บันทึกที่ 8​ บ่วงตรึงวิญญาณ (3)

...หนิงหยวนเฟย...

ผมมาหาเพื่อนในรอบ 3 เดือนช่วงนี้ลูกน้องในที่ทำงานหายไปอย่าเพิ่งรู้มาว่าเขาเกือบโดนฆ่าตายจึงมาถามเพื่อนเกี่ยวกับเรื่องคดีความนี้และสรุปคดีนี้ได้ว่าเจ้าของบ้านคนเก่าเป็นคนฆ่าภรรยาและกำลังจะฆ่าเจ้าของบ้านคนใหม่ที่เป็นลูกน้องของผม เพื่อนผมบอกว่าลูกน้องของผมเกือบตายถ้าหากเพื่อนของเขาไม่เข้าไปช่วยเสียก่อนและผมถึงรู้ว่าเหยียนฉงคือเพื่อนของซูเซียงผมจึงแวะไปหาเขาที่โรงพยาบาลถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพียงพนักงานคนหนึ่งแต่เขาก็อยู่กับผมมานานตั้งแต่เปิดบริษัทจนถึงปัจจุบันนี้ ถือได้ว่าเป็นพนักงานเก่าแก่ของผมเลยก็ว่าได้แม้จะอายุยังน้อยแต่ก็เก่งทุกด้านจนไม่อาจจะเสียเพราะเขาไปได้

"พวกคุณมาที่นี่ทำไม"

"ฉันมาหาเพื่อนฉันไม่ได้หรอมีสิทธิ์อะไรมาบังคับฉันคะสุดหล่อ"

"เจ๊ฉงก็แค่แกล้งคุณเท่านั้นเอง เรามาทำพิธีเรียกวิญญาณกลับเท่านั้นเองค่ะ"

"นี่พวกคุณยังงมงายเรื่องแบบนี้อีกหรอ"

"ไม่เชื่อก็ต้องลองดูนะคะคุณหนิงเฟยหยวน"

"นี่คุณกำลังท้าผมงั้นหรอ"

"เฮ้อเอาอย่างนี้ก็แล้วกันคุณนั่งดูอยู่เฉยๆก็พอ"

"นี่คุณยังไม่เลิกงมงายอีกหรอเพื่อนสั้นภาษาอะไรเรียกหมอผีมาเชิญวิญญาณเพื่อนของตัวเอง"

"งั้นฉันจะเปิดดวงตาที่ 3 ของคุณสักชั่วคราวให้คุณได้เห็นสิ่งที่เรียกว่าวิญญาณก็แล้วกัน"

"อะไรนะเธอว่าอะไรนะ"

ผมงงกับคำพูดของเธอเมื่อเธอนั้นกับที่นิ้วของตัวเองจนเลือดออกใช้นิ้วที่เปื้อนเลือดนั้นปลายที่เปลือกตาของผมความร้อนทำเอาผมเจ็บปวดไปทันทีแต่พอลืมตาขึ้นมาสิ่งใดที่ทำให้ผมตกใจเลยก็คือซูเซียวมี 2 คนทั้งๆที่ตอนที่ผมมามีแค่คนเดียวเท่านั้นตอนนี้ทำไมถึงมีสอง​คน

"เขาเป็นวิญญาณที่หลุดออกจากร่างนะที่นายเห็น"

"เรื่องอะไรกันแน่ผมไม่เข้าใจ"

"อย่าเสียงดังไปสิระวังวิญญาณในโรงพยาบาลตกใจเอา"

"นี่มันจะแฟนตาซีเกินไปแล้ว"

"ฉีหนาน เขากำลังมาใกล้ถึงแล้วล่ะครับ"

"อืม"

"เจ๊แล้วมันจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับเขามองเห็นวิญญาณเพราะเราไปเปิดดวงตาที่ 3 เข้าแบบนี้มันจะไม่ผิดกฎหรอครับ"

"ไม่ต้องห่วงหรอกมันก็แค่ชั่วคราวไม่ตายแน่นอน"

"เจ๊ฉงเหมือนมีบางอย่างแปลกๆครับ"

"ยังไง"

"ซูเซียว...พวกคุณเป็นใครเข้ามาที่นี่ได้ยังไง"

"ก่อนจะถามว่าพวกเราคือใครคุณไม่แนะนำตัวก่อนหรอคะ"

"" ผมคือลู่จงเพื่อนของเขา

"ฉันเจียหลีค่ะเป็นแฟนของลู่จงและเป็นเพื่อนกับซูเซียวค่ะ"

"ฉันคือเพื่อนของเขาที่มาจากหมู่บ้านเดียวกันค่ะก่อนที่เขาจะไปเรียนม.ปลายชื่อหยียนฉง"

เหยียนฉง ตอบกลับเพื่อนของซูเซียวไป ผมไม่เข้าใจว่าหมอผีแบบเธอจะมีเพื่อนธรรมดาแบบนี้ได้ยังไงหรืออาจจะไม่ใช่เพื่อนอย่างที่เธอพูด ผมไม่เข้าใจจริงๆทำไม เธอจึงมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องแปลกๆแบบนี้ผมเป็นคนที่ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้อยู่แล้วแต่ทำไมกลับต้องมาเจอเรื่องประหลาดแบบนี้ด้วยนะ

"คุณมาเยี่ยมเขาหรอคะ"

"ใช่ครับผมมาเยี่ยมเขาแล้วคุณคนนี้คือ..."

"ผมเป็นเจ้านายของเขาครับ"

"สวัสดีครับท่านประธาน"

"คุณเหยียนฉง ขอบคุณนะครับที่มาช่วยดูแลเขา"

"ไม่มีปัญหาค่ะเป็นเพื่อนมาจากหมู่บ้านเดียวกันจะปล่อยทิ้งได้ยังไงคะ"

"เขาเป็นคนน่าสงสารมากเลยครับถ้าไม่ใช่ผมทิ้งเขาไปอยู่ข้างนอกเขาก็คงจะไม่เป็นแบบนี้เรื่องราวทุกอย่างก็คงไม่เกิดขึ้น"

"ดวงตาของคนสวยมากเลยนะคะ"

"ขอบคุณครับผมเป็นลูกครึ่งตาก็เลยสวยนะครับซูเซียวก็เคยพูด...."

"ลู่จง"

"ทำไมคุณเจียหลีถึงห้ามคุณลู่จงโคตรหล่ะคะ"

"เปล่าค่ะพอดีตอนนี้ฉันเพียงอยากให้เพื่อนของเราพักผ่อนให้เพียงพอพวกเรากลับกันเถอะค่ะไม่อยากรบกวน"

"ดวงตาของคุณดูเกลียดซูเซียวมากสินะคะเจียหลี"

"คุณพูดอะไรฉันไม่รู้เรื่องทำไมฉันไม่ต้องเกลียดเขาด้วยยังไงเขาก็เป็นเพื่อนของฉันทำไมต้องเกลียดกันคุณอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ"

"ดวงตาของลู่จง มีความห่วงหาอาทรคิดถึงและมีเยื่อใยยากจนจะตัดขาดได้เวลาเขาพูดถึงซูเซียวดวงตาของเขาก็จะเป็นประกาย แต่เวลาคุณพูดถึงเขากลับมีความสะใจและอิจฉาเหมือนสมน้ำหน้าที่เขาเป็นแบบนี้"

เพี๊ยะ

"นี้คุณ"

"เจียหลี"

"แกไม่รู้เรื่องอะไรอย่ามาพูดจาแบบนี้อีกฉันกับมันคนละชั้นกันชั้นจะไปอิจฉามันทำไมในเมื่อผู้ชายเขาเลือกฉันไม่ได้เลือกมัน"

"เจียหลี"

....เหยียนฉง....

ฉันรู้แล้วว่าทำไมสู้เสี่ยวถึงเข้าร่างไม่ได้แต่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วจะใช้ความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้ง 3 คนบ่วงตรึงวิญญาณของเขาไม่ให้ไปไหนเพราะบ่วงนี้ทำให้เขาเจ็บปวดถึงขั้นปฏิเสธการมีชีวิตอยู่แต่ใจก็ไม่อยากจะออกไปให้ไกลแต่ก็คิดถึง อนาคตของตัวเองอยู่จึงไม่อาจทอดทิ้งอนาคตได้

"เชื่อมจิตวิญญาณ"

"ดูหนังกรี๊ดดดดดด"

พรึบบบบ

ร่างกายของฉันล้มลงกับพื้นก่อนที่จะมองเห็นภาพต่างๆที่ไหลเวียนไปตามเวลาฉันเกิดเหตุการณ์แบบนี้ครั้งที่ 2 ครั้งแรกตอนที่ฉันไปงานแต่งงานของสามีเก่าและเชื่อมจิตของฉันกับเขาตอนที่เขารับและตอนนั้นเองฉันได้เห็นเหตุการณ์ที่เขาทำร้ายฉันด้วยมือของเขามีคืนฝนตกทำลายชั้นกับลูกในท้องช่างเถอะเรื่องมันก็ผ่านมาแล้วฉันไม่ต้องการคงและกับคนพวกนี้เลยสักนิดและครั้งนี้ก็เพื่อช่วยชีวิตของคนคนหนึ่งเอาไว้

"ลู่จงนายเดินเร็วเกินไปแล้วนะ"

"เสี่ยวเซียว นายเดินช้าเองที่รักนายเดินช้าแบบนี้เมื่อไหร่จะถึง"

"ฉันเป็นแฟนของนายนะนายไม่คิดจะรอฉันเลยหรอ"

ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วว่าอยู่ข้างนอกห้ามให้นายเรียกฉันว่าแฟนแล้วห้ามบอกคนอื่นว่าเราคบกัน

ฉันขอโทษและจะไม่พูดอีกให้คนอื่นรู้แค่ว่าเราเป็นเพื่อนกัน

แต่ถ้าอยู่ที่บ้านเราก็เป็นแฟนกันปกตินะ

เข้าใจแล้วไปกันเถอะเราจะไปสอบไม่ทันนะ

ไปกัน

ภาพตัดไปตอนที่พวกเขาสอบเสร็จก็เดินทางกลับบ้านด้วยกันเขาอยู่ร่วมห้องกันและทางบ้านของพวกเขาทั้งสองก็ไม่มีใครแล้วหลังจากพ่อกับแม่ของพวกเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตกันหมด เมื่อ 2 ปีก่อนมรดกทั้งประกันที่พวกเขาทำเอาไว้นั้นก็ได้มอบให้กับลูกชายเพียงคนเดียวของทั้งสองครอบครัวที่เป็นเพื่อนบ้านกันมาตั้งแต่รุ่นปู่จนถึงรุ่นปัจจุบัน

"เราสองคนคบกันนานแล้วนะ"

"ทำไมหรอ"

"เราสองคนไม่เคยทำเรื่องนั้นกันเลยนะ"

"เรื่องอะไรหรอ"

"ทำเรื่องนี้ไง"

"อื้อออ​ ลู่จงอย่า...อื้ออออ...."