไหล่

“ติม ติม” หนูน้อยนีราชี้ไปที่ไอศกรีมโฮมเมดสีสันสดใสที่ขายมุมหนึ่งของห้าง ปกตินานาค่อนข้างจริงจังกับการกินของลูก เธอจะยอมให้ลูกกินขนมหวานบ้างในโอกาสพิเศษเท่านั้น แต่เห็นแก่ที่วันนี้หนูน้อยของเธอเป็นเด็กดีไม่งอแงให้แม่ลำบากใจ เธอจึงยินยอมตามใจ

“นีราอยากกินไอศกรีมเหรอคะ”

คุณแม่ยังสาวนั่งลงทรงตัวด้วยขาทั้งสองข้างขณะคุยกับลูกสาวซึ่งยังกำนิ้วเธอไว้แน่น หนูน้อยพยักหน้าให้คุณแม่

“อยากกินค่ะ”

“ป่ะ งั้นเราก็ไปซื้อไอศกรีมกัน”

นีราเกือบจะกรี๊ดลั่นห้างด้วยความดีใจ แต่คุณแม่นานาใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากเอาไว้เสียก่อน เธอเรียนรู้แล้วว่าถ้าคุณแม่ทำมือแบบนี้หมายความว่าเป็นสัญญาณให้เงียบ หนูน้อยนีราจึงเปลี่ยนจากกรีดร้องด้วยความยินดีเป็นโน้มคอคุณแม่ลงมาหอมแก้มแทน

นานาหัวเราะ

“อ้อนเก่งจริงเรา”

นานาจูงมือลูกสาวของเธอไปซื้อไอศกรีม ขณะที่ยืนต่อแถวอยู่นั้นก็มีสาวสวยเดินผ่านด้านหลัง เธอต้องหันไปมองเพราะกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนนั้นฉุนมาก ก็พบสาวสวยผมทอง ในชุดสีแดง เครื่องหน้าสวย ตาเฉี่ยว มีหุ่นนาฬิกาทรายที่ผู้หญิงหลายคนต้องอิจฉา สาวสวยกำลังเดินคุยโทรศัพท์ดูเหมือนเจ้าตัวจะมีปัญหากับคนในสาย ขณะพูดเธอก็เดินวนไปมา จังหวะหนึ่งก็หันมาสบตากับนานาเข้า ตอนนี้นานาจึงรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังเสียมารยาทที่เผลอมองอีกฝ่ายนาน จึงละสายตามาจ่ายเงินค่าไอศกรีมของลูก

เมื่อผู้หญิงแปลกหน้าหันหน้ากลับไป สาวสวยชุดแดงจึงหันกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ เป็นจังหวะเดียวกับลูกสาววัยสองขวบของนานาหันกลับมาหลังจากรับไอศกรีมจากพนักงาน จึงชนกันเข้า จนไอศกรีมเจ้าปัญหาไปเปื้อนชุดแซกสีแดงของสาวสวยเข้าพอดิบพอดี

“เอ๊ะ!” เธอตวัดสายตามองด้วยสายตาไม่พอใจ

นีราเองก็ร้องไห้ดังลั่นด้วยความตกใจ เพราะไอศกรีมที่เพิ่งได้มาหล่นลงไปจากมือ ทั้งยังถูกคนแปลกหน้าตวาดเสียงดัง นานาต้องรีบอุ้มลูกขึ้นมาเมื่อหนูน้อยร้องไห้โฮจนคนเริ่มหันมามอง

“ทำไมคุณไม่ดูลูกให้ดี”

“ขอโทษค่ะ ฉันขอโทษนะคะ” นานามือหนึ่งก็อุ้มลูก มือหนึ่งก็ตบหลังปลอบหนูน้อย ปากก็พร่ำขอโทษอีกฝ่ายซ้ำ ๆ

“ลูกคุณไม่ได้น่ารักสำหรับทุกคนหรอกนะ” สาวชุดแดงเอ่ยปากสั่งสอนคุณแม่ร่างผอม ซึ่งดูแล้วอาจจะอายุน้อยกว่าเธอด้วยซ้ำ เพราะอีกฝ่ายไม่ได้แต่งหน้า แต่ก็ไม่ปรากฏริ้วรอยแห่งกาลเวลาบนใบหน้าใส

“ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ” นานายังคงพร่ำขอโทษเธอด้วยความรู้สึกผิด ลูกเธอยังเป็นเด็กเล็กมาก ต้องโทษคนเป็นแม่อย่างเธอจริง ๆ อย่างที่อีกฝ่ายว่า

“แล้วคุณจะรับผิดชอบยังไง” แม้แม่ของเด็กจะเอ่ยปากขอโทษแล้ว แต่ความโกรธของเธอยังไม่ลดลงสักนิด เธอมีนัดสำคัญแต่ชุดสวยกลับมาเปื้อนแบบนี้

“ให้ดิฉันรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการซักรีดดีไหมคะ”

“นี่คุณ...ชุดฉันเสียหายแล้วฉันต้องรีบไปงานต่อ คุณคิดว่ามันพอหรือไง”

สาวสวยในชุดแดงเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความไม่พอใจ ยิ่งทำให้หนูน้อยในอ้อมกอดของเธอร้องเสียงดังขึ้น

นานาเริ่มไม่พอใจอีกฝ่ายบ้างเหมือนกัน ถ้าไม่เพราะเธอมัวแต่เดินคุยโทรศัพท์ก็คงไม่ชนกัน ความจริงน่าจะเรียกว่าประมาทร่วมเสียมากกว่า

“แล้วคุณอยากให้ดิฉันรับผิดชอบยังไงคะ” ขอโทษก็ขอโทษไปแล้ว เสนอการรับผิดชอบก็พูดไปแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ยังคงไม่พอใจ ทั้งที่ความจริงเธออยากให้เรื่องนี้จบโดยเร็ว ยิ่งคนมามุงมากขึ้นหนูน้อยในอ้อมกอดเธอก็ยิ่งร้องไห้เสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ

“คุณรู้หรือเปล่าว่าชุดนี้ราคาเท่าไหร่”

นานามองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ไม่ตอบคำถามชวนหาเรื่องนั้น สาวสวยชุดแดงมองเธอขึ้น ๆ ลง ๆ ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ผู้หญิงคนนี้สวมเสื้อแขนระบายสีเทา กางเกงขายาวสีขาว ผมถูกมัดรวบไว้หลวม ๆ ด้านหลัง สำหรับเธอการแต่งตัวแบบนี้เรียกว่ามนุษย์ป้าอย่างแท้จริง ดูแล้วเจ้าหล่อนคงไม่รู้จักเสื้อผ้า

แบรนด์เนมเลยสักนิด

“นี่ชุดแบรนด์เพิ่งออกจากช็อปราคาหลายหมื่น”

“แล้วคุณจะให้ฉันรับผิดชอบยังไงคะ” ความจริงนานาใจหล่นไปอยู่ที่ปลายเท้าตั้งแต่ได้ยินว่าชุดอีกฝ่ายราคาหลายหมื่น แต่เธอยังคงพยายามรักษาสีหน้าไม่ให้ดูแย่จนเกินไปนัก

“คุณคงต้องซื้อชุดให้ฉันใหม่ ฉันจำเป็นต้องใช้ชุดนี้ วันนี้!”

นานาลูบผมเจ้าตัวอ้วนของเธอที่กล่อมจนหลับไปแล้วเมื่อกลับมาถึงบ้าน บนใบหน้ากลมเล็กยังมีคราบน้ำตาลงเหลืออยู่ ความจริงเธอปวดใจมากเพราะนั่นเป็นเงินค่าอาหารทั้งเดือนเลย แต่ถ้าไม่ยอมซื้อชุดใหม่ให้อีกฝ่ายก็ดึงดันจะไม่จบเรื่องง่าย ๆ หลังจากกล่อมนีราจนหลับแล้วเธอก็ไปเข้าครัวทำอาหารไว้ให้สามี ช่วงนี้กิตกลับบ้านดึกทุกวัน นานาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาหารที่เธอทำไว้เขาจะกลับมากินหรือเปล่า แต่ก็ยังทำเพราะไม่อยากให้เขากลับมาบ่นหิวแล้วไม่มีอะไรให้กิน

ตกดึก

นานาเกือบจะเผลอหลับไปแล้วตอนที่ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา กิตเดินเซเข้ามาในห้องกลิ่นเหล้าหึ่งออกมาจากตัวเดาออกได้ไม่ยากเลยว่าเจ้าตัวคงดื่มมาไม่น้อย

“นานา?” เขาต้องสลัดศีรษะไล่ความมึนจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปไม่น้อยอีกครั้ง จึงเห็นว่าผู้หญิงผมยาวที่ยืนกอดอกรออยู่หน้าโซฟารับแขกคือภรรยาของเขานั่นเอง