CHAPTER 3

“กิตก็ไปอาบน้ำเถอะ นานาทำอาหารเช้าไว้ให้แล้ว”

“ครับ” เขาตอบรับเสียงแข็งขัน ทั้งยังทำท่าตะเบ๊ะเหมือนทหารรับคำผู้บังคับบัญชาเสียอีก

กิตเป็นคนพูดเก่ง มีอารมณ์ขัน ยิ้มเก่งและเข้ากับคนอื่นง่าย แตกต่างจากนานาเธอไม่ค่อยชอบเข้าสังคมจึงคุยไม่เก่งนัก เมื่อเห็นสามีทำท่าทางแบบนั้นเธอก็แค่หันหลังกลับไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก

นานาต้องใช้กำลังพอสมควรเพื่อจับยัยตัวกลมที่ดิ้นไปดิ้นมาอาบน้ำ จับนีราทาแป้งจนหอมกรุ่น เมื่อออกมาก็พบสามียิ้มแป้นรอที่โต๊ะอาหารแล้ว

“พ่อ พ่อ” เสียงเล็กใสเรียกคนที่นั่งอยู่ก่อน ทั้งยังทำตาโตอย่างตื่นเต้นราวกับเพิ่งเจอกัน ทั้งที่แค่แยกจากกันไปอาบน้ำเพียงไม่กี่นาที

“มากินข้าวกันได้แล้วครับคุณแม่คุณลูกคนเก่ง” กิตอุ้มลูกสาวที่พยายามจะปีนขึ้นมานั่งบนตักเขาวางลงที่เก้าอี้เด็ก แล้วลุกขึ้นมาลากเก้าอี้ออกให้ภรรยานั่ง เลื่อนจานข้าวที่เขาตักไว้รอแล้วไปตรงหน้าเธอ เขารู้ตัวว่าช่วงนี้ทำงานหนักจนไม่มีเวลาให้เธอกับลูกจึงอยากเอาใจทั้งเมียและลูกเสียหน่อย

เมื่อจับภรรยานั่งเรียบร้อยแล้วก็กลับมานั่งเก้าอี้ตัวเอง เขากำลังจะตักไข่พะโล้ป้อนลูกที่อ้าปากรอเหมือนลูกนกรออาหาร แต่ยังไม่ทันที่ไข่พะโล้จะเข้าไปในปากเล็ก เสียงดุของภรรยาก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ให้ลูกกินเองค่ะ”

หน้าพ่อและหน้าลูกที่เหมือนกันราวกับถอดแบบกันมาหงอยลงทันทีที่ได้ยินเสียงดุ เห็นแบบนั้นเธอก็อดจะใช้น้ำเสียงอ่อนลงไม่ได้

“นีราคนเก่งกินข้าวเองได้แล้วค่ะ” เธอหันไปชื่นชมลูกประโยคหลังจึงหันมาพูดกับเขา

“ต้องให้ลูกกินเอง ลูกจะได้ฝึกใช้กล้ามเนื้อมือไปด้วย อีกหน่อยแกจะได้เก่งขึ้น”

“ครับ” เขายิ้มรับ นึกชื่นชมเธอว่าถ้ามีรางวัลคุณแม่และภรรยาดีเด่นเขาก็จะมอบให้ จับช้อนเล็กไปไว้ในมือป้อมของลูกตามคำสั่งของภรรยาอย่างไม่คิดขัด

“ถ้าอย่างนั้นคนสวยของพ่อกินข้าวเองนะคะ”

“กินข้าวเอง” หนูน้อยทวนคำพูดพ่อแล้วยิ้มร่าเริงโชว์ฟันขาว นานาเห็นภาพนั้นแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้ ลูกของเธอสดใสยิ้มเก่งเหมือนคนเป็นพ่อไม่มีผิด

เมื่อหนูน้อยนีราตักข้าวกินเองก็ทำข้าวหกทั้งโต๊ะ ทั้งพื้น รวมถึงชุดของตัวเองด้วย แต่นานาก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอไม่ได้ดุลูกอย่างไร้เหตุผล เพียงแต่ต้องสั่งสอนบ้างเวลาทำผิดหนูน้อยจะได้ไม่เอาแต่ใจจนเกินไปนัก สำหรับเรื่องกินข้าวเองเธอก็ไม่ได้คาดหวังว่าหนูน้อยจะทำได้ดีในทันที

“นีราของแม่เก่งมากจ้ะ” นานาเข้ามาเช็ดปากให้ลูกเมื่อหนูน้อยวางช้อนลงบนถ้วย เป็นสัญญาณว่าอิ่มแล้ว นีราก็ยิ้มกว้างอย่างยินดีเมื่อได้รับคำชมจากแม่ ยิ้มจนเห็นรอยบุ๋มที่แก้มทั้งสองข้าง ถอดแบบรอยยิ้มของพ่อมาไม่มีผิด

“ผมก็อิ่มแล้วครับคุณแม่” กิตวางช้อนส้อมลง แล้วชี้นิ้วที่ข้างแก้มตัวเองเพื่อบอกว่าเขาก็อยากได้รางวัลเหมือนลูกบ้าง

“ทะเล้นจริง”

เขาแสร้งทำหน้ามุ่ยลงเมื่อถูกเธอดุ นีราเห็นแบบนั้นก็ยิ่งหัวเราะเอิ้กอ้ากอารมณ์ดีเข้าไปใหญ่เมื่อพบว่าไม่ใช่แค่ตัวเองที่ถูกแม่ดุเท่านั้น

“งั้นกิตเล่นกับลูกก่อนนะ เดี๋ยวนานาเก็บโต๊ะอาหารก่อน”

กิตอุ้มลูกที่อ้าแขนออกรอเพียงได้ยินคำว่าเล่นขึ้นอุ้ม แต่ก่อนจะพาลูกเดินออกไปห้องนั่งเล่นก็ไม่ลืมหันกลับมากำชับเธอ

“เก็บเฉย ๆ นะ ไม่ต้องล้างจาน เดี๋ยววันนี้กิตล้างเอง”

เขาบอกเธอเสร็จก็อุ้มลูกออกไป นานาถอนหายใจ วันที่มีเขาอยู่ด้วยมันดีแบบนี้เอง เวลาเธออยู่คนเดียวแทบอยากจะให้ตัวเองมีสองร่าง เวลานีราร้องไห้แต่ละทีเธอต้องละจากงานบ้าน ให้นมลูกเสร็จ กล่อมให้ลูกนอนจึงไปทำงานบ้านต่อ แต่ละวันที่ผ่านไปเหนื่อยจนหัวหมุนไปหมด

ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงเธอจึงเก็บโต๊ะเก็บถ้วยชามเสร็จ ถึงกิตจะบอกว่าไม่ต้องล้างจานแต่เธอก็ยังคงล้างให้เรียบร้อยอยู่ดี เขาทำงานหนักเพื่อหาเลี้ยงเธอและลูก นานารู้ว่าเขาเองก็คงเหนื่อยไม่น้อย เธอจึงอยากจะรับผิดชอบในส่วนของงานบ้านให้เรียบร้อย

เมื่อเก็บโต๊ะล้างจานเสร็จ นานาเดินไปหยิบไอศกรีมในช่องแช่แข็งแล้วจึงเดินออกมาหาสองพ่อลูก ก็พบว่ากิตกับนีรานั่งเล่นกันอยู่หน้าทีวีนั่นเอง ทีวีถูกเปิดไว้แต่สองพ่อลูกไม่มีใครสนใจดูเลยสักนิด หนูน้อยนีรากำลังวิ่งปีนป่ายไปมาในห้อง ส่วนคุณพ่อกิตก็วิ่งตามให้ลูกสาวได้ร้องกรี๊ดกร๊าดสนุกสนานที่มีคนเล่นด้วย

“จับได้แล้วหมาป่าจะกินพุงเจ้าหญิงเดี๋ยวนี้”

หนูน้อยกรี้ดลั่นเมื่อถูกคุณพ่อฟัดพุงกลม ๆ ของตัวเอง จนกระทั่งเห็นว่าลูกสาวหัวเราะมากเกินไปจนกลัวว่าหนูน้อยจะหายใจไม่ทันเขาจึงยอมหยุด

กิตจับร่างอ้วนกลมของลูกมานั่งบนตัก เมื่อหันมองที่ประตูก็เห็นแม่ของลูกถือถ้วยไอศกรีมเข้ามาพอดี เขายิ้มกว้างทันทีที่เห็นเธอ นีราเห็นพ่อมองแม่แล้วยิ้มก็ยิ้มตามบ้าง รอยยิ้มเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนชนิดที่ถ้าคนไม่รู้จักกันมองยังรู้ว่าสองคนนี้เป็นพ่อลูกกัน

นานาเดินมาทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามสองพ่อลูกที่นั่งเล่นกันอยู่บนพื้นแล้วยื่นถ้วยไอศกรีมให้ แต่กิต

กลับกอดลูกไว้แน่นไม่ยอมยื่นมือออกมารับ

“ป้อนหน่อย”

“ป้อน ป้อน” นีรากำลังอยู่ในวัยเรียนรู้ เมื่อเห็นพ่อพูดก็พูดตาม

แต่งงานกันมาตั้งเจ็ดปี นานารู้สึกอายที่ต้องมาทำอะไรเป็นเด็ก ๆ แบบนี้ แต่เมื่อเห็นสายตาของทั้งพ่อและลูกมองมาอย่างคาดหวังเธอก็อดใจอ่อนไม่ได้ จึงตักไอศกรีมไปป้อนให้เขาถึงปาก จากนั้นก็ตักคำเล็กลงยื่นให้ลูกสาว เจ้าตัวเล็กอ้าปากรับ แล้วแลบลิ้นเลียช้อนเลียนแบบพ่อ

“หวานจัง”

“หวาน” เมื่อคนเป็นพ่อพูดนีราก็พูดตาม เรียกเสียงหัวเราะของทั้งพ่อและแม่เมื่อได้ยิน

บรรยากาศแห่งความสุขอยู่ได้ไม่นาน โทรศัพท์มือถือของกิตก็ดังขึ้น เขาลุกขึ้นจากพื้นไปหยิบโทรศัพท์ที่ตัวเองวางทิ้งไว้บนโซฟา นีราก็ใช้ศีรษะเล็กถูไปที่แขนของพ่ออย่างพยายามเรียกร้องความสนใจ

“ครับ” กิตรับสาย

ปลายสายคงพูดอะไรมาสักอย่าง กิตใช้มืออีกข้างขึ้นไปป้องปาก ลืมไปเสียด้วยซ้ำว่ามีใบหน้ากลมของลูกลิงพยายามถูไถออดอ้อนไปมาที่แขน

นีรากำลังจะแผดเสียงลั่นด้วยความไม่พอใจแต่เมื่อหันไปสบกับแววตาวาวดุของแม่ ปากเล็กที่กำลังจะกรีดร้องก็คว่ำลง

“แต่วันนี้วันหยุดนะครับ” เขาป้องปากขณะพูด ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งเบาลงเรื่อย ๆ

เขาคุยโทรศัพท์อีกไม่นานก็วางสายลง แล้วหันมามองคนเป็นภรรยา แค่เห็นหน้าเขานานาก็เดาออกว่าเขาจะพูดอะไร

กิตมองเธอด้วยสีหน้าไม่ดีก่อนจะบอกเธอว่า

“ที่รัก หัวหน้าโทรมาบอกว่ามีงานด่วนให้ผมไปหาเดี๋ยวนี้”

เพียงเท่านั้นวันหวานของครอบครัวก็จบลง ทิ้งไว้เพียงนานาที่ต้องดูแลลูกตามลำพัง