บันทึกที่ 9​ บ่วงตรึงวิญญาณ (4)

พวกเขาทั้งสองคนตัดสินใจซื้อบ้านได้เลยค่ะที่ถูกกว่าที่อื่นความรักที่สดใสกับความลับ ที่ถูกซ่อนเอาไว้อย่างแนบเนียนเมื่อเรียนจบมหาวิทยาลัยความรักของพวกเขายิ่งจางลงถูกแทนที่ด้วยผู้หญิงคนใหม่ที่ก้าวเข้ามาในชีวิตแทรกกลางระหว่างภูเขาทั้งสองคน แม้จะมีผู้หญิงมากมายเข้ามาหาคนของตนไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยก็ย่อมไม่สามารถทำอะไรได้แต่ดูเหมือนว่าคนรักของเขาก็ชื่นชอบผู้หญิงคนนี้ด้วยเช่นกัน

"เจียหลีนี้คือซูเซียว เป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉันและนี่คือเจียหลีเป็นเพื่อน..."

"เราสองคนเป็นเพื่อนอะไรกันล่ะสวัสดีฉันเป็นแฟนของลู่จงคบกันมา 1 ปีแล้วค่ะยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนสมัยเด็กของลู่จง"

"คบกันมา 1 ปีแล้วงั้นหรอ"

"ใช่แล้วค่ะพอดีเราไม่อยากบอกเรื่องนี้กับใครตอนนี้ได้ยินว่าเขาสนิทกับคุณที่สุดก็เลยบอกเรื่องนี้ให้คุณรู้"

"ครับ"

"และนี่กำลังทำอาหารอยู่หรอคะมาค่ะฉันจะช่วยเองฉันรู้ว่าแฟนของฉันชอบทานอะไร"

"อย่างนั้นคุณพ่อทำอาหารแทนได้ไหมครับผมรู้สึกปวดหัวไม่ค่อยจะสบายเท่าไหร่ปวดหัวตั้งแต่บ่ายแล้วรบกวนด้วยนะครับ"

"ถ้าอย่างนั้นถ้าอาหารเสร็จแล้วฉันจะให้ลู่จงไปเรียกคุณมาทานข้าวนะคะ"

"ได้ครับแบบนี้ผมค่อยสบายใจหน่อยผมขอตัวก่อนนะครับ"

ซูเซียว เดินขึ้นห้องด้วยความอ่อนแรงสายลมที่มาจากที่ไหนไม่รู้สัมผัสกับร่างกายของเขาเรากลับปลอบประโลมจิตใจของเขาให้ผ่อนคลายจากการเสียใจและเศร้าสร้อยการถูกหักหลังแบบกระทันหัน สร้างความเจ็บปวดให้แก่เขาเป็นอย่างมากไม่คิดเลยว่าคนที่เขารักถึงขนาดนี้กลับมาทำร้ายเขาอย่างเลือดเย็นได้อย่างไม่น่าให้อภัย

"กินข้าวได้แล้ว"

"ทำไมถึงทำแบบนี้กับฉันเราคบกันมาตั้งหลายปีอยากจะทิ้งฉันแบบนี้ก็ทิ้งอย่างนั้นหรอ"

"ฉันยอมรับว่าฉันผิด ฉันผิดเอง แต่นายไม่รู้เลยหรือไงว่าสุดท้ายแล้วความรักของเราก็ไม่อาจไปต่อได้ หน้าที่การงานของฉันหาคนอื่นรู้ว่าฉันมีความรักกับเพศเดียวกันคนอื่นจะมองฉันยังไง"

"นายหัวคนอื่นมากกว่าฉันงั้นหรอทำไมนายตัดสินความรักฉันได้มักง่ายแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมานอกจากนายแล้วฉันก็ไม่เคยมีใครฉันจงรักภักดีต่อนายมาโดยตลอดแต่ความรักของนายกลับแบ่งปันให้กับผู้หญิงคนอื่นนายทำให้ฉัน ดูเหมือนคนโง่ในสายตาของนายคบกับผู้หญิงคนนั้นเป็นปีฉันกลับไม่รู้เรื่องนี้เลยนายมันสาระเลว"

"ฉันขอโทษ"

" เราคบกันตั้งแต่ม. ต้นจนถึงตอนนี้แม้กระทั่งเราเรียนจบมหาลัยเราอยู่ด้วยกันมาถึงขนาดนี้นายจำได้ไหมว่าฉันกับนายรักกันมากี่ปีแต่ฉันกับคุณรู้ไหมนอกใจฉันเป็นปีและคนที่นอกใจยังลอยหน้าลอยตาพาผู้หญิงคนนั้นมาบ้านของเราอีก ใจของนายทำด้วยอะไรใจของนายนะ เคยมีฉันอยู่ไหม"

"ขอโทษแต่ฉันคบกับนายต่อไปไม่ได้อีกแล้วฉันจะย้ายออกจากที่นี่แล้วไปอยู่กับแฟนของฉัน"

"ขอให้เรื่องของเรามันจบลงแค่นี้เถอะ อึก อย่าได้เจอกันอีกเลย ต่อให้ฉันตาย นายก็ไม่ต้องมาหาฉัน ออกไปเถอะ"

ตั้งแต่เลิกรักกันตัวของเขาก็เข้าบริษัทของหนิงเฟยหยวน เขาก็เริ่มเข้ามาทำงานตั้งแต่ตอนนั้น เขาได้ถูกบรรจุเข้าหลังจากที่ฝึกงานจากที่นี่และเขาก็ได้ตำแหน่งที่สูงพร้อมกับความสามารถที่ก้าวพัฒนาขึ้นไปก็นับว่าสนิทกับประธานบริษัทมากที่สุดเช่นกัน

"คุณคิดยังไงกับเพื่อนของคุณกันแน่ทำไมคุณเอาแต่รูปมากอดมาหอมแบบนี้ทำแบบนี้ลับหลังฉันมากี่ครั้งแล้ว"

"คุณรู้ตัวบ้างไหมว่าคุณมันน่ารำคาญขนาดไหน"

"เป็นฉันหรอที่น่ารำคาญคุณต่างหากที่ทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้"

"คุณอยากรู้มากใช่ไหมว่าทำไมผมถึงได้แต่กอดรูปภาพเขาอยู่แบบนี้ เพราะผมรักเขาไงผมรักเขามาหลายปีแต่เพราะความเห็นแก่ตัวของผม และเพราะเป็นหนี้บุญคุณจากพ่อของคุณ ผมถึงยอมแต่งงานกับคุณยอมทรยศใจของตัวเองทนคบกับคุณมาเพื่อให้พ่อของคนสบายใจ"

"คุณรักมันและคุณรู้ไหมว่าเด็กในท้องก็เป็นลูกของคุณ"

"ลูกอย่างนั้นหรอตอนนั้นคุณท้องกับใครก็ไม่รู้ เพราะคุณเอาแต่ร้องไห้จะทำร้ายตัวเองผมถึงได้เลือกที่จะรับผิดชอบเด็กในท้องผมยอมกลายเป็นคนชั่วเพื่อที่จะตอบคุณแทนคุณพ่อของคุณเพราะไม่ต้องการให้คุณต้องมาตาย เพราะถูกพ่อของตัวเองฆ่าทิ้งผมยอมเลิกกับคนที่ผมรักเพราะตอนนั้นถ้าไม่ใช่ว่าผมเกือบตายแล้วพ่อของคุณช่วยชีวิตเอาไว้และเพราะหนี้บุญคุณนี้จึงทำให้ผมต้องทิ้งคนที่ผมรักไป"

"รักแม่มากใช่ไหม ถึงว่าคุณไม่เคยแต่งเนื้อต้องตัวฉันเลยสักครั้งที่แท้คุณมันก็พวกชอบเข้าข้างหลังนี่เอง"

"ใช่ฉันชอบผู้ชายแต่ผู้ชายที่คุณอย่างฉันจะรักก็คือซูเซียว"

เพี๊ยะ

" รักมันมากใช่ไหม ได้ที่จะทำให้นายอยู่ไม่สู้ตายนายจะต้องเป็นของฉันตลอดไปในเมื่อการมีชีวิตอยู่ของมันทำให้นายยังรักมันฉันก็จะทำให้นายเสียใจชั่วชีวิตที่ยังรักคนอย่างมัน วันนี้ฉันจะไม่นอนที่นี่ฉันจะไปนอนบ้านพ่อของฉันเอาไว้นายคิดได้เมื่อไหร่ค่อยมากราบเท้าขอโทษฉัน"

พรึบบบบบ

"เจ๊ฉงเป็นยังไงบ้างครับเหงื่อออกเยอะมาก"

"ฉันไม่เป็นอะไร แต่คนที่กำลังจะเป็นก็คือเจียหลีต่างหาก ว่าแต่เธอเก่งมากเลยนะ พี่กล้าทำแบบนี้กับมนุษย์ด้วยกันจิตใจของเธอสกปรกยิ่งกว่าอะไรซะอีก"

"แกพูดอะไรแกมานั่งปีศาจเป็นปีศาจในคาบมนุษย์"

"กำลังพูดถึงตัวเองอยู่หรือไงคำพูดนี้ฉันควรเป็นคนบอกกับเธอเองนะ"

ฉันปวดสร้อยคอออกเปิดเผยสัญลักษณ์ของผู้ใช้วาจาสิทธิ์ที่เปิดเผยออกมาฉันจับต้องไปยังใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้าที่ใจขอมาเฮ็ดมองเข้าไปในดวงตาของเธอก่อนจะใช้พลังที่มีมาตั้งแต่กำเนิด ใช้วาจาสิทธิ์ในการจัดการผู้หญิงคนนี้ ให้เธอเปิดเผยความจริงออกมา

"สารภาพความจริงออกมาเดี๋ยวนี้เจียหลี"

ตึงงงงง

"อึก..."

"ฉันเป็นคนฆ่าเขาเองเพราะมันทำให้ผู้ชายที่ฉันชอบลืมมันไม่ได้ฉันเกลียดมันวันนั้นฉันน่าจะแทงมันให้ตายด้วยมีดจริงๆมันสมควรตายไปตั้งนานแล้วไม่สมควรรอดชีวิตมาได้มันเป็นหนามตามใจของฉันมาหลายปีฉันเกลียดมันฉันอยากที่จะฆ่ามัน"

เสียงกรีดร้องของผู้หญิงตรงหน้าทำเอาทุกคนต่างตกใจผู้หญิงที่แสนอ่อนหวานอ่อนโยนต่อหน้าใครต่อใครกับมีนิสัยก้าวร้าวเหมือนโรคจิตที่คิดอยากจะฆ่าคนเพียงพอผู้ชายไม่ชอบตัวเอง อยากได้ในสิ่งที่ตัวเองไม่ควรที่จะได้บังคับเขาให้แต่งงานกับตัวเองเพราะไม่อยากถูกพ่อทำร้ายเรื่องที่ตัวเองท้องไม่มีพ่อ น่าสมเพชรและเวทนาเสียจริง

"ได้ยินมาแล้วหรือยังคะคุณเจียเหวิน"

"พะ พ่อ... เป็นเพราะพ่อนั่นแหละที่ทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้ ฉันท้องกับใครไม่รู้แต่เป็นเพราะ พ่อนั่นแหละทำให้ฉันถึงได้ไปร้องขอให้เขามารับผิดชอบเป็นพ่อของเด็ก พ่อนั่นแหละที่ทำให้ฉันต้องกลายเป็นคนชั่วช้าแบบนี้ เด็กนี้มันจะลูกใครทำไมต้องมีพ่อด้วยพ่อเองก็เป็นคนสาระเลวเหมือนกันนั่นแหละตอนฉันเด็กพ่อยังต้องพรากฉันกับแม่ออกจากกันเลย พอแล้วจะไม่อยากจะพูดแล้วได้โปรดขอร้องล่ะ ฉันไม่อยากจะพูดแล้ว กรี๊ด ฉันเกลียดมันฉันถ่ายคลิปวีดีโอมันด้วยตอนฆ่ามันถ้าไม่ใช่พอเจ้าของบ้านคนนั้นมันโผล่หัวมาเอาศพเมียมันแล้วก็ ฉันคงฆ่ามันตายไปแล้วอยากรู้ไหมว่าใครคือพ่อของเด็กในท้องฉันก็เจ้าของบ้านคนเก่านี่ไง เพราะเมียมันรู้ไงมันถึงได้ฆ่าเมียตัวเองตายฮ่าๆๆโง่จริงๆสมควรตายทั้งหมดตายให้หมดไปเลย ฮืออออ พอแล้วจะผิดไปแล้วฉันไม่อยากพูดอีกแล้ว"

ฉันสวมสร้อยคอกลับไปที่เดิมตอนนี้ตำรวจและลูกน้อง ที่เคยรู้จักกันมาก็คงจะมาที่นี่กันแล้วพร้อมทั้งพ่อของผู้หญิงคนนี้ที่จูงหลานตัวนั้นมาด้วยและคนที่ฉันรอคอยก็มาถึงเช่นกัน กว่าจะมาได้ต้องให้วาดฝีไม้ลายมือออกมาก่อน

"ช้าจังเลยนะฉีหนาน"

"แหมมาช้าก็ไม่สู้มาถูกเวลาฉันอุตส่าห์รีบมาหาเธอเชียวนะข้ามน้ำข้ามทะเลใช้มนต์หายตัวมากว่าจะมาหาเธอได้ลำบากอาการเชียวล่ะ"

"รีบทำพิธีเถอะใกล้หมดเวลาแล้ว"

"ฉันต้องการเลือด 1 ถ้วยชาเพื่อทำพิธีต้อง ใช้เลือดจากคนที่อีกฝ่ายรักมากที่สุดแต่คนๆนั้นก็พร้อมที่จะให้เลือดมาอย่างเต็มใจและเต็มไปด้วยความรักความห่วงใย"

"ผมเองครับผมจะให้เลือดเขาเองต่อไปผมจะไม่ทอดทิ้งเขาอีกแล้วผมจะไม่ยอมปล่อยให้เขาเกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว"

"เช่นนั้นก็เชิญให้เลือดมาเถอะ"

ขย่มหมอบเรือนให้กับคนที่เขารักจริงหรือทั้งที่รักกันขนาดนี้ทำไมถึงสามารถทิ้งกันได้ลงคอความเจ็บแปลบลั่นเข้าสู่กลางหัวใจสงสัยผิดคำสาปของตัวเองจะเล่นงานเราซะแล้วเมื่อมีรักก็ต้องได้รับผลความเจ็บปวดจากรักด้วยเช่นกัน

"เจ๊ฉงเป็นอะไรครับทำไมถึงกุมหัวใจแบบนั้น"

"เจ๊ก็อาบเลือดด้วยเป็นอะไรใช้พลังมากเกินไปหรอครับ"

"ฉันไม่ได้สาปแช่งใครสักหน่อยแต่ก็คงจะเป็นเพราะฉันเชื่อมจิตดูอดีตและใช้วาจาสิทธิ์บังคับคนอื่นมากเกินไป จึงทำให้พลังตีกลับเข้ามา พักสักหน่อยฉันก็คงจะไม่เป็นอะไรแล้ว"

"แต่ว่า... "

"ไม่เป็นอะไรฉันขอนอนพักสักหน่อย"

" ได้ครับผมจะดูแลทางนี้ให้เอง"

"ขอบใจนายมากนะเสี่ยวเซิง"