บันทึกที่ 5 เพื่อนรัก 3

"คือฉัน..."

"อย่าให้ฉัน ได้ค้นหาความจริงเองวิญญาณดวงนั้น แค้นคุณจนกลายเป็นวิญญาณร้าย บอกความจริงกับฉันมา"

"ฮึก...คือฉัน..."

"งั้นก็แล้วแต่คุณ พวกเราจะไม่ช่วยคุณอีกต่อไปเพราะดวงตาของคุณมีความมืดอยู่ พวกเราจะช่วยคนที่ลำบากจริงๆเท่านั้นจะไม่ช่วยคนชั่วเด็ดขาด"

"ฉันฆ่าเขาเองคนๆนั้น ฉันเห็นเขาฆ่าเพื่อนของฉันและฉันไม่รู้ว่าเขาเอาศพไปไว้ที่ไหน คืนหลังจากเขาฆ่าเพื่อนของฉันแล้วฉันก็ฆ่าเขาฉันไม่ยอมหรอกในหลายปีนี้ฉันตามหาเพื่อนของฉันมาโดยตลอด อึก...คุณช่วยฉันด้วย..."

"คุณชอบเพื่อนตัวเอง คุณไม่ได้ชอบผู้ชายคนนั้น เพื่อนของคุณก็รู้แต่ไม่กล้า ยอมรับใช่มั้ยว่าพวกคุณรักกัน"

"ใช่พวกเรารักกัน ทำไมกันทำไมผู้หญิงกับผู้หญิงรักกันไม่ได้ พวกเราผิดอะไร!!!"

"เฮ้อ ในที่สุดก็ยอมพูดออกมา ไม่ผิดหรอกแต่คุณบอกพวกเราไม่หมด"

"ฉันแค่รักเจิงข่ายซินเราแค่นั้นเอง"

"แค่เรารักกันมันผิดหรือไง"

"คุณรอดมาได้ยังไง"

"พ่อ พ่อของฉันเขาเป็นนายทหารใหญ่ เขาช่วยฉันเขารู้ว่าฉันคบกับผู้หญิง พ่อให้ฉันเลิกตามหาคนรักแลกกับการช่วยไม่ให้ฉันติดคุก อึก ฉันทอดทิ้งเธอไปตอนนั้นฉันกลัว กลัวมาก...."

"เขามาแล้ว"

เงาสีดำพุ่งตรงเข้ามาเข้าร่างของคุณหม่าทันที ดวงตาที่เปลี่ยนไป ทำให้บรรยากาศโดยรอบเย็นลงถนัดตาน้องสีดำ นี้คือวิญญาณร้ายที่อาฆาตแค้นกำลังรอวันแก้แค้นผู้หญิงตรงหน้า และเธอก็เล่าเรื่องจริงเรื่องนี้ให้กับพวกเราได้รับฟังไม่หมด วิญญาณที่แค้นอยู่แล้วก็ยิ่งเพิ่มความแค้นขึ้นมาความร้ายกาจ ก็ยิ่งเยอะขึ้นมาอีกหลายเท่าตัวอาจจะเป็นเพราะถูกใส่ร้ายก็ได้

"มันโกหก!!!"

เสียงคำรามอย่างทรมานดังขึ้นมาความอึดอัดมันจู่โจมจนคนรอบข้างต่างก็หวาดกลัว แต่ฉันกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ได้กลัวอะไรวิญญาณ ก็คือมนุษย์คนหนึ่งที่แต่ก่อนก็มีชีวิต แม้ว่าตอนนี้จะไม่มีกายเนื้อเหมือนอย่างเราแต่ก็มีความรู้สึกเหมือนเดิม เป็นวิญญาณที่เป็นอากาศก่อนที่จะมีมวลพลังงานมากขึ้นก็แค่นั้นเอง แต่จิตใจของคนต่างหากที่น่ากลัว

"มันโกหก มันฆ่าฉันและฆ่าเจิงข่ายซิน"

"ฉันรู้"

"คุณน้า... นี้คุณ คุณรู้อะไรกันแน่"

"คุณหนิง คุณน้าของคุณเป็นโรค 2 บุคลิกเมื่อมีความกดดันทางอารมณ์จะทำให้มีอีกบุคลิกหนึ่งเข้ามา"

"คุณคือใคร คุณมาจากไหน"

ผู้หญิงที่เก้าเดินออกมาจากมุมมืด เธอคนนั้นคือซือซือ เพื่อนที่เคยท่องเที่ยวด้วยกันหลายครั้งเมื่อตอนนั้น

"ฉันคือซือซือ นักพยากรณ์ ไม่เจอกันนานเลยนะ เหยียนฉง"

"เสี่ยวซือ ยินดีที่ได้พบเธอ"

"ฉันพยากรณ์ถึงเธอและได้รู้ว่าเธอกับเพื่อนมาที่นี้ ฉันอยู่แถวนี้เลยเดินมา"

"มันมืดและอันตราย..."

"วิญญาณนี้ถูกทำร้ายจนตาย แต่โลกของคนเป็นกับคนตายไม่อาจข้ามเส้นแบ่งเขตแดนกันได้ ออกจากร่างของผู้หญิงคนนี้ซะก่อนที่ไป๋อู่ฉางจะมา"

"อืม โจวหยูจัดการเถอะ"

"ค่ะเจ้านาย"

กระบี่อาคมทุกรสออกก่อนที่จะฟันเข้าที่ร่างของคุณมาแต่ไม่ต้องตกใจเพราะกระบี่นี้เป็นกระบี่ที่ไม่ได้สลักคมเอาไว้เอาไว้เพียงแค่ เอาไว้ไล่วิญญาณร้ายออกจากร่างหลานชายของคุณหม่าและบรรดาลูกน้องต่างก็ตกใจรีบพุ่งเขามาที่โจวหยูทันที

"พวกคุณอยากขยับกระบี่นั่นเป็นกระบี่อาคมมันไม่มีคมหรอกนะเพราะไม่ได้สลักคมเอาไว้"

"แต่มันก็ยังคงอันตรายอยู่ดี"

"มันจะอันตรายมากกว่านี้ถ้าคุณเดินเข้าไปไม่ใช่เพียงแค่น้าของคนที่จะเป็นอันตราย แม้แต่ตัวของคนละลูกน้องของคุณด้วยเชื่อฉัน"

"พวกคุณมันเป็นบ้าพาน้าผมมาทำอะไรก็ไม่รู้จนน้าผมเกิดอันตรายแบบนี้"

"คุณหนิงน้าของคุณฆ่าคนทั้งสองคนเพราะความขาดสติยังคิดแม้ว่าจะเกิดจากโรคที่เป็นของน้าของคุณ แต่การที่ฆ่าคนคนนึงจนกลายเป็นวิญญาณร้ายเขาก็ต้องแค้นกันอยู่แล้ว จะโกหกใครก็โกหกได้แต่ไม่อาจโกหกจิตใจของตนเองการช่วยชีวิตเขาก็ถือว่าสมควรแล้ว น้าของคุณควรได้ชดใช้บาปกรรมของตนเอง ถ้าคุณเข้าไปขัดขวางเธออาจจะตายได้ แต่ถ้าคุณอยากให้น้าของคุณตาย นั่นก็แล้วแต่คุณ"

"แม่งเอ้ย!!!"

"จัดการเถอะโจวหยู"

"ค่ะเจ้านาย"

เพียงแค่โจวหยูฟันเข้าร่างครั้งที่ 2 ก็ทำให้ร่างเงาสีดำนั้นหายออกไปจากร่างกายของหญิงสาวตรงหน้าก่อนที่วิญญาณร้ายจะกลายเป็นคนรูปร่างที่ดูดีขึ้นยืนอยู่ข้างกายของคุณหม่า

"ซูเหยียนเซิง"

"ครับ"

สร้อยคอของซูเหยียนเซิง ถูกถอดออกมาก่อนที่วิญญาณดวงนั้นจะเข้าร่างของเขาทันทีอาการของผู้ชายคนนั้นทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ได้เลวร้ายอะไรเพียงแค่แค้นในสิ่งที่ตัวเองถูกกระทำและก็โดนใส่ร้ายเพียงเท่านั้นและนั่นก็คงเป็นแค่อารมณ์ก่อนตายที่สะสมเอาไว้นานนับหลายปี

"คุณชื่ออะไร"

"ม่อเจี๋ย"

"ทำไมคุณถึงตาย"

"ผู้หญิงคนนี้เป็นคนฆ่าผมในตอนนั้นตอนที่ผมยังมีชีวิตอยู่ผมเป็นรุ่นพี่ของพวกเขา ผมชอบเจิงข่ายซินมานานแล้วเลยไปสารภาพรักและตามตื๊อเธอเป็นเวลานานผมถูกผู้หญิงคนนี้ขัดขวางและผมก็ได้รับจดหมายนัดพบจากคนที่แอบชอบ ผมเองก็มาตามนัดและก็ได้พบกับเธอแต่ดูเหมือนว่าเธอจะงงว่าทำไมถึงเจอผมที่นี่"

"ต่อมาผมถึงคิดได้ว่าหากเธออยากเจอผมคงไม่นัดผมออกมาเจอในที่เปลี่ยวแบบนี้และคนที่ผมแอบชอบเธอก็คงถูกหลอกมาด้วยเช่นกันไม่นานก็มีผู้ชายคนนึงตีเข้าที่หัวของเธอจนสลบไปและหน้าจะตายตั้งแต่ตอนนั้นเพราะบนไม้มีดตะปูหลายดอก"

"คุณไม่ได้เป็นคนฆ่าเธองั้นหรอ"

"ผมไม่ได้ฆ่าใคร ผมหันมาก็ถูกผู้ชายหลายคนรุมล้อม ก่อนที่ผมจะถูกรุมขืนใจก่อนจะถูกผู้หญิงคนนี้ฆ่าตาย ผมยอมเป็นวิญญาณแค้นเพื่อต้องการแก้แค้นผู้หญิงคนนี้ ก่อนตายผมสิ้นหวังและอดสู ร่างกายของตนเองถูกกระทำย่ำยี คนที่ผมรักก็ถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตา ร่างของผมกับเธอถูกแยกออกไปคนละทิศละทางผมถูกใส่ร้ายผมไม่ได้ทำอะไรผิดพวกคุณต้องเชื่อผม"

"ฉันรู้"

"ได้โปรดปลดปล่อยเจิงข่ายซินด้วย เธอทรมานไม่ต่างจากผม"

"ฉันเข้าใจแล้ว"

"ขอบคุณนะครับที่เข้าใจผม"

"คุณไปเกิดซะนะจะได้จองเวรอีกเลยคนของโลกนี้ก็ให้กฎแห่งกรรมของเขาจัดการเขาเอง"

"ขอบคุณนะครับ ผมไปก่อนนะ...ข่ายซิน..."

ร่างของเสี่ยวเซ็งหันไปมองวิญญาณของเจิงข่ายซินพร้อมกับหยดน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาวิญญาณดวงนี้จางหายไปและย้ำชั้นให้เห็นเราว่าสิ่งที่ผู้ว่าจ้างพูดมานั้นเป็นเพียงจิตใต้สำนึกของเธอเพียงเท่านั้นเธอลืมเลือนช่วงเวลา จนทำให้เธอพลั้งมือฆ่าคนบริสุทธิ์ไปหลายคนแบบนี้ ฉันเดินตามทางมาเพราะคำบอกเล่าของวิญญาณที่อยู่ที่นี้ และก็ได้พบกับที่ฝั่งศพของเจิงข่ายซิน

"เราขุดเลยมั้ยคะ"

"ไม่ต้อง เราเรียกหยางหยางมาเก็บกวาด"

"ค่ะ"

"งั้นเรานั่งรอดีกว่า จะได้ไปหาร่างของเด็กผู้ชายคนนั้น"

"ค่ะเจ้านาย ตอนนี้ฉันไม่อยากเชื่อเลยจริงๆคนแบบรักกัน กลับฆ่ากันได้ลงคอ..."

"อืม"

"ขอโทษค่ะเจ๊ฉง"

"อืม รอหย่งหยางพาคนมาเก็บกวาดเราก็กลับกัน"

"ค่ะ"

ฉันรอหยางหยางไม่นานเขากับนายตำรวจคนอื่นก็มาถึง และลงมือขุดหาร่างที่ถูกฝั่งและแปลก ร่างของเจิงข่ายซินถูกขุดขึ้นมาแต่ไม่ใช่โครงกระดูกอย่างที่คิด กลับกลายเป็นร่างคนที่เหมือนนอนหลับไป แต่นี้มันผ่านมาหลายปีแล้วไม่ใช่หรอ หรือเพราะยึดติดกับอดีตที่ผ่านมา

"รอนานมั้ย"

"ไม่นาน ฉันจะทำพิธีให้เธอไปเกิดนะ"

"ตามแต่เธอจะจัดการเลย"

ฉันสวดให้เธอไปสู่สุคติก่อนที่จะมองร่างที่ไม่เปลื่อยนั้นสลายไปจนหมด จนตอนนี้เหลือเพียงผงอัฐิเอาไว้ เราน้ำเถ้าอัฐินี้ไปโรยน้ำเพื่อให้เธอไปสู่สุคติ

"ฉงฉง คุณหม่าโอนเงินมาให้เธอหนึ่งแสนหยวน"

"อืม เอาไปทำบุญหมื่นหยวนนอกนั้นแตกค่าแรงให้ทุกคน"

"ได้ไม่มีปัญหา"