ตอนที่ 3 อยู่นิ่งไม่ได้แล้ว

จากที่อิทธิพัทธ์คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่กลายเป็นว่าเขาอยู่นิ่งไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ไม่อย่างนั้นต้องโดนจับแต่งงานกับริสาที่ต้องตามจิกเขาไปทุกที่แน่ ไม่ใช่ว่าริสาจะมีแต่ข้อเสียทั้งหมดนะแต่ข้อดีนั้นมันน้อยนิดเกินไปสำหรับคนรักอิสระอย่างเขา

ที่จริงถ้าย่าของเขาไม่ใช่บงกชเขาก็อาจจะไม่ต้องมาคิดหนักเรื่องนี้ คืนนั้นทั้งคืนอิทธิพัทธ์นอนไม่ค่อยหลับเอาเสียเลย แทบจะอยากเอาเท้าขึ้นมาก่ายหน้าผาก จะไปหาเมียที่ไหนภายในเวลาแค่สองเดือน แล้วทำไมต้องมาโดนบังคับตอนแก่มันไม่สนุกเอาเสียเลย แต่คิดอีกทีเพื่อนๆของเขาก็มีลูกกันหมดแล้ว

เช้าวันถัดมาร่างสูงเดินลงจากมาชั้นสองของบ้านท่าทางเอื่อยๆ

“คุณอิทดูหน้าตาไม่ค่อยสดชื่นเลยค่ะ”

“ครับป้า มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”

“อย่าบอกนะคะว่าเรื่องเดิม” ป้าน้อยพอรู้มาบ้างว่าปัญหาเรื่องการหาหลานสะใภ้คนโตเป็นปัญหาที่ยืดเยื้อมาเป็นปีตอนนี้บงกชก็ใกล้จะแปดสิบ ร่างกายเริ่มไม่แข็งแรงก็เลยต้องมีการบังคับกันเกิดขึ้น

“อืม เมื่อคืนนี้ผมนอนไม่ค่อยหลับ” อิทธิพัทธ์ยกแก้วกาแฟที่มีไอความร้อนโชยขึ้นมาส่งกลิ่นหอมกรุ่นที่ป้าน้อยเตรียมให้ขึ้นดื่ม เพราะปกติช่วงเช้าอิทธิพัทธ์จะดื่มกาแฟหนึ่งแก้วบางครั้งก็มีขนมปังบ้างแล้วค่อยออกไปทำงาน

“แล้วแบบนี้ยังจะเข้าไปสาขาอีกเหรอคะ” ครอบครัวรัตนโสภาทำธุรกิจเกี่ยวกับขายวัสดุก่อสร้างและของตกแต่งบ้านซึ่งตอนนี้มีห้าสาขาที่อยู่ในนครปฐมตั้งแต่สาขา A ถึง E ซึ่งสาขา A เป็นเหมือนสำนักงานใหญ่ อิทธิพัทธ์มีผู้ช่วยอยู่ครบทุกแผนกไว้คอยซัพพอร์ตงานของเขาและงานสาขาต่างๆและตอนนี้กำลังขยายสาขาออกไปที่ราชบุรีอีกสองสาขาคือ F กับ G แต่ละสาขาจะมีผู้จัดการสาขาคอยดูแลอยู่แล้วไม่ต้องเข้าไปดูแลทุกวัน

อิทธิพัทธ์และผู้ช่วยของเขามีหน้าที่ให้คำปรึกษาและคอยช่วยแก้ปัญหาเรื่องใหญ่ๆให้กับสาขาอีกที ถึงเขาจะสามารถจัดการงานเกือบทุกอย่างผ่านทางออนไลน์ได้ก็ตามที ในหนึ่งสัปดาห์เขาอาจจะเลือกเข้าไปตรวจสอบเป็นบางสาขาหรือทั้งหมดร่วมกับผู้ช่วยคนเก่งของเขาอย่างทินกรก็เป็นได้ มีทินกรเขาก็รู้สึกอุ่นใจเพราะเขาสามารถตัดสินใจและแก้ปัญหาแทนอิทธิพัทธ์ได้เกือบทุกเรื่อง

“ผมว่าจะเข้าไปดูความเรียบร้อยที่ราชบุรีหน่อยครับ เหลือเวลาอีกไม่กี่วันก็จะเปิดขายแล้วผมค่อนข้างเป็นห่วง อีกอย่างผมว่าจะแวะเข้าไปเยี่ยมไอ้รุจมันหน่อย ตั้งแต่ไปดูที่คราวก่อนก็ยังไม่ได้เข้าไปหามันเลย”

นพรุจเพื่อนสนิทสมัยเรียนปริญญาตรีอยู่ที่นครปฐมด้วยกันตอนนี้ลาออกจากงานประจำไปทำสวนที่บ้านกับภรรยาและลูกสบายใจไปแล้ว ตอนเรียนเขาเคยไปเที่ยวบ้านเพื่อนอยู่บ่อยครั้ง ครั้งล่าสุดที่ไปก็สี่เดือนที่แล้วที่ไปดูสถานที่เพื่อเปิดสาขาใหม่

“ขับรถไปเองเหรอคะ” ป้าน้อยเอ่ยถามเพราะบางวันเขาจะมีผู้ช่วยอย่างทินกรขับรถไปให้

“ครับ เผื่อผมกินเหล้ากับไอ้รุจมัน กลัวว่าจะกลับดึกเกรงใจคุณกรด้วย” นานๆเจอเพื่อนทีพวกเขาชอบดื่มเหล้าปรับทุกข์กันตามประสาหนุ่มใหญ่ที่มีเรื่องให้เล่ากันมากมาย แต่ทุกครั้งถ้าเมานพรุจก็ไม่เคยให้เขาขับรถกลับอยู่ดี

“ยังไงก็โทรมาบอกป้าอีกทีแล้วกันนะคะ” ทุกครั้งที่เขาไปทำธุระต่างจังหวัดถ้าไม่กลับมาค้างที่บ้านอิทธิพัทธ์จะโทรมาบอกก่อนเสมอ เพราะป้าน้อยจะได้ไม่ต้องรอเตรียมข้าวปลาไว้ให้

ระยะทางจากบ้านเขาไปบ้านเพื่อนขับรถชั่วโมงกว่าก็ถึงแล้ว อิทธิพัทธ์เข้าไปเดินตรวจความเรียบร้อยภายในสองสาขาที่ราชบุรีอย่างละเอียด จุดวางสินค้าที่เหมาะสมให้เป็นไปตามมาตรฐานเดียวกันหมดเกือบทุกสาขา ปรับปริมาณและขนาดให้เข้ากับพื้นที่แค่นั้น ทั้งสองสาขาที่จะเปิดที่ราชบุรีนี้ยังไม่มีผู้จัดการ คนหนึ่งรอโปรโมทจากทางนครปฐมเพื่อย้ายกลับมาทำงานที่บ้านส่วนอีกสาขากำลังรับสมัคร ในช่วงที่ยังหาผู้จัดการไม่ได้อิทธิพัทธ์หรือผู้ช่วยของเขาก็ต้องมาราชบุรีบ่อยมากขึ้น

พ่อเขาเองตอนนี้อยู่ในวัยเกษียณแล้วไม่ค่อยเข้ามายุ่งเรื่องงานเท่าไหร่ มีคอยให้กำลังใจและให้คำปรึกษาบ้าง ส่วนน้องต่างมารดาอีกสองคนถ้าเรียนจบแล้วก็ค่อยมาดูแลช่วยกันถ้าไม่อยากทำงานอย่างอื่น ปารเมศน้องชายต่างมารดาของเขาเหลือเวลาอีกไม่ถึงสองเดือนก็จะเรียนจบส่วนปรางทิพย์ลูกสาวคนเล็กนั้นพึ่งเรียนอยู่ปีหนึ่งคงต้องรออีกหลายปี