4 ที่ฝึกงาน

“ใบตองทางนี้” เสียงเรียกอันคุ้นเคยดังขึ้นเมื่อกัญญ์วราเดินมาถึงโรงอาหารของคณะ เธอมักจะมาทานอาหารเช้าที่นี่ก่อนเข้าเรียนเสมอ

“มาถึงนานหรือยังมะเหมี่ยว”

“เพิ่งมาถึงก่อนหน้าใบตองเองยังไม่ได้ซื้ออะไรเลย ยังคิดไม่ออกว่าจะกินอะไร” มะเหมี่ยวหรือธิชากรตอบเพื่อน

“ข้าวมันไก่ไหมเดี๋ยวเราไปซื้อเอง”

“ก็ได้นะ” หญิงสาวตอบเพื่อนส่วนตัวเองก็เดินไปซื้อเปล่ามารอ

พอทานอาหารเช้าเสร็จแล้วทั้งสองคนก็เดินมายังห้องเรียนซึ่งขณะนี้เพื่อนมากับเกือบจะครบแล้ว

“ใบตองเมื่อเช้าใครมาส่ง” พิรัชต์หรือพีสะกิดถาม

“อะไรนะ มีคนมาส่งไปใบตองเหรอ” ธิชากรที่นั่งอยู่อีกด้านชะโงกหน้ามาถาม

“ใช่สิ ฉันเห็นนะหล่อน รถคันหรูเชียว ตอบมาซะดีๆ ว่ามีหนุ่มที่ไหนมาส่ง”

“ไม่มีหนุ่มที่ไหนหรอกพี เราก็แค่บังเอิญติดรถเขามา”

“มันไม่มีหรอกเรื่องบังเอิญบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่บอกฉันจะประกาศให้คนรู้เลยว่าตอนนี้ใบตองของเราน่ะมีแฟนแล้ว”

“อย่านะพี”

“งั้นบอกมาสิ”

“เรื่องมันยาวเอาไว้พักกลางวันเราจะเล่าให้ฟังนะ”

“แน่นะอย่าเบี้ยวล่ะ”

“ไม่หรอกน่า ว่าแต่พีเถอะทำไมวันนี้ไม่ไปกินข้าวที่โรงอาหารล่ะ” กัญญ์วราเปลี่ยนเรื่องคุย

“เราไปกินข้าวกับน้องโอ๊ตมาจ้ะ”

“จีบติดแล้วงเหรอ” ธิชากรถามเพื่อนรักที่เพียรจีบหนุ่มรุ่นน้องคณะวิศวะมาถึงสองเดือนด้วยความตื่นเต้น

“ยังไม่ติด น้องเขาขอเป็นพี่เป็นน้องกันไปก่อน” พิรัชต์พูดด้วยสีหน้าเซ็งๆ

“รีบหน่อยนะพี เดี๋ยวก็ต้องไปฝึกงานแล้ว” กัญญ์วราเตือนเพื่อนเพราะถ้าต้องออกไปฝึกงานข้างนอกก็ไม่ค่อยได้เข้ามาที่มหาวิทยาลัย

“นั่นสิ แล้วนี่เราจะได้ฝึกงานที่เดียวกันไหมนะ”

“เราก็ลุ้นอยู่เหมือนกันนะมะเหมี่ยว ถ้าไปฝึกด้วยกันก็ดีสิมีอะไรจะได้ช่วยกัน”

“คงยาก อาจารย์เขาให้ไปที่ละสองคนเองนะ ยกเว้นว่าจะเป็นบริษัทขนาดใหญ่มากๆ” พิรัชต์บอกเพื่อนตามที่ตัวเองได้ยินมาจากรุ่นพี่

“พวกเราไม่ได้เก่งขนาดนั้นคงยากที่จะได้ไปฝึกที่บริษัทใหญ่ๆ อาจารย์ไม่อยากให้พวกเราทำขายหน้าน่ะ”

“มาถึงตอนนี้แล้วเราขอแค่มีที่ฝึกงานก็พอ ถ้าจะให้ดีจบแล้วเขารับทำงานเลยก็คงจะดีมาก” กัญญ์วราอยากรีบเรียนให้จบเธอจะได้หางานทำ

“อดทนอีกนิดนะใบตอง อีกไม่กี่เดือนเอง แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ย้ายมาอยู่กับเราก่อนก็ได้นะ”

“ขอบใจนะมะเหมี่ยว แต่ตอนนี่เรายังไหวอยู่”

“เราว่าถ้าใบตองเรียนจบหางานทำได้แล้วก็ย้ายออกเถอะ ให้น้าวรรณเขาพึ่งพาตัวเองบ้าง นี่อะไรวันๆ เอาแต่เข้าบ่อนแล้วมาขอเงินกับคนที่ยังเรียนไม่จบ” พิรัชต์บ่น

“เราก็คิดแบบนั้นแหละ แต่ไม่รู้ว่าจะใจร้ายเกินไปไหมถ้าให้น้าวรรณอยู่คนเดียว”

“ใบตองใจดีเกินไปแล้ว น้าวรรณเขาก็มีมือมีเท้า ควรทำมาหากินเองได้ อย่าลืมนะว่าเขาเป็นแค่เมียใหม่ของพ่อใช่แม่สักหน่อย เงินจากประกันชีวิตเขาก็ได้คนละครึ่งกับใบตองนะ แต่เขาใช้หมดก่อนเอง” ธิชากรที่รู้จักกับกัญญ์วรามาตังแต่เรียนอยู่ชั้น ม .4 ก็พูดขึ้น

“เราจะลองคุยกับน้าวรรณดู”

“อย่าใจอ่อนไปให้เงินเขาอีกนะ ใช้จ่ายแบบน้าวรรณเท่าไหร่ก็ไม่พอ” พิรัชต์รีบกำชับเพราะรู้ว่าเพื่อนเป็นคนใจอ่อน

“อือ” กัญญ์วราพยักหน้ารับ

ทั้งสามคนหยุดบทสนทนาไว้แค่นั้นเพราะอาจารย์เดินเข้าห้องมาพอดี

วันนี้เป็นวันที่จะได้รู้ว่านักศึกษาแต่ละคนจะได้ไปฝึกงานที่ไหน ปีที่ผ่านมาอาจารย์จะเลือกให้ตามความเหมาะ แต่ปีนี้อาจารย์ปรับใหม่ให้ทุกคนมีสิทธิ์เลือกว่าอยากไปฝึกที่ไหนโดยการจับฉลากรายชื่อขึ้นมาแล้วให้นักศึกษาเป็นคนเลือกเอง

“ตื่นเต้นจัง”

“นั้นสิ มะเหมี่ยวอยากไปฝึกที่ไหนล่ะ”

“บริษัท PM Real estate”

“ทำไมล่ะ”

“อยู่ใกล้บ้านไง เดินทางสะดวกถ้าได้มาฝึกงานที่นี่ก็ไม่ต้องตื่นเช้า ใบตองมานอนกับเราได้นะ”

“ยังไม่รู้เลยว่าจะได้เลือกก่อนไหม”

“แต่เราว่ายังไงก็ต้องได้แหละ เพราะบริษัทนี้เปิดมาแค่ 6 ปีเองพวกคนเก่งๆ คงไม่เลือกหรอก” ธิชากรตั้งข้อสังเกตเพราะยังมีอีกหลายบริษัทที่ดูน่าสนใจกว่า

“พีล่ะ ว่าไง”

“เราก็ว่าจะเลือกที่ใกล้บ้านเหมือนกัน ถ้าเราได้เลือกก่อนนะ ใบตองกับมะเหมียวก็ไปค้างบ้านเรา ตกลงตามนี้นะ”

“อือ”

อาจารย์จับรายชื่อขึ้นมาทีละคนพอมาถึงพิรัชต์ชายหนุ่มก็เลือกบริษัทที่ตนเองเล็งเอาไว้ตั้งแต่แรก แต่ยังไม่ทันที่ธิชากรและกัญญ์วราจะได้เลือกก็มีคนอื่นเลือกไปฝึกที่นี่ตัดหน้าไปก่อนแล้ว

“ไม่เป็นไร ยังเหลืออีกตั้งหลายที่ใบตอง” ธิชากรปลอบใจเพื่อน

แล้วอาจารย์ก็จับรายชื่อของธิชากรขึ้นมาหญิงสาวไม่ลังเลเลยที่จะเลือกบริษัทที่อยู่ใกล้บ้านของตนเอง จากนั้นก็อาจารย์ก็จับรายชื่อมาอีกหลายคน

กัญญ์วราได้แต่นั่งลุ้นว่าขออย่าให้มีใครเลือกไปฝึกงานที่เดียวกับธิชากรเลย แล้วคำขอของเธอก็เป็นผลเมื่ออาจารย์จับรายชื่อเธอขึ้นมา หญิงสาวรีบบอกชื่อบริษัทออกไปด้วยความดีใจ

“นึกว่าจะต้องแยกกันซะแล้วนะใบตอง” ธิชากรดีใจที่ได้ไปฝึกงานที่เดียวกับเพื่อนสนิท

“นั้นสิ เราลุ้นแทบแย่เลย”

“แล้วอย่างนี้ใบตองจะย้ายไปอยู่กับมะเหมี่ยวไหม” พิรัชต์ถามขึ้น

“ถ้าดูจากกูเกิ้ลแมพแล้วเราว่าไม่ค่อยไกลเท่าไหร่ เราคงไม่ย้ายหรอก”

“อ้าวทำไมล่ะ”

“เราเกรงใจ ไม่ได้ไปฝึกแค่สองสามวันนะ ฝึกตั้งสามเดือน”

“ไม่เห็นต้องเกรงใจเลยเราเป็นเพื่อนกันนะใบตอง”

“เรารู้ เอางี้นะ ถ้าวันไหนต้องกลับบ้านค่ำเราก็จะค้างกับมะเหมี่ยวที่บ้าน”

“ก็ได้” ธิชากรรู้ว่าเพื่อนเป็นคนขี้เกรงใจจึงไม่ได้เซ้าซี้อะไรมาก

หลังจากได้ที่ฝึกงานกันครบทุกคนแล้วอาจารย์ก็ชี้แจงรายละเอียดต่างๆ ให้นักศึกษาฟังก่อนจะปล่อยให้ทุกคนได้พักทานอาหารกลางวัน